Τρίτη 16 Απριλίου 2013

Τι λέει ο ΣΥΡΙΖΑ για τις ιδιωτικοποιήσεις στα τρένα;

-- Ο ΣΥΡΙΖΑ παρουσιάζει τις ιδιωτικοποιήσεις στο σιδηρόδρομο σαν «εμμονή» της τρόικας. Ποια είναι η πραγματικότητα και ποια η αληθινή στρατηγική του ΣΥΡΙΖΑ;
«Σήμερα, όμως, βρισκόμαστε μπροστά σε ένα έγκλημα. Σε ένα έγκλημα (...) προδιαγεγραμμένο και προμελετημένο (...) Δεν είναι άσχετο με την κεντρική στρατηγική των μνημονιακών κυβερνήσεων τα τελευταία χρόνια στην πατρίδα μας (...) Ο ΟΣΕ λοιπόν είναι ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα αυτού του προμελετημένου, προσχεδιασμένου εγκλήματος εκποίησης δημόσιας περιουσίας (...) στον ΟΣΕ με τον πιο γλαφυρό τρόπο αποτυπώνονται οι προθέσεις, οι διαθέσεις και οι σχεδιασμοί της τρόικας εσωτερικού αλλά και της τρόικας εξωτερικού (...) Και θα ήθελα να απευθύνω ένα κρίσιμο ερώτημα (...) Σε ποια άλλη ευρωπαϊκή χώρα, απ' αυτές οι εκπρόσωποι των οποίων κάθονται να μας δίνουν συμβουλές και υποδείξεις, σε ποια άλλη ευρωπαϊκή χώρα έχουν εκχωρήσει τις δραστηριότητες του σιδηροδρόμου, έχουν πουλήσει τα δίκτυα σε ιδιώτες». Αυτά μεταξύ πολλών άλλων είπε ο Αλ. Τσίπρας την περασμένη Δευτέρα στους εργαζόμενους του ΟΣΕ όπου περιόδευσε. Ισχυρίστηκε, δηλαδή, ότι ο ελληνικός σιδηρόδρομος θυσιάζεται στις «καταχθόνιες» τροϊκανές δυνάμεις και ότι αυτά που συμβαίνουν εδώ, δε συμβαίνουν πουθενά αλλού στην «πολιτισμένη» Ευρώπη. Θα είναι φαίνεται αστικός μύθος το μπαράζ ιδιωτικοποιήσεων, σε όλες τις χώρες - μέλη της ΕΕ, κρίσιμων υποδομών μεταξύ των οποίων και των σιδηροδρόμων. Ο ΣΥΡΙΖΑ το έχει βολικό να παρουσιάζει την τρόικα και τα μνημόνια σαν τις αιτίες για κάθε δεινό του λαού, για να αποπροσανατολίζει και να βγάζει λάδι το ντόπιο κεφάλαιο και τη συνολική στρατηγική της ΕΕ. Ομως, δεκαετίες τώρα οι ιδιωτικοποιήσεις βρίσκονται ψηλά στην ατζέντα των φιλομονοπωλιακών αναδιαρθρώσεων που συνθέτουν τη στρατηγική της λυκοσυμμαχίας, όπως δείχνει και η κατεύθυνση για απελευθέρωση όλων των τομέων της οικονομίας, που επιταχύνθηκε με τη Συνθήκη του Μάαστριχτ το 1992.
Στην Ελλάδα, για λόγους που σχετίζονται και με το κίνημα, αυτές υλοποιούνται με μεγαλύτερη σχετικά καθυστέρηση, εκπορεύονται όμως από την ίδια ευρωπαϊκή μήτρα. Το πιο κραυγαλέο παράδειγμα ιδιωτικοποίησης του σιδηροδρόμου συναντάται στη Μεγάλη Βρετανία. Οι βρετανικοί σιδηρόδρομοι είχαν εθνικοποιηθεί το 1948 και τα σχέδια ιδιωτικοποίησης ήρθαν μετά την προσφυγή της Βρετανίας στο ΔΝΤ το 1976 για τη χορήγηση δανείου 3,9 δισ. δολαρίων και ενόσω στην κυβέρνηση ήταν οι Εργατικοί (αυτοί τους οποίους εκθειάζει ο Αλ. Τσίπρας ως συμμάχους του ΣΥΡΙΖΑ). Τότε, την ιδιωτικοποίηση ανέστειλαν παροδικά οι λαϊκές αντιδράσεις. Η ιδιωτικοποίησή τους άρχισε το 1993 επί πρωθυπουργίας Τζον Μέιτζορ, μέσω της διάσπασης του σιδηροδρομικού δικτύου σε «100 ανεξάρτητες εταιρείες και τμήματα», ενώ συνήφθηκαν συμβόλαια με διάφορες εταιρείες που προέβλεπαν την πλήρη πώληση του εμπορικού δικτύου, των υπηρεσιών, αποθηκών, συντήρησης αλλά και του δικτύου υψηλής ταχύτητας («Eurostar»), ενώ το δίκτυο μεταφοράς επιβατών και μέρος των υπηρεσιών για το επιβατικό κοινό ιδιωτικοποιήθηκε μέσω αναθέσεων. Το σπάσιμο του ΟΣΕ σε μικρότερες εταιρείες και στη συνέχεια η εκποίησή τους στους ιδιώτες, είναι η μέθοδος που ακολουθείται εδώ και χρόνια και στην Ελλάδα. Τα αποτελέσματα της ιδιωτικοποίησης των βρετανικών σιδηροδρόμων δεν άργησαν να φανούν, με αυξήσεις στην τιμή των εισιτηρίων που έγιναν τα ακριβότερα στον πλανήτη, περικοπές δρομολογίων, κενά στην ασφάλεια. Υπολογίζεται ότι τον τελευταίο χρόνο πριν την ιδιωτικοποίησή τους, το κόστος των Βρετανικών Σιδηροδρόμων ήταν 431 εκατομμύρια λίρες, ενώ μία δεκαετία μετά, το 2006, το κόστος είχε ανέλθει στα 6 δισεκατομμύρια λίρες, σύμφωνα με μελέτη της ASLEF, της ένωσης εργοδηγών.
Εδώ παρεμβαίνει ξανά το αστικό κράτος για να επιβεβαιώσει ότι στον καπιταλισμό οι εθνικοποιήσεις είναι η άλλη όψη των ιδιωτικοποιήσεων. Ετσι, το 2002 με τους Εργατικούς του Τ. Μπλερ οι υποδομές του σιδηροδρομικού δικτύου μεταβιβάστηκαν στη δημόσια εταιρεία «Network Rail». Δηλαδή, ο λαός της χώρας να πληρώνει το κόστος των υποδομών και τα κέρδη να τα νέμονται οι ιδιώτες. Ιδια περίπου ιστορία και στη Νέα Ζηλανδία, παρεμφερείς κινήσεις «απελευθέρωσης» και στην Ιταλία, στη Γαλλία, στη Βουλγαρία και αλλού. Αρα κανένα παράδοξο δε συμβαίνει στην Ελλάδα, όπως ισχυρίζεται ο ΣΥΡΙΖΑ. Για την ιστορία να προσθέσουμε ότι τον περασμένο χρόνο στο Ευρωκοινοβούλιο μόνο το ΚΚΕ είχε ψηφίσει υπέρ της πρότασης για απόρριψη της έκθεσης σχετικά με τη «δημιουργία ενιαίου ευρωπαϊκού σιδηροδρομικού χώρου». ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑ, ΠΑΣΟΚ και ΛΑ.Ο.Σ., καταψήφισαν την απόρριψη της αντιδραστικής έκθεσης. Επρόκειτο για έκθεση που προωθεί με ακόμη μεγαλύτερη ένταση την ιδιωτικοποίηση των δημόσιων σιδηροδρομικών μεταφορών σε όλα τα κράτη - μέλη της ΕΕ και την παράδοσή τους στους μεγάλους επιχειρηματικούς ομίλους που δραστηριοποιούνται στον κλάδο. Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει εύκολους τους λεονταρισμούς, όταν όμως τον καλεί το «καθήκον» του απέναντι στην αστική τάξη και την ευρωενωσιακή του λυκοσυμμαχία, αφήνει κατά μέρος τις κραυγές και το πράττει στο ακέραιο.