ΣΤΗ ΜΑΧΗ ΓΙΑ ΓΕΝΙΚΗ ΑΠΕΡΓΙΑ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟΝ ΑΝΤΕΡΓΑΤΙΚΟ ΟΛΕΘΡΟ
Ευθύνη κάθε συνδικάτου, κάθε εργάτη η καλή προετοιμασία της απεργίας
Να απορριφθούν τα βάρβαρα μέτρα και η πολιτική που τα εκφράζει, να δυναμώσει η πάλη για αλλαγή συσχετισμού δύναμης στο κίνημα
 |
Να χτυπήσει παντού η καμπάνα του αγώνα
Το ΠΑΜΕ στο κάλεσμά του για γενική απεργία υπογραμμίζει: «Η
απεργία πρέπει να είναι δυναμική, να φέρει κάτι καινούριο. Να δώσει το
έναυσμα για τη συνέχεια της πάλης μας. Να χτυπήσει η καμπάνα του αγώνα
παντού. Σε κάθε χώρο δουλειάς, σε κάθε σωματείο, σε κάθε εργατική
γειτονιά». Με βάση αυτή την κατεύθυνση, οι Ομοσπονδίες, τα
Εργατικά Κέντρα, τα Συνδικάτα, οι ταξικές δυνάμεις όπου πλειοψηφούν αλλά
και όπου μειοψηφούν αναλαμβάνουν πολύ σοβαρά καθήκοντα. Χρειάζεται η
αγωνιστική παρέμβαση να μετρήσει νέα ποιοτικά και ποσοτικά στοιχεία. Να
δυναμώσει μέρα με τη μέρα η συσπείρωση νέων δυνάμεων στην πολιτική
καταδίκη της ανάπτυξης που γεννά κρίσεις και εξαθλίωση πολλαπλασιάζοντας
τα βάσανα του λαού.
Motion Team
|
Στις σημερινές συνθήκες δε φτάνει απλά μια γενική καταγγελία για την τακτική του εργοδοτικού συνδικαλισμού. Απαραίτητος όρος σε αυτήν την αναμέτρηση και στην εξέλιξη της πάλης είναι η παρακολούθηση και η συστηματική, αποδεικτική αποκάλυψη του ρόλου και της αποστολής του. Η ζωντανή και με επιχειρήματα συζήτηση εργάτη τον εργάτη που θα ξεμπροστιάζει το ρόλο ΠΑΣΚΕ - ΔΑΚΕ αλλά και της «Αυτόνομης Παρέμβασης», που εξαντλούν τις προτάσεις τους σε άλλες μορφές διαχείρισης της ίδιας - αντιλαϊκής στη ρίζα της - πολιτικής. Πρέπει να ανοίξει μέτωπο με τη μοιρολατρία και το συμβιβασμό που καλλιεργούν αυτές οι δυνάμεις. Με τη στάση αναμονής που τηρούν ακόμα και στις σημερινές συνθήκες κόλασης, να ξεπερνιούνται τα εμπόδια που βάζουν διευκολύνοντας το πέρασμα των σαρωτικών μέτρων. «Φρέσκο» είναι το παράδειγμα στο Εργατικό Κέντρο Ρόδου, όπου η όποια απόφαση για απεργία εξαρτάται από την πλειοψηφία της ΓΣΕΕ για το πότε και αν θα αποφασίσει γενική απεργία. Με ανάλογο περιεχόμενο απορρίφθηκε και η πρόταση των δυνάμεων του ΠΑΜΕ στα Εργατικά Κέντρα Ξάνθης και Εβρου.
Το δίκιο της εργατικής τάξης πηγή αγωνιστικής αισιοδοξίας
Τα
καθήκοντα των σωματείων, των συνδικαλιστών, των πρωτοπόρων εργατών που
συσπειρώνονται γύρω από τις ταξικές δυνάμεις, το ΠΑΜΕ, στην πορεία της
οργάνωσης αυτού του διαρκούς, σκληρού και ανυποχώρητου αγώνα, είναι
αυξημένα και σοβαρά. Εδώ απαιτείται να δώσουν μεθοδευμένα και με σχέδιο
τη μάχη. Να εξαντλήσουν κάθε περιθώριο στη συζήτηση εργάτη τον εργάτη
για την αναγκαιότητα της συστράτευσής τους σε αυτή τη μάχη. Εδώ
απαιτείται σκέψη και πράξη, η πολυμορφία και η ευρηματικότητα που θα
υπηρετεί το στόχο της καθημερινής διαφώτισης των εργατών. Που θα
αφυπνίζει καθημερινά συνειδήσεις που θα μπαίνουν στη δράση πρώτα και
κύρια μέσα στον τόπο δουλειάς, αλλά και στη γειτονιά, σε κάθε μαζικό
χώρο, σε κάθε σπίτι.Στην προετοιμασία της γενικής απεργίας εντάσσονται και μια σειρά αγωνιστικές παρεμβάσεις που προετοιμάζονται σε διάφορες περιοχές και κλάδους, βεβαιώνοντας πως δεν υπάρχει «επιμέρους» ζήτημα που να μην αναδεικνύει την ανάγκη να δυναμώσει ο πανεργατικός ταξικός ξεσηκωμός. Συγκεκριμένα:
- Σήμερα, Κυριακή 9 Σεπτέμβρη:
- Την Τετάρτη 12 Σεπτέμβρη:
- Την Παρασκευή 14 Σεπτέμβρη:
- Την Τρίτη 18 Σεπτέμβρη, το Σωματείο εργαζομένων στη ΦΑΓΕ προχωρά σε στάση εργασίας 1 μ.μ. - 3 μ.μ. και Γενική Συνέλευση, με πρόταση της διοίκησης για στήριξη γενικής απεργίας.
- Την Τετάρτη 19 Σεπτέμβρη:
Το Εργατικό Κέντρο Λάρισας (ΕΚΛ) οργανώνει συγκέντρωση, στις 7 μ.μ, στην κεντρική πλατεία, ενάντια στα νέα αντιλαϊκά μέτρα.
- Την Κυριακή 23 Σεπτέμβρη:
- Την Κυριακή 30 Σεπτέμβρη:
Στις απεργιακές αποφάσεις που έχουν ληφθεί, προστέθηκαν αυτές των Ε' ΕΛΜΕ Αθήνας, Ε' Ανατολικής Αττικής, των Συλλόγων Εκπαιδευτικών Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης «Θουκυδίδης» (Αργυρούπολη, Αλιμος) και Π. Φαλήρου, του κλαδικού Σωματείου Εργαζομένων στην ιδιωτική εκπαίδευση Αττικής «Ο Βύρωνας».
ΠΑΣΕΒΕ - ΠΑΣΥ - ΜΑΣ
Καλούν σε συντονισμό με τους εργάτες
Τη
συνεδρίαση των διοικήσεων ΓΣΕΒΕΕ και ΕΣΕΕ, προκειμένου να ληφθεί
απόφαση για πανελλαδικό κλείσιμο των καταστημάτων και γενική απεργία
ζητούν με επιστολές τους οι συνδυασμοί που στηρίζουν οι δυνάμεις της Πανελλαδικής Αντιμονοπωλιακής Συσπείρωσης ΕΒΕ
στις δυο συνδικαλιστικές οργανώσεις, η «Αντιμονοπωλιακή Συσπείρωση
Επαγγελματιών - Βιοτεχνών - Εμπόρων» και η «Αγωνιστική Συνεργασία
Εμπόρων», αντίστοιχα. Οι δυο συνδυασμοί υπογραμμίζουν συγκεκριμένα ότι
«η πρόταση των αγωνιστικών - αντιμονοπωλιακών δυνάμεων είναι η άμεση και
συντονισμένη κινητοποίηση μαζί με τους εργαζόμενους με τη μορφή της
γενικής απεργίας και το πανελλαδικό κλείσιμο καταστημάτων».
Ακόμα, η Πανελλαδική Γραμματεία της ΠΑΣΥ επισημαίνει σε δική της ανακοίνωση: «Η ΠΑΣΥ καλεί τους αγροτικούς συλλόγους, τους αγρότες να συμμετάσχουν μαζικά και να στηρίξουν τη γενική απεργία των εργαζομένων που έχει αποφασιστεί από ταξικές δυνάμεις, Εργατικά Κέντρα, Ομοσπονδίες, συνδικάτα και θα πραγματοποιηθεί μέσα στο Σεπτέμβριο, αναδεικνύοντας τα ιδιαίτερα αιτήματά μας». Υπογραμμίζει ότι «στην επίθεση που δεχόμαστε χρειάζεται να απαντήσουμε με τη δική μας αντεπίθεση και κλιμάκωση της δράσης μας, διεκδικώντας άμεσα μέτρα στήριξης του αγροτικού εισοδήματος, αλλά αυτό δεν αρκεί, χρειάζεται συνολική σύγκρουση και ρήξη με τις πολιτικές που εφαρμόζονται, με την ΚΑΠ, με το μονόδρομο της ΕΕ, να καταργηθούν τα μνημόνια, οι δανειακές συμβάσεις και όλοι οι αντιλαϊκοί νόμοι».
Τέλος, το Μέτωπο Αγώνα Σπουδαστών καλεί φοιτητές και σπουδαστές «να απαντήσουν με αγώνες στα οξυμένα προβλήματα που αντιμετωπίζουν», να προετοιμαστούν για κλιμάκωση της πάλης, «να κάνουν δική τους υπόθεση την πρόταση του ΠΑΜΕ για 24ωρη γενική απεργία». Η Πανελλαδική Γραμματεία του Μετώπου Αγώνα Σπουδαστών θα συνεδριάσει σήμερα, στην Αθήνα, με θέμα την οργάνωση της πάλης και την κλιμάκωση του αγώνα με την απεργία που πρότεινε το ΠΑΜΕ.
Από την άλλη μεριά, οι ίδιες δυνάμεις κάνουν ό,τι μπορούν για να κυριαρχήσει κλίμα αναμονής και επανάπαυσης στους χώρους δουλειάς, επενδύοντας ταυτόχρονα στην ηττοπάθεια που με τη δράση τους τόσα χρόνια έχουν καλλιεργήσει. Την περασμένη βδομάδα, στο Σύλλογο Εργαζομένων της Εθνικής Τράπεζας, ΠΑΣΚΕ - ΔΑΚΕ (αλλά και παρατάξεις που δήθεν διαφοροποιούνται από αυτές, όπως η «Διαφάνεια» του Γ. Παναγόπουλου) αποφάσισαν ότι δε χρειάζεται να γίνει η Γενική Συνέλευση που οι εργαζόμενοι είχαν ζητήσει με συγκέντρωση υπογραφών και αφορούσε στην υπογραφή της ΣΣΕ. Μάλιστα, είχαν ήδη περιφρονήσει τη θέληση των εργαζομένων να γίνει η ΓΣ και μετά να υπογραφεί ΣΣΕ. Πρώτα είπαν ότι θα προηγηθεί η υπογραφή και μετά η ΓΣ, μετά είπαν ότι δεν υπάρχει λόγος για να γίνει η ΓΣ αφού είχε γίνει συμφωνία για τη ΣΣΕ (με μείωση μισθών)... Τι έκανε η παράταξη του ΣΥΡΙΖΑ; Συμφώνησε να γίνει ΓΣ αλλά να μην καταγγελθεί η ΣΣΕ, γιατί μπορεί αυτό να οδηγούσε σε ακόμα μεγαλύτερες μειώσεις μισθών! Αξιομνημόνευτη είναι όμως η στάση των δυνάμεων του ΣΥΡΙΖΑ και στην «Εθνική Ασφαλιστική»: Παραιτήθηκαν από τις θέσεις του προεδρείου για «να διευκολύνουμε τις παρατάξεις ΠΑΣΚΕ και ΔΑΚΕ (...) για να υπογραφεί άμεσα η Συλλογική Σύμβαση» (σ.σ. για μειώσεις μισθών), όπως σημείωναν σε ανακοίνωσή τους. Το προηγούμενο διάστημα είχαν με μαεστρία συμβάλει στην αναπαραγωγή των εργοδοτικών εκβιασμών (ή ατομικές συμβάσεις ή μειώσεις μισθών), ενώ σε ανακοινώσεις τους διαβεβαίωναν ότι «θα μπορούσαμε να κάνουμε τη θυσία. Να προσπαθήσουμε να ζήσουμε με τα ελάχιστα δυνατά, αν ένας πραγματικός ηγέτης μάς το ζητούσε και μας έπειθε...».
Την ίδια στιγμή, σε μια σειρά οργανώσεις, ΠΑΣΚΕ - ΔΑΚΕ αρνήθηκαν να στηρίξουν την πρόταση των ταξικών δυνάμεων για γενική απεργία, παραπέμποντας στο μέλλον και δηλώνοντας ότι περιμένουν τι θα κάνει η ΓΣΕΕ. Αλλωστε, πολλές φορές στο παρελθόν έχουν ανακοινώσει κινητοποιήσεις την τελευταία στιγμή, υπονομεύοντας και έτσι την επιτυχία τους. Σε άλλες οργανώσεις πάλι (όπως την ΠΟΕΔΗΝ), καταφεύγουν σε αόριστα προσκλητήρια για «ανατροπή της κυβέρνησης» και «ανατροπή της πολιτικής», προκειμένου να κρύψουν τη συμφωνία τους με τον πυρήνα αυτού που δήθεν καταγγέλλουν. Ομως, η πείρα των εργατών δείχνει ότι για να ανατραπεί η αντεργατική πολιτική δεν αρκεί μια εναλλαγή στην κυβερνητική καρέκλα. Χρειάζεται σύγκρουση με όσους υπηρετούν τα μονοπώλια και ανατροπή της εξουσίας τους...
Ακόμα, η Πανελλαδική Γραμματεία της ΠΑΣΥ επισημαίνει σε δική της ανακοίνωση: «Η ΠΑΣΥ καλεί τους αγροτικούς συλλόγους, τους αγρότες να συμμετάσχουν μαζικά και να στηρίξουν τη γενική απεργία των εργαζομένων που έχει αποφασιστεί από ταξικές δυνάμεις, Εργατικά Κέντρα, Ομοσπονδίες, συνδικάτα και θα πραγματοποιηθεί μέσα στο Σεπτέμβριο, αναδεικνύοντας τα ιδιαίτερα αιτήματά μας». Υπογραμμίζει ότι «στην επίθεση που δεχόμαστε χρειάζεται να απαντήσουμε με τη δική μας αντεπίθεση και κλιμάκωση της δράσης μας, διεκδικώντας άμεσα μέτρα στήριξης του αγροτικού εισοδήματος, αλλά αυτό δεν αρκεί, χρειάζεται συνολική σύγκρουση και ρήξη με τις πολιτικές που εφαρμόζονται, με την ΚΑΠ, με το μονόδρομο της ΕΕ, να καταργηθούν τα μνημόνια, οι δανειακές συμβάσεις και όλοι οι αντιλαϊκοί νόμοι».
Τέλος, το Μέτωπο Αγώνα Σπουδαστών καλεί φοιτητές και σπουδαστές «να απαντήσουν με αγώνες στα οξυμένα προβλήματα που αντιμετωπίζουν», να προετοιμαστούν για κλιμάκωση της πάλης, «να κάνουν δική τους υπόθεση την πρόταση του ΠΑΜΕ για 24ωρη γενική απεργία». Η Πανελλαδική Γραμματεία του Μετώπου Αγώνα Σπουδαστών θα συνεδριάσει σήμερα, στην Αθήνα, με θέμα την οργάνωση της πάλης και την κλιμάκωση του αγώνα με την απεργία που πρότεινε το ΠΑΜΕ.
ΞΕΝΟΔΟΧΟΫΠΑΛΛΗΛΟΙ ΑΤΤΙΚΗΣ
Κρίσιμη παναττική μάχη στις 12 Σεπτέμβρη
Δράση
με οργάνωση, σχέδιο και επιμονή αναλαμβάνουν οι ταξικές δυνάμεις στον
Επισιτισμό και τα Ξενοδοχεία, ώστε η απεργία του κλάδου στις 12 του
Σεπτέμβρη στην Αττική να στήσει «μπλόκο» στην επιχείρηση από τους
εργοδότες - σε συνεργασία με τον εργοδοτικό και κυβερνητικό συνδικαλισμό
- να εφαρμοστεί η κατάπτυστη συμφωνία τους, που ονομάζουν κλαδική ΣΣΕ,
και προβλέπει μείωση των μισθών σε ποσοστό 15%.
Ταυτόχρονα, προετοιμάζουν τη μαζική συμμετοχή του κλάδου σε γενική απεργία, όπου η εργατική τάξη καλείται να δώσει συνολική, μαζική αποφασιστική απάντηση ενάντια στην επίθεση που έχουν εξαπολύσει κυβέρνηση και ΕΕ σε όλα τα μέτωπα, με μέτρα που θα τσακίσουν ό,τι απέμεινε από δικαιώματα.
Ηδη, αποφάσεις συμμετοχής και μέτρα για την οργάνωση της απεργίας έχουν πάρει μέσα από τις γενικές τους συνελεύσεις οι εργαζόμενοι στα ξενοδοχεία «Ιντερκοντινένταλ», «Κράουν Πλάζα», «Ζαφόλια», «Μ. Βρετάνια», «Σοφιτέλ», «Νοβοτέλ», κ.λπ. Πρωτοφανή σε μαζικότητα των εργαζομένων ήταν η προχτεσινή γενική συνέλευση των εργαζομένων στο ξενοδοχείο «Μετροπόλιταν». Οπως συνδικαλιστές τόνισαν «πρόκειται για την πιο μαζική συνέλευση των τελευταίων 10 χρόνων», καθώς σε αυτή συμμετείχαν για πρώτη φορά εργαζόμενοι στα γραφεία (διοικητικό προσωπικό) και άλλοι. Ιδιαίτερα μαζική ήταν η συνέλευση και των εργαζομένων στο ξενοδοχείο «Κάραβελ». Κοινή απόφαση των εργαζομένων ήταν: Δεν πάει άλλο. Φτάνει ως εδώ. Βγαίνουμε όλοι έξω από τους χώρους δουλειάς στις 12 Σεπτέμβρη. Προετοιμαζόμαστε για γενική απεργία».
Επιβλήθηκαν και επιβάλλονται μαζί με την ίδια την εξέλιξη της ΕΕ που χρόνο με το χρόνο, συνθήκη τη συνθήκη γίνεται ακόμα πιο αντιλαϊκή, ακόμα πιο αντιδραστική και εχθρική απέναντι στα συμφέροντα της εργατικής τάξης, όλων των ευρωπαϊκών λαών. Δεν υπήρξε, ούτε μπορεί να υπάρξει, ούτε «ευρωπαϊκό κεκτημένο», ούτε «κοινωνικό μοντέλο» που δήθεν σήμερα εγκαταλείπεται εξαιτίας της κυριαρχίας του νεοφιλελευθερισμού. Το μόνο που υπήρξε και μπορεί να υπάρχει, σε όλες τις φάσεις ανάπτυξης του ευρωενωσιακού καπιταλισμού, με όλες τις πιθανές μορφές διαχείρισης, ήταν και είναι η ενίσχυση και κυριαρχία των μονοπωλίων, η σκληρή καπιταλιστική εκμετάλλευση, ο διαρκής ταξικός πόλεμος σε βάρος των λαϊκών συμφερόντων.
Και δεν είναι καθόλου τυχαίο, ότι η περίφημη «ευελιξία», που σήμερα έχει γίνει το ιερό «Ευαγγέλιο», μπήκε στα προγραμματικά ντοκουμέντα όχι μόνο των εθνικών κυβερνήσεων, αλλά συνολικά της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Η ίδια η πορεία προς την ΟΝΕ και μετά προς το ευρώ, διανύθηκε πάνω στα ερείπια των εργασιακών σχέσεων που σκορπούσε γύρω της η εξάπλωση της ευελιξίας στις αγορές εργασίας. Γι' αυτό και στη χώρα μας ακόμα από το 1990 με το νόμο 1892/1990 νομοθετήθηκε η διευθέτηση του εργάσιμου χρόνου σε 6μηνη βάση, καθιερώθηκε η τέταρτη βάρδια το Σαββατοκύριακο με 12ωρη ημερήσια εργασία, διαμορφώθηκε το θεσμικό πλαίσιο για τη μερική απασχόληση.
Ακολούθησε ο νόμος 2639 το 1998 από την κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ με τα περιβόητα Τοπικά Σύμφωνα Απασχόλησης -που λυσσαλέα είχαν στηριχτεί από την τότε πλειοψηφία της ΓΣΕΕ- με τα οποία υπονομεύονταν οι συλλογικές συμβάσεις εργασίας, ενισχύθηκε η εκ περιτροπής εργασίας και η διευθέτηση του χρόνου εργασίας και εισήχθη η μερική απασχόληση στον ευρύτερο δημόσιο τομέα, ενώ καθιερώθηκαν και τα σύγχρονα δουλεμπορικά υπό τον εύηχο τίτλο «ιδιωτικά γραφεία εύρεσης εργασίας». Δυο χρόνια αργότερα, με τον νόμο 2874, μεταξύ άλλων αυξήθηκε το όριο των ομαδικών απολύσεων, δόθηκαν «κίνητρα» για την εξάπλωση της μερικής απασχόλησης, ενώ το 2001 με το νόμο 2956 καθιερώθηκαν και τα γραφεία «ενοικίασης εργαζομένων». Και καθώς η «ευελιξία» γιγαντώνεται μαζί με την εισαγωγή του ευρώ, υπό τα ωσανά της παραληρηματικής προπαγάνδας του «εκσυγχρονισμού», επιχειρείται με το «πακέτο Γιαννίτση» ριζική ανατροπή στο ασφαλιστικό. Μπροστά στις μεγαλειώδεις εργατικές κινητοποιήσεις που έχουν την αποφασιστική συμβολή και τη σφραγίδα του ΠΑΜΕ, η κυβέρνηση Σημίτη αναδιπλώνεται. Ομως, δεν παραιτείται από την προσπάθεια και με το νόμο 3029 (Ρέππα) του 2002 δίνει νέο χτύπημα στην κοινωνική ασφάλιση, ο οποίος συμπληρώνει και επαυξάνει το αντιασφαλιστικό οπλοστάσιο του νόμου Σιούφα.
Σήμερα, δε λείπουν ορισμένοι αμετανόητοι που ανακαλύπτουν στο «πακέτο Γιαννίτση» δήθεν τη «λύση του ασφαλιστικού». Λένε ψέματα. Οι προτάσεις αυτές δεν έκαναν τίποτα περισσότερο παρά να εισάγουν τα 40 χρόνια εργασίας για το δικαίωμα στη συνταξιοδότηση και να μειώσουν τις συντάξεις σχεδόν στο μισό, 8 χρόνια νωρίτερα απ' ό,τι το έκανε η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ με το νόμο 3863/2010 (Λοβέρδος - Κουτρουμάνης).
Να γιατί λέμε ότι τα μέτρα που σήμερα παίρνονται είναι προαποφασιμένα από το κεφάλαιο και τις κυβερνήσεις του, ήταν διαρκώς στην ατζέντα τους, πηγάζουν από την αντικειμενική αναγκαιότητα των μονοπωλίων να ενισχύσουν την ανταγωνιστικότητά τους και να ρίξουν την τιμή της εργατικής δύναμης στα τάρταρα, είτε πρόκειται για τους μισθούς είτε για τις συντάξεις, την Υγεία και την Πρόνοια. Αλλωστε, όλοι αυτοί οι αντεργατικοί και αντιασφαλιστικοί νόμοι που ψηφίστηκαν στο διάστημα σχεδόν μιας ολόκληρης εικοσαετίας, πριν την εκδήλωση της καπιταλιστικής κρίσης οπότε είχαμε θεαματική και σταθερή αύξηση του ΑΕΠ και της κερδοφορίας των επιχειρήσεων. Από το 1991, με εξαίρεση μόνο μια χρονιά, μέχρι και το 2008, το ΑΕΠ της χώρας αυξάνεται συνεχώς. Ο πλούτος που παράγουν οι εργαζόμενοι πολαπλασιάζεται και όμως είναι τα ίδια χρόνια που οι εργασιακές σχέσεις ξηλώνονται, η ευελιξία και η μαύρη εργασία γιγαντώνονται, ενώ οι μισθοί σε σχέση με αυτό τον πλούτο συρρικνώνονται.
Τέλος στη βαρβαρότητα μπορούν να βάλουν μόνο οι εργαζόμενοι με τους αγώνες τους. Αγώνες με καθαρή ταξική κατεύθυνση που και τις αιτίες θα αναδεικνύουν και τον ένοχο θα αντιπαλεύουν. Αγώνες που αν δεν οργανωθούν, η ζωή της εργατικής τάξης και του λαού μας, είναι σίγουρο θα γίνει ακόμα πιο δύσκολη, ακόμα πιο ανυπόφορη. Οσο κάτω από το φόβο του μικρότερου κακού, του χειρότερου που ίσως να αποφευχθεί, οι εργαζόμενοι κυλήσουν στην αναμονή και στη μοιρολατρία, ένα είναι βέβαιο: Τα χειρότερα θα έλθουν και θα είναι ακόμα πιο επώδυνα, ακόμα πιο βάναυσα. Σε συνθήκες βαθιάς κρίσης δεν υπάρχει «μέση οδός» διεξόδου. 'Η τα μονοπώλια με τα πολιτικά τους τσιράκια θα χαντακώσουν για δεκαετίες το λαό και τη χώρα, ή οι εργαζόμενοι και τα λαϊκά στρώματα θα σηκώσουν το μπόι τους. Θα βρούνε το κουράγιο, και με την πάλη τους, θα βάλουν φρένο στη βαρβαρότητα, θα περάσουν στην αντεπίθεση, θα επιβάλλουν τη δική τους εξουσία, θα δημιουργήσουν τις προϋποθέσεις για μια οικονομία που αυτοί θα κάνουν κουμάντο, αυτοί θα απολαμβάνουν και τον πλούτο που παράγουν.
Ταυτόχρονα, προετοιμάζουν τη μαζική συμμετοχή του κλάδου σε γενική απεργία, όπου η εργατική τάξη καλείται να δώσει συνολική, μαζική αποφασιστική απάντηση ενάντια στην επίθεση που έχουν εξαπολύσει κυβέρνηση και ΕΕ σε όλα τα μέτωπα, με μέτρα που θα τσακίσουν ό,τι απέμεινε από δικαιώματα.
Ηδη, αποφάσεις συμμετοχής και μέτρα για την οργάνωση της απεργίας έχουν πάρει μέσα από τις γενικές τους συνελεύσεις οι εργαζόμενοι στα ξενοδοχεία «Ιντερκοντινένταλ», «Κράουν Πλάζα», «Ζαφόλια», «Μ. Βρετάνια», «Σοφιτέλ», «Νοβοτέλ», κ.λπ. Πρωτοφανή σε μαζικότητα των εργαζομένων ήταν η προχτεσινή γενική συνέλευση των εργαζομένων στο ξενοδοχείο «Μετροπόλιταν». Οπως συνδικαλιστές τόνισαν «πρόκειται για την πιο μαζική συνέλευση των τελευταίων 10 χρόνων», καθώς σε αυτή συμμετείχαν για πρώτη φορά εργαζόμενοι στα γραφεία (διοικητικό προσωπικό) και άλλοι. Ιδιαίτερα μαζική ήταν η συνέλευση και των εργαζομένων στο ξενοδοχείο «Κάραβελ». Κοινή απόφαση των εργαζομένων ήταν: Δεν πάει άλλο. Φτάνει ως εδώ. Βγαίνουμε όλοι έξω από τους χώρους δουλειάς στις 12 Σεπτέμβρη. Προετοιμαζόμαστε για γενική απεργία».
ΠΑΜΕ
Αιτήματα για την προστασία του λαού
Στη
μάχη για την προετοιμασία γενικής απεργίας, πρέπει να αξιοποιηθεί
οργανωμένα και πλατιά το πλαίσιο πάλης που παρουσίασε για το επόμενο
διάστημα το ΠΑΜΕ, στη συνέντευξη Τύπου που έδωσε την Πέμπτη στη
Θεσσαλονίκη. Μεταξύ άλλων, καλεί την εργατική τάξη να πρωτοστατήσει και
να διεκδικήσει με οργάνωση, αντεπίθεση τη ζωή της ολόκληρη και να
απαιτήσει:
- «Καμιά μείωση μισθών. Ανάκληση όλων των μειώσεων που επιβλήθηκαν. Πάλη για αξιοπρεπείς μισθούς και συντάξεις με αυξήσεις για την ικανοποίηση όλων των αναγκών των εργαζομένων.
- Μέτρα προστασίας των ανέργων. Απλοποίηση των προϋποθέσεων για τη χορήγηση του επιδόματος ανεργίας, επέκτασή του σε μικρούς επαγγελματίες και εμπόρους που έκλεισαν οι επιχειρήσεις τους και στους αγρότες που ξεκληρίστηκαν, χωρίς τον περιορισμό της πλήρους αποπληρωμής των ασφαλιστικών εισφορών προς ΟΑΕΕ.
- Χορήγηση επιδόματος ανεργίας σε όλους τους άνεργους και όχι μόνο στο 30% που το λαμβάνουν σήμερα.
- Αμεση επαναφορά του επιδόματος ανεργίας και άλλων κλαδικών επιδομάτων στα επίπεδα του 2011 ως βάση για μια γενναία αύξηση του επιδόματος ανεργίας.
- Επίδομα ανεργίας για όλο το χρονικό διάστημα της ανεργίας.
- Ο χρόνος ανεργίας να υπολογίζεται σαν συντάξιμος χρόνος ασφάλισης.
- Στους ανέργους να χορηγείται δωρεάν κάρτα απεριορίστων διαδρομών στα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς. Απαγόρευση της διακοπής παροχής ρεύματος, νερού και σταθερού τηλεφώνου στους ανέργους και στα τιμολόγια των πρώην ΔΕΚΟ για όσο καιρό κάποιος είναι άνεργος να είναι μειωμένα κατά 50%.
- Προσλήψεις στους τομείς Υγείας, Πρόνοιας, Εκπαίδευσης, και σε άλλα έργα κοινωνικών υποδομών με όρους μόνιμης και σταθερής εργασίας για τη μείωση της ανεργίας και κάλυψη των μεγάλων κενών που υπάρχουν. Μέτρα για την υλοποίηση στεγαστικής πολιτικής υπέρ του λαού με έμφαση στα νέα ζευγάρια, στους χαμηλόμισθους, στους άστεγους, με κρατική ευθύνη και χρηματοδότηση.
- Αμεση ανάκληση όλων των μειώσεων που επιβλήθηκαν στις κύριες και τις επικουρικές συντάξεις τα τελευταία 2,5 χρόνια.
- Κανένας εργαζόμενος ανασφάλιστος.
- Επαναφορά της 13ης και 14ης σύνταξης για όλα τα Ταμεία.
- Γενικό όριο συνταξιοδότησης 60 για τους άντρες, 55 για τις γυναίκες.
- Καμιά κατώτερη σύνταξη να μην υπολείπεται από την Εθνική Γενική Σύμβαση Εργασίας των επιπέδων του 2011, ως αφετηρία για την άνοδο της κατώτερης σύνταξης στα 1.120 ευρώ.
- Επαναφορά του τρόπου υπολογισμού των συντάξεων με όσα ίσχυαν πριν το νόμο 3863 του 2010.
- Κατάργηση του Προεδρικού Διατάγματος που εξαίρεσε από τη λίστα των ΒΑΕ 168.000 εργαζόμενους.
- Επιστροφή όλων των κλεμμένων από το τζογάρισμα των αποθεματικών τους στο χρηματιστήριο.
- Κάλυψη στο ακέραιο από το κράτος και το κεφάλαιο των αποθεματικών των ασφαλιστικών ταμείων που λεηλατήθηκαν από το λεγόμενο κούρεμα ομολόγων που είναι περίπου 14 δισ. ευρώ.
- Πάλη για τη διασφάλιση της παροχής συντάξεων και παροχών, ανεξάρτητα από την ταμειακή ρευστότητα των ασφαλιστικών ταμείων.
- Αμεση καταβολή όλων των επιδομάτων των ΑμΕΑ και χρονίων πασχόντων, χωρίς περικοπές και καθυστερήσεις.
- Καμιά περικοπή αλλά αύξηση των επιδομάτων στις πολύτεκνες και μονογονεϊκές οικογένειες και της κοινωνικής σύνταξης της πολύτεκνης μητέρας.
- Καταβολή του επιδόματος τοκετού και στις γυναίκες που γεννούν στα δημόσια και στα συμβεβλημένα με τον ΕΟΠΥΥ ιδιωτικά μαιευτήρια.
ΑΛΕΚΑ ΠΑΠΑΡΗΓΑ
Το κίνημα πρέπει να κινηθεί προς τη ριζική αλλαγή
Η ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, Αλέκα Παπαρήγα, από τη Θεσσαλονίκη, όπου βρέθηκε χτες έκανε την ακόλουθη δήλωση:
«Τα τελευταία χρόνια έχουν γίνει πολλοί και μεγάλοι αγώνες, όμως ήταν πίσω απ' τις ανάγκες γι' αυτό και δεν έγινε δυνατό να ματαιωθούν τα μέτρα. Σήμερα, αυτό που έχει πολύ μεγάλη σημασία είναι όλοι οι εργαζόμενοι να συμμετέχουν ενεργητικά στην επεξεργασία, λήψη και υλοποίηση των αποφάσεων. Κανείς από τα πάνω, ακόμη και όταν έχει καλή θέληση, δεν μπορεί να λύσει τα προβλήματα, πολύ περισσότερο που οι κεντρικές συνδικαλιστικές ηγεσίες τουφεκιές μόνο ξέρουν να κάνουν. Θεωρούμε, επίσης, ότι οι εργαζόμενοι δεν μπορεί να περιορίζονται σε ορισμένα άμεσα μέτρα ανακούφισης - είναι σημαντικά και εμείς τα διεκδικούμε - όμως το κίνημα, μέσα από την ίδια του την εμπειρία, πρέπει να κινηθεί προς τη ριζική αλλαγή. Μονοπώλια και λαός δεν μπορεί να συνυπάρξουν, λαός ελληνικός και ΕΕ, επίσης».
Σε ερώτηση δημοσιογράφου για την αντιπαράθεση μεταξύ κυβέρνησης και ΣΥΡΙΖΑ, σχετικά με την Αργεντινή, η Αλέκα Παπαρήγα απάντησε:
«Και οι δύο εκπροσωπούν διάφορες συνταγές διαχειριστικές που οδηγούν στο ίδιο αποτέλεσμα. Είτε με άναρχη είτε με ελεγχόμενη χρεοκοπία, ο λαός θα είναι στον πάτο και επομένως η αντιπαράθεσή τους δεν μπορεί να δώσει διέξοδο στο λαό».
«Τα τελευταία χρόνια έχουν γίνει πολλοί και μεγάλοι αγώνες, όμως ήταν πίσω απ' τις ανάγκες γι' αυτό και δεν έγινε δυνατό να ματαιωθούν τα μέτρα. Σήμερα, αυτό που έχει πολύ μεγάλη σημασία είναι όλοι οι εργαζόμενοι να συμμετέχουν ενεργητικά στην επεξεργασία, λήψη και υλοποίηση των αποφάσεων. Κανείς από τα πάνω, ακόμη και όταν έχει καλή θέληση, δεν μπορεί να λύσει τα προβλήματα, πολύ περισσότερο που οι κεντρικές συνδικαλιστικές ηγεσίες τουφεκιές μόνο ξέρουν να κάνουν. Θεωρούμε, επίσης, ότι οι εργαζόμενοι δεν μπορεί να περιορίζονται σε ορισμένα άμεσα μέτρα ανακούφισης - είναι σημαντικά και εμείς τα διεκδικούμε - όμως το κίνημα, μέσα από την ίδια του την εμπειρία, πρέπει να κινηθεί προς τη ριζική αλλαγή. Μονοπώλια και λαός δεν μπορεί να συνυπάρξουν, λαός ελληνικός και ΕΕ, επίσης».
Σε ερώτηση δημοσιογράφου για την αντιπαράθεση μεταξύ κυβέρνησης και ΣΥΡΙΖΑ, σχετικά με την Αργεντινή, η Αλέκα Παπαρήγα απάντησε:
«Και οι δύο εκπροσωπούν διάφορες συνταγές διαχειριστικές που οδηγούν στο ίδιο αποτέλεσμα. Είτε με άναρχη είτε με ελεγχόμενη χρεοκοπία, ο λαός θα είναι στον πάτο και επομένως η αντιπαράθεσή τους δεν μπορεί να δώσει διέξοδο στο λαό».
ΑΝΤΙΛΑΪΚΑ ΜΕΤΡΑ
Υπηρετούν τις στρατηγικές ανάγκες του κεφαλαίου
 |
Σε
πλήρη εξέλιξη αναπτύσσεται η επίθεση κυβέρνησης τρόικας και κεφαλαίου
στα εργασιακά και ασφαλιστικά δικαιώματα των εργαζομένων και των
συνταξιούχων. Μια επίθεση που έρχεται να «σαρώσει» στην κυριολεξία ό,τι
έχει απομείνει από κατακτήσεις περασμένων δεκαετιών, ό,τι το κεφάλαιο
δεν μπόρεσε να επιβάλλει σε πρωθύστερο χρόνο, κυρίως γιατί δεν είχε
εξασφαλίσει τον απαραίτητο συσχετισμό δύναμης. Διότι η λαίλαπα που
εξαπολύθηκε τα τρία τελευταία χρόνια, δεν είναι κεραυνός εν αιθρία. Το
κεφάλαιο και οι πολιτικοί του εκπρόσωποι στη χώρα μας, σε κοινή πορεία
με την Ευρωπαϊκή Ενωση, από την εποχή ακόμα του Μάαστριχτ σηματοδότησαν
και την κατεύθυνση και τους στόχους.
Η επίθεση που τα
μονοπώλια εξαπολύουν ενάντια στις λαϊκές ανάγκες και κατακτήσεις είναι
μία σύγκρουση που από τη μεριά τους θα οξυνθεί, γιατί αυτό απαιτεί και η
διαχείριση της κρίσης με στόχο τη διάσωση του κεφαλαίου αλλά και γιατί
αυτό θα φέρει η ανάκαμψη που προσδοκούν συγκυβέρνηση - τρόκα - κόμματα
του ευρωμονόδρομου. Η εργατική τάξη καλείται να συνειδητοποιήσει τον
ταξικό χαρακτήρα της επίθεσης και να δώσει η ίδια σ' αυτή την
αναπόφευκτη σύγκρουση το περιεχόμενο που απαιτεί η υπεράσπιση των
εργατικών - λαϊκών οικογενειών: να οργανώσει και να κλιμακώσει την πάλη
ενάντια στην εξαθλίωση μέσα από τα συνδικάτα, να απορρίψει τα αντιλαϊκά
μέτρα και την πολιτική που τα γεννά. Να γίνει παλλαϊκό σύνθημα πάλης η
φιλολαϊκή διέξοδος από την κρίση, που σημαίνει πάλη για να δημιουργηθούν
οι προϋποθέσεις του δρόμου ανάπτυξης χωρίς μονοπώλια, ταξική
εκμετάλλευση, με κοινωνικοποίηση, κεντρικό σχεδιασμό και εργατικό -
λαϊκό έλεγχο, με αποδέσμευση από την ΕΕ και μονομερή διαγραφή του
χρέους.
Επίθεση με προϊστορία και σχέδιο
Οσοι
σήμερα αποδίδουν τα μέτρα αποκλειστικά στην καπιταλιστική κρίση, είτε
έχουν αδύνατη μνήμη, είτε δε θέλουν να αναγνωρίσουν το αυτονόητο: Οτι,
τα αντιλαϊκά και αντεργατικά μέτρα ήταν και είναι μονόδρομος για το
κεφάλαιο. Είναι εγγεγραμμένα στην ίδια τη φύση του, στο ταξικό και
αρπακτικό DNA του. Η επίθεση στις συντάξεις και στους μισθούς έχει
την προϊστορία της. Οι μεσήλικες σήμερα εργαζόμενοι, θα θυμούνται το
περίφημο «0 συν 0 = 14» της κυβέρνησης Μητσοτάκη, στις αρχές της
δεκαετίας του '90, δεν ξεχνούν ούτε το νόμο Σιούφα, με τον οποίο δόθηκε
το εναρκτήριο λάκτισμα κατά της Κοινωνικής Ασφάλισης.Επιβλήθηκαν και επιβάλλονται μαζί με την ίδια την εξέλιξη της ΕΕ που χρόνο με το χρόνο, συνθήκη τη συνθήκη γίνεται ακόμα πιο αντιλαϊκή, ακόμα πιο αντιδραστική και εχθρική απέναντι στα συμφέροντα της εργατικής τάξης, όλων των ευρωπαϊκών λαών. Δεν υπήρξε, ούτε μπορεί να υπάρξει, ούτε «ευρωπαϊκό κεκτημένο», ούτε «κοινωνικό μοντέλο» που δήθεν σήμερα εγκαταλείπεται εξαιτίας της κυριαρχίας του νεοφιλελευθερισμού. Το μόνο που υπήρξε και μπορεί να υπάρχει, σε όλες τις φάσεις ανάπτυξης του ευρωενωσιακού καπιταλισμού, με όλες τις πιθανές μορφές διαχείρισης, ήταν και είναι η ενίσχυση και κυριαρχία των μονοπωλίων, η σκληρή καπιταλιστική εκμετάλλευση, ο διαρκής ταξικός πόλεμος σε βάρος των λαϊκών συμφερόντων.
Και δεν είναι καθόλου τυχαίο, ότι η περίφημη «ευελιξία», που σήμερα έχει γίνει το ιερό «Ευαγγέλιο», μπήκε στα προγραμματικά ντοκουμέντα όχι μόνο των εθνικών κυβερνήσεων, αλλά συνολικά της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Η ίδια η πορεία προς την ΟΝΕ και μετά προς το ευρώ, διανύθηκε πάνω στα ερείπια των εργασιακών σχέσεων που σκορπούσε γύρω της η εξάπλωση της ευελιξίας στις αγορές εργασίας. Γι' αυτό και στη χώρα μας ακόμα από το 1990 με το νόμο 1892/1990 νομοθετήθηκε η διευθέτηση του εργάσιμου χρόνου σε 6μηνη βάση, καθιερώθηκε η τέταρτη βάρδια το Σαββατοκύριακο με 12ωρη ημερήσια εργασία, διαμορφώθηκε το θεσμικό πλαίσιο για τη μερική απασχόληση.
Ακολούθησε ο νόμος 2639 το 1998 από την κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ με τα περιβόητα Τοπικά Σύμφωνα Απασχόλησης -που λυσσαλέα είχαν στηριχτεί από την τότε πλειοψηφία της ΓΣΕΕ- με τα οποία υπονομεύονταν οι συλλογικές συμβάσεις εργασίας, ενισχύθηκε η εκ περιτροπής εργασίας και η διευθέτηση του χρόνου εργασίας και εισήχθη η μερική απασχόληση στον ευρύτερο δημόσιο τομέα, ενώ καθιερώθηκαν και τα σύγχρονα δουλεμπορικά υπό τον εύηχο τίτλο «ιδιωτικά γραφεία εύρεσης εργασίας». Δυο χρόνια αργότερα, με τον νόμο 2874, μεταξύ άλλων αυξήθηκε το όριο των ομαδικών απολύσεων, δόθηκαν «κίνητρα» για την εξάπλωση της μερικής απασχόλησης, ενώ το 2001 με το νόμο 2956 καθιερώθηκαν και τα γραφεία «ενοικίασης εργαζομένων». Και καθώς η «ευελιξία» γιγαντώνεται μαζί με την εισαγωγή του ευρώ, υπό τα ωσανά της παραληρηματικής προπαγάνδας του «εκσυγχρονισμού», επιχειρείται με το «πακέτο Γιαννίτση» ριζική ανατροπή στο ασφαλιστικό. Μπροστά στις μεγαλειώδεις εργατικές κινητοποιήσεις που έχουν την αποφασιστική συμβολή και τη σφραγίδα του ΠΑΜΕ, η κυβέρνηση Σημίτη αναδιπλώνεται. Ομως, δεν παραιτείται από την προσπάθεια και με το νόμο 3029 (Ρέππα) του 2002 δίνει νέο χτύπημα στην κοινωνική ασφάλιση, ο οποίος συμπληρώνει και επαυξάνει το αντιασφαλιστικό οπλοστάσιο του νόμου Σιούφα.
Σήμερα, δε λείπουν ορισμένοι αμετανόητοι που ανακαλύπτουν στο «πακέτο Γιαννίτση» δήθεν τη «λύση του ασφαλιστικού». Λένε ψέματα. Οι προτάσεις αυτές δεν έκαναν τίποτα περισσότερο παρά να εισάγουν τα 40 χρόνια εργασίας για το δικαίωμα στη συνταξιοδότηση και να μειώσουν τις συντάξεις σχεδόν στο μισό, 8 χρόνια νωρίτερα απ' ό,τι το έκανε η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ με το νόμο 3863/2010 (Λοβέρδος - Κουτρουμάνης).
Να γιατί λέμε ότι τα μέτρα που σήμερα παίρνονται είναι προαποφασιμένα από το κεφάλαιο και τις κυβερνήσεις του, ήταν διαρκώς στην ατζέντα τους, πηγάζουν από την αντικειμενική αναγκαιότητα των μονοπωλίων να ενισχύσουν την ανταγωνιστικότητά τους και να ρίξουν την τιμή της εργατικής δύναμης στα τάρταρα, είτε πρόκειται για τους μισθούς είτε για τις συντάξεις, την Υγεία και την Πρόνοια. Αλλωστε, όλοι αυτοί οι αντεργατικοί και αντιασφαλιστικοί νόμοι που ψηφίστηκαν στο διάστημα σχεδόν μιας ολόκληρης εικοσαετίας, πριν την εκδήλωση της καπιταλιστικής κρίσης οπότε είχαμε θεαματική και σταθερή αύξηση του ΑΕΠ και της κερδοφορίας των επιχειρήσεων. Από το 1991, με εξαίρεση μόνο μια χρονιά, μέχρι και το 2008, το ΑΕΠ της χώρας αυξάνεται συνεχώς. Ο πλούτος που παράγουν οι εργαζόμενοι πολαπλασιάζεται και όμως είναι τα ίδια χρόνια που οι εργασιακές σχέσεις ξηλώνονται, η ευελιξία και η μαύρη εργασία γιγαντώνονται, ενώ οι μισθοί σε σχέση με αυτό τον πλούτο συρρικνώνονται.
Να βάλουμε τέλος στη βαρβαρότητα
Να
γιατί από την πρώτη στιγμή εκδήλωσης της κρίσης, το ΚΚΕ υπογράμμισε ότι
η επίθεση δεν έχει μόνο «ελληνικό χρώμα» όπως ισχυρίζονται οι όψιμοι
«ελληνοκεντριστές». Δεν αποτελεί ούτε εθνική ιδιαιτερότητα, ούτε εθνικό
κόλαφο, όπως αρέσκονται να την παρουσιάζουν, τα παπαγαλάκια της
πλουτοκρατίας, αποκρύβοντας ότι είναι καρπός του δικού της «δρόμου
ανάπτυξης», το αναπόφευκτο αποτέλεσμα της καπιταλιστικής ανάπτυξης που
προηγήθηκε, της παραγωγής μόνο για το κέρδος. Και γι' αυτό ακριβώς η
επίθεση που εξελίσσεται δε θα ανακοπεί επειδή θα υιοθετηθεί κάποιο άλλο
μείγμα διαχείρισης που στη θέση της κρίσης, ωσάν με μαγικό ραβδάκι, θα
μπει και πάλι μια άλλη δήθεν «ανάπτυξη».Τέλος στη βαρβαρότητα μπορούν να βάλουν μόνο οι εργαζόμενοι με τους αγώνες τους. Αγώνες με καθαρή ταξική κατεύθυνση που και τις αιτίες θα αναδεικνύουν και τον ένοχο θα αντιπαλεύουν. Αγώνες που αν δεν οργανωθούν, η ζωή της εργατικής τάξης και του λαού μας, είναι σίγουρο θα γίνει ακόμα πιο δύσκολη, ακόμα πιο ανυπόφορη. Οσο κάτω από το φόβο του μικρότερου κακού, του χειρότερου που ίσως να αποφευχθεί, οι εργαζόμενοι κυλήσουν στην αναμονή και στη μοιρολατρία, ένα είναι βέβαιο: Τα χειρότερα θα έλθουν και θα είναι ακόμα πιο επώδυνα, ακόμα πιο βάναυσα. Σε συνθήκες βαθιάς κρίσης δεν υπάρχει «μέση οδός» διεξόδου. 'Η τα μονοπώλια με τα πολιτικά τους τσιράκια θα χαντακώσουν για δεκαετίες το λαό και τη χώρα, ή οι εργαζόμενοι και τα λαϊκά στρώματα θα σηκώσουν το μπόι τους. Θα βρούνε το κουράγιο, και με την πάλη τους, θα βάλουν φρένο στη βαρβαρότητα, θα περάσουν στην αντεπίθεση, θα επιβάλλουν τη δική τους εξουσία, θα δημιουργήσουν τις προϋποθέσεις για μια οικονομία που αυτοί θα κάνουν κουμάντο, αυτοί θα απολαμβάνουν και τον πλούτο που παράγουν.
Γιάννης ΖΑΧΑΡΟΠΟΥΛΟΣ
Μείγμα θανατηφόρο για τους εργάτες
Το
κεφάλαιο έτρεξε να αξιοποιήσει την καπιταλιστική κρίση για να εφαρμόσει
με ακόμα πιο ταχείς ρυθμούς τις καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις.
Αναδιαρθρώσεις και ανατροπές που άλλωστε δεν κρύβονταν, βρίσκονταν φόρα -
παρτίδα χρόνια τώρα, σε όλα τα ντοκουμέντα των κομμάτων της
πλουτοκρατίας, στα υπομνήματα του ΣΕΒ, στον καθημερινό λόγο των μέσων
μαζικής παραπλάνησης που έχει στα χέρια της.
Ακριβώς αυτή τη λαίλαπα βιώνουν σήμερα οι εργαζόμενοι, τα λαϊκά στρώματα. Αυτές τις επιδιώξεις υπηρετούν, η μείωση των κατώτερων μισθών κατά 22% και κατά 32% για τους νέους, η κατάργηση των κλαδικών συμβάσεων, το κόψιμο της 13ης και 14ης σύνταξης, η απαλλαγή μόλις προχτές των εργοδοτών από τις εισφορές στην Εργατική Κατοικία και Εργατική Εστία που μεταφράζεται σε ετήσιο κέρδος 250 εκατομμύρια ευρώ για τις επιχειρήσεις.
Τον ίδιο στόχο, της καπιταλιστικής ανάκαμψης και της ενίσχυσης των επιχειρήσεων υπηρετεί η μείωση κατά ακόμα 4 μονάδες του μη μισθολογικού κόστους, η οποία θα προσφέρει ακόμα 1 δισ. ευρώ ετησίως στα σεντούκια τους. Αυτό σημαίνει «ενίσχυση της ανταγωνιστικότητας». Αυτό σημαίνει και η αύξηση από τα 4.500 ένσημα στα 6.000 της προϋπόθεσης για να εξασφαλίσει κάποιος εργαζόμενος το δικαίωμα σε μια μίζερη σύνταξη. Αυτό επιδιώκεται με την κατάργηση της 5ήμερης εβδομάδας και την αυξομείωση του χρόνου εργασίας σε εβδομαδιαία ακόμα και σε ημερήσια βάση που σχεδιάζει η συγκυβέρνηση. Ετσι εξηγείται ο στόχος του ευρωενωσιακού κεφαλαίου για επιβολή ακόμα και 78 ωρών εργασίας την εβδομάδα, για σπάσιμο του εργάσιμου χρόνου «σε ενεργό και ανενεργό» που θα του εξασφαλίσει τεράστιο πλεονέκτημα έναντι των ανταγωνιστών του και μια αειφόρα πηγή απλήρωτης εργασίας και νέων υπερκερδών.
Ακριβώς αυτή τη λαίλαπα βιώνουν σήμερα οι εργαζόμενοι, τα λαϊκά στρώματα. Αυτές τις επιδιώξεις υπηρετούν, η μείωση των κατώτερων μισθών κατά 22% και κατά 32% για τους νέους, η κατάργηση των κλαδικών συμβάσεων, το κόψιμο της 13ης και 14ης σύνταξης, η απαλλαγή μόλις προχτές των εργοδοτών από τις εισφορές στην Εργατική Κατοικία και Εργατική Εστία που μεταφράζεται σε ετήσιο κέρδος 250 εκατομμύρια ευρώ για τις επιχειρήσεις.
Τον ίδιο στόχο, της καπιταλιστικής ανάκαμψης και της ενίσχυσης των επιχειρήσεων υπηρετεί η μείωση κατά ακόμα 4 μονάδες του μη μισθολογικού κόστους, η οποία θα προσφέρει ακόμα 1 δισ. ευρώ ετησίως στα σεντούκια τους. Αυτό σημαίνει «ενίσχυση της ανταγωνιστικότητας». Αυτό σημαίνει και η αύξηση από τα 4.500 ένσημα στα 6.000 της προϋπόθεσης για να εξασφαλίσει κάποιος εργαζόμενος το δικαίωμα σε μια μίζερη σύνταξη. Αυτό επιδιώκεται με την κατάργηση της 5ήμερης εβδομάδας και την αυξομείωση του χρόνου εργασίας σε εβδομαδιαία ακόμα και σε ημερήσια βάση που σχεδιάζει η συγκυβέρνηση. Ετσι εξηγείται ο στόχος του ευρωενωσιακού κεφαλαίου για επιβολή ακόμα και 78 ωρών εργασίας την εβδομάδα, για σπάσιμο του εργάσιμου χρόνου «σε ενεργό και ανενεργό» που θα του εξασφαλίσει τεράστιο πλεονέκτημα έναντι των ανταγωνιστών του και μια αειφόρα πηγή απλήρωτης εργασίας και νέων υπερκερδών.
ΔΥΝΑΜΕΙΣ ΣΤΗΝ ΗΓΕΣΙΑ ΤΗΣ ΓΣΕΕ
Πολύτιμος σύμμαχος της μεγαλοεργοδοσίας
 |
Πόσο
κρίσιμη για την ενίσχυση των εργατικών αγώνων είναι η πάλη για την
αλλαγή του συσχετισμού δύναμης στο εργατικό κίνημα έδειξε και η βδομάδα
που πέρασε. Την ώρα που η εργατική τάξη μένει όχι απλά χωρίς δικαιώματα,
αλλά και χωρίς ίχνος προστασίας, οι δυνάμεις στην ηγεσία της ΓΣΕΕ
στρατεύονται στο πλευρό της πλουτοκρατίας, προκειμένου να εξασφαλιστούν
οι προϋποθέσεις που θα επιταχύνουν την ανάκαμψη της επιχειρηματικής
κερδοφορίας.
Από τη μία μεριά, οι ίδιες οι προτάσεις για
έξοδο από την κρίση που καταθέτουν είναι «κομμένες και ραμμένες» στα
συμφέροντα της μεγαλοεργοδοσίας. Σε συνέντευξη Τύπου, την περασμένη
Πέμπτη, ο Γ. Παναγόπουλος προλόγισε ως πρόεδρος της Συνομοσπονδίας την
ετήσια έκθεση του ΙΝΕ - ΓΣΕΕ και αναφερόμενος στην «εναλλακτική πρόταση»
ανάπτυξης της ΓΣΕΕ ζήτησε: «Αναπτυξιακή αναβάθμιση της ΕΚΤ και απόκτηση του ρόλου δανειστή ύστατης ανάγκης και εγγυητή των καταθέσεων», «ενίσχυση της ρευστότητας των τραπεζών»
κ.τ.λ. Δηλαδή, η ΓΣΕΕ αναζητά ευνοϊκές συνθήκες δανειοδότησης για το
ευρωενωσιακό κεφάλαιο και να εξασφαλιστεί η «ρευστότητα» που θα του
επιτρέψει να κάνει τις επενδύσεις που θα ενισχύσουν τη θέση του έναντι
των ανταγωνιστών του στην παγκόσμια αγορά, συνεχίζοντας να ξεζουμίζει
τους εργάτες και να ληστεύει ακόμα μεγαλύτερο μέρος απ' τον πλούτο που
παράγουν και μεγεθύνουν, χωρίς όμως ποτέ να γεύονται. Δεν είναι τυχαίο
ότι τις ίδιες ακριβώς προτάσεις έχει και η κυβέρνηση και άλλες δυνάμεις
του «ευρωμονόδρομου» (ΣΥΡΙΖΑ κ.ά.) Αλλωστε, η ΓΣΕΕ με αφοσίωση συνεχίζει
να χαρακτηρίζει «αναποτελεσματική» τη «στρατηγική της ευελφάλειας» (ενώ
αποδεικνύεται και αποτελεσματική και χρυσοφόρα για τη μεγαλοεργοδοσία),
παραπλανώντας επίμονα τους εργάτες και κρύβοντας ότι τα βάσανά τους δεν
είναι θέμα λάθος χειρισμού, αλλά καρπός μιας ταξικής πολιτικής.Από την άλλη μεριά, οι ίδιες δυνάμεις κάνουν ό,τι μπορούν για να κυριαρχήσει κλίμα αναμονής και επανάπαυσης στους χώρους δουλειάς, επενδύοντας ταυτόχρονα στην ηττοπάθεια που με τη δράση τους τόσα χρόνια έχουν καλλιεργήσει. Την περασμένη βδομάδα, στο Σύλλογο Εργαζομένων της Εθνικής Τράπεζας, ΠΑΣΚΕ - ΔΑΚΕ (αλλά και παρατάξεις που δήθεν διαφοροποιούνται από αυτές, όπως η «Διαφάνεια» του Γ. Παναγόπουλου) αποφάσισαν ότι δε χρειάζεται να γίνει η Γενική Συνέλευση που οι εργαζόμενοι είχαν ζητήσει με συγκέντρωση υπογραφών και αφορούσε στην υπογραφή της ΣΣΕ. Μάλιστα, είχαν ήδη περιφρονήσει τη θέληση των εργαζομένων να γίνει η ΓΣ και μετά να υπογραφεί ΣΣΕ. Πρώτα είπαν ότι θα προηγηθεί η υπογραφή και μετά η ΓΣ, μετά είπαν ότι δεν υπάρχει λόγος για να γίνει η ΓΣ αφού είχε γίνει συμφωνία για τη ΣΣΕ (με μείωση μισθών)... Τι έκανε η παράταξη του ΣΥΡΙΖΑ; Συμφώνησε να γίνει ΓΣ αλλά να μην καταγγελθεί η ΣΣΕ, γιατί μπορεί αυτό να οδηγούσε σε ακόμα μεγαλύτερες μειώσεις μισθών! Αξιομνημόνευτη είναι όμως η στάση των δυνάμεων του ΣΥΡΙΖΑ και στην «Εθνική Ασφαλιστική»: Παραιτήθηκαν από τις θέσεις του προεδρείου για «να διευκολύνουμε τις παρατάξεις ΠΑΣΚΕ και ΔΑΚΕ (...) για να υπογραφεί άμεσα η Συλλογική Σύμβαση» (σ.σ. για μειώσεις μισθών), όπως σημείωναν σε ανακοίνωσή τους. Το προηγούμενο διάστημα είχαν με μαεστρία συμβάλει στην αναπαραγωγή των εργοδοτικών εκβιασμών (ή ατομικές συμβάσεις ή μειώσεις μισθών), ενώ σε ανακοινώσεις τους διαβεβαίωναν ότι «θα μπορούσαμε να κάνουμε τη θυσία. Να προσπαθήσουμε να ζήσουμε με τα ελάχιστα δυνατά, αν ένας πραγματικός ηγέτης μάς το ζητούσε και μας έπειθε...».
Την ίδια στιγμή, σε μια σειρά οργανώσεις, ΠΑΣΚΕ - ΔΑΚΕ αρνήθηκαν να στηρίξουν την πρόταση των ταξικών δυνάμεων για γενική απεργία, παραπέμποντας στο μέλλον και δηλώνοντας ότι περιμένουν τι θα κάνει η ΓΣΕΕ. Αλλωστε, πολλές φορές στο παρελθόν έχουν ανακοινώσει κινητοποιήσεις την τελευταία στιγμή, υπονομεύοντας και έτσι την επιτυχία τους. Σε άλλες οργανώσεις πάλι (όπως την ΠΟΕΔΗΝ), καταφεύγουν σε αόριστα προσκλητήρια για «ανατροπή της κυβέρνησης» και «ανατροπή της πολιτικής», προκειμένου να κρύψουν τη συμφωνία τους με τον πυρήνα αυτού που δήθεν καταγγέλλουν. Ομως, η πείρα των εργατών δείχνει ότι για να ανατραπεί η αντεργατική πολιτική δεν αρκεί μια εναλλαγή στην κυβερνητική καρέκλα. Χρειάζεται σύγκρουση με όσους υπηρετούν τα μονοπώλια και ανατροπή της εξουσίας τους...
Α.
