Γιατί θέλουν «δίχτυ κοινωνικής προστασίας»;

-- Γιατί όλα τα κόμματα της διαχείρισης μιλάνε για «δίχτυ προστασίας» των πιο εξαθλιωμένων και για την ανάγκη να διασφαλιστεί η «κοινωνική συνοχή»;

Από τον Σαμαρά, τον Βενιζέλο και τον Κουβέλη, μέχρι τον ΣΥΡΙΖΑ και τα άλλα κόμματα που θέλουν να ασκήσουν διαχείριση στον καπιταλισμό, όλοι μιλάνε για την ανάγκη να υπάρξει ένα «δίχτυ κοινωνικής προστασίας» για τους πιο αδύναμους, προκειμένου να διατηρηθεί η «κοινωνική συνοχή». Στην κατεύθυνση αυτή, η κυβέρνηση δεσμεύεται τώρα ότι, παράλληλα με την ανάπτυξη που ευαγγελίζεται, θα προωθήσει και μια σειρά μέτρα «κοινωνικού χαρακτήρα» για τις πιο ευπαθείς ομάδες και αυτό το ονομάζει «πρόνοια του κράτους». Στα πλαίσια του ενδοκυβερνητικού καταμερισμού, η ΔΗΜΑΡ προσπαθεί να κατοχυρωθεί ως ο πιο φανατικός υπέρμαχος τέτοιων και άλλων μέτρων, για να κοροϊδέψει το λαό ότι η δική της συμμετοχή στη συγκυβέρνηση είναι αυτή που διασφαλίζει μέτρα «κοινωνικής προστασίας». Ούτε το «δίχτυ» που θέλει να φτιάξει η κυβέρνηση, ούτε η «κοινωνική συνοχή», για την οποία αγχώνεται ιδιαίτερα και ο ΣΥΡΙΖΑ, είναι δική τους πατέντα. Οι στρατηγικές συνθήκες και συμφωνίες της ΕΕ αφιερώνουν πάντα ένα ξεχωριστό κεφάλαιο για την ανάγκη να οργανώνει το αστικό κράτος ένα υποτυπώδες δίκτυο από υπηρεσίες και παροχές κοινωνικού χαρακτήρα για τους πλέον εξαθλιωμένους, αξιοποιώντας γι' αυτό το σκοπό τις διάφορες ΜΚΟ, την τοπική διοίκηση, τους αστούς, την Εκκλησία και άλλους «εθελοντικούς» φορείς. Ακόμα και στη μακρινή Βραζιλία, η κυβέρνηση του σοσιαλδημοκράτη Λούλα στήριξε την ανάκαμψη από την κρίση σε δύο βασικούς πυλώνες: Στην πλήρη εφαρμογή των συμφωνιών με το ΔΝΤ και την αύξηση των δημόσιων επενδύσεων, από τη μια, και, από την άλλη, στη διαμόρφωση ενός υποτυπώδους δικτύου προστασίας των πλέον ανήμπορων, που αυξάνονταν ραγδαία εξαιτίας της πολιτικής διαχείρισης υπέρ των μονοπωλίων.

Αυτό το οποίο ομολογούν ξεδιάντροπα είναι ότι η διαχείριση που ασκούν πολλαπλασιάζει αναπόφευκτα τους φτωχούς, που δεν μπορούν να εξασφαλίσουν τα στοιχειώδη για να ζήσουν. Γι' αυτό, από τη μια προωθούν μέτρα για ανάπτυξη και από την άλλη στήνουν «δίχτυα προστασίας» για όσους αυτή η ανάπτυξη εξαθλιώνει στην κυριολεξία. Αυτός είναι ο καπιταλισμός που υπερασπίζονται και υπηρετούν. Κατά τ' άλλα, η ανάπτυξη που φέρνουν και η λογική τους για την «κοινωνική προστασία» εχθρεύονται την ικανοποίηση των σύγχρονων και πραγματικών λαϊκών αναγκών, που είναι πέρα για πέρα δυνατή, στο σημερινό επίπεδο της οικονομικής και κοινωνικής ανάπτυξης. Στον αντίποδα, πατώντας σε υπαρκτές ανάγκες, που προέκυψαν χωρίς καμιά ευθύνη του λαού, προωθούν μέτρα που παραπέμπουν σε φιλανθρωπία, με μόνο στόχο να ρίξουν κι άλλο την απαιτητικότητα των λαϊκών στρωμάτων, άρα να θάψουν τις όποιες αγωνιστικές διαθέσεις υπάρχουν, να δημιουργήσουν νέες εξαρτήσεις από φορείς του αστικού συστήματος και μ' αυτόν τον τρόπο να ελέγξουν τις λαϊκές αντιδράσεις στην πολιτική τους. Αυτή είναι η «κοινωνική συνοχή» για την οποία κόπτονται. Για παράδειγμα, ενώ σήμερα υπάρχουν όλες οι προϋποθέσεις για καθολική δωρεάν και δημόσια Υγεία για όλους, το αστικό κράτος, με την ιδιωτικοποίηση και την εμπορευματοποίηση των υπηρεσιών, αποκλείει εκατομμύρια λαϊκές οικογένειες από την πρόσβαση στα στοιχειώδη και πετάει τους πιο εξαθλιωμένους στο καναβάτσο της φιλανθρωπίας, της χορηγίας, των «δικτύων» που λειτουργούν από ιδιώτες. Από εκείνους, δηλαδή, που ευθύνονται για την κατάσταση που βιώνει σήμερα η λαϊκή οικογένεια και με τη φιλανθρωπία θέλουν να συγκαλύψουν την ενοχή τους, για να μην τους στοχοποιήσει ο λαός.

Ταυτόχρονα, καλλιεργούν την αντίληψη ότι η φτώχεια και η δυστυχία είναι μη αναστρέψιμες και ότι ο καθένας πρέπει να βρει τρόπο να τις διαχειριστεί στα πλαίσια αυτού του συστήματος. Ακόμα και φαινόμενα νέου τύπου δεσμεύσεων στους αστικούς θεσμούς που λειτουργούν τέτοιες δομές, ενθαρρύνουν το σύστημά τους, αφού οι ανάγκες για τα στοιχειώδη αυξάνουν με πολλαπλάσιους ρυθμούς από αυτές που μπορούν να απορροφήσουν. Τέτοιες και άλλες δράσεις του αστικού συστήματος και των δομών του καμιά σχέση δεν έχουν με την ταξική αλληλεγγύη, η οποία αποτελεί συστατικό στοιχείο της οργάνωσης της ταξικής πάλης σε συνθήκες καπιταλιστικής κρίσης. Μέσα από τους κυρίαρχους διαύλους, χωρίς καμιά ευθύνη εκείνων που πραγματικά έχουν ανάγκη, η αλληλεγγύη συγχέεται με τη φιλανθρωπία, με το μοίρασμα της φτώχειας, με την υποστολή της σημαίας των ταξικών αγώνων και την υποκατάσταση των υποχρεώσεων του κράτους, των κατακτήσεων της εργατικής τάξης με κινήματα «εθελοντισμού», «κοινωνικών παντοπωλείων» κ.λπ. Στον αντίποδα βρίσκεται το ταξικό κίνημα, με την πολύμορφη αλληλεγγύη, που είναι όπλο στα χέρια του λαού για να ανακουφιστεί από τις συνέπειες της κρίσης και της αστικής διαχείρισης, να πολεμήσει αυτούς που τον καταδικάζουν στη φτώχεια. Το ταξικό κίνημα αναδεικνύει και δεν κρύβει τους πραγματικούς υπεύθυνους για τα όσα βιώνει σήμερα η λαϊκή οικογένεια. Η αλληλεγγύη που αναπτύσσει στόχο έχει να σπάσει τη μοιρολατρία και να βοηθήσει τη συσπείρωση δυνάμεων για την ανατροπή του συστήματος που παράγει φτώχεια και εξαθλίωση. Σ' αυτή την κατεύθυνση, ο ρόλος των Λαϊκών Επιτροπών είναι καθοριστικός και πρέπει να δυναμώσει κι άλλο.