Εκκωφαντική
είναι η «σιωπή» της κυβέρνησης απέναντι στην ασύδοτη δράση του
μεγαλοβιομήχανου Μάνεση. Η εργοδοσία της «Ελληνικής Χαλυβουργίας», αφού
πλούτισε για χρόνια συμμετέχοντας σε τεράστια έργα όπως η Γέφυρα Ρίου -
Αντιρρίου, το αεροδρόμιο των Σπάτων κ.τ.λ. παίζει τώρα με τις τύχες
εκατοντάδων εργατών και των οικογενειών τους και η κυβέρνηση μένει
θεατής.
Εδώ και εννιά μήνες με
την αδιάλλακτη τακτική του κρατάει κυριολεκτικά «oμήρους» 380
εργαζόμενους στον Ασπρόπυργο και τις οικογένειές τους επειδή πολύ απλά
αρνήθηκαν και αρνούνται να γίνουν σκλάβοι του. Την ίδια ώρα όμως εκείνος
εξασφάλισε άδεια για λιμάνι μπροστά από το εργοστάσιο για να το
αναπτύξει και να του εξασφαλίσει δουλειές στο μέλλον. Πήρε πλουσιοπάροχο
δάνειο από πέντε τράπεζες που αυτήν την περίοδο δεν δίνουν ούτε σεντς
και ταυτόχρονα διεκδικεί με αξιώσεις φτηνότερο ρεύμα. Δημιούργησε ομάδα
απεργοσπαστών που καθημερινά στέλνει μαζί με μπράβους στο εργοστάσιο για
να στήνει σκηνικό έντασης για να σπάσει ο περήφανος και ηρωικός αγώνας
των χαλυβουργών.
Την ίδια
στιγμή, στο άλλο εργοστάσιο αυτό του Βόλου κατάφερε με τη βοήθεια των
ξεπουλημένων συνδικαλιστών του σωματείου να μετατρέψει τους εργάτες εκεί
σε απεργοσπαστικό μηχανισμό βγάζοντας όλη την παραγωγή της επιχείρησης.
Οι συνέπειες όμως ήταν οι εργάτες να έχουν κυριολεκτικά εξουθενωθεί από
την εντατικοποίηση της εργασίας που είχε σαν αποτέλεσμα και δύο
ατυχήματα. Και η τελευταία είδηση - αποκάλυψη ότι εργαζόμενοι, κάτοικοι
του Βόλου βρίσκονται εκτεθειμένοι σε υψηλά ποσοστά ραδιενέργειας
αποτελεί τουλάχιστον βόμβα: Φορτίο που είχε φύγει από το εργοστάσιο του
Βελεστίνου μόλις έφτασε στη Σαρδηνία εντοπίστηκαν τιμές ραδιενέργειας
που ξεπερνούν κι αυτές που ανιχνεύθηκαν σε φορτία που είχαν φύγει από τη
Φουκοσίμα μετά το πυρηνικό ατύχημα.
Η
λέξη ανεξέλεγκτος προφανώς και δε φτάνει για να χαρακτηρίσει τη δράση
του συγκεκριμένου καπιταλιστή βιομηχάνου. Το ερώτημα είναι πού βρίσκει η
κυβέρνηση το θράσος να βγαίνει και να «πουλά» συμπόνοια στους εργάτες
και όλο το λαό της χώρας, όταν γίνεται όχι απλά θεατής αλλά
χειροκροτητής όλης αυτής της ασύδοτης δράσης. Επαναλαμβάνει συνέχεια -
όπως και ο Μάνεσης - την ανάγκη στήριξης της ανταγωνιστικότητας
επιτρέποντάς του να δρα όπως εκείνος θέλει, και αυτό γίνεται ολοένα και
πιο επικίνδυνο...
Γ. ΜΙΧ.
