Τι λέει το νέο κόμμα στη Γερμανία;

-- Τι πρεσβεύει το νέο κόμμα «Εναλλακτική λύση για τη Γερμανία»;

Ενας νέος πολιτικός σχηματισμός, η «Alternative fur Deutschland» (AfD - Εναλλακτική λύση για τη Γερμανία) εμφανίστηκε στη Γερμανία, ενόψει των εκλογών στις 22 Σεπτέμβρη. Στόχος των ιδρυτών του είναι να συγκροτηθεί σε πολιτικό φορέα η λεγόμενη τάση των «ευρωσκεπτικιστών», πυρήνας των οποίων είναι ένα τμήμα της γερμανικής αστικής τάξης και των μεσαίων στρωμάτων, που εναντιώνονται στο κυρίαρχο μείγμα διαχείρισης της κρίσης, εστιάζοντας στο αν η Ευρωζώνη θα πρέπει να διατηρήσει τη σημερινή της μορφή ή όχι. Η συγκρότηση του συγκεκριμένου κόμματος, έρχεται ακόμα πιο φανερά να αναδείξει τις αντιθέσεις στο εσωτερικό της γερμανικής αστικής τάξης. Η «εναλλακτική λύση» που ευαγγελίζεται δεν έχει καμιά σχέση με τα λαϊκά συμφέροντα, όπως δείχνει και η λίστα με τους ιδρυτές του. Ανάμεσά τους, είναι ο Κόνραντ Ανταμ, εκδότης και πρώην δημοσιογράφος της αστικής εφημερίδας «Frankfurter Allgemeine Zeitung», ο Αλεξάντερ Γκάουλαντ, πρώην υπουργός στο κρατίδιο της Εσσης και ο Μπερντ Λούκε, καθηγητής Μακροοικονομίας στο Πανεπιστήμιο του Αμβούργου, επί 33 χρόνια μέλος του κυβερνώντος Χριστιανοδημοκρατικού Κόμματος - CDU της καγκελαρίου Α. Μέρκελ (αποχώρησε τον Απρίλη του 2011).
Βασικός υποστηρικτής και χρηματοδότης του κόμματος είναι ο πρώην πρόεδρος της Γερμανικής Ενωσης Βιομηχανιών Χανς Ολαφ Χένκελ, ο οποίος, συν τοις άλλοις, χαρακτηρίζει τώρα ως το «μεγαλύτερο λάθος της καριέρας» του την υποστήριξη που παρείχε στην καθιέρωση του ευρώ. Υποστηρικτές του νέου κόμματος είναι συντηρητικοί οικονομολόγοι, επιχειρηματίες και δημοσιογράφοι, που τα τελευταία χρόνια εμφανίζονται με την ταμπέλα του «ευρωσκεπτικιστή». Μεταξύ αυτών, οι καθηγητές Γιαχίμ Σταρμπάτι και Βίλχελμ Χάνκελ, που είχαν προσφύγει στο συνταγματικό δικαστήριο της Γερμανίας, ζητώντας να ακυρωθεί η «διμερής βοήθεια προς την Ελλάδα».

Το νέο κόμμα προσπαθεί να αποκτήσει λαϊκό έρεισμα, επικαλούμενο δημοσκοπήσεις που δείχνουν ότι το 26% των Γερμανών θα υπερψήφιζε έναν πολιτικό φορέα που θα στήριζε την εγκατάλειψη του ευρώ από τη Γερμανία. Αλλες δημοσκοπήσεις δείχνουν ότι το 65% των Γερμανών θεωρεί βλαπτικό το κοινό νόμισμα, ενώ το 49% πιστεύει ότι η Γερμανία θα βρισκόταν σε καλύτερη θέση εκτός Ευρωζώνης. Κεντρικό στοιχείο του προγράμματος της AfD, είναι η εξασφάλιση της πολιτικής και νομικής δυνατότητας για αντικατάσταση του ευρώ από εθνικά νομίσματα ή μικρότερες νομισματικές ενώσεις, που παραπέμπει στα σχέδια για μια μικρότερη Ευρωζώνη, αποτελούμενη από τις χώρες του σημερινού «σκληρού πυρήνα» του ευρώ. Οι άλλοι δύο κεντρικοί στόχοι, όπως αναφέρονται στην ιστοσελίδα του κινήματος, είναι η επιστροφή στις προβλέψεις του Μάαστριχτ για μη παροχή εγγυήσεων στα χρέη άλλων κρατών - μελών, που σημαίνει κατάργηση του Μόνιμου Ευρωπαϊκού Μηχανισμού Στήριξης, καθώς και η υποχρεωτική διενέργεια δημοψηφισμάτων για το νόμισμα, το κόστος των «πακέτων διάσωσης» και κάθε μεταβίβαση εθνικής κυριαρχίας σε κοινοτικό επίπεδο. Ζητάνε, τέλος, την «άμεση απαγόρευση αγοράς προβληματικών ομολόγων από την ΕΚΤ». Δίνοντας το ιδεολογικό στίγμα του κόμματος, ο Μπερντ Λούκε ισχυρίζεται ότι οι ανάγκες στήριξης της Ευρωζώνης έχουν διαβρώσει τη δημοκρατία και επιβάλλουν πολιτικές προσανατολισμένες αποκλειστικά στα βραχυπρόθεσμα συμφέροντα του χρηματοπιστωτικού τομέα. Τα παλαιά κόμματα, προσθέτει, αρνούνται να αναγνωρίσουν το λάθος που συνιστούσε η εισαγωγή του ευρώ, το οποίο απειλεί την ευημερία τόσο του Βορρά όσο και του Νότου. Οπως λέει, η κατάσταση στις υπερχρεωμένες χώρες του ευρώ, φέρνει στην ημερήσια διάταξη το ενδεχόμενο στάσης πληρωμών, αποδεικνύοντας ότι η τήρηση των δανειακών υποχρεώσεων των «προβληματικών κρατών - μελών» επαφίεται στις απρόβλεπτες πολιτικές διαθέσεις των πληθυσμών της περιφέρειας.

Βασικά σημεία του προγράμματος του κόμματος αντλούνται από το βιβλίο του πρώην μέλους του ΔΣ της Bundesbank Τίλο Σαραζίν, με τίτλο: «Η Γερμανία μπορεί και μόνη της», όπου ζητάει την επαναφορά του γερμανικού μάρκου και τον τερματισμό της λεγόμενης «παροχής οικονομικής βοήθειας» προς τις ασθενέστερες οικονομίες της Ευρωζώνης, υπό το σκεπτικό «ότι η Γερμανία δε χρειάζεται το ευρώ». Είναι φανερό από τα παραπάνω ότι το νέο κόμμα διεκδικεί ένα μείγμα διαχείρισης διαφορετικό από το κυρίαρχο, βασικά στοιχεία του οποίου θα είναι η παύση της χρηματοδότησης προς τα υπερχρεωμένα κράτη - μέλη της Ευρωζώνης, ακόμα κι αν αυτό σημαίνει εγκατάλειψη του ευρώ από ορισμένες χώρες, ή ακόμα και την οριστική κατάργηση του κοινού νομίσματος. Είναι, επίσης, φανερό ότι το αίτημα για έξοδο από την Ευρωζώνη - ΕΕ δεν μπορεί να απαντήσει στα λαϊκά συμφέροντα, αν δε συμπληρώνεται και με τον όρο της λαϊκής εξουσίας. Αλλιώς, όπως δείχνει και το παράδειγμα της AfD, οδηγεί σε άλλη διαχείριση υπέρ μερίδας των αστών. Γράφουν οι Θέσεις της ΚΕ για το 19ο Συνέδριο: «Η κυρίαρχη τάση της γερμανικής αστικής τάξης θέτει ως προτεραιότητα τη θωράκιση του ευρώ, τη νομισματική σταθερότητα και αμφισβητεί τη σκοπιμότητα και τη δυνατότητα να επωμιστεί η Γερμανία μεγάλο βάρος υποτίμησης κεφαλαίου στις υπερχρεωμένες χώρες. Μια δεύτερη τάση, η οποία ενισχύεται, υπερτονίζει τον κίνδυνο για την ισχύ του ευρώ και τη σταθερότητα των ευρωατλαντικών σχέσεων, αν αποβληθούν ορισμένοι αδύναμοι κρίκοι, εξέλιξη που θα οδηγήσει σε συρρίκνωση της ενιαίας εσωτερικής αγοράς της ΕΕ. Μια τρίτη τάση αμφισβητεί συνολικά τη σημερινή μορφή της Ευρωζώνης και δίνει προβάδισμα στην προσέγγιση με τον άξονα Κίνας - Ρωσίας». Η διαπάλη πάνω στους τρεις αυτούς άξονες κλιμακώνεται με παραλλαγές στο εσωτερικό της γερμανικής αστικής τάξης. Εκφραση αυτών των αντιθέσεων είναι το νέο κόμμα.