«Τελικά», να που ο Μαρξ και ο Λένιν, «τελικά» να που το ΚΚΕ και οι κομμουνιστές έχουν δίκιο...

Στην αρχή, δεν αναγνώριζαν καν την ύπαρξη της κρίσης. Αργότερα, προσπάθησαν να την περιγράψουν ως «κρίση του χρηματοπιστωτικού τομέα». Στην πορεία, τη βάφτισαν «κρίση χρέους».
Οι θιασώτες του καπιταλισμού, όμως, όση λεξιλαγνεία κι αν μετέλθουν για να αποφύγουν να ομολογήσουν τον πραγματικό χαρακτήρα - και συνεπώς τις πραγματικές αιτίες - της κρίσης, να που η πραγματικότητα είναι ξεροκέφαλη:
Η κρίση είναι βαθιά, είναι δομική, είναι συστημική. Πρόκειται για κρίση του καπιταλισμού. Η καπιταλιστική κρίση που βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη είναι μια κλασική κρίση υπερπαραγωγής και υπερσυσσώρευσης κεφαλαίου.
Η κρίση του καπιταλισμού εκδηλώνεται πάνω στο έδαφος της αξεπέραστης αντίφασής του:
Από τη μια, υπάρχει ο ολόπλευρα κοινωνικός χαρακτήρας της παραγωγής κι από την άλλη η ατομική ιδιοποίηση του κοινωνικά παραγόμενου πλούτου.

*

«Τελικά», να που ο Μαρξ και ο Λένιν, «τελικά» να που το ΚΚΕ και οι κομμουνιστές έχουν δίκιο:
Ενα σύστημα, που έχει ως πυξίδα του το κέρδος του κεφαλαιοκράτη, ένα σύστημα, που δεν μπορεί παρά να λειτουργεί με τους άναρχους κανόνες που επιτάσσει η εξασφάλιση του ατομικού κέρδους, είναι καταδικασμένο να αποτελεί συνώνυμο της κρίσης και της καταστροφής.

*

Βιώνουμε τη λειτουργία ενός συστήματος, όπου, ενώ οι παραγωγικές δυνάμεις θα επέτρεπαν ο πληθυσμός της Γης να τρέφεται ικανοποιητικά εφτά φορές, εντούτοις κάθε 15 δευτερόλεπτα κι ένας άνθρωπος πεθαίνει στον πλανήτη, λόγω υποσιτισμού.
«Τελικά», το ΚΚΕ και οι κομμουνιστές έχουν δίκιο:
Η ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων δεν μπορεί παρά να ασφυκτιά στο πλαίσιο των στενών παραγωγικών σχέσεων που έχουν οικοδομηθεί στο έδαφος της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο.

 ***

Μιλώντας για την υπερσυσσώρευση κεφαλαίου, δεν πρέπει να ξεχνάμε την υπερσυσσώρευση πλασματικού κεφαλαίου. Αέρας κοπανιστός δηλαδή, που αναπτύχθηκε μέσα από την καρδιά του κεφαλαίου, από το χρηματιστικό κεφάλαιο. Από τη σύντμηση του βιομηχανικού με το τραπεζικό κεφάλαιο.
Γι' αυτό όταν οι αστοί μιλούν για κρίση του χρηματοπιστωτικού τομέα, πρέπει να εξηγήσουν: πότε αυτός έπαψε να είναι μέρος του βιομηχανικού κεφαλαίου;

*

Πιστωτικά ιδρύματα, χρηματιστήρια κρατάνε στα χέρια τους μια απίστευτη χαρτούρα που δεν αντιστοιχεί στην πραγματική παραγωγή.
Πρόκειται για κεφάλαιο που δεν αντιστοιχεί σε παραγωγική διαδικασία, που έχει μπλοκάρει, που δεν λειτουργεί ως κεφάλαιο, που δεν μπορεί να αποφέρει κέρδη περισσότερα από όσα απέφερε παλιά, άρα τώρα το «κουρεύουν» για να εξασφαλίσουν την νέα κερδοφορία του μετά από 10 - 20 χρόνια.
Το πού θα στηριχθεί η μελλοντική κερδοφορία του σήμερα «κουρεμένου» κεφαλαίου είναι προφανές: Στην «καμπούρα» του λαού. Του λαού με τους μισθούς πείνας, του λαού που εργάζεται με όρους «δουλείας», του λαού του 1,5 εκατομμυρίου ανέργων.

*

Το πλασματικό κεφάλαιο όσο απομακρύνεται από την παραγωγή τόσο μεγαλώνει, όπως η σκιά του ανθρώπου που όσο ο άνθρωπος απομακρύνεται από το φως, τόσο αυτή μεγαλώνει.
Μόνο που σε αντίθεση με τη σκιά, το πλασματικό κεφάλαιο αποτελεί πραγματική απειλή για την ανθρωπότητα.
Και τούτο γιατί η πραγματικότητα είναι ότι ο καπιταλισμός δεν μπορεί να ζήσει χωρίς το πλασματικό κεφάλαιο, στο οποίο έχει προσδώσει πρωτοφανείς και τερατώδεις διαστάσεις, άρα μόνο με τερατώδη εγκλήματα μπορεί αυτό το κεφάλαιο να επιτελέσει το ρόλο του, δηλαδή να αποφέρει κέρδη στους κατόχους του.
Εδώ ακριβώς επιβεβαιώνεται ο Μαρξ που στο «Κεφάλαιο» σημειώνει ότι δεν υπάρχει ρίσκο και έγκλημα που δεν μπορεί να διαπράξει ένας καπιταλιστής όταν του αποφέρει κέρδος 100, 200, 300%.
Υπό αυτή την έννοια σήμερα, στο πλαίσιο του παγκοσμιοποιημένου καπιταλισμού, έχουμε έναν καπιταλισμό περισσότερο επικίνδυνο από ποτέ, λόγω ακριβώς των διαστάσεων που αυτός έχει πάρει.

    

Η κρίση φέρνει πιο έκδηλα στην επιφάνεια τις ενδοκαπιταλιστικές και ενδοϊμπεριαλιστικές συγκρούσεις.
Αλλά, προσοχή:
Ποτέ σ' αυτή τους την αντιπαράθεση οι ιμπεριαλιστές δεν αποσπώνται από το κύριο, δηλαδή από την ενότητά τους απέναντι στα λαϊκά στρώματα.
Επομένως το μόνο «αντίδοτο» για το λαό
απέναντι στην ενότητα των ιμπεριαλιστών
είναι η δική του ενότητα.
Δεν μιλάμε,, φυσικά, για την «ενότητα» των μάταιων φράσεων και των πολιτικών κορυφών, αλλά για την ενότητα της βάσης.
Μιλάμε για την ενότητα των εργατών και των υπόλοιπων καταπιεζόμενων στρωμάτων, όχι στο πλαίσιο κάποιου γενικού «αριστερού» ορίζοντα, αλλά πάνω στο ταξικό έδαφος της πάλης.
Μιλάμε, τελικά, για την ταξική πάλη σε εθνικό επίπεδο, εκεί δηλαδή που ο διεθνισμός παίρνει γήινη υπόσταση και δε μετατρέπεται σε «απόκοσμο» φληνάφημα, με κατεύθυνση τον ένα και μοναδικό «σωτήριο» δρόμο:
Την ανατροπή της εξουσίας των μονοπωλίων.