Κι
επίσημα πλέον χιλιάδες παιδιά στην Αττική, αλλά και στην υπόλοιπη χώρα
δε θα μπορούν να πάνε σχολείο, γιατί δεν έχει εξασφαλιστεί η μεταφορά
τους. Ανάμεσά τους παιδιά με ειδικές ανάγκες που πηγαίνουν σε όσα Ειδικά
Σχολεία και Ιδρύματα έχουν απομείνει. Η μεταφορά - αναπόσπαστο κομμάτι
της εκπαιδευτικής διαδικασίας - είναι απλά το κερασάκι στην τούρτα. Το
πρόβλημα είναι ευρύτερο, βαθύτερο και αποκαλύπτει πέρα ως πέρα τη
βαρβαρότητα που στοιχειώνει τη ζωή χιλιάδων οικογενειών, την ολοταχώς
παράδοση της Ειδικής Αγωγής στα χέρια των ιδιωτών, το άνοιγμα ενός
σύγχρονου Καιάδα.
Σύμφωνα με τα
τελευταία στοιχεία (που περιλαμβάνονται και στην Ερώτηση που κατέθεσε το
ΚΚΕ στη Βουλή τις τελευταίες μέρες): Λείπουν τουλάχιστον δύο χιλιάδες
εκπαιδευτικοί Ειδικής Αγωγής κι άλλοι τόσοι ειδικό εκπαιδευτικό,
βοηθητικό, τεχνικό προσωπικό. Κάθε αναπηρία χρειάζεται το δικό της
εξειδικευμένο δάσκαλο, τα δικά της τεχνικά μέσα, έτσι ώστε ένα τυφλό
παιδί να μάθει για παράδειγμα πώς θα χρησιμοποιεί τα χέρια του
προκειμένου να αυτοεξυπηρετείται και να αυτονομηθεί, ένα κωφό παιδί να
κατανοήσει και να εφαρμόσει τις εικόνες που θα του δείχνεις. Σήμερα
έχουν σταλεί σε σχολεία κωφών εκπαιδευτικοί που δεν ξέρουν ούτε τη
νοηματική. Το βοηθητικό προσωπικό είναι απαραίτητο, καθώς ένα μεγάλο
ποσοστό των παιδιών, π.χ. με αυτισμό, φοράνε πάνες, χρειάζονται βοήθεια
για να μεταφερθούν στη σωστή αίθουσα κ.ά.
Οι
υποδομές Ειδικής Αγωγής και Εκπαίδευσης είναι άθλιες και η πλειοψηφία
των Ειδικών Σχολείων Πρωτοβάθμιας και Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης
φυτοζωούν ή είναι υπό διάλυση, λειτουργούν σε ορόφους κτιρίων χωρίς
ασανσέρ. Αλλα δεν έχουν καν αίθουσες και στεγάζονται σε «πρώην
αποθήκες», αλλού είναι αναγκασμένοι οι εκπαιδευτικοί να αλλάζουν πάνες
σε παιδιά πάνω σε θρανία. Η μεταφορά των παιδιών γίνεται όπως όπως, με
πούλμαν που κάνουν το γύρο της μισής Αττικής, αναγκάζοντας παιδιά με
αναπηρίες και κάποια από αυτά επιβαρυμένα με επιπλέον προβλήματα να
είναι καθηλωμένα δύο και τρεις ώρες σ' ένα πούλμαν για να πάνε σχολείο
και άλλες τόσες για να γυρίσουν σπίτι τους, θέτοντας σε κίνδυνο την
υγεία τους. Οι γονείς βιώνουν τη δική τους μοναξιά, χωρίς ψυχολογική
στήριξη, χάνοντας πολλές φορές το κουράγιο τους κάτω από τις τεράστιες
δυσκολίες που έχουν να αντιμετωπίσουν και τη διαρκή αγωνία για το μέλλον
των παιδιών τους.
Ολα τα
παραπάνω συνθέτουν ένα μαζικό έγκλημα. Επιβάλλεται το κράτος να παρέχει
την έγκαιρη διάγνωση της αναπηρίας, ώστε το παιδί με αναπηρίες να
βελτιώσει από τον πρώτο κιόλας χρόνο της ζωής του τις υπόλοιπες
λειτουργίες του, για να έχει πρόσβαση στην εκπαίδευση, να μπορεί να
αυτοεξυπηρετείται και να αυτονομηθεί. Παιδιά με αναπηρία ανεκπαίδευτα
σημαίνει πολλαπλασιασμό του βαθμού αναπηρίας και πλήρη εξάρτηση από την
οικογένεια. Επιβάλλεται να δημιουργηθούν τόσα Ειδικά Σχολεία (από την
προσχολική αγωγή μέχρι την επαγγελματική εκπαίδευση) όσα έχει ανάγκη η
χώρα, που θα είναι αποκλειστικά δημόσια και δωρεάν, υψηλής ποιότητας με
βάση τις κατακτήσεις της επιστήμης, μακριά από κάθε επιχειρηματική
δράση.
Ελένη ΤΖΙΒΡΑ
