-- Μετά τη συνάντηση Τσίπρα - Σόιμπλε,ο
ΣΥΡΙΖΑ προπαγανδίζει ότι μπορεί να φέρει ανάπτυξη και να πετύχει
«δημοσιονομική προσαρμογή» με άλλο μείγμα διαχείρισης, που εγγυάται
χαλάρωση και αναστροφή των μέτρων για το λαό. Τι πραγματικά ισχύει;
Ο ΣΥΡΙΖΑ πράγματι δεν αμφισβητεί τους όρους της δημοσιονομικής προσαρμογής, αλλά ζητάει από την Ευρωζώνη να τους χαλαρώσει. Για παράδειγμα, ζητάει «κούρεμα» μέρους του χρέους και μορατόριουμ στην αποπληρωμή του, με «ρήτρα ανάπτυξης». Προς όφελος ποιου θα γίνουν όλα αυτά, αν γίνουν; Σίγουρα όχι προς όφελος του λαού. Η δημοσιονομική προσαρμογή σημαίνει περικοπές στις δημόσιες δαπάνες που προορίζονται για κοινωνικές υπηρεσίες. Σημαίνει περικοπές σε κονδύλια για μισθούς και συντάξεις, αποχώρηση του κράτους από στρατηγικούς τομείς της οικονομίας, που μέχρι τώρα διατηρούσε κάποιες θέσεις. Πουθενά στον κόσμο, ούτε στις ΗΠΑ που εφαρμόζουν περισσότερα επεκτατικά μέτρα στο μείγμα διαχείρισης της κρίσης, οι δημοσιονομικοί δείκτες δεν πιάνονται με άλλον τρόπο, πέρα από τη μείωση των κρατικών δαπανών και την αύξηση των κρατικών εσόδων.
Ο
ΣΥΡΙΖΑ λέει ψέματα ότι είναι δυνατόν να πετύχει δημοσιονομική
προσαρμογή χωρίς να συρρικνώσει κοινωνικές δαπάνες, μισθούς και
συντάξεις. Για αντιπερισπασμό, λέει ότι θα αυξήσει τα έσοδα από τη
φορολόγηση του κεφαλαίου. Οσο όμως κι αν αυξήσει τη φορολογία, δεν
πρόκειται να καλύψει τις τρύπες στα ελλείμματα και τον προϋπολογισμό
και την ίδια ώρα να του περισσέψουν χρήματα που θα κατευθύνονται στην
αποπληρωμή του χρέους και στη χρηματοδότηση της ανάπτυξης, την οποία ο
ίδιος επιδιώκει, για τον πρόσθετο λόγο ότι έτσι θα αναχρηματοδοτήσει το
κρατικό χρέος. Για να γίνει όμως ανάπτυξη και να κάνει επενδύσεις, το
κεφάλαιο ζητάει ζεστό χρήμα και υποδομές, φτηνά εργατικά χέρια και
φοροαπαλλαγές. Είναι χαρακτηριστική η περίπτωση του Κατάρ, το οποίο
αποσύρθηκε από την επένδυση στο Ελληνικό επειδή το Δημόσιο δεν του
εξασφάλιζε στην παρούσα φάση όση στήριξη ζητούσε για ζητήματα
φορολογίας και ανάπτυξης, επιδότηση για την ανέγερση των νέων κατοικιών
στην έκταση του πρώην αεροδρομίου, πλήρη κυριότητα του ακινήτου και
όχι το 30%, όπως προβλέπει ο διαγωνισμός. Τα μονοπώλια, δηλαδή, θέλουν
ακόμα μεγαλύτερη συνδρομή του κράτους για να επενδύσουν τα συσσωρευμένα
κεφάλαιά τους. Ο ΣΥΡΙΖΑ τους υπόσχεται χρήμα με το «κούρεμα» του
χρέους, ξέρει όμως καλά ότι δεν πρόκειται να γίνει καμιά επένδυση αν
αυξήσει τη φορολογία, αν ανεβάσει μισθούς και μεροκάματα (τα οποία
άλλωστε δεν μπορεί να τα επιβάλει στους καπιταλιστές), αν δημιουργήσει
καθολικά δημόσιες και δωρεάν υπηρεσίες Υγείας - Πρόνοιας - Παιδείας, αν
εμποδίσει τη με κάθε τρόπο (ιδιωτικοποιήσεις - συμπράξεις) επέκταση
της δράσης του κεφαλαίου σε στρατηγικούς τομείς.
Ακόμα
και στην Ισπανία, που πήρε τράτο τον περασμένο Μάη από την Κομισιόν
για να μειώσει με βραδύτερους ρυθμούς το έλλειμμά της, τώρα επανέρχεται
η συζήτηση για νέο πετσόκομμα μισθών και δικαιωμάτων, επειδή το χρέος
αυξήθηκε στο 97% του ΑΕΠ. Για την αύξηση αυτή ενοχοποιείται η
δημοσιονομική χαλαρότητα και στοχοποιούνται το δώρο των Χριστουγέννων
για το δημόσιο τομέα και οι δαπάνες για τις συντάξεις που προβλέπεται να
αυξηθούν το 2013, επιβαρύνοντας τον προϋπολογισμό με επιπλέον 10 δισ.
ευρώ. Επί της ουσίας, προαναγγέλλουν νέες περικοπές για τα λαϊκά
στρώματα, τα οποία κοροϊδεύουν ότι ανακουφίστηκαν, μετά τη χαλάρωση τάχα
των δημοσιονομικών στόχων. Αυτός είναι ο φαύλος κύκλος της
καπιταλιστικής ανάπτυξης - λιτότητας - μέτρων, που καμιά μορφή
διαχείρισης δεν μπορεί να τον υπερβεί, στο βαθμό που αναγνωρίζει τα ιερά
και τα όσια των μονοπωλίων και της ανταγωνιστικότητας και προσπαθεί να
τη βελτιώσει. Ο λαός έχει κάθε συμφέρον να παραμερίσει τις αυταπάτες
που πάει να του φορτώσει ο ΣΥΡΙΖΑ, ότι είναι δυνατόν να ευημερούν οι
δείκτες της καπιταλιστικής οικονομίας και ο ίδιος να ζει μια αξιοπρεπή
ζωή. Το κλειδί της λαϊκής ευημερίας βρίσκεται στην κοινωνικοποίηση των
μέσων παραγωγής με λαϊκή εξουσία, αποδέσμευση από την ιμπεριαλιστική ΕΕ
και μονομερή διαγραφή του χρέους. Εκεί πρέπει να κατατείνει κάθε μικρός
και μεγάλος αγώνας ενάντια στα βάρβαρα μέτρα, για να είναι
αποτελεσματικός.
