-- Η κυβέρνηση λέει τώρα ότι επιδιώκει ανάπτυξη όπως αυτή στην Ιρλανδία, τη δεκαετία του '90. Τι διδάσκει το λεγόμενο «Ιρλανδικό θαύμα»;
Με αφορμή και τη συνάντηση που είχε την Παρασκευή ο Α. Σαμαράς με στελέχη της «Nokia», η προπαγάνδα της κυβέρνησης για «έξοδο από το τούνελ» της κρίσης με επενδύσεις από πολυεθνικούς ομίλους, εμπλουτίστηκε με αναφορές στο «Ιρλανδικό θαύμα» και την ανάπτυξη που κατέγραψε η ιρλανδική οικονομία τη δεκαετία του '90. Η προσπάθεια της κυβέρνησης να καλλιεργήσει προσδοκίες και αυταπάτες στο λαό, «μπάζει» από παντού. Αν κάτι επαληθεύει το παράδειγμα της Ιρλανδίας, είναι ότι η καπιταλιστική ανάπτυξη οικοδομείται στα συντρίμμια εργατικών - λαϊκών δικαιωμάτων και στον κύκλο της δημιουργούνται οι προϋποθέσεις της κρίσης. Κι ακόμα ότι από την καπιταλιστική ανάπτυξη κερδισμένο βγαίνει το κεφάλαιο και χαμένος πάντα ο λαός. Το ΑΕΠ της Ιρλανδίας αυξήθηκε το 1994 κατά 5,8%, το 1995 9,8%, το 1996 8,1%, το 1997 10,8%, το 1998 8,5%, το 1999 10,7% και το 2000 9,2%.
Ο σημαντικότερος παράγοντας της «ανάπτυξης» ήταν η αθρόα είσοδος ξένων κεφαλαίων (κυρίως αμερικανικών), ειδικότερα στους κλάδους της πληροφορικής και του φαρμάκου. Οι συμφωνίες που κλείστηκαν σε εθνικό, κλαδικό και επιχειρησιακό επίπεδο μεταξύ εργοδοτών, εργατικών συνδικάτων και κυβέρνησης για μισθολογικούς περιορισμούς και τη δημιουργία «ευέλικτου» εργατικού δυναμικού, ήταν η πρώτη απ' τις προϋποθέσεις για να γίνει η Ιρλανδία ελκυστική στα ξένα κεφάλαια. Είχε προηγηθεί από τα τέλη της δεκαετίας του '80 αυστηρή δημοσιονομική πειθαρχία σε βάρος των λαϊκών στρωμάτων, ελάχιστη φορολόγηση του μεγάλου κεφαλαίου και των επιχειρηματικών κερδών, αντιδραστικές «μεταρρυθμίσεις» στο σύστημα ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης και Κοινωνικής Ασφάλισης, ώστε να γίνει «φθηνότερο» για την εργοδοσία και το κράτος της.
Ο σημαντικότερος παράγοντας της «ανάπτυξης» ήταν η αθρόα είσοδος ξένων κεφαλαίων (κυρίως αμερικανικών), ειδικότερα στους κλάδους της πληροφορικής και του φαρμάκου. Οι συμφωνίες που κλείστηκαν σε εθνικό, κλαδικό και επιχειρησιακό επίπεδο μεταξύ εργοδοτών, εργατικών συνδικάτων και κυβέρνησης για μισθολογικούς περιορισμούς και τη δημιουργία «ευέλικτου» εργατικού δυναμικού, ήταν η πρώτη απ' τις προϋποθέσεις για να γίνει η Ιρλανδία ελκυστική στα ξένα κεφάλαια. Είχε προηγηθεί από τα τέλη της δεκαετίας του '80 αυστηρή δημοσιονομική πειθαρχία σε βάρος των λαϊκών στρωμάτων, ελάχιστη φορολόγηση του μεγάλου κεφαλαίου και των επιχειρηματικών κερδών, αντιδραστικές «μεταρρυθμίσεις» στο σύστημα ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης και Κοινωνικής Ασφάλισης, ώστε να γίνει «φθηνότερο» για την εργοδοσία και το κράτος της.
Στις αρχές της δεκαετίας του '90, τα αμερικανικά μονοπώλια στους κλάδους των νέων τεχνολογιών αναζητούσαν νέες αγορές για τα συσσωρευμένα κεφάλαιά τους. Γι' αυτό το σκοπό, επέλεξαν την Ιρλανδία σαν πύλη εισόδου στην ΕΕ. Η εγκατάσταση της εταιρείας INTEL, το 1990, ήταν το έναυσμα. Μέσα σε λίγα χρόνια, από το 1991 έως το 1994, εγκαταστάθηκαν στην Ιρλανδία ορισμένες από τις μεγαλύτερες επιχειρήσεις του κλάδου της πληροφορικής και των ηλεκτρονικών υπολογιστών, όπως η Gateway, η Dell, η Apple, η Hewlett - Packard, η Fujitsu, η Analog Devices, η Microsoft, η Lotus, η Siemens - Nixdorf κ.ά. Το αποτέλεσμα αυτής της επενδυτικής πλημμυρίδας ήταν να αυξηθεί το μερίδιο των αμερικανικών επιχειρήσεων στις συνολικές πάγιες επενδύσεις από το 33% (στις αρχές της δεκαετίας του '90) στο 66% στο τέλος της. Την ίδια περίοδο, καταγράφεται μεγάλη όξυνση των κοινωνικών ανισοτήτων στην Ιρλανδία. Ενώ το 1987 το μερίδιο των μισθών στο συνολικό κοινωνικό εισόδημα βρισκόταν στο 71%, το 2000 υποχώρησε στο 58%. Σ' όλη τη δεκαετία του '90 οι μισθοί έμειναν καθηλωμένοι. Η κυβέρνηση της Ιρλανδίας με το πρόγραμμα Partnership 2000, επέβαλε αυξήσεις στους μισθούς (από το 2000 και μετά) κατά 1% το χρόνο! Την ίδια περίοδο, το ποσοστό κέρδους των αμερικανικών μονοπωλίων ξεπερνούσε το 25% το χρόνο. Κατά το μεγαλύτερο μέρος, αυτά τα κέρδη ήταν ουσιαστικά αφορολόγητα, αφού ο συντελεστής φορολόγησης των επιχειρηματικών κερδών μειώθηκε από 40% σε 20% και ακολούθως στο 12,5%! Το ίδιο διάστημα, οι ασφαλιστικές εισφορές των εργοδοτών μειώθηκαν σε τρέχουσες τιμές από 3,2% του ΑΕΠ (το 1988) σε 2,7% το 1996 (το χαμηλότερο σ' ολόκληρη την ΕΕ).
Η ένταση της εκμετάλλευσης της εργατικής τάξης πήρε νέες, μεγαλύτερες διαστάσεις, ιδιαίτερα στους κλάδους όπου έγιναν οι ξένες επενδύσεις. Συγκεκριμένα, στους τρεις κλάδους που κυριαρχούνταν από το αμερικανικό κεφάλαιο (πληροφορική, ηλεκτρονικά, φάρμακα), ο όγκος της παραγωγής αυξήθηκε κατά 375% (τη δεκαετία 1990 - 1999), ενώ η απασχόληση αυξήθηκε μόνο κατά 73%. Αποτέλεσμα αυτού ήταν η παραγωγή ανά εργαζόμενο να αυξηθεί κατά 215%! Παράλληλα, η Ιρλανδία κατέγραφε το τέταρτο χαμηλότερο επίπεδο κατά κεφαλήν δαπανών στην Υγεία στην ΕΕ. Συγκεκριμένα, μεταξύ 1980 και 1996, μείωσε τις δημόσιες δαπάνες για την Υγεία κατά 20%, ενώ ο αριθμός των νοσοκομειακών κλινών μειώθηκε, σε βαθμό που η χώρα να κατέχει την τελευταία θέση ως προς αυτόν το δείκτη μεταξύ των χωρών - μελών της ΕΕ. Μετά την κατάρρευση των εταιρειών νέας τεχνολογίας στο χρηματιστήριο της Νέας Υόρκης, οι συνέπειες στην ιρλανδική οικονομία άρχισαν να γίνονται αισθητές από το 2001. Η άνοδος της ανεργίας, η μεγάλη κρίση της στέγης, το μεγαλύτερο ποσοστό φτώχειας στην Ευρωπαϊκή Ενωση (το 29% ζούσε το 2005 κάτω από το όριο της φτώχειας) είναι μερικά μόνο στοιχεία που διαλύουν το μύθο της «κέλτικης τίγρης». Η συνέχεια, με το ξέσπασμα της κρίσης, την προσφυγή της Ιρλανδίας στους μηχανισμούς της ΕΕ και τα απανωτά μνημόνια, είναι γνωστή. Το «ιρλανδικό θαύμα» αποδεικνύει ότι η καπιταλιστική ανάπτυξη είναι κόλαση για το λαό. Αυτήν την κόλαση του υπόσχονται τόσο η ΝΔ, όσο και ο ΣΥΡΙΖΑ, που θέλει κι αυτός να προσελκύσει επενδύσεις για να έρθει ανάπτυξη. Λύση για το λαό δεν είναι να γίνει πρόβατο στη σφαγή για τα μονοπώλια, αλλά να τους αφαιρέσει την εξουσία και να τα κοινωνικοποιήσει. Η δική του εξουσία θα οργανώσει την οικονομία έξω από τους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς, με αποκλειστικό κριτήριο το λαϊκό συμφέρον.
