Τι υπηρετούν τα περί «κατοχής»;

-- Ο ΣΥΡΙΖΑ και άλλοι αυτοαποκαλούμενοι «αντιμνημονιακοί» λένε ότι η Ελλάδα βρίσκεται σε κατοχή και υποτέλεια. Τι ισχύει;

Σε πρωινή τηλεοπτική εκπομπή, ο Γ. Μηλιός, εκπρόσωπος του ΣΥΡΙΖΑ, ρωτήθηκε για το ενδεχόμενο συνεργασίας με τους Ανεξάρτητους Ελληνες και απάντησε ότι κάτι τέτοιο δεν μπορεί να γίνει, επειδή ο ΣΥΡΙΖΑ δε μιλάει για κατοχή, αλλά αναλύει με ταξικούς όρους την πραγματικότητα της χώρας και για το λόγο αυτό προτείνει μια «κυβέρνηση κοινωνικής σωτηρίας». Τα πράγματα δεν είναι ακριβώς έτσι. Δε χρειάζεται να ανατρέξουμε πολύ πίσω στο χρόνο. Προχτεσινές είναι οι παρακάτω δηλώσεις του Αλ. Τσίπρα: «Κυβερνούν με νομοσχέδια που πρώτα μεταφράζονται από τα αγγλικά και μετά παίρνουν την τελική έγκριση της τρόικας» και «μια κυβέρνηση με κορμό τον ΣΥΡΙΖΑ και με εθνική αποστολή να σταματήσει την καταστροφή και να ανοικοδομήσει μια κατεστραμμένη οικονομία». Τον περασμένο Οκτώβρη ο ίδιος καλούσε το λαό σε «ειρηνικό ξεσηκωμό» για την ανάδειξη μιας «κυβέρνησης εθνικής σωτηρίας». Στην ιστοσελίδα του «Αριστερού Ρεύματος» του ΣΥΝ πηχυαίοι είναι οι τίτλοι περί «μπανανίας», «προτεκτοράτου», «κατοχής».

Η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ δεν ανέλυσε ποτέ και πουθενά με ταξικούς όρους τα τεκταινόμενα. Ηταν απ' τους πρώτους που έσπευσαν να υιοθετήσουν και αναπαρήγαγαν σε μαζική κλίμακα τα περί «κατοχής», στην προσπάθειά της να συγκαλύψει την αιτία της καπιταλιστικής κρίσης, τους λόγους για τους οποίους προκρίνεται η συγκεκριμένη «μνημονιακή» πολιτική, απόρροια της προ πολλού διαμορφωμένης στρατηγικής της ΕΕ, ως αυτής που στη δοσμένη φάση ανταποκρίνεται στα συμφέροντα του ευρωενωσιακού κεφαλαίου. Γιατί τα μνημόνια στην Ελλάδα ήταν το μέσο για τη γοργή εφαρμογή αντεργατικών αναδιαρθρώσεων που έκαναν πάμφθηνη την εργατική δύναμη, έτσι ώστε και τώρα σε συνθήκες κρίσης να συνεχίζεται η κερδοφορία του κεφαλαίου αφού μειώνεται το μέρος του κεφαλαίου που πληρώνουν οι καπιταλιστές μισθούς, ενώ σε συνθήκες ανάκαμψης η κερδοφορία μεγεθύνεται. Τα ίδια εφαρμόζονται και σε χώρες χωρίς μνημόνια. Ως δυνάμει διαχειριστής της αστικής εξουσίας, ο ΣΥΡΙΖΑ, με αυτή του τη ρητορεία, εξωράιζε συγχρόνως το ρόλο της ντόπιας αστικής τάξης. Θέλησε και προσπάθησε να βρεθούν λαός και πλουτοκρατία κάτω απ' την ίδια ιδεολογική και πολιτική «ομπρέλα» της δήθεν κατοχής και της δήθεν ανάγκης αγώνα για «εθνική» ανεξαρτησία, που αργότερα μετατράπηκε σε «εθνική» σωτηρία. Να σύρει, δηλαδή, το λαό σε εδάφη «ναρκοθετημένα» απ' τον αντίπαλό του. Συγκάλυψε πλήρως ότι απ' την εφαρμοζόμενη πολιτική η ντόπια αστική τάξη κερδίζει και ότι και αν ακόμα κάποια τμήματά της χάνουν στο πλαίσιο του αδυσώπητου ανταγωνισμού με τις αστικές τάξεις άλλων κρατών και μεταξύ τους, αυτό σε καμία περίπτωση δεν τα καθιστά συμμάχους των εργαζομένων, των φτωχών λαϊκών στρωμάτων, τα οποία ενιαία τσακίζουν.

Συσκότισε ότι η ένταξη της χώρας στην ΕΕ και η παραμονή σ' αυτήν αποτέλεσε και αποτελεί στρατηγική επιλογή της άρχουσας τάξης - για να ισχυροποιήσει τη θέση της στο καπιταλιστικό σύστημα, αλλά και απέναντι στο εργατικό - λαϊκό κίνημα. Στο βωμό των κερδών και των γενικών συμφερόντων της καταθέτει εθελοντικά στα διακρατικά ιμπεριαλιστικά όργανα μέρος από τα κυριαρχικά της δικαιώματα. Λόγω της αγιάτρευτης ανισομετρίας στον καπιταλισμό η αστική τάξη της Ελλάδας είναι σε πιο χαμηλό σκαλοπάτι στην ιμπεριαλιστική πυραμίδα (στην ΕΕ και παγκόσμια) σε σχέση με τους ανταγωνιστές και εταίρους της. Αυτή η ανισομετρία βάθυνε με την κρίση. Αυτό την κάνει να φαίνεται υποτελής, χωρίς όμως να είναι. Το ιδεολόγημα της «υποτέλειας» και της «κατοχής» κρύβει ακόμα ότι η τρόικα δεν ήρθε απρόσκλητη στην Ελλάδα. Την έφεραν οι πολιτικοί εκπρόσωποι των αστών, σε συνεννόηση με τους εταίρους τους στην ΕΕ, που άλλωστε συμμετέχει κατά τα 2/3 στην τρόικα.

Ο πόλεμος που μαίνεται είναι ταξικός, δεν είναι «εθνικός» ούτε καν γενικώς και αορίστως «κοινωνικός». Αυτοί που φλυαρούν περί «κατοχής» το κάνουν για να κρατήσουν στο απυρόβλητο τους κατόχους των μέσων παραγωγής, τους άρπαγες του κοινωνικά παραγόμενου πλούτου. Αυτοί, είτε ντόπιοι, είτε ξένοι, είτε λιγότερο είτε περισσότερο ισχυροί, κερδίζουν απ' τον ιδρώτα, το αίμα και τα βάσανα του λαού. Ο αγώνας του για την ανακούφισή του, αλλά και για την οριστική του λύτρωση θα είναι αποτελεσματικός όσο θέτει την εξουσία τους στο στόχαστρο και νικηφόρος όταν την ανατρέψει. Ολα τα άλλα είναι αποπροσανατολισμός και εκ του πονηρού.