Συνεχίζουμε τη δημοσίευση αποσπασμάτων από ομιλίες αντιπροσώπων στο 19ο Συνέδριο του ΚΚΕ.Μαρία Γαβαλά
Πιο θωρακισμένοι, ίσως πιο συνειδητοί, μπορούμε να συζητάμε καλύτερα σήμερα, με στόχο όλα τα σφυριά να χτυπάνε στο βασικό καθήκον, ανεξάρτητα από τον καταμερισμό δουλειάς κάθε κρίκου, το σχεδιασμό ενός οργάνου, μιας Εδαφικής ή Κλαδικής ΚΟΒ. Χωρίς αφαίρεση από αδυναμίες, όπως η σχηματοποίηση καθηκόντων, φαίνεται ότι ουσιαστικότερα στέκεται η προσυνεδριακή διαδικασία στο βασικό ζήτημα: Κόμμα παντός καιρού.
Η προώθησή του, όσο εξαρτάται από τη δική μας θέληση και δράση, αφορά στο περιεχόμενο της καθοδηγητικής δουλειάς, βρίσκει αντανάκλαση στη λειτουργία, στην κοινωνική σύνθεση, στη δράση της ΚΟΒ. Είναι ζητούμενο. Οι Θέσεις της ΚΕ υπερψηφίστηκαν, απορρίπτοντας την αντίπαλη άποψη, που αμφισβητεί τη ρεαλιστικότητα του σοσιαλισμού, προτείνοντας στρατηγική διαχείρισης στο ΚΚΕ, κυβερνητική συμμετοχή. Στις ΚΟΒ άνοιξε διαπάλη για το θέμα αυτό και έτσι πρέπει να γίνεται.
Δόθηκαν απαντήσεις σε απόψεις, που κάτω από την πολύ παλιά «ελευθερία κριτικής», επιδιώκουν να χτυπήσουν τις αρχές οργάνωσης και λειτουργίας, να μπάσουν τη μεταρρύθμιση από την πίσω πόρτα.
Τα χρόνια που πέρασαν, αυτά τα ζητήματα μας απασχόλησαν. Αναμετρηθήκαμε με τη γραμμή του «εφικτού», προβάλλοντας τη γραμμή της ανασύνταξης, με στόχο ρήξης, με πυρήνες στους τόπους δουλειάς, συντονισμένα φύτρα κοινωνικών συμμάχων στις γειτονιές. Υπήρξε διαπάλη σε Οργανώσεις εκπαιδευτικών για τους συσχετισμούς και τι αυτοί θα υπηρετούν, τη διαχείριση, το σήμερα και την προοπτική. Πρώην στελέχη αλλάξανε στρατόπεδο, υποστήκαμε εκλογική μείωση, δεν κάναμε πίσω. Οξύναμε με το βασικό αντίπαλο στο χώρο, τον οπορτουνισμό, συζητήσαμε για το σχολείο ως ιδεολογικό μηχανισμό, την αποστολή του κομμουνιστή εκπαιδευτικού, με βιβλιοπαρουσιάσεις, οργανωμένες συζητήσεις.
Με κριτήριο να φωτίζεται η σχέση οικονομίας - πολιτικής, προσπαθήσαμε να δέσουμε την κρίση ως συστατικό αυτού του τρόπου παραγωγής, την ταξική διέξοδο, με την Οχτωβριανή Επανάσταση και την πείρα των δυο παγκοσμίων πολέμων, με την ιστορία της στρατηγικής του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος. Με κριτήριο να γκρεμίζεται η αντιμνημονιακή γραμμή, οι παραλλαγές της, να κατανοείται ο χαρακτήρας του καπιταλισμού στην Ελλάδα, δουλέψαμε εσωκομματικά και έξω μεθοδικότερα την ΚΟΜΕΠ, πιο φροντισμένα την εσωκομματική μόρφωση, την κεντρική μελετητική δουλειά.
Ενισχύσαμε με μορφές όπως εκδηλώσεις, ταινίες, ποίηση, λογοτεχνία, που βρήκαν ανταπόκριση.
Αυτή η υποδομή ζωντανής δράσης αποτελεί εργαλείο. Μπροστά μας είναι η οργανωμένη προσπάθεια που απαιτείται για να μπαίνουν τα ζητήματα της θεωρητικής - πολιτικής πάλης στο κίνημα, με φορέα τον κομμουνιστή, που δρα στο συνδικάτο, στη συμμαχία. Καθήκον σύνθετο, καθώς δεν αφορά απλά μια εκδήλωση, μια ενέργεια, αλλά το σκοπό της δουλειάς μας με στόχο να επαναστατικοποιείται η συνείδηση.
Κώστας Παπαδάκης
Είναι αλήθεια πως οι αντίπαλοι του ΚΚΕ αλλιώς περίμεναν το 19ο Συνέδριο, άλλα σχέδια είχαν. Φιλοδοξούσαν ότι θα πολλαπλασίαζαν προσυνεδριακά την αμφισβήτηση για τη στρατηγική του Κόμματος στην επιρροή του και κύρια στο εσωτερικό του. Συναντούν όμως εμπόδια και το Κόμμα μέσα από την προσυνεδριακή διαδικασία βγαίνει πιο ατσαλωμένο και ψυλλιασμένο. Δεν επαναπαυόμαστε. Το κομματικό δυναμικό έχει μεγαλύτερη πείρα για να ενισχυθεί παραπέρα η επαγρύπνηση, η ετοιμότητα, η ανησυχία. με βασικό οδηγό το αποφασιστικό προχώρημα των αποφάσεων του Συνεδρίου.
Σήμερα διεθνώς μετράμε μεγαλύτερη μαχητικοποίηση δυνάμεων που αντιστέκονται σε οπορτουνιστικές θέσεις, στην πορεία μετάλλαξης ΚΚ. Τη μεγαλύτερη επίδραση και ρόλο ασκούν τα ίδια τα αποτελέσματα της δράσης του Κόμματος, η ακούραστη δουλειά των Οργανώσεών μας στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Έχει ανοίξει μεγάλη συζήτηση στο εξωτερικό, σε ΚΚ για το ζήτημα μεταρρύθμιση ή επανάσταση. Η διαπάλη αυτή συνεχίζεται.
Οι Οργανώσεις του ΚΚΕ στο εξωτερικό καλούνται να παίξουν σημαντικό ρόλο σε κρίσιμες εξελίξεις και γεγονότα της ταξικής πάλης στην Ελλάδα, όπου έχει ρόλο και λόγο να τοποθετηθούν οι μετανάστες, που αποτελούν από τα πρώτα και μεγαλύτερα θύματα του καπιταλισμού στην Ελλάδα. Η διεθνής αλληλεγγύη και υποστήριξη των ίδιων, αλλά και του λαού στη χώρα υποδοχής μπορεί να αποτελέσει κρίσιμο παράγοντα που να επιδράσει αποφασιστικά στην έκβαση της ταξικής πάλης στην Ελλάδα, αλλά και σε άλλες πιθανά χώρες.
Από την άλλη είναι ανάγκη να ξεκαθαριστεί ότι το σύνθημα που ακούγεται συχνά καλοπροαίρετα και καλεί τους εργάτες να μείνουν στη χώρα τους και να μη μεταναστεύσουν, παραγνωρίζει την ίδια τη λειτουργία του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής, αλλά και το γεγονός ότι ο εργάτης που μεταναστεύει θα είναι και στη χώρα που μεταναστεύει χρήσιμος για τη διεθνιστική πάλη. Το κύριο είναι ότι σε καμιά περίπτωση δεν πρέπει να ενοχοποιείται ο εργάτης που αναγκάζεται να μεταναστεύσει, αλλά το ίδιο το καπιταλιστικό σύστημα που καταστρέφει παραγωγικές δυνάμεις, που ξεσπιτώνει από τη χώρα τους χρεοκοπημένους εργάτες, άνεργο επιστημονικό δυναμικό για ένα μεροκάματο. Αυτά τα προβλήματα το ΚΚΕ τα γνωρίζει από πρώτο χέρι και τα παίρνει υπόψη του. Ακόμα κι όσοι θεωρούν επιλογή τους τη μετανάστευση, αυτή πηγάζει από ανάγκες που δεν ικανοποιούνται στη χώρα τους και η τάση και η πείρα αναδείχνει ότι και στη χώρα που μεταναστεύουν θα βιώσουν ανάλογα προβλήματα και αδιέξοδα. Το ΚΚΕ χρειάζεται να καλεί τον εργάτη, το μετανάστη όπου βρεθεί κι όπου σταθεί να γίνει οργανωτής της πάλης για την ανατροπή της καπιταλιστικής βαρβαρότητας που αυτή τον ξεσπίτωσε.
Πιο ώριμοι, με μεγαλύτερη αποφασιστικότητα να ριχτούμε στην υλοποίηση των αποφάσεων που θα πάρουμε.
Γιώργος Μαυρίκος
Το Κόμμα μας. γνωρίζοντας ταυτόχρονα ότι ο διεθνισμός σημαίνει πρώτα απ' όλα συγκεκριμένη όξυνση της ταξικής πάλης μέσα στην ίδια μας τη χώρα. έδωσε τις δυνάμεις του για την ίδρυση του ΠΑΜΕ, για την ανάπτυξη σημαντικών εργατικών αγώνων, συγκρούστηκε με τον εγχώριο και ευρωπαϊκό ρεφορμισμό μέσα στο εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα. Παρά τις δυσκολίες, παρά τις σοβαρές ελλείψεις μας και υπαρκτές αδυναμίες μας οι αγώνες που αναπτύχθηκαν στην Ελλάδα τα τελευταία χρόνια έδωσαν κουράγιο και έγιναν παράδειγμα, συζητήθηκαν και συζητιούνται, ωθούν και προκαλούν σημαντικά τμήματα εργαζομένων σε πολλές χώρες. Καλλιεργούν αισιοδοξία ανάμεσα σε ευρωπαϊκές λαϊκές μάζες. Βοήθησαν και βοηθούν να απαντώνται συγχύσεις για την αυθόρμητη δράση των μαζών.
Με αυτό το πρίσμα πρέπει να εκτιμηθεί και η σημαντική διεθνιστική προσφορά μας μέσα από την Παγκόσμια Συνδικαλιστική Ομοσπονδία. Αναλάβαμε μια οργάνωση σχεδόν σε παραλυσία και βήμα - βήμα τα τελευταία επτά χρόνια έχουν γραφτεί πολλά συνδικάτα στη δύναμή της, αυξάνοντας τα φυσικά της μέλη από 54 εκατομμύρια σε 86. Από 70 χώρες, σήμερα πατά σε πάνω από 120.
Οργανώσαμε πολλές πολύμορφες παρεμβάσεις και καταφέραμε να γίνει ένα πετυχημένο Παγκόσμιο Συνδικαλιστικό Συνέδριο τον Απρίλη του 2011, που ενίσχυσε σημαντικά το κύρος του Κόμματος και του ΠΑΜΕ στο εξωτερικό μέσα στο Διεθνές Συνδικαλιστικό Κίνημα της εργατικής τάξης.
Στο συνέδριο αυτό μέσα από συγκρούσεις και αντιπαραθέσεις έγινε κατορθωτό να ψηφιστεί μια πλατφόρμα που διευκολύνει, προωθεί μια ταξική, αγωνιστική προοπτική και βάζει σημαντικά εμπόδια σε ρεφορμιστικές δυνάμεις που είναι υπαρκτές μέσα στην ΠΣΟ.
Αυτή η στάση του ΚΚΕ και του ΠΑΜΕ, ενώ ενισχύει έξω το κύρος μας, κύρια στη βάση και σε μικρομεσαία στελέχη, ταυτόχρονα εξοργίζει κομματικές και συνδικαλιστικές ηγεσίες, γεννά ανησυχία και εκνευρισμό σε όσους θέλουν ένα συνδικαλιστικό κίνημα αγκαλιασμένο με τη σοσιαλδημοκρατία και οξύνουν τις συκοφαντίες, προσπαθούν να συγκροτούν μπλοκ δυνάμεων που να εναντιώνονται στη δική μας γραμμή. Κάτω απ' αυτή την οπτική πρέπει μέλη και στελέχη μας, που είναι χρεωμένα στους διάφορους κρίκους του εργατικού συνδικαλιστικού κινήματος, να δουν τι και πώς θα βοηθήσουν στη σκληρή, διαρκή ιδεολογική αντιπαράθεση που διεξάγεται και στο διεθνές συνδικαλιστικό επίπεδο και μπορούμε να κάνουμε, να ξεκινήσουμε από απλά πράγματα. Από το να μελετάμε τη διεθνή ειδησεογραφία του «Ριζοσπάστη» και του «902», το να εκφράζουμε τη διεθνιστική μας αλληλεγγύη με ένα ψήφισμα, να στείλουμε μια αντιπροσωπεία σε ένα διεθνές συνέδριο του κλάδου, να βάλουμε στο ΔΣ του Σωματείου - Ομοσπονδίας ένα σύντροφο υπεύθυνο για τα διεθνή και περιοδικά να κάνει μια έκθεση για ενημέρωση του ΔΣ, από μια ομιλία σχετικά σε μια ΓΣ του σωματείου είτε στο συνέδριο της Ομοσπονδίας είτε του Εργατικού Κέντρου, από μια παράσταση διαμαρτυρίας σε μια πρεσβεία στην Αθήνα.
Σύντροφοι, μπορεί να είναι απλά όλα αυτά, όμως θυμηθείτε τέτοιες απλές πράξεις πόσο βοήθησαν στον αγώνα της «Χαλυβουργίας». Πόσο βοήθησαν να διατηρείται για μεγάλο χρονικό διάστημα σε καλό επίπεδο το ηθικό των απεργών εργατών. Όλα αυτά είναι ρεαλιστικά καθήκοντα άμεσα και σε αυτά τα καθήκοντα υστερούμε, είμαστε πίσω ακόμα και από τις δυνατότητές μας. Στα περισσότερα σωματεία, στις περισσότερες δευτεροβάθμιες οργανώσεις τα θεωρούμε περιττά, πολυτέλεια είτε μελλοντικά καθήκοντα.
Για μας η ζωή και η πράξη είναι που τελικά κρίνουν ποια γραμμή επιβεβαιώνεται και ποια διαψεύδεται. Ποια πολιτική συμμαχιών υπηρετεί την εργατική τάξη και ποια τη μετατρέπει σε υπηρέτη του συστήματος. Και η ζωή εδώ και πολλά χρόνια έχει δώσει ξεκάθαρες απαντήσεις στις θεωρίες και την τακτική του ευρωκομμουνισμού που εφαρμόστηκαν μέσα στο εθνικό και διεθνές συνδικαλιστικό κίνημα. Η πείρα, τα γεγονότα και τα χειροπιαστά αποτελέσματα μιλούν από μόνα τους.
Στη Γαλλία για παράδειγμα η CGT, που ήταν μια ταξική συνδικαλιστική οργάνωση και στη συνέχεια από την περίοδο του ευρωκομμουνισμού πρωτοστάτησε στο συνδικαλιστικό ρεφορμισμό, έφτασε με γραμμή ταξική να κατρακυλήσει από 4,5 εκατομμύρια μέλη τη δεκαετία του 1950 στα 2,5 εκατ. το 1980 και σήμερα στις 600 χιλιάδες.
Δείτε το παράδειγμα της CGIL Ιταλίας, που από μια ταξική, αγωνιστική συνδικαλιστική οργάνωση που πρωταγωνιστούσε μέχρι το 1960 μέσα στην ΠΣΟ, με την κατρακύλα της στο ρεφορμισμό έφτασε το 1993 να ευθυγραμμιστεί με την κυβέρνηση Ντ' Αλέμα και να στηρίζει τους βομβαρδισμούς του ΝΑΤΟ ενάντια στη Γιουγκοσλαβία. Να συστρατευθεί έτσι με τους ιμπεριαλιστές...
Γιάννης Καραμπίνος
Συγκέντρωση δυνάμεων σε μη επαναστατικές συνθήκες σημαίνει πρώτα και κύρια συγκέντρωση σε κλάδους στρατηγικής σημασίας και στη βιομηχανία. Άρα σ' αυτό που θα μετρηθούμε όλοι, σε όλη την κλίμακα του Κόμματος, είναι στο πόσες νέες εργοστασιακές ΚΟΒ, νέες ΚΟΒ σε χώρους στρατηγικής σημασίας θα έχουμε στήσει μέχρι το 20ό Συνέδριο.
Άλλωστε, στο κατά πόσο θα προχωράει το χτίσιμο της λαϊκής συμμαχίας, έχει να κάνει στο κατά πόσο προχωράει η κομματική οικοδόμηση στους χώρους δουλειάς, η ανασύνταξη του εργατικού κινήματος. Η εργατική τάξη και το κίνημά της θα είναι ο καταλυτικός παράγοντας που θα τραβήξει τα σύμμαχα στρώματα στην πάλη για την ανατροπή του καπιταλισμού και στην οικοδόμηση του σοσιαλισμού.
Η εμπειρία στην περιοχή της Κεντρικής Μακεδονίας από τις κινητοποιήσεις των εργαζομένων σε μια σειρά γαλακτοβιομηχανιών και στην ανάγκη συντονισμού του αγώνα με τους κτηνοτρόφους είναι χαρακτηριστική. Όταν υπάρχει το φαινόμενο της απλήρωτης εργασίας σε ΑΓΝΟ - ΜΕΒΓΑΛ - ΚΟΛΙΟ κ.α., από τη μια, και απλήρωτοι κτηνοτρόφοι από την άλλη από τις ίδιες βιομηχανίες, το ζήτημα του συντονισμού αρχικά και το βάθεμά του αργότερα προκύπτει από την ίδια την πραγματικότητα.
Η καλή γνώση από μέρους μας και η παρακολούθηση των εξελίξεων στον κλάδο αποτελεί προϋπόθεση, ώστε με τα κατάλληλα προσαρμοσμένα επιχειρήματα και συνθηματολογία να μπορούμε να συνδέουμε την πάλη μας για οξυμένα ζητήματα με το στρατηγικό μας στόχο, γιατί άλλοτε οι εξελίξεις μας δυσκολεύουν και άλλοτε μας βοηθούν.
Το ζήτημα της συμμαχίας σ' αυτήν την περίπτωση δεν μπορεί να αφεθεί γενικώς και αόριστα ποιος θα πάρει την πρωτοβουλία για να συντονίσει την όποια προσπάθεια.
Πρώτα και κύρια στην περιοχή μας είναι το κλαδικό σωματείο τροφίμων που θα μπαίνει μπροστά, η εργατική τάξη δηλαδή θα καλέσει παραγωγούς επαγγελματίες. Γι' αυτό το λόγο χωρίς ισχυροποίηση των συνδικάτων, όπως την περιγράφουμε στην απόφαση της Πανελλαδικής Συνδιάσκεψης για την ανασύνταξη του εργατικού κινήματος, δε θα μπορέσουμε να μετρήσουμε αξιόλογα βήματα στην προώθηση της λαϊκής συμμαχίας.
Είναι χαρακτηριστικό ότι εκεί που επιμείναμε πάνω στο ζήτημα της συμμαχίας έχουμε θετικά δείγματα και συγκέντρωση πείρας. Η κοινή σύσκεψη, με αφορμή τις εξελίξεις στην ΑΓΝΟ και στην τάση μονοπώλησης του κλάδου, με τη συμμετοχή της Λαϊκής Επιτροπής Λαγκαδά, του Κλαδικού Συνδικάτου Βιομηχανικού Επισιτισμού και κτηνοτρόφους από την περιοχή, έδειξε τις δυνατότητες που υπάρχουν και την ανάγκη επιμονής σ' αυτό το θέμα.
Φάνηκε ότι το ζήτημα που βοήθησε ώστε να ανοίξει καλύτερα το θέμα, να πυροδοτηθούν συζητήσεις και διάθεση προσφοράς έγινε όταν η κουβέντα δεν άρχισε και τελείωσε με το πρόβλημα της απληρωσιάς εργατών, κτηνοτρόφων, αλλά όταν μπήκε η συζήτηση στην εξής βάση: Ότι στην περιοχή έχει πολλές αγελάδες, πολλούς κτηνοτρόφους, εργοστάσια γάλακτος, ειδικευμένο εργατικό δυναμικό και αντί να υπάρχουν πολλά, φτηνά και ποιοτικά γαλακτοκομικά προϊόντα, έχουμε απολύσεις, συρρίκνωση παραγωγής, απλήρωτους εργάτες - κτηνοτρόφους, αναδεικνύοντας το αίτιο, ποιος έχει την ιδιοκτησία των εργοστασίων, ότι ο σκοπός της παραγωγής είναι το κέρδος και αυτό πρέπει να βγάλουμε από τη μέση.
