-- Τι προκύπτει από τις τελευταίες παρεμβάσεις του προέδρου του ΣΕΒ, Δ. Δασκαλόπουλου, σε Ελλάδα και Ευρώπη;
Σχολιάζοντας
τις εξελίξεις στην Κύπρο, ο πρόεδρος του ΣΕΒ, Δ. Δασκαλόπουλος, είπε
προχτές σε εκδήλωση που διοργάνωσε στην Αθήνα η Γιούρομπανκ: «Τα θεμέλια
της Ευρώπης σείονται μετά τις πρωτόγνωρες αποφάσεις του άτυπου
διευθυντηρίου της (...) Μετά από 5 χρόνια σκληρών προσπαθειών
βρισκόμαστε πίσω σε ίδια αφετηρία, όπου όλα παίζονται, όλα κρίνονται και
τίποτα δεν ελέγχεται (...) Η εμμονή στη μονομερή λιτότητα πέρασε στο
επόμενο στάδιο της μονομερούς αυθαίρετης αλλαγής των κανόνων, με βάση
όχι το καλό των πολιτών, αλλά την ιδεοληψία (...) Ο προαναγγελθείς
πόλεμος έχει ήδη ξεσπάσει - το πεδίο μάχης έχει αλλάξει μόνο - και το
ευρώ που γνωρίζουμε είναι το πρώτο του θύμα (...) Η Ελλάδα πρέπει
επιτέλους να εφαρμόσει το δικό της σχέδιο εξόδου από την κρίση και
εκσυγχρονισμού της οικονομίας της - πέρα από την όποια τρόικα». Λίγες μέρες νωρίτερα, στις 18 του Μάρτη, μιλώντας στη λεγόμενη «κοινωνική» Σύνοδο Κορυφής της ΕΕ, όπου δύο φορές το χρόνο συναντιούνται εργοδότες, εργατοπατέρες και «θεσμικοί» εκπρόσωποι της ΕΕ, ο πρόεδρος των Ελλήνων βιομηχάνων είχε πει ανάμεσα σε άλλα ότι η Ευρώπη βρίσκεται σήμερα αντιμέτωπη με ένα νέο διχασμό ανάμεσα στον Βορρά και τον Νότο, ανάμεσα στους πλούσιους και τους φτωχούς, στους δανειστές και τους χρεωμένους. Οτι οι πολιτικές μονομερούς και παρατεταμένης λιτότητας δεν θα λύσουν το πρόβλημα της ανταγωνιστικότητας του Νότου και δεν θα σώσουν το ευρωπαϊκό σύστημα κοινωνικής προστασίας. Αντίθετα, καταστρέφουν τον παραγωγικό ιστό, υπονομεύουν την κοινωνική συνοχή, κινδυνεύουν να οδηγήσουν στην απώλεια μίας ολόκληρης γενιάς και ενισχύουν τον ευρωσκεπτικισμό και τον εθνικιστικό λαϊκισμό.
Είναι
φανερό ότι ο εκπρόσωπος των Ελλήνων βιομηχάνων ασκεί κριτική στο
κυρίαρχο μείγμα της διαχείρισης και ζητάει αλλαγή του, με διαμόρφωση
«εθνικής» οικονομικής πολιτικής, η οποία, όπως υπονοεί, ενδέχεται να
φέρει την Ελλάδα σε ρήξη με την τρόικα, στην οποία χρεώνει την ύφεση και
το διχασμό Βορρά - Νότου στην Ευρωζώνη και διαπιστώνει ότι το ευρώ
είναι ήδη θύμα της έως τώρα διαχείρισης της κρίσης. Προφανώς αναζητά
άλλο μείγμα διαχείρισης της κρίσης. Οι αναφορές του στον τρόπο
λειτουργίας της ΕΕ («διευθυντήριο», «μονομερής και αυθαίρετη αλλαγή των
κανόνων») δείχνουν την εναντίωση μερίδας της ελληνικής αστικής τάξης
προς τη λυκοσυμμαχία στη σημερινή της μορφή, καθώς από το κυρίαρχο
μείγμα διαχείρισης της κρίσης και κυρίως λόγω της αυστηρής
δημοσιονομικής πειθαρχίας πλήττονται ζωτικά της συμφέροντα, αφού
στερείται κονδύλια για να επενδύσει και να αναπαράγει τα κέρδη της.
Κάπως έτσι εμφανίζεται ένας βιομήχανος να σηκώνει τη σημαία ενάντια στη
σημερινή ΕΕ και να ζητάει άλλα μέτρα σε όφελος των βιομηχάνων. Παρόμοιες
θέσεις εκφράζει στην Ελλάδα ο ΣΥΡΙΖΑ, ενώ στην Κύπρο κυριάρχησε τις
προηγούμενες μέρες η προπαγάνδα των κομμάτων περί «σωτηρίας» της
οικονομίας με στήριξη στις «εθνικές δυνάμεις», ακόμα κι αν αυτό σημαίνει
ρήξη με την ΕΕ. Δηλαδή, άλλο μείγμα διαχείρισης της κρίσης όχι για να
υπηρετηθούν τα λαϊκά συμφέροντα, αλλά για να ανακάμψουν μερίδες του
κεφαλαίου που σε συνθήκες κρίσης χάνουν έδαφος σε σχέση με τους
ανταγωνιστές τους, πανευρωπαϊκά και παγκόσμια. Πίσω από αυτές τις
μερίδες και τα συμφέροντά τους, κόμματα όπως ο ΣΥΡΙΖΑ καλούν το λαό να
στοιχηθεί, κρύβοντας ότι η ταξική εκμετάλλευση βαθαίνει στην Ελλάδα και
ότι οι όποιες «λύσεις» προτείνονται από την ντόπια αστική τάξη έχουν ως
προαπαιτούμενα τα μέτρα για παραπέρα φθήνεμα της εργατικής δύναμης στο
εθνικό πεδίο. Καλούν, δηλαδή, το λαό να σηκώσει ξένες γι' αυτόν σημαίες,
καλλιεργώντας το ιδεολόγημα της «ακηδεμόνευτης» χάραξης της οικονομικής
πολιτικής από τις αστικές κυβερνήσεις.
Γράφουν
οι Θέσεις της ΚΕ για το 19ο Συνέδριο του ΚΚΕ (Θέσεις 11 και 58): «Στις
συνθήκες της κρίσης, αφενός βάθυνε η ανισομετρία στο εσωτερικό της
Ευρωζώνης, αφετέρου οξύνθηκαν οι αντιθέσεις μεταξύ των κρατών - μελών
της για τη διαχείριση της κρίσης, για τον έλεγχο του δημόσιου χρέους,
ακόμα και για τις προϋποθέσεις διατήρησης του κοινού νομίσματος. Τέτοιου
είδους αντιθέσεις εκδηλώθηκαν και στο εσωτερικό τουλάχιστον των δύο
ισχυρότερων δυνάμεων της Ευρωζώνης, της Γερμανίας και της Γαλλίας. Σε
αυτές τις αντιθέσεις πήρε ενεργό μέρος και το ΔΝΤ, αλλά και κράτη εκτός
Ευρωζώνης, όπως η Βρετανία, καθώς και οι ΗΠΑ. Η Ελλάδα, ως πρώτη χώρα
της Ευρωζώνης στην οποία εκδηλώθηκε με οξύτητα η κρίση, έγινε σημείο
αναφοράς όλων των παραπάνω δυνάμεων και των μεταξύ τους αντιθέσεων (...)
Η ανεπαρκής απαξίωση κεφαλαίων στη διάρκεια της κρίσης, η απώλεια
ανταγωνιστικής θέσης της ελληνικής βιομηχανικής παραγωγής, η σημαντική
απώλεια της δημοσιονομικής ευελιξίας και η όξυνση του ανταγωνισμού στην
ευρύτερη περιοχή (Βαλκάνια, Ανατολική Μεσόγειος) οξύνουν τις αντιφάσεις
της αστικής πολιτικής. Ενισχύεται ο προβληματισμός σχετικά με το αν η
παραμονή στην Ευρωζώνη εξακολουθεί να υπηρετεί αποτελεσματικά το αστικό
στρατηγικό συμφέρον της διευρυμένης αναπαραγωγής του κοινωνικού
κεφαλαίου. Το σύνολο των εξελίξεων προδιαγράφει δύο βασικά πιθανά
ενδεχόμενα: Την επιλογή μιας νέας εσωτερικής υποτίμησης με νέο "κούρεμα"
του δημόσιου χρέους και το ενδεχόμενο ανεξέλεγκτης πτώχευσης του
κράτους, η οποία θα συνδυαστεί με αναγκαστική έξοδο απ' την Ευρωζώνη
(...) Πάνω σε αυτό το έδαφος θα συνεχιστεί η ενδοαστική διαπάλη σχετικά
με την επιλογή επεκτατικής ή περιοριστικής διαχείρισης, αλλά και για τις
προτεραιότητες στο επίπεδο των ιμπεριαλιστικών συμμαχιών».
