Τι δείχνει η «έκθεση Σέρκας»;

-- Τι συμπεράσματα προκύπτουν για το λαό από την έκθεση Σέρκας, που ψήφισε το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο την περασμένη βδομάδα;

Σε συντονισμένη αντεργατική κλιμάκωση καλεί τις κυβερνήσεις των κρατών μελών της ΕΕ, με έκθεσή του το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο. Στόχος είναι η ακόμα μεγαλύτερη μείωση της τιμής της εργατικής δύναμης, μέσω της δραστικής περικοπής των μισθών, της καθολικής ανατροπής των εργασιακών σχέσεων και της μετατροπής των ανέργων σε φτηνό ανακυκλώσιμο υλικό για τους κεφαλαιοκράτες. Την έκθεση ψήφισαν στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο τη Δευτέρα 14 Γενάρη η ΝΔ, το ΠΑΣΟΚ, οι Οικολόγοι - Πράσινοι και ο ΛΑΟΣ. Τις προβλέψεις της, που είναι κόλαφος για τη ζωή των εργαζομένων ολόκληρης της ΕΕ, παρουσίασε αναλυτικά ο «Ριζοσπάστης» στο κυριακάτικο φύλλο. Πρόκειται για κείμενο που συνέταξε η Επιτροπή Απασχόλησης και Κοινωνικών Υποθέσεων της ΕΕ («Εκθεση Σέρκας») και συμπυκνώνει τις γενικές κατευθύνσεις της στρατηγικής «Ευρώπη 2020», η οποία αποτελεί το «ευαγγέλιο» των πολιτικών εκπροσώπων του κεφαλαίου, προκειμένου να διασφαλίσουν την ανταγωνιστικότητα των ευρωπαϊκών μονοπωλίων σε περιφερειακό και παγκόσμιο επίπεδο.

Με την «έκθεση Σέρκας», το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο μεταξύ άλλων καλεί τις κυβερνήσεις να προχωρήσουν σε γενικευμένη εφαρμογή της «απασχολησιμότητας», της «ευελφάλειας», της «κινητικότητας της εργασίας», της κατάργησης του 8ώρου και των Συλλογικών Συμβάσεων Εργασίας. Με σημαία την ταξική συνεργασία και με μπαμπούλα την κρίση και την ανεργία που πολλαπλασιάζεται, απαιτεί από τους εργαζόμενους να αποδεχτούν να δουλεύουν όσες ώρες και μέρες το μήνα τους «χρειάζεται» η επιχείρηση για να παραμείνει όρθια στον ανταγωνισμό. Να «ζουν» με μισθούς πείνας που θα καθορίζονται βάσει επιχειρηματικών και ατομικών συμβάσεων, τις οποίες θα καθορίζουν τα αφεντικά. Να μετατραπούν σε γυρολόγοι για το μεροκάματο, χωρίς προσωπική, οικογενειακή και κοινωνική ζωή, αφού οι εργοδότες θα μπορούν να τους μεταθέτουν από χώρα σε χώρα, από πόλη σε πόλη, από επιχείρηση σε επιχείρηση, από ειδικότητα σε ειδικότητα, από πόστο σε πόστο, ανάλογα με τις ανάγκες της παραγωγής! Να αποδεχτούν την «ανεργία» σαν φυσικό φαινόμενο και να συμβιβαστούν με την ιδέα ότι στη διάρκεια της ζωή τους θα μετακινούνται από το ένα «πρόγραμμα κατάρτισης» στο άλλο και σε μια «διά βίου μάθηση» πάνω σε δεξιότητες, όπως αυτές θα καθορίζονται από τις εκάστοτε απαιτήσεις και ανάγκες των εργοδοτών.

Αυτός είναι ο εργασιακός εφιάλτης που ετοιμάζουν για τους εργαζομένους όλης της Ευρώπης οι κυβερνήσεις των μονοπωλίων. Η έκθεση του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου αφορά συνολικά τα 27 κράτη μέλη της ΕΕ, είτε υπάγονται σε «μνημόνια» είτε όχι. Είτε αποτελούν ισχυρές καπιταλιστικές οικονομίες του ευρωοικοδομήματος, είτε λιγότερο ισχυρές. Το μείγμα είναι κοινό, βαθιά αντιλαϊκό και αντεργατικό. Τα αντιδραστικά μέτρα που επιβάλλονται από το Βερολίνο, μέχρι την Αθήνα και από το Παρίσι μέχρι τη Λισαβόνα, είναι μονόδρομος για το κεφάλαιο, το οποίο σε συνθήκες παγκοσμιοποιημένης δράσης και μεγάλου ανταγωνισμού, δεν μπορεί και δε θέλει να κάνει ακόμα και τις ελάχιστες παραχωρήσεις που έκανε τις προηγούμενες δεκαετίες. Επιβεβαιώνεται ταυτόχρονα ότι τα μέτρα που σήμερα παίρνονται στην Ελλάδα, στο όνομα της κρίσης, είναι στρατηγικού χαρακτήρα και αφορούν όλα τα κράτη μέλη της ΕΕ. Η ενίσχυση της ανταγωνιστικότητας των ευρωπαϊκών επιχειρηματικών ομίλων που επικαλείται το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, έχει αναφορά στον παγκόσμιο ανταγωνισμό. Κάθε επίσημο κείμενο της ΕΕ, όταν αναφέρεται στην «ανάγκη ενίσχυσης της ανάπτυξης και της ανταγωνιστικότητας», τη συνδέει με τις εξελίξεις στις οικονομίες των βασικών «εμπορικών εταίρων της Ευρώπης», δηλαδή της Κίνας και των αναδυόμενων οικονομιών της Ινδίας, της Βραζιλίας, της Ρωσίας κ.ά. Η «κινεζοποίηση» των μισθών, οι δουλικές - εργασιακές σχέσεις της Ινδίας, του Μπαγκλαντές και όπου Γης, είναι το μέτρο - σύγκρισης για τους Ευρωπαίους εταίρους.

Η τεράστια κερδοφορία των επιχειρηματικών ομίλων την περίοδο την ανάπτυξης, βασίστηκε στην υπερεκμετάλλευση των εργαζομένων. Η ανάκαμψη της καπιταλιστικής οικονομίας στην περίοδο της κρίσης βασίζεται κι αυτή στην ισοπέδωση και των ελάχιστων δικαιωμάτων που έχουν απομείνει στην εργατική τάξη, στην παραπέρα μονοπώληση τομέων της οικονομίας. Κανένα «μείγμα διαχείρισης» στα πλαίσια του καπιταλιστικού τρόπου ανάπτυξης δεν μπορεί να αλλάξει τους νόμους και τους κανόνες ενός συστήματος που σάπισε και παράγει μόνο φτώχεια και εξαθλίωση για το λαό. Οι υποσχέσεις για ανάπτυξη και αντιμετώπιση τάχα της ανεργίας μέσα από την ενίσχυση της ανταγωνιστικότητας, είναι για να κοροϊδέψουν τον κόσμο. Η εργατική τάξη, τα φτωχά λαϊκά στρώματα μπορούν να βάλουν φραγμούς στα σχέδια των κομμάτων της αστικής διαχείρισης. Να συνταχθούν με τις ταξικές δυνάμεις, να παλέψουν για να εμποδίσουν, να καθυστερήσουν την επιβολή των βάρβαρων μέτρων. Αυτός ο αγώνας θα γίνεται ολοένα και πιο αποτελεσματικός όσο δυναμώνει η αντιμονοπωλιακή - αντικαπιταλιστική πάλη, η λαϊκή συμμαχία που θα παλεύει ενάντια στην εξουσία του κεφαλαίου, για ριζικές αλλαγές στο επίπεδο της εξουσίας και της οικονομίας. Για να γίνει λαϊκή περιουσία ο τεράστιος παραγόμενος πλούτος.