Η
φράση «τώρα μπορούμε να αποκαταστήσουμε αδικίες ...θα γίνουν αλλαγές»,
που αποδίδεται στον πρωθυπουργό Αντ. Σαμαρά, και ειπώθηκε κατά τη
διάρκεια της συνεδρίασης του νέου Υπουργικού Συμβουλίου, παραπέμπει στο
γνωστό «να σε κάψω Γιάννη, να σ' αλείψω λάδι». Ενα προς ένα τα μέτρα,
που προβάλλονται ως «αποκατάσταση αδικιών», αφορούν την διαχείριση της
ακραίας φτώχειας, ενώ ορισμένα απ' αυτά, που παρουσιάζονται ως μέτρα που
ωφελούν τον εργαζόμενο, στην πράξη είναι πρόσθετες παροχές στο μεγάλο
κεφάλαιο. Παράδειγμα: Οι μειωμένες ασφαλιστικές εισφορές για τους
νόμιμους μετανάστες, που απασχολούνται σε γεωργικές εργασίες. Μια
καραμπινάτη προσφορά φτηνών εργατών, που προαναγγέλλει επέκταση του
μέτρου και σε άλλους τομείς της καπιταλιστικής δραστηριότητας. Αλλο
παράδειγμα: Εμφανίζουν τις μειώσεις στις κρατήσεις για ασφαλιστικές
εισφορές ως αύξηση κατά 1% στο εισόδημα. Την ώρα που ήδη ο εργαζόμενος
έχει χάσει κοντά το 40% του εισοδήματός του από τα μέχρι τώρα μέτρα, ενώ
το συγκεκριμένο μέτρο προκαλεί πρόσθετο πρόβλημα στα ασφαλιστικά
ταμεία, άρα και στις συντάξεις που θα συνεχίζουν μειούμενες.
Το αισχρό της υπόθεσης «αποκατάσταση αδικιών»
βρίσκεται στο περίβλημα του όλου επιχειρήματος. Η κυβέρνηση ισχυρίζεται
ότι η «αποκατάσταση αδικιών» θα γίνει για να εξασφαλιστεί η περίφημη
«κοινωνική συνοχή». Στην ουσία, αυτό που προωθεί είναι η μείωση των
παροχών για όλους κι αυτό το παρουσιάζει ως εξίσωση.
Είναι ένα κάλεσμα να μάθουν όλοι να ζουν με μειωμένες
απαιτήσεις και κατά διαστήματα να βολεύονται με τα ψίχουλα που θα
πέφτουν απ' το τραπέζι. Χαρακτηριστικό είναι το παράδειγμα με το σχέδιο
για τη φαρμακευτική και νοσηλευτική κάλυψη των ανασφάλιστων. Ενα
ελάχιστο επίπεδο παροχών στο οποίο τείνει ήδη να πέσει το σύνολο των
παροχών του συστήματος.
Καμία αποκατάσταση αδικιών δεν πρόκειται να υπάρξει.
Ηδη, με τη συμπίεση του κατώτερου μισθού στα 500 ευρώ, που στην πράξη
γίνεται 400 και 300 ευρώ, προσφέρονται στους καπιταλιστές μεγάλα
περιθώρια κερδοφορίας. Με τις εισφοροαπαλλαγές και τις απανωτές μειώσεις
στις ασφαλιστικές εισφορές που πρέπει να πληρώνουν οι εργοδότες (ενώ
πολλοί δεν πληρώνουν), η κατάσταση στα ασφαλιστικά ταμεία είναι ήδη
ασφυκτική κι αυτό πληρώνεται ήδη ακριβά από εργαζόμενους και
συνταξιούχους. Οι περικοπές που αγγίζουν τα όρια της ασφυξίας στο χώρο
της Υγείας πληρώνονται, επίσης, ήδη πολύ ακριβά από τους ασφαλισμένους. Η
προβαλλόμενη ως υπό κατάργηση από το 2015 «εισφορά αλληλεγγύης»
παραπέμπει στην ιστορία του Χότζα, που αφού στρίμωξε όλα τα ζώα στην
καλύβα του φτωχού, έβγαλε έξω μια κότα κι ανάσανε ο άνθρωπος. Στο
μεταξύ, όμως, τεράστια ποσά που συγκεντρώθηκαν από αυτό το χαράτσι έχουν
γίνει ήδη «ρευστότητα», δηλαδή παροχές στο μεγάλο κεφάλαιο.
Κανείς να μην ξεγελαστεί. Η κυβερνητική επιχείρηση
για τη διαχείριση της ακραίας φτώχειας με λογικές πτωχοκομείου και
φιλανθρωπίας δεν μπορεί να κρύψει το γεγονός ότι η ανάπτυξη των
παραγωγικών δυνάμεων σήμερα επιτρέπει στην εργατική τάξη να ζήσει
ανθρώπινα κι όχι σαν ζήτουλας κάτω απ' το τραπέζι των καπιταλιστών. Κι
απ' αυτήν την άποψη, σιγοντάρουν αυτή τη λογική όσοι υπόσχονται τα ίδια
ψίχουλα, αλλά με άλλο μείγμα διαχείρισης, όπως ο ΣΥΡΙΖΑ, συμβάλλοντας
ουσιαστικά στις μειωμένες απαιτήσεις και προσδοκίες.
Και στη μια και στην άλλη περίπτωση, η εργατική τάξη
είναι χαμένη, ενώ υπάρχουν όλες οι δυνατότητες να καρπωθεί τον τεράστιο
πλούτο που παράγει.
Αναδημοσιεύεται από την στήλη «Η Άποψη μας» του Ριζοσπάστη της Παρασκευής 13 Ιούνη 2014.
