Σώζουν οι «εθνικοποιήσεις» το λαό;

-- Ο ΣΥΡΙΖΑ λέει ότι ως κυβέρνηση θα κάνει εθνικοποιήσεις επιχειρήσεων και τραπεζών και πως έτσι θα κάνει ανάπτυξη για το λαό. Τι ισχύει;

Ο ΣΥΡΙΖΑ λέει ότι θα εθνικοποιήσει κάποιες τράπεζες και άλλες στρατηγικής σημασίας επιχειρήσεις και θα τις αξιοποιήσει σαν μοχλό ανάπτυξης. Πώς; Με δημόσιες επενδύσεις, χρήμα στην οικονομία και συμπράξεις με τον ιδιωτικό τομέα. Μιλάει για εθνικοποιήσεις και όχι βέβαια για κοινωνικοποίηση επιχειρήσεων, αφού αυτή προϋποθέτει άλλη εξουσία και άλλη οικονομία. Προϋποθέτει δηλαδή να έχει ο λαός την εξουσία στα χέρια του και μαζί τα κλειδιά της οικονομίας, έχοντας αφαιρέσει από τους καπιταλιστές την ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής. Ο ΣΥΡΙΖΑ όμως θέλει τους καπιταλιστές, δεν αμφισβητεί την πολιτική τους εξουσία και διακηρύττει ότι θα φτιάξει ένα κράτος που θα τους βοηθά πιο αποτελεσματικά για να κάνουν ανάπτυξη. Σε αυτό το κράτος, το καπιταλιστικό, λέει πως θα περάσουν και μια σειρά επιχειρήσεις που είτε είναι των ιδιωτών, είτε το κράτος διατηρεί κάποια μικρά ποσοστά στο μετοχολόγιό τους.

Οι θέσεις του ΣΥΡΙΖΑ στόχο έχουν να παραπλανήσουν το λαό πως ό,τι είναι κρατικό είναι και φιλολαϊκό. Και πως οι κρατικές επιχειρήσεις στον καπιταλισμό μπορούν να λειτουργούν έξω από τους κανόνες του, άρα και υπέρ των εργαζομένων και του λαού. Πρόκειται για κοροϊδία. Και μόνο το γεγονός ότι πολύ πριν το ΣΥΡΙΖΑ υπήρξαν άλλοι διαχειριστές της καπιταλιστικής εξουσίας σε κρίση και ανάπτυξη, που έκαναν και κάνουν εθνικοποιήσεις, όταν αυτό απαιτεί το συμφέρον του κεφαλαίου, είναι αποκαλυπτικό της στρατηγικής του. Για παράδειγμα, το ΠΑΣΟΚ τη δεκαετία του '80 κρατικοποίησε τις λεγόμενες «προβληματικές», που ήταν βουλιαγμένες στα χρέη, τις εξυγίανε και τις επέστρεψε κερδοφόρες στο κεφάλαιο. Και μπορεί οι κρατικοποιήσεις τις περασμένες δεκαετίες να συνοδεύτηκαν με βελτίωση των όρων δουλειάς και αμοιβής των εργαζομένων, αυτό όμως αφορά την περίοδο που ο καπιταλισμός μπορούσε να κάνει παραχωρήσεις και το αστικό κράτος επιδίωκε να σταθεροποιήσει τις συμμαχίες του με στρώματα της εργατικής τάξης. Σήμερα, κανένας από αυτούς τους παράγοντες δεν ισχύει.

Αν όμως είναι εναλλακτική φιλολαϊκή πρόταση η εθνικοποίηση επιχειρήσεων, τότε τα εύσημα ανήκουν πρωτίστως στον σοσιαλδημοκράτη Ολάντ, ο οποίος ανακοίνωσε πριν από μερικές μέρες την πρόθεση της κυβέρνησης να εθνικοποιήσει τη χαλυβουργική μονάδα της Φλοράνζ. Ο καπιταλιστής ιδιοκτήτης σκοπεύει να κλείσει το εργοστάσιο και ανέθεσε (!) στην κυβέρνηση να του βρει αγοραστή μέσα σε δυο μήνες. Ενα το κρατούμενο ότι στον καπιταλισμό τα εργοστάσια ανοίγουν και κλείνουν ανάλογα με το αν ο ιδιοκτήτης τους βγάζει κέρδος και όχι ανάλογα με το αν το προϊόν που παράγουν καλύπτει λαϊκές ανάγκες. Το συγκεκριμένο εργοστάσιο ανήκει στον πολυεθνικό όμιλο «Arcelor Mittal», ο οποίος θέλει να κλείσει τη συγκεκριμένη μονάδα παραγωγής ακατέργαστου χάλυβα και να κρατήσει τις άλλες εγκαταστάσεις επεξεργασίας χάλυβα. Ο όμιλος απασχολεί 20.000 εργαζομένους στη Γαλλία και είναι ο πρώτος σε παγκόσμιο επίπεδο χαλυβουργικός όμιλος.

Την τελευταία ώρα, η γαλλική κυβέρνηση ανακοίνωσε τελικά ότι υπάρχει ενδιαφέρον από άλλον ιδιώτη επενδυτή να αγοράσει τη μονάδα και ότι τα σχέδια για εθνικοποίηση αναστέλλονται. Ακόμα όμως κι αν το εθνικοποιούσε, τι θα άλλαζε για τους εργαζόμενους; Μήπως θα έβγαινε η συγκεκριμένη μονάδα από τον παγκόσμιο ανταγωνισμό, που θέλει χαμηλούς μισθούς και διαρκώς μειούμενα εργασιακά δικαιώματα; Μήπως το αστικό κράτος της Γαλλίας θα μετέτρεπε το εργοστάσιο σε φιλεργατική νησίδα, την ίδια στιγμή μάλιστα που η πολυεθνική θέλει να το κλείσει ως μη ανταγωνιστικό, άρα και μη κερδοφόρο; Τίποτα από αυτά δεν πρόκειται να γίνει, είτε το εργοστάσιο περάσει στα χέρια του κράτους, είτε πουληθεί σε νέο καπιταλιστή ιδιοκτήτη. Η περίπτωση των Ναυπηγείων Σκαραμαγκά στη χώρα μας είναι παρόμοια και αποκαλυπτική. Ο ιδιοκτήτης αποσύρεται επειδή δε βγάζει κέρδος, και το κράτος συζητάει να αναλάβει αυτό να πληρώσει μισθούς και τις αποζημιώσεις για όσους εργαζόμενους απολυθούν. Στο μεταξύ, οι εργαζόμενοι δουλεύουν εκ περιτροπής μια μέρα τη βδομάδα! Αυτές είναι οι «εθνικοποιήσεις» στον καπιταλισμό. Η άλλη όψη των ιδιωτικοποιήσεων, με τα ίδια τραγικά αποτελέσματα για τους εργαζόμενους.