Γιατί μια αλλαγή κυβέρνησης δεν μπορεί να φέρει ανακοπή της αντιλαϊκής πορείας, ανάκαμψη για το λαό;
Πάμπολλες φορές ο λαός εναπόθεσε ελπίδες σε μια
κυβερνητική εναλλαγή και άλλες τόσες αυτές διαψεύστηκαν. Είναι μάταιο να
περιμένει ότι στις 26 Γενάρη η όποια κυβέρνηση σχηματιστεί, είτε με
κορμό τη ΝΔ είτε με κορμό τον ΣΥΡΙΖΑ, είναι δυνατόν να φέρει «τούμπα»
όσα τον κατατρέχουν, πόσο μάλλον που οι υποψήφιοι διαχειριστές ούτε καν
τολμούν να ισχυριστούν κάτι τέτοιο. «Κάποιοι πίστεψαν ότι ο κίνδυνος για
την επιχειρηματικότητα στην Ελλάδα θα ήταν ...μία πιθανή κυβέρνηση
ΣΥΡΙΖΑ. Ήταν αφελείς όσοι το πίστεψαν αυτό», έχει διαβεβαιώσει ο Αλ.
Τσίπρας.
Γιατί; Η απάντηση προκύπτει αβίαστα αν κανείς
προσμετρήσει όλους τους παράγοντες που διαμορφώνουν την αντιλαϊκή
πολιτική και απορρίψει τη βολική για το κεφάλαιο προπαγάνδα, που θέλει
αποκλειστικά υπεύθυνο τον εκάστοτε διαχειριστή. Η χάραξη πολιτικής δεν
γίνεται αυθαίρετα, λαμβάνει υπόψη της τις ανάγκες αυτών που πραγματικά
εξουσιάζουν έχοντας στα χέρια τους τα κλειδιά της οικονομίας. Αυτή η
καπιταλιστική οικονομία, η οικονομία δηλαδή που λειτουργεί με κριτήριο
τα κέρδη των επιχειρηματικών ομίλων, «έχει τα δόγματά της» που κανείς,
απ' όσους διεκδικούν τη διαχείρισή της, δεν μπορεί να αγνοήσει, όπως
κυνικά είχε δηλώσει ο πρώην πρόεδρος του ΣΕΒ. Τα «δόγματα» αυτά
συνθέτουν τη στρατηγική-καταπέλτη για τα λαϊκά δικαιώματα.
Η ανάκαμψη της καπιταλιστικής οικονομίας στην οποία
ομνύουν ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ, μαζί και οι παραφυάδες τους, είναι στόχος που δεν
συμβαδίζει με την ουσιαστική ανάκαμψη των όρων ζωής της εργατικής -
λαϊκής οικογένειας, απεναντίας υπονομεύει κάθε τέτοια προοπτική. Το
μισθό, την ασφάλιση, τα άλλα δικαιώματα των εργαζομένων το κεφάλαιο τα
υπολογίζει ως έλλειμμα στα κέρδη του. Την παροχή σύγχρονων υπηρεσιών
Υγείας, Πρόνοιας, Παιδείας κ.λπ., ο καπιταλιστής την υπολογίζει ως χρήμα
που στερείται, που αντί να βγαίνει απ' τον κρατικό κορβανά για να
στηρίζει τα κέρδη του, κατευθύνεται στην κάλυψη κοινωνικών αναγκών. Σε
περίοδο κρίσης και οξυμένου ανταγωνισμού και στο εσωτερικό της ίδιας της
αστικής τάξης, αλλά και με τις αστικές τάξεις άλλων κρατών, δεν
επιτρέπει ούτε «ψίχουλο» να πέσει απ' το «τραπέζι».
Η συνέχιση της αντιλαϊκής πολιτικής είναι προϋπόθεση
για την ανάκαμψη και την ανταγωνιστικότητα του κεφαλαίου. Γι' αυτό και
σε άλλα καπιταλιστικά κράτη οι «μνημονιακές» πολιτικές εφαρμόστηκαν
πολλά χρόνια πριν, στο πλαίσιο των κατευθύνσεων της ΕΕ.
Γι' αυτό άλλωστε τόσο η ΝΔ όσο και ο ΣΥΡΙΖΑ
δεσμεύονται απέναντι στο κεφάλαιο για φοροελαφρύνσεις, για ενίσχυση με
κρατικό χρήμα, για ευνοϊκό επενδυτικό περιβάλλον, για εφαρμογή
αντιλαϊκών μεταρρυθμίσεων, ενώ την ίδια στιγμή υπόσχονται ψίχουλα στο
λαό, που θα εξαερωθούν στο έδαφος του αντεργατικού - αντιλαϊκού
πλαισίου, γι' αυτό θέλουν το λαό εκπαιδευμένο να ζει με μειωμένες
απαιτήσεις.
Η μόνη κυβέρνηση που μπορεί να φέρει την πραγματική
ανατροπή υπέρ του λαού είναι η κυβέρνηση της εργατικής - λαϊκής
εξουσίας. Η κυβέρνηση δηλαδή μιας εξουσίας στηριγμένης στη συμμετοχή των
εργαζομένων σε νέους εργατικούς - λαϊκούς θεσμούς και όχι στους σάπιους
θεσμούς του αστικού πολιτικού συστήματος, με τους εργαζόμενους, το λαό,
να κατέχουν τα κλειδιά της οικονομίας και τον πλούτο που παράγουν
έχοντας κοινωνικοποιήσει τα μονοπώλια. Σε αυτή την κυβέρνηση το ΚΚΕ θα
πρωτοστατήσει. Μια κυβέρνηση αποδεσμευμένη από τους ιμπεριαλιστικούς
οργανισμούς, την ΕΕ και τα συμφέροντα του κεφαλαίου. Ανοίγοντας το δρόμο
σε αυτή την κατεύθυνση, διαμορφώνοντας προϋποθέσεις για να πιστέψει ο
λαός στις δυνάμεις του, ότι μπορεί να γίνει πραγματικότητα αυτός ο
στόχος, καλεί το ΚΚΕ σήμερα το λαό να οργανώσει τη δική του εργατική -
λαϊκή αντιπολίτευση απέναντι σε όποια κυβέρνηση και αν προκύψει την
επόμενη μέρα των εκλογών.
Το άρθρο είναι αναδημοσίευση από τη στήλη «Ερώτηση - Απάντηση» του «Ριζοσπάστη», Παρασκευή 9 Γενάρη 2015
