Τι δείχνει η στάση της Τουρκίας;

-- Τι δείχνουν οι τελευταίες εξελίξεις γύρω από τη στάση της Τουρκίας στους ενεργειακούς ανταγωνισμούς;

Γράφαμε την περασμένη βδομάδα ότι η Ελλάδα και η Τουρκία ανταγωνίζονται μεταξύ τους για το ποιος θα αποτελέσει την πύλη απ' όπου θα περάσει στην Ευρώπη το φυσικό αέριο από πηγές εναλλακτικές της Ρωσίας. Σημειώναμε, μάλιστα, ότι τις μέρες που ο Ελληνας πρωθυπουργός βρισκόταν στο Κατάρ, στο εμιράτο πραγματοποιούσε επίσκεψη και ο πρωθυπουργός της Τουρκίας. Αντικείμενο συζητήσεων για τις δύο αντιπροσωπείες με την κυβέρνηση του Κατάρ ήταν η κατασκευή τερματικού σταθμού υγροποιημένου αερίου στην Ελλάδα ή στην Τουρκία, προκειμένου το εμιράτο να διοχετεύσει μέρος της παραγωγής του στην ευρωπαϊκή αγορά (μέχρι τώρα εξάγει μόνο σε ασιατικές χώρες). Οι εξελίξεις τρέχουν και επαληθεύεται ότι το κουβάρι των ανταγωνισμών είναι ιδιαίτερα μπλεγμένο στην περιοχή μας, προκαλώντας εκρηκτικούς κινδύνους για τον ελληνικό και τους άλλους λαούς.
Ορισμένα ακόμα στοιχεία που προσθέτουν ψηφίδες στο παζλ, κύρια σε ό,τι αφορά στις επιδιώξεις της Τουρκίας να αναβαθμίσει το περιφερειακό της ρόλο και πώς αυτό επηρεάζει τις γενικότερες ισορροπίες του τρόμου στην ευρύτερη περιοχή: Με δηλώσεις του, την Κυριακή, ο Ερντογάν διαμήνυσε ότι, για λογαριασμό της αστικής τάξης της χώρας του, αναζητάει συμμαχίες εναλλακτικές προς την ΕΕ, η οποία, λόγω αντιθέσεων στο εσωτερικό της, δεν έχει εντάξει ακόμα την Τουρκία στους κόλπους της. Πού λέει ότι θα στραφεί τώρα η Τουρκία; Κατά δήλωση που έκανε ο Ερντογάν τον προηγούμενο μήνα, η κυβέρνησή του εξετάζει το ενδεχόμενο να ακυρώσει την αίτηση για ένταξη στην ΕΕ και να επιχειρήσει να ενταχθεί στον Οργανισμό Συνεργασίας της Σαγκάης (SCO), στον οποίο κυριαρχούν η Ρωσία και η Κίνα. Μάλιστα, σύμφωνα με τον Ερντογάν, μια πρώτη συζήτηση έχει γίνει ανάμεσα στον ίδιο και τον Ρώσο Πρόεδρο, Βλ. Πούτιν.

Ο SCO ιδρύθηκε το 1996 από την Κίνα, τη Ρωσία, το Καζαχστάν, την Κιργιζία και το Τατζικιστάν, με το όνομα «Πέντε της Σαγκάης». Το 2001, μετά την ένταξη του Ουζμπεκιστάν, μετονομάστηκε σε SCO. Μια τέτοια στροφή της Τουρκίας, αν γίνει, θα μεταβάλει το χάρτη των συμμαχιών στην περιοχή αλλά και των ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων στη Μέση Ανατολή, στην Ανατ. Μεσόγειο, αλλά και στο Αιγαίο, σε μια περίοδο που πυκνώνουν τα σύννεφα του πολέμου, με επίκεντρο τη Συρία. Καθόλου τυχαία, με αφορμή την πρόσφατη αεροπορική επίθεση του Ισραήλ στη Συρία, ο Ερντογάν σήκωσε τους τόνους της αντιπαράθεσης, κατηγορώντας το Ισραήλ για εθνική τρομοκρατία και για απαράδεκτη στάση που παραβιάζει τη διεθνή νομοθεσία. «Το Ισραήλ έγινε ένα κακομαθημένο παιδί. Εκείνοι που ευθύνονται για το γεγονός ότι έκαναν το Ισραήλ κακομαθημένο παιδί, να είναι από εδώ και στο εξής προετοιμασμένοι για τα πάντα από την πλευρά του», ήταν τα λόγια του πρωθυπουργού της Τουρκίας. Βεβαίως και υπάρχουν ανταγωνισμοί στην περιοχή ανάμεσα σε Τουρκία - Ισραήλ, αλλά και τα δύο κράτη είναι ενταγμένα σε γενικότερους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς με βάση το σχέδιο «Μεγάλη Μέση Ανατολή», ενώ υπάρχουν και δημοσιεύματα κατά καιρούς που λένε ότι την ίδια ώρα που ανταγωνίζονται, συζητούν ταυτόχρονα για διάφορα θέματα. Επίσης, ΗΠΑ και ΕΕ έχουν επιφυλάξει και στο Ισραήλ ρόλο στην ομάδα των προθύμων που με στρατιωτικά μέσα θα ενισχύσουν την ιμπεριαλιστική επέμβαση στη Συρία. Το ίδιο ισχύει και για το Κατάρ. Στον αντίποδα, η Ρωσία, που δεν είναι διατεθειμένη να στερηθεί τα προνόμια που συνεπάγεται η παρουσία της στη Συρία (όπως έγινε με τη Λιβύη, όπου άφησε Αμερικανούς και Ευρωπαίους να «αλωνίζουν»), βάζει προσκόμματα σε μια γενικευμένη επίθεση στη Συρία, πριν τουλάχιστον εξασφαλίσει ότι δε θα θιχτεί ο στρατηγικός της ρόλος στην περιοχή.

Με δεδομένα όλα τα παραπάνω μπλέκει κι άλλο το κουβάρι, αφού η Ρωσία προσπαθεί να εκμεταλλευτεί και τη σχέση με την Κύπρο (της έχει παραχωρήσει δάνειο 2,5 δισ. ευρώ και τώρα ετοιμάζεται να παρατείνει το χρόνο εξόφλησης) και να αναβαθμίσει το ρόλο της στα ενεργειακά «παιχνίδια» της περιοχής. Η Τουρκία, επίσης, έχει ανταγωνιστικά συμφέροντα με την Κύπρο και το Ισραήλ, σχετικά με τα εξακριβωμένα κοιτάσματα υδρογονανθράκων της Ανατ. Μεσογείου. Οπως έχει ανταγωνιστικά συμφέροντα και με την Ελλάδα (με την Ελλάδα είναι αντιφατικές οι σχέσεις γιατί υπάρχει το θέμα της συνδιαχείρισης των υδρογονανθράκων του Αιγαίου), αλλά και γεωστρατηγικούς ανταγωνισμούς, στο ποιο κράτος θα γίνει πύλη εισόδου φυσικού αερίου στην Ευρώπη, την ώρα που η Ρωσία επιχειρεί να μπει «σφήνα» στη διαχείριση των νότιων αγωγών του φυσικού αερίου, θέλοντας να αγοράσει τον ελληνικό όμιλο της ΔΕΠΑ. Το παζλ συμπληρώνει η απόφαση της Τουρκίας να διενεργήσει από το Μάρτη έρευνες για υδρογονάνθρακες με το νέο νορβηγικό σεισμολογικό σκάφος «Πολάρκους» στα οικόπεδα 1, 4, 5, 6, και 7 της κυπριακής ΑΟΖ, καθώς και στο οικόπεδο 12, το οποίο η Τουρκία ισχυρίζεται ότι δήθεν ανήκει στην ΑΟΖ του ψευδοκράτους. Σύμφωνα με την τουρκική εφημερίδα «Χουριέτ», έρευνες θα διενεργηθούν και στην ΑΟΖ της Ελλάδας, μεταξύ Κύπρου και Καστελόριζου, την ώρα που η ελληνική κυβέρνηση διαρρέει ότι σκοπεύει να καταθέσει συντεταγμένες στον ΟΗΕ για την ελληνική ΑΟΖ, ως ένα πρώτο βήμα για την κατοχύρωσή της. Το νορβηγικό ερευνητικό θα συνοδεύεται από τουρκικά πολεμικά πλοία και σύμφωνα με τη «Χουριέτ» θα είναι βαμμένο με τα εθνικά χρώματα της Τουρκίας. Στα πλαίσια αυτά πρέπει να δούμε και ζητήματα που εγείρει η κυβέρνηση Ερντογάν για τη Δυτική Θράκη, αλλά και τον κουρνιαχτό που ξεσήκωσε για ευθύνες της Ελλάδας στο χτύπημα της αμερικάνικης πρεσβείας στην Τουρκία. Είναι φανερό ότι τα μονοπώλια έχουν βγάλει τα μαχαίρια από τα θηκάρια και ετοιμάζονται για το μεγάλο ξεκαθάρισμα στη γειτονιά μας, αναπροσαρμόζοντας κατά τα ιδιαίτερα συμφέροντα τις συμμαχίες τους. Οσο η Ελλάδα μπλέκεται βαθύτερα σ' αυτούς τους ανταγωνισμούς, για να διασφαλίσει μερίδιο στην ντόπια αστική τάξη, τόσο μεγαλώνουν οι κίνδυνοι για το λαό, τόσο πρέπει να ανεβαίνει η εγρήγορσή του.