Σκέτος θρήνος ρεπορτάζ, άρθρα και αναλύσεις.
Ξάφνου η αστική τάξη εμφανίζεται μέσα από τα έντυπά της να διαπιστώνει πως υπάρχει μεγάλη σφαγή μπροστά. Αβάσταχτη σφαγή.
Ορισμένοι δείχνουν να θέλουν τα αντεργατικά μέτρα που προωθούνται να έχουν χαρακτήρα «ολίγον έγκυος». Είναι εκείνοι που καθημερινά αρθρογραφούν πιέζοντας για πιστή εφαρμογή των αξιώσεων του μεγάλου κεφαλαίου κι όταν έρχεται η ώρα των αποφάσεων αρθρογραφούν για το ανάλγητο του πράγματος.
***
Αλλά
εκεί που ο αναγνώστης είναι έτοιμος να αποδεχτεί το έντιμο κλάμα τους,
κλάμα που ορισμένους τους οδηγεί και σε παροξυσμό λυρισμού για να
περιγράψουν την κατάσταση, έρχεται το διά ταύτα του κάθε άρθρου να
αναγκάσει σε ανώμαλη προσγείωση. Να δείξει ότι αυτοί οι τύποι είναι
αδίστακτοι. Είναι ικανοί να αξιώσουν από τα θύματα των καπιταλιστών να
πληρώσουν και ειδικό φόρο, γιατί με την παρουσία τους δημιουργούν
πρόβλημα στους καπιταλιστές.Στον «Ελεύθερο Τύπο» το λυρικό κλάμα καταλήγει στην προτροπή να αποδεχτούμε την πραγματικότητα για να μην υπάρξει εμφύλιος.
Το κλάμα στην «Καθημερινή» πιο κομψό, όπως επιτάσσει το στυλ της έντυπης ναυαρχίδας των αστών, ζητά απλά ο θάνατος του γεροντάκου να είναι τουλάχιστον δικαιωμένος σαν θυσία, να μη θεωρείται παράπλευρη απώλεια. Η εφημερίδα θεωρεί αυτονόητο τον χαμό των γερόντων και έχει δώσει μάχες και μάχες και για να κοπούν οι συντάξεις και για να αυξηθούν τα όρια συνταξιοδότησης.
Αυτοί που δίνουν ρέστα είναι οι αρθρογράφοι στις σοσιαλδημοκρατικής απόχρωσης εκφάνσεις της αστικής δημοσιογραφίας.
Το «Εθνος» καταγγέλλει δήθεν την απάτη περί μη οριζόντιων περικοπών, για να καταλήξει, όμως, στην αποδοχή της οδυνηρής πραγματικότητας για την οποία απλά ζητά να μην ωραιοποιείται.
Τα «Νέα» δίνουν ρεσιτάλ αποτελεσματικής αστικής προπαγάνδας: Το σχετικό άρθρο περνά σαν αυτονόητο ότι πρέπει να γίνουν νέες περικοπές (άρα αναγνώστη μην αντιδράς, «αυτό είναι το εύκολο») και αξιώνει η κυβέρνηση να σταθεί συνεπής στις δεσμεύσεις που έχει αναλάβει για τα δύσκολα: Δηλαδή τις πιο χοντρές περικοπές δικαιωμάτων. Εκβιάζοντας ότι αν δεν υλοποιηθεί το κυβερνητικό πρόγραμμα τότε θα συνεχίζονται οι οριζόντιες περικοπές.
***
Βρίσκουν και ...γράφουν. Εχουν αναγνώστες ανάμεσα στα θύματα των καπιταλιστών, που πληρώνουν μια εφημερίδα για να τους δείξει το δρόμο για την κρεμάλα.Βρίσκουν και κάνουν, επίσης, γιατί γνωρίζουν πως έχουν εκπαιδεύσει ήδη ένα πάρα πολύ μεγάλο τμήμα του πληθυσμού - αυτούς που ψήφισαν τα τρία κόμματα της συγκυβέρνησης, αλλά κι εκείνους που ψήφισαν αξιωματική αντιπολίτευση - έχουν εκπαιδεύσει όλους αυτούς, να έχουν διαγράψει από τη συνείδησή τους το μόνο πραγματικό γεγονός ότι η κρίση είναι καπιταλιστική και άρα πρέπει να την πληρώσουν οι κεφαλαιοκράτες, τους έχουν εκπαιδεύσει να αποδέχονται την σφαγή, αλλά να ψάχνουν βαμβάκι που να κόβει πιο γλυκά.
***
Βρισκόμαστε εκεί όπου δεν φτάνει απλά να υπάρχει ο εργατικός Τύπος. Δεν φτάνει να 'ναι κρεμασμένος κάθε πρωί ο «Ριζοσπάστης» στο περίπτερο.Πρέπει αυτός να φτάσει σε περισσότερα χέρια, αλλά και να γίνεται εργαλείο καθημερινά για την οργάνωση της λαϊκής πάλης.
Υπάρχουν ειδήσεις και θέματα που δεν περνάνε πια ούτε σα μονόστηλο στον αστικό Τύπο. Παράδειγμα το αγωνιστικό μέτωπο εργατών, αγροτών και επαγγελματοβιοχτεχνών που χτίζεται με αφορμή την ιδιωτικοποίηση της ΑΤΕ. Μια καλή έμπρακτη πρωτοβουλία, αναγκαία σε μια σειρά επίσης μέτωπα που ανοίγονται. Χρήσιμη, για παράδειγμα, στους εμπόρους που αντί να κλαίνε πάνω από τον γκισέ, πρέπει να βρουν τρόπο κοινής πάλης με τους εργάτες - πελάτες.
Αντί, μοιρολατρικά, όλοι μαζί να κρέμονται από τα δελτία των οκτώ να μάθουν ποιος από τους δήμιους έχει πιο ελαφρύ χέρι, να ανταλλάξουν εμπειρία (αυτή παρέχεται σαν ύλη καθημερινά μέσα από το «Ριζοσπάστη») για το πώς θα οργανώσουν την πάλη τους για την αντεπίθεση.
Ολα είναι ανοιχτά και στο μέτωπο της ενημέρωσης - προπαγάνδας.
ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ:
Θανάσης ΛΕΚΑΤΗΣ
Θανάσης ΛΕΚΑΤΗΣ
