Σάββατο 8 Ιουνίου 2013

Η «ασφάλιση» των νέων

Αν για τους σημερινούς συνταξιούχους και αυτούς που θα βγούνε στη συνταξιοδότηση τα αμέσως επόμενα χρόνια, τα πράγματα είναι δύσκολα και για ορισμένες ομάδες ανυπόφορα, οι νέες παραγωγικές γενιές θα γνωρίζουν την Κοινωνική Ασφάλιση μόνο μέσα από τα βιβλία της ιστορίας. Και αυτό ανάλογα με το ποιος τα γράφει. Ακούγεται υπερβολικό, όμως αυτό θα είναι το αποτέλεσμα της επίθεσης που έχει εξαπολυθεί στην Κοινωνική Ασφάλιση, από το αστικό κράτος και τους καπιταλιστές, αλλά και των νέων εργασιακών σχέσεων που πρωτίστως θίγουν τις νέες παραγωγικές ηλικίες.


Πριν την καπιταλιστική κρίση, ο μέσος όρος ημερών ετήσιας ασφάλισης στο ΙΚΑ, ήταν περίπου 210 μεροκάματα. Τότε, εκτιμούσαμε ότι το δικαίωμα σε πλήρη σύνταξη με 10.500 ένσημα (35τία) ήταν ένα δύσκολο κατόρθωμα, που λίγοι μισθωτοί αλλά και αυτοαπασχολούμενοι, θα μπορούσαν να το καταφέρουν. Σήμερα το δικαίωμα στην πλήρη σύνταξη, μετά την αύξηση του χρόνου ασφάλισης στα 40 χρόνια με 12.000 -και αυτό κυρίως αφορά τις γενιές που θα συνταξιοδοτηθούν μετά 20,30 και 40 χρόνια- γίνεται άπιαστο όνειρο. Μόλις προχτές τα στοιχεία της ΕΛΣΤΑΤ ανέβαζαν την ανεργία των νέων για το μήνα Μάρτη στο 58,3%, όταν το 2008 αυτό ήταν στο 24,1%, που και τότε ήταν ήδη υψηλό. Αν σε αυτό προσθέσουμε τη μερική απασχόληση, την προσωρινή και εκ περιτροπής εργασία που τα τελευταία χρόνια επεκτείνονται, τότε γίνεται φανερό ότι λιγότεροι από δύο στους δέκα νέους μπορούν να ελπίζουν ότι θα έχουν κάποιο ελάχιστο εισόδημα στα γεράματά τους.

Γίνεται λοιπόν φανερό ότι το καπιταλιστικό σύστημα, η κυριαρχία των μονοπωλίων και η οικονομία που λειτουργεί μόνο χάριν του κέρδους, δε στερεί από τη νέα γενιά μόνο το παρόν της, ναρκοθετεί ολόκληρη τη ζωή της, εκκολάπτει τον κοινωνικό Καιάδα που θα βρει μπροστά της τις επόμενες δεκαετίες, αν σήμερα δεν μπούνε εμπόδια σε αυτή την καταστροφική πορεία. Αλλά, όλα τούτα δεν αφορούν μόνο το μέλλον. Ηδη σήμερα, εκατοντάδες χιλιάδες νέοι που είναι άνεργοι, δεν στερούνται μόνο το μεροκάματο, αλλά πολλοί απ' αυτούς και στοιχειώδη ιατροφαρμακευτική περίθαλψη. Το γεγονός ότι σαν νέοι, είναι και πιο υγιείς συγκριτικά με τις μεγαλύτερες ηλικίες, δεν κάνει λιγότερο επώδυνο το μεγάλο αυτό πρόβλημα. Πρόβλημα, στο οποίο, τα συνδικάτα και οι οργανώσεις της νεολαίας, οι επιτροπές ανέργων, οι επιτροπές αγώνα, πρέπει να εστιάσουν ακόμα περισσότερο την προσοχή τους και κυρίως τη δράση τους.

Τις επικίνδυνες αυτές νάρκες για το μέλλον της νέας γενιάς που βάζει κάτω από τα πόδια της η καπιταλιστική οικονομία, έρχεται να συμπληρώσει το ίδιο το αστικό κράτος με τους νόμους του. Ετσι εκτός από την αύξηση του συντάξιμου χρόνου στα 40 χρόνια και την αύξηση των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης στα 67, οι ανατροπές με το «νέο σύστημα», οδηγούν στην κατάργηση του όποιου κοινωνικού χαρακτήρα είχε η Δημόσια Ασφάλιση. Και αυτό γιατί, με τους ατομικούς λογαριασμούς στην ασφάλιση, καταργείται το στοιχείο της εσωτερικής ανακατανομής, εξοβελίζεται η αλληλεγγύη μεταξύ των εργαζομένων, η ασφάλιση μετατρέπεται σε ατομική υπόθεση. Ταυτόχρονα, το κράτος αποσύρεται από τη χρηματοδότηση και υπόσχεται τα 360 ευρώ και αυτά μόνο μετά από 40 χρόνια εργασίας! Αυτό το έκτρωμα εκθειάζουν οι κυβερνώντες ως νέο σύστημα, που είναι τόσο νέο που μας γυρίζει έναν ολόκληρο αιώνα πίσω.

Αναδημοσίευση από τη στήλη «Η ΑΠΟΨΗ ΜΑΣ» του «ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ» του Σαββάτου 8 Ιούνη 2013