«Διαφορετική πολιτική» για ποιον;

-- Ο ΣΥΡΙΖΑ λέει ότι πήρε από το ΔΝΤ το πράσινο φως για να ασκήσει διαφορετική πολιτική στην Ελλάδα. Τι εννοούν;

«Πάντως, αργά χθες το βράδυ, στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, με πλήρη γνώση των διαμειφθέντων μεταξύ Τσίπρα - Λίπτον, έβλεπαν αισιόδοξα τη συνάντηση (...) Επισήμαιναν με νόημα ότι "μετά την παραδοχή του Ταμείου πως έκανε λάθος στο πρόγραμμα και τον πολλαπλασιαστή ύφεσης, πλέον το ΔΝΤ δεν είναι τόσο απόλυτο ως προς αυτά που προτείνει σε σχέση με το παρελθόν" (...) Ο πρόεδρος της ΚΟ του ΣΥΡΙΖΑ έφυγε χθες το απόγευμα από την Ουάσινγκτον έχοντας την εντύπωση ότι το ΔΝΤ προτίθεται να δώσει αρκετή πολιτική ευελιξία στην εκάστοτε ελληνική κυβέρνηση, προκειμένου να βρει εκείνη τις πολιτικές που θα οδηγήσουν στην επίτευξη των στόχων. "Αν ισχύσει αυτό στην πράξη, τότε μία διαφορετική πολιτική είναι εφικτή", σημειώνουν οι ίδιες πηγές, προσθέτοντας με νόημα ότι "ούτε εμείς είμαστε με τα ελλείμματα και τα χρέη. Αλλά το θέμα είναι από ποιους θα τα πάρεις για να φτάσεις στο πρωτογενές πλεόνασμα"».
Τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ ομολογούν (στην ιστοσελίδα «Matrix24») ότι συμπίπτουν με το ΔΝΤ ως προς τους στόχους της δημοσιονομικής προσαρμογής. Για να χρυσώσουν το «χάπι», ισχυρίζονται ότι διαπίστωσαν κατά τις συνομιλίες με το Ταμείο πως είναι πρόθυμο να τους επιτρέψει - εάν γίνουν κυβέρνηση - μια μεγαλύτερη ευελιξία ως προς τους τρόπους επίτευξής τους. Εκτιμούν μάλιστα ότι αν κάτι τέτοιο ισχύσει, «τότε μια διαφορετική πολιτική είναι εφικτή». Τα ίδια έλεγαν και μετά τη συνάντηση με τον Σόιμπλε, με τον οποίο επίσης συμφώνησαν στους αντιλαϊκούς δημοσιονομικούς στόχους, αφήνοντας ανοιχτό το πώς αυτοί θα επιτευχθούν από μια ενδεχόμενη κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ. Προσπερνάμε το γεγονός ότι οι ίδιοι ομολογούν πως και το δικό τους μείγμα διαχείρισης για να εφαρμοστεί, πρέπει προηγουμένως να έχουν συμφωνήσει το ΔΝΤ και η ΕΕ. Ας έρθουμε στο κύριο: Ποιο θα είναι το περιεχόμενο αυτής της πολιτικής - διαχείρισης;

Για τη μείωση των ελλειμμάτων και του χρέους, την ενίσχυση της ανταγωνιστικότητας και της κερδοφορίας των μονοπωλίων, που είναι διακηρυγμένοι στόχοι και του ΔΝΤ, υπάρχει μόνο ένας τρόπος: Τσάκισμα μισθών και συντάξεων, δαπανών κοινωνικού χαρακτήρα, αφαίρεση όλων των δικαιωμάτων της εργατικής τάξης. Για του λόγου το αληθές, την ώρα που τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ διακινούσαν στα ΜΜΕ τα παραπάνω, η διευθύντρια του ΔΝΤ, Κ. Λαγκάρντ, σε συνέντευξή της σε γαλλικό τηλεοπτικό σταθμό, δήλωνε μεταξύ άλλων: «Πρέπει οι Ευρωπαίοι να διανύσουν μαζί το δρόμο (...) Είναι καλύτερο να το κάνουν συλλογικά, να διαθέσουν λίγο περισσότερο χρόνο μάλλον, παρά να προχωρούν με βήμα ταχύ (...) Οι επιπτώσεις των σχεδίων λιτότητας επί της ανάπτυξης είναι πιο ισχυρές απ' ό,τι είχαμε προβλέψει πριν από 3 - 4 χρόνια (...) Τα σχέδια αυτά ήταν αναγκαία, αλλά έπρεπε να εφαρμοστούν λίγο πιο ήπια για να μη θυσιαστεί η ανάπτυξη». Είναι προφανές τι λέει η επικεφαλής του ΔΝΤ. Τα μέτρα που γονατίζουν τους λαούς, δεν μπαίνουν καν σε συζήτηση. Αποτελούν προϋπόθεση για να ξελασπώσουν τα μονοπώλια απ' την κρίση και να γιγαντώσουν τα κέρδη τους στη φάση της ανάκαμψης. Εκεί όπου αναπτύσσονται δεύτερες σκέψεις, είναι στο αν θα έπρεπε να πάρει ένα μικρό τράτο η επίτευξη των στόχων της δημοσιονομικής προσαρμογής, προκειμένου να περισσεύει χρήμα για τα μονοπώλια να κάνουν επενδύσεις. Ο ΣΥΡΙΖΑ αυτό ακριβώς ζητάει, γνωρίζοντας πως δεν υπάρχει καμία περίπτωση με αυτό το μείγμα διαχείρισης να ανακουφιστεί έστω ο λαός.

Λέει ταυτόχρονα ότι θα φορολογήσει παραπάνω τους πλούσιους για να γλιτώσει από φόρους τους πολύ φτωχούς. Οπως μάλιστα κομπάζει, το ίδιο κάνει και ο Ομπάμα για να διασώσει τη μεσαία τάξη. Το κεφάλαιο δεν πρόκειται να το πειράξει ο ΣΥΡΙΖΑ αν κυβερνήσει, γιατί σ' αυτό ποντάρει για να γίνει ανάπτυξη. Ακόμα κι αν επιχειρήσει να το φορολογήσει λίγο παραπάνω απ' ό,τι σήμερα (και οι αστικές κυβερνήσεις κοκορεύονται ότι έχουν επιβάλει «εισφορά αλληλεγγύης» στις μεγάλες επιχειρήσεις), δεν πρόκειται να μεταβληθεί στο ελάχιστο το καθεστώς της φοροαφαίμαξης των λαϊκών στρωμάτων. Εκεί είναι η μεγάλη δεξαμενή για φόρους και από εκεί θα αντλήσει και ο ΣΥΡΙΖΑ. Οποια φορολογία και να βάλει στο κεφάλαιο, αυτή θα είναι σε όρια που δε θίγουν την υπερκερδοφορία και την ανταγωνιστικότητά του, επειδή θέλει ανάπτυξη με μοχλό τα μονοπώλια. Σε κάθε περίπτωση, τα έσοδα από τη φορολόγηση του κεφαλαίου, το ύψος της οποίας σκόπιμα αποκρύπτει ο ΣΥΡΙΖΑ, δε φτάνουν για να καλυφθούν ελλείμματα και χρέη και ταυτόχρονα να πάει χρήμα για ανάπτυξη. Αρα, ο λαός θα συνεχίσει να είναι το μόνιμο υποζύγιο με φόρους και χαράτσια. Το παράδειγμα των ΗΠΑ που εγκωμιάζει ακριβώς αυτό αποδεικνύει. Απ' το Νταβός, ο οικονομολόγος Τζόζεφ Στίγκλιτς δήλωσε πως το 1% των Αμερικανών κατέχει σήμερα το 25% του πλούτου της χώρας. Οτι από το 1980, οι πλέον ευκατάστατοι Αμερικανοί έχουν δει να διπλασιάζεται ο πλούτος τους, ενώ αντίθετα το επίπεδο του μέσου εισοδήματος δεν έχει μεταβληθεί από το 1990. Πρόσθεσε: «Η Αμερική θέλει να σκέφτεται τον εαυτό της ως μια χώρα της ισότητας και των ευκαιριών (...) Τα στατιστικά δείχνουν άλλα». Η «διαφορετική πολιτική» για την οποία φλυαρεί ο ΣΥΡΙΖΑ μεταφράζεται σε πιο ευνοϊκή πολιτική για τα μονοπώλια, δεν αφορά το λαό. Η υπεράσπιση των λαϊκών συμφερόντων δεν περνάει απ' την αλλαγή διαχειριστή της εξουσίας αυτής, αλλά μέσα απ' την πάλη για την ανατροπή της.