Η
αναμόρφωση του αστικού πολιτικού συστήματος βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη.
Όσο βαθαίνει η κρίση και με δεδομένες τις δυσκολίες της αστικής τάξης
να διαχειριστούν τις τραγικές συνέπειες για τα εργατικά λαϊκά στρώματα
αλλά και ενόψει της νέας αντιλαϊκής επίθεσης από τις αρχές του 2013,
τόσο περισσότερο θα εντείνονται τέτοιες διεργασίες και θα εμφανίζονται
νέα σχήματα ή ακόμα και πρόσωπα, ως εναλλακτικές λύσεις για την αστική
διακυβέρνηση της χώρας. Στόχος τους η σταθεροποίηση της εξουσίας των
μονοπωλίων και η αποτροπή της ριζοσπαστικοποίησης των αγωνιστικών
διαθέσεων του λαού.Όπως αναφέρουν οι θέσεις της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΕ για το 19ο Συνέδριο:
«...θα συνεχίσουν οι απόπειρες και οι πιο συστηματικές προσπάθειες για την αναμόρφωση του πολιτικού συστήματος στην Ελλάδα. Με τα σημερινά δεδομένα, όπου το ΠΑΣΟΚ βρίσκεται σε πορεία αποσάθρωσης, η κύρια τάση που διαφαίνεται είναι η αναμόρφωση να βασιστεί σε δύο πολιτικούς πόλους: Ο ένας της κεντροδεξιάς με άξονα τη ΝΔ, που όμως έχει απολέσει δυνάμεις όχι μόνο σε ψήφους αλλά και από διασπαστικές κινήσεις και ο άλλος της κεντροαριστεράς με άξονα τον ΣΥΡΙΖΑ. Η αστική τάξη της χώρας προσαρμόζει τις επιλογές της, παίρνοντας υπόψη ποια πολιτική δύναμη, ποια κυβέρνηση μπορεί να ελέγξει το εργατικό, λαϊκό κίνημα, να προλάβει την άνοδο της ταξικής πάλης, να εξασφαλίσει ότι είτε ελεγχόμενη είτε ανεξέλεγκτη χρεοκοπία με έξοδο από την Ευρωζώνη θα πραγματοποιηθεί με όσο γίνεται λιγότερες αντιδράσεις. Το δίπολο κεντροδεξιά με κορμό τη ΝΔ και κεντροαριστερά με κορμό τον ΣΥΡΙΖΑ αποτελεί ένα σχετικά ρεαλιστικό σενάριο για την αστική τάξη, με μεταβατικό ενδεχομένως χαρακτήρα, καθώς υπάρχουν διεργασίες και για γένεση νέων κομμάτων για την παγίδευση της εργατικής λαϊκής συνείδησης.»
Κάτω από αυτό το πρίσμα πρέπει να δει κανείς τα εξής:
1ον: Την εικόνα διάλυσης που εμφανίζει το ΠΑΣΟΚ με ταυτόχρονη δημιουργία νέων σχημάτων, όπως η ΡΙΚΣΣΥ του Λοβέρδου, αλλά και η κινητικότητα άλλων στελεχών όπως του Ραγκούση, της Διαμαντοπούλου για την κάλυψη του «κενού» στον κεντροαριστερό χώρο κ.ά.
2ον: Την εικόνα αποσύνθεσης του κόμματος Καμμένου με τις μαζικές αποχωρήσεις στελεχών που εμμέσως πλην σαφώς κάνουν αναφορά στο ότι πρέπει να δημιουργηθεί ένας νέος χώρος στην κεντροδεξιά. Και πως είναι ανάγκη να δημιουργηθεί ένα εθνικιστικό σχήμα με ευρωπαϊκό προσανατολισμό.
3ον: Την επανεμφάνιση Καρατζαφέρη με περιοδείες στη Βόρεια Ελλάδα αλλά και με συνεντεύξεις στον αστικό Τύπο, ταυτόχρονα με τα όσα συμβαίνουν στους «Ανεξάρτητους Έλληνες». Στην πληθώρα των συνεντεύξεων που παραχώρησε τις προηγούμενες μέρες έκανε λόγο για «επαναδραστηριοποίησή του» και δεν απέκλεισε συνεργασίες με στελέχη του κόμματος Καμμένου.
4ον: Τα δημοσιεύματα σε μέσα που πρόσκεινται στο «αριστερό ρεύμα» του Λαφαζάνη που κάνουν λόγο για δημιουργία ενός χώρου που θα καλύψει το κενό ανάμεσα σε ΣΥΡΙΖΑ και ΚΚΕ...
5ον: Οι αναφορές στον αστικό Τύπο αλλά και από πρώην στελέχη των «Ανεξαρτήτων Ελλήνων» (π.χ. Σταμάτης) για επαναδραστηριοποίηση του Κώστα Καραμανλή.
6ον: Τα «γλυκοκοιτάγματα» ανάμεσα σε ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ για πιθανή μελλοντική συνεργασία.
7ον: Το γεγονός ότι τα αστικά επιτελεία φουντώνουν τα φασιστοειδή της Χρυσής Αυγής. Το γεγονός ότι η ίδια η πολιτική της συγκυβέρνησης και η αστική προπαγάνδα πυροδοτεί τη δράση των χρυσαυγιτών που τους εμφανίζουν σαν αντισυστημικούς. Δεν το κάνουν τυχαία, αφού τη θέλουν και την προετοιμάζουν για να χτυπήσει το εργατικό λαϊκό κίνημα σε συνθήκες που η οργή και η δυσαρέσκεια παίρνει εκρηκτικά χαρακτηριστικά.
8ον: Την καλλιέργεια ενός πολύμορφου εθνικισμού, ως αποτέλεσμα και αντανάκλαση των εντεινόμενων προβληματισμών της αστικής τάξης (μερίδων της), για τους όρους παραμονής στην ευρωζώνη, μέχρι και αλλαγής προσανατολισμών, συμμαχιών και λυκοσυνεταίρων. Ο εθνικισμός αυτός εκφράζεται σήμερα, κυρίως, από τη Χρυσή Αυγή και τους Ανεξάρτητους Έλληνες. Υποβόσκει, όμως, και στους άλλους χώρους (συνήθως, με την ομπρέλα του «πατριωτικού» ή του «εθνικού»), (π.χ. κυβέρνηση εθνικής σωτηρίας).
Όλα τα παραπάνω συντείνουν στο εξής:
Διαμόρφωση δύο πόλων στο αστικό πολιτικό σύστημα. Ο ένας της κεντροδεξιάς με κορμό τη ΝΔ και ο άλλος της κεντροαριστεράς με κορμό τον ΣΥΡΙΖΑ. Και οι δύο μαζί με όποιους δορυφόρους εμφανιστούν γύρω τους, συγκλίνουν στο ότι διέξοδο από την κρίση θα δώσει η ισχυροποίηση των μονοπωλίων σε βάρος του λαού και ότι η ανάπτυξη θα γίνει με μοχλό το κεφάλαιο. Ότι είναι όλα κόμματα της ΕΕ, ανεξάρτητα από το γεγονός ότι ο ΣΥΡΙΖΑ διαφημίζει και την ικανότητά του να διαχειριστεί καλύτερα από τους άλλους το ενδεχόμενο μιας άτακτης χρεοκοπίας της ελληνικής καπιταλιστικής οικονομίας.
Τι προσπαθούν να πετύχουν με τους σχεδιασμούς τους;
«... Οι πολιτικές αντιθέσεις ανάμεσα στα κόμματα, που υποστηρίζουν φιλομονοπωλιακή πολιτική διαχείρισης της κρίσης, εκδηλώνονται ως αντιπαραθέσεις υπέρ του ενός ή του άλλου μείγματος της διαχείρισης, της νομισματικής δημοσιονομικής και της επεκτατικής, με το μανδύα της αντιπαράθεσης ανάμεσα στη φιλελεύθερη και τη ρεφορμιστική - οπορτουνιστική. Και τα δύο μείγματα της διαχείρισης έχουν κοινό χαρακτηριστικό την εξυπηρέτηση των μονοπωλίων, την ανάκαμψη της καπιταλιστικής κερδοφορίας, που αντικειμενικά θα οδηγήσει σε νέο κύκλο κρίσης. Η εναλλαγή τόσο του φιλελεύθερου όσο και του κεϋνσιανού μοντέλου διαχείρισης έφεραν σε όλη τη διάρκεια του 20ού αιώνα κύκλους οικονομικής κρίσης, όξυναν τις ενδοαστικές και ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις και οδήγησαν σε δύο παγκόσμιους πολέμους. Στη βάση της εναλλαγής του μείγματος διαχείρισης, προωθείται η αναμόρφωση του αστικού πολιτικού συστήματος, ώστε να μπορεί να δώσει περισσότερες εναλλαγές κυβερνήσεων από συνεργαζόμενα κόμματα.»
(Θέσεις της ΚΕ του ΚΚΕ για το 19ο Συνέδριο).
Θέλουν να υποτάξουν το εργατικό κίνημα στην αυταπάτη ότι η διέξοδος βρίσκεται στην αλλαγή της σημερινής κυβέρνησης από άλλη, «της νέας δημοκρατικής παράταξης της αριστεράς» ή του νέου σχήματος της «πατριωτικής κεντροδεξιάς με ευρωπαϊκό προσανατολισμό». Ταυτόχρονα, το δικό τους καθοριστικό ρόλο παίζουν οι συνεχώς εντεινόμενες αντιθέσεις και οι ανταγωνισμοί στο πλαίσιο της αστικής τάξης στο πλαίσιο των γενικότερων ενδοϊμπεριαλιστικών ανταγωνισμών. Ενδοαστικές αντιθέσεις που μπορούν να πάρουν ακόμα και εκρηκτικό χαρακτήρα...
Απέναντι σε αυτήν την προσπάθεια εγκλωβισμού του λαού και δίνοντας η αστική τάξη τα δικά της ρέστα για να βρει τρόπους και διεξόδους για να αντιμετωπίσει τα δικά της αδιέξοδα, οι εργαζόμενοι και τα λαϊκά στρώματα πρέπει να συνειδητοποιήσουν ότι δεν έχουν τίποτα να κερδίσουν από την ανάδειξη του ενός ή του άλλου πόλου σε κυρίαρχο παίχτη του συστήματος, ή στο μεταξύ τους ανταγωνισμό.
Ο λαός έχει πείρα από τη δικομματική εναλλαγή, από τα κόμματα παραφυάδες του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ που σχηματίστηκαν σε διάφορες φάσεις τις προηγούμενες δεκαετίες, από το ρόλο που έπαιξαν στην καλλιέργεια αυταπατών και την ενσωμάτωση συνειδήσεων που έδειχναν τάσεις ριζοσπαστικοποίησης από την κυρίαρχη στρατηγική.
Λύση προς όφελός του μπορεί να δώσει ο ίδιος ο λαός με Λαϊκή Συμμαχία και σύγκρουση με την εξουσία των μονοπωλίων. Με αντιμονοπωλιακή, αντικαπιταλιστική συσπείρωση και ισχυρό ΚΚΕ, ώστε να βάζει εμπόδια στα βάρβαρα μέτρα και να ανοίγει βήμα - βήμα το δρόμο για την ανατροπή της εξουσίας του κεφαλαίου. Για αποδέσμευση από την ΕΕ, μονομερή διαγραφή του χρέους, κοινωνικοποίηση των συγκεντρωμένων μέσων παραγωγής και λαϊκή εξουσία.
