Οι
θριαμβολογίες του υπουργού Εργασίας ότι δήθεν η κυβέρνηση εξασφάλισε τη
«βιωσιμότητα των Ταμείων» -πέρα από την προκλητικότητά τους- πρέπει να
προβληματίσουν τους εργαζόμενους. Δεν είναι μόνο το ύφος του υπουργού.
Είναι κυρίως η ομολογία ότι αυτό που οι κυβερνώντες εννοούν «βιωσιμότητα
του ασφαλιστικού», ακόμα και «δικαιοσύνη για τις συντάξεις»,
προδιαγράφει νέα επίθεση στα ασφαλιστικά δικαιώματα, νέα βάσανα για τους
συνταξιούχους και όλους τους ασφαλισμένους.
Βέβαια,
οι συνταξιούχοι γνωρίζουν από πρώτο χέρι τι τους στοίχισε η περίφημη
εξασφάλιση της βιωσιμότητας των Ταμείων. Στις ήδη κουτσουρεμένες
συντάξεις τους από τις προηγούμενες ανατροπές, το νέο έτος τούς
επιβλήθηκαν νέες περικοπές από 5% έως 20% και μάλιστα στο άθροισμα των
συντάξεων (κύριας και επικουρικής ή άλλης σύνταξης), ενώ από φέτος δε θα
λαμβάνουν ούτε ένα ευρώ από την 13η και 14η σύνταξη. Τα ίδια τα επίσημα
στοιχεία ανεβάζουν το ύψος της λεηλασίας μόνο για το 2013 στο ποσό των
4,680 δισ. ευρώ, ενώ συνολικά για την τετραετία 2013-2016 οι απώλειες
στους συνταξιούχους θα φτάσουν τα 20,895 δισ. ευρώ!
Γιατί
λοιπόν κυβέρνηση και υπουργείο επιμένουν σε μια τέτοια εξόφθαλμη
πρόκληση; Επιμένουν, γιατί στα σχέδιά τους περιλαμβάνονται και νέες
περικοπές στις συντάξεις, νέα επίθεση σε ότι έχει απομείνει από τη
Δημόσια Κοινωνική Ασφάλιση. Ετοιμάζουν το έδαφος για τη νέα επέλαση και
γι' αυτό επικαλούνται τη «βιωσιμότητα», αφού έτσι εκβιάζουν για τη
συνέχιση των συντάξεων που έχουν απομείνει. Αλλωστε, η διαρκής μείωση
της κρατικής χρηματοδότησης προς τα Ταμεία, το «κούρεμα» των
αποθεματικών τους, η ασυλία που έχει εξασφαλιστεί στην τεράστια
εισφοροδιαφυγή που συνεχώς αυξάνεται, η νέα σχεδιαζόμενη μείωση των
εργοδοτικών ασφαλιστικών εισφορών, η συνεχόμενη μείωση των μισθών και
κατ' επέκταση και των ασφαλιστικών εισφορών, οδηγούν με μαθηματική
ακρίβεια τα Ταμεία σε νέα οικονομικά αδιέξοδα. Αδιέξοδα που θα γίνουν το
άλλοθι για νέες ανατροπές σε βάρος των ασφαλισμένων και των
συνταξιούχων, συνολικά στη συρρίκνωση των ασφαλιστικών παροχών όλων των
Ταμείων.
Πολύ περισσότερο, που
ορισμένες απ' αυτές τις νέες αντεργατικές παρεμβάσεις έχουν ήδη
εξαγγελθεί και κατά ένα μέρος νομοθετηθεί. Τέτοια είναι η λεγόμενη
ενοποίηση των επικουρικών ταμείων σε ένα Ενιαίο Ταμείο, στο οποίο οι
επικουρικές θα υπολογίζονται με νέους συντελεστές και προϋποθέσεις, ενώ
δε θα υπάρχει η παραμικρή εγγύηση για το ύψος της σύνταξης. Το ίδιο θα
γίνει και με τα εφάπαξ, πέρα από τη μείωση που ήδη επιβλήθηκε.
Θα
ήταν λοιπόν τεράστια αφέλεια να θεωρήσουν οι εργαζόμενοι ότι ο πόλεμος
εναντίον τους έχει τελειώσει. Το κεφάλαιο και οι πολιτικοί του υπηρέτες
δε θα δείξουν έλεος. Διεξάγουν ολοκληρωτικό πόλεμο κατά του λαού και δεν
αρκούνται σε επιμέρους κατακτήσεις. Απαιτούν νίκη ολοκληρωτική και
παράδοση άνευ όρων. Μόνο ο αγώνας των εργαζομένων, μπορεί να βάλει
εμπόδια, να φρενάρει εξελίξεις προς το χειρότερο και σε μια πορεία να
σταματήσει την εξαθλίωση των λαϊκών στρωμάτων. Μόνο η συναίσθηση ότι οι
υποχωρήσεις δε θα διασώσουν τίποτα, αλλά αντιθέτως αποθρασύνουν τον
ταξικό αντίπαλο, μπορεί σήμερα να οπλίσουν το κίνημα, όχι μόνο για αγώνα
ενάντια στις επώδυνες συνέπειες της κρίσης και της αντιλαϊκής
πολιτικής, αλλά για αγώνα που θα δημιουργεί τις προϋποθέσεις για
συνολική αντεπίθεση στη βαρβαρότητα.
