1. Ενιαίος ο χαρακτήρας της αντιλαϊκής πολιτικής
Οι εκλογές του Μάη 2014, ευρωεκλογές, περιφερειακές και δημοτικές εκλογές έχουν ενιαίο χαρακτήρα. Ο ενιαίος αυτός χαρακτήρας πηγάζει από την αντιλαϊκή στρατηγική των μονοπωλίων «Ευρώπη 2020»
που συνδιαμορφώνουν και υλοποιούν η Ευρωπαϊκή Ένωση, οι αστικές
κυβερνήσεις, τα κόμματα του ευρωμονόδρομου, για τη διασφάλιση της
κερδοφορίας και της εξουσίας του κεφαλαίου, μέσα από τη δραστική μείωση
της τιμής της εργατικής δύναμης.
Η αντιλαϊκή πολιτική διαπερνάει όλα
τα επίπεδα και τους κρίκους της αστικής διακυβέρνησης: Από τα όργανα της
ΕΕ, της κεντρικής κυβέρνησης, μέχρι τα όργανα της Τοπικής Διοίκησης,
τις Περιφέρειες και τους Δήμους στα κράτη - μέλη της. Γι' αυτό το ΚΚΕ
τονίζει ότι και τα κριτήρια της λαϊκής ψήφου πρέπει να είναι ενιαία. Οι
περιφέρειες και οι δήμοι είναι κρίκοι του αστικού κράτους, εφαρμόζουν
την ίδια αντιλαϊκή πολιτική στο επίπεδο της Τοπικής Διοίκησης.
Οι περιφερειάρχες και οι δήμαρχοι των
κομμάτων του κεφαλαίου και του ευρωμονόδρομου, τα Περιφερειακά και
Δημοτικά Συμβούλια που τα κόμματα αυτά ελέγχουν είναι όργανα υλοποίησης
της βάρβαρης επίθεσης του κεφαλαίου στα εργατικά και λαϊκά δικαιώματα,
φορείς προώθησης της φιλομονοπωλιακής στρατηγικής της ΕΕ. Ενιαία και
συνολική, επομένως, πρέπει να είναι η καταδίκη της ΝΔ, του ΣΥΡΙΖΑ και
των άλλων κομμάτων του ευρωμονόδρομου στις ευρωεκλογές, αλλά και στα
πρόσωπα των υποψηφίων τους για τις περιφερειακές και δημοτικές εκλογές,
είτε αυτοί έχουν το επίσημο «χρίσμα» των κομμάτων αυτών, είτε
εμφανίζονται ως ψευτοανεξάρτητοι ή «αντάρτες», με το «χρίσμα» όμως της
υποταγής στην εξουσία των μονοπωλίων και την ΕΕ.
Ιδιαίτερο ρόλο επιφυλάσσει η ΕΕ στη
λειτουργία των Τοπικών Διοικήσεων, τόσο για τη λειτουργία της ελεύθερης
αγοράς της ΕΕ, όσο και για την προώθηση των καπιταλιστικών
αναδιαρθρώσεων με ενιαία στρατηγική. Αντιδραστικές αστικές διοικητικές
μεταρρυθμίσεις προωθήθηκαν την ίδια πάνω - κάτω χρονική περίοδο, τόσο
στη Γαλλία, στη Μ. Βρετανία, στη Δανία και σε άλλα κράτη - μέλη της ΕΕ και λίγο αργότερα στην Ελλάδα με τα αντιδραστικά σχέδια «Καποδίστριας» και «Καλλικράτης». Συνδέονταν άμεσα με αντίστοιχες αλλαγές στη λεγόμενη «Περιφερειακή πολιτική»
της ΕΕ, το 2003, προκειμένου να συγχρονιστεί με την εφαρμογή της ΟΝΕ
και το 2006 για να αποτελέσει όργανο αποτελεσματικότερης εφαρμογής της
αντιδραστικής «Στρατηγικής της Λισαβόνας 2000 - 2010».
2. Ένταση της ανισόμετρης καπιταλιστικής ανάπτυξης στην ΕΕ
Τα προπαγανδιστικά επιχειρήματα της
ΕΕ, των κομμάτων της και των απολογητών της, για «Ευρώπη της αλληλεγγύης
και της συνοχής» που δήθεν μπορούσε να υλοποιηθεί από την περιφερειακή
πολιτική της ΕΕ, αποδείχτηκαν ένα ακόμη από τα μεγάλα ψέματα με τα οποία
αστοί και οπορτουνιστές χειραγωγούσαν λαϊκές συνειδήσεις και
προσπαθούσαν να χτίσουν συμμαχίες με τμήματα των μεσαίων στρωμάτων,
χρησιμοποιώντας ευρωενωσιακά κονδύλια. Καμία «πολιτική συνοχής» της ΕΕ
δεν μπορεί να περιορίσει και πολύ περισσότερο να εξαλείψει την
ανισόμετρη ανάπτυξη που είναι το αναπόφευκτο αποτέλεσμα του
καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής, που λειτουργεί με αποκλειστικό κριτήριο
το κέρδος του κεφαλαίου και γι' αυτό αναπτύσσεται με απόλυτη αναρχία.
Τα ίδια τα στοιχεία που παρουσιάζει η Ευρωπαϊκή Επιτροπή στην 8η έκθεσή
της για την «Πολιτική Συνοχής» COM (2013) 463/ 26.06.2013 είναι
χαρακτηριστικά και αποκαλυπτικά:
Σύμφωνα με τη Eurostat, το
περιφερειακό κατά κεφαλήν ΑΕΠ κυμαίνεται (σε Μονάδες Αγοραστικής Δύναμης
- ΜΑΔ) από το 321% για την περιφέρεια του Κεντρικού Λονδίνου (το
περίφημο City των χρηματιστών) και το 266% του Λουξεμβούργου ή το 222%
των Βρυξελλών, στο 38% για την νοτιοανατολική περιφέρεια της Ρουμανίας,
το 29% για την περιφέρεια Severozapaden της Βουλγαρίας, 44% στην
Del-Alfold της Ουγγαρίας και Podkarpackie της Πολωνίας κ.ο.κ.
Τα δύο τρίτα των περιφερειών υπέστησαν συρρίκνωση του ΑΕΠ έως - 6 % ετησίως, στο διάστημα μεταξύ του 2007 και του 2010.
41 περιφέρειες διαθέτουν κατά κεφαλήν ΑΕΠ πάνω από το 125% του μέσου όρου της ΕΕ, ενώ 75 περιφέρειες διαθέτουν κάτω από το 75%.
Στην Ελλάδα, το ελληνικό διαθέσιμο εισόδημα το 2011 ήταν πολύ πιο κάτω από τα επίπεδα του 2005.
-
Αυξήθηκε το ποσοστό των λαϊκών στρωμάτων που αντιμετωπίζουν σοβαρές υλικές στερήσεις, δηλαδή, δεν είναι σε θέση να εξασφαλίσουν 4 από τα 9 βασικά αγαθά.
-
Η ανεργία των νέων σε επίπεδο ΕΕ αυξήθηκε από 16% το 2008 σε 21% το 2011. Σε 52 περιφέρειες, ένας στους τρεις οικονομικά ενεργούς νέους ήταν άνεργος, ενώ σε 11 από αυτές ήταν ο ένας στους δύο, κυρίως στην Ισπανία και στην Ελλάδα. Αυξήθηκε, το ποσοστό των ατόμων ηλικίας 15 έως 24 ετών (13,5 εκατομμύρια νέοι) εκτός απασχόλησης, εκπαίδευσης ή κατάρτισης (ΕΑΕΚ), ιδίως στη Ρουμανία, στην Ελλάδα και το Ηνωμένο Βασίλειο.
3. Η περιφερειακή πολιτική της ΕΕ εργαλείο ενίσχυσης των μονοπωλίων - Το ΕΣΠΑ
Το ελληνικό ΕΣΠΑ αποτέλεσε ένα
μακροπρόθεσμο σχεδιασμό που ανταποκρινόταν κυρίως στον πρωταρχικό στόχο
της ΕΕ να συντονίσει και να εντάξει όλες της τις πολιτικές στο πλαίσιο
της Στρατηγικής «ΕΕ-2020». Οι χρηματοδοτούμενες δράσεις
υπακούουν υποχρεωτικά στις γενικότερες αντιλαϊκές πολιτικές της
στρατηγικής της ΕΕ «Ευρώπη 2020», το Σύμφωνο Σταθερότητας, το «Σύμφωνο
για το ευρώ +», το «Ευρωπαϊκό Εξάμηνο» και την «Οικονομική Διακυβέρνηση»
της ΕΕ. Το 63% των διαθέσιμων κονδυλίων από τα διαρθρωτικά ταμεία
χρηματοδοτούν δράσεις που συμβάλλουν άμεσα στη στρατηγική ενίσχυσης της
ανταγωνιστικότητας της κερδοφορίας των μονοπωλίων.
Το μεγαλύτερο τμήμα των κονδυλίων
αυτών, επιστρέφει άμεσα στους μονοπωλιακούς ομίλους των ισχυρών
καπιταλιστικών κρατών της ΕΕ. Στην Ελλάδα, μάλιστα, το τμήμα αυτό είναι πάνω από 45%, σύμφωνα με τα στοιχεία της Ευρωπαϊκής Επιτροπής*,
ενώ το υπόλοιπο λυμαίνεται η ντόπια αστική τάξη. Οι ευρωενωσιακοί πόροι
κατευθύνονται σε σχέδια, έργα και δράσεις για να επιταχύνουν τις
καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις και την ολοκλήρωση της εσωτερικής
καπιταλιστικής αγοράς της ΕΕ, την απελευθέρωση των αγορών και τις
ιδιωτικοποιήσεις, να εντείνουν την επίθεση στις εργασιακές σχέσεις και
τα ασφαλιστικά δικαιώματα των εργαζομένων.
Οι εκλεγμένοι περιφερειάρχες και
δήμαρχοι της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, του ΣΥΡΙΖΑ και της ΔΗΜΑΡ έκαναν τα πάντα
για την υλοποίηση αυτής της αντιλαϊκής πολιτικής στην Τοπική Διοίκηση
μέσα από τις ΣΔΙΤ. Τα παραδείγματα είναι πλούσια. Τα έργα που σχεδίαζαν
και ανέθεταν με ευρωενωσιακά κονδύλια είχαν σαν μοναδικό κριτήριο τα
κέρδη που αποφέρουν στις μονοπωλιακές επιχειρήσεις.
Για παράδειγμα, ο «Περιφερειακός
Σχεδιασμός Διαχείρισης των Αποβλήτων (ΠΕΣΔΑ) Αττικής» του 2006
διαμορφώθηκε με κριτήριο το ποσοστό κέρδους του κεφαλαίου και όχι την
προστασία του περιβάλλοντος και της υγείας. Έργα ζωτικής σημασίας για
την ικανοποίηση ή την ανακούφιση λαϊκών αναγκών (π.χ. εκτροπή του
Αχελώου, έργα αντιπλημμυρικής προστασίας, αντισεισμικής θωράκισης,
προγράμματα κατασκευής λαϊκών κατοικιών, στέγασης σχολείων, υποδομών
Υγείας και Πρόνοιας κλπ.) δεν μπήκαν ποτέ σε διαδικασία επιλογής, ούτε
άλλωστε επρόκειτο ποτέ να θεωρηθούν «επιλέξιμα» από τα όργανα της ΕΕ,
αφού δεν εξυπηρετούσαν το στόχο της ανταγωνιστικότητας.
Πρωταγωνίστησαν στη λεηλασία του
λαϊκού εισοδήματος με φοροεπιδρομή μέσω της αύξησης των δημοτικών τελών,
με την επέκταση της «ανταποδοτικότητας» και των «ανταποδοτικών τελών»
σε κάθε υπηρεσία αναγκαία για τη λαϊκή διαβίωση. Με την επιβολή τροφείων
στους παιδικούς σταθμούς, το χαράτσωμα των λαϊκών οικογενειών για τη
στοιχειώδη λειτουργία των σχολικών μονάδων.
Πρωτοστάτησαν στην αντεργατική
επίθεση. Προώθησαν τα ΤΣΑ που αποτέλεσαν την πρώτη οργανωμένη προσπάθεια
υπονόμευσης των Συλλογικών Συμβάσεων. Αποδείχτηκαν πρωταθλητές στην
καθιέρωση ελαστικών εργασιακών σχέσεων στους εργαζόμενους στην Τοπική
Διοίκηση, με τους συμβασιούχους, τα stage, τις συμβάσεις ορισμένου
χρόνου, τα 9μηνα και την εποχική απασχόληση. Έμπασαν στις Περιφέρειες
και τους Δήμους τα δουλεμπορικά γραφεία - «γραφεία ενοικίασης
εργαζομένων» - τους εργολάβους και τις διάφορες ΜΚΟ που προμηθεύουν τις
τοπικές διοικήσεις με πάμφθηνο εργατικό δυναμικό χωρίς δικαιώματα
(5μηνες συμβάσεις με μισθό 500 ευρώ το μήνα κλπ.).
Αυτή η πολιτική είχε ως αποτέλεσμα να
διευρύνει τις ανισομετρίες στο εσωτερικό της χώρας, ανάμεσα στις
Περιφέρειες. Σύμφωνα με τα στοιχεία του 2011 όλες οι Περιφέρειες της
βρίσκονται κάτω από το 75% του μέσου όρου του ΑΕΠ της ΕΕ, με μοναδική
εξαίρεση την Αττική, που βρίσκεται στο 107%. Ανατολική Μακεδονία -
Θράκη, Κεντρική Μακεδονία, Δυτική Μακεδονία, Θεσσαλία και Βόρειο Αιγαίο
βρίσκονται σε σχεδόν διαρκή φθίνουσα πορεία την τελευταία δεκαπενταετία,
ενώ σε αξεπέραστη κρίση δείχνει να βρίσκονται η Δυτική Ελλάδα, η
Πελοπόννησος και η Κρήτη. Εντάθηκε τόσο η κοινωνική όσο και η
περιφερειακή άνιση κατανομή του όπως και η συγκέντρωση και
συγκεντροποίηση του κεφαλαίου.
Η πραγματική κατάσταση σήμερα είναι
ακόμα χειρότερη για το σύνολο των Περιφερειών της χώρας, με δραματικές
επιπτώσεις για την εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα.
4. Η «περιφερειακή πολιτική 2014 - 2020» της ΕΕ: Μεγαλύτερη ενίσχυση των μονοπωλίων
Όπως έγινε και με την πρώτη μεταρρύθμιση το 1999, όταν η πολιτική συνοχής ευθυγραμμίστηκε με την ΟΝΕ και το Σύμφωνο Σταθερότητας, έτσι και σήμερα θα αποτελεί τμήμα του ευρωενωσιακού μηχανισμού για την «ενισχυμένη Οικονομική Διακυβέρνηση», το «Σύμφωνο για το ευρώ +» και το «Δημοσιονομικό Σύμφωνο». Γι' αυτό, εισάγεται ο όρος της «αιρεσιμότητας»,
που αποτελεί μηχανισμό σύνδεσης των ευρωενωσιακών κονδυλίων με την
υλοποίηση των δημοσιονομικών και οικονομικών συστάσεων της Επιτροπής και
του Συμβουλίου για κάθε κράτος - μέλος. Τα κράτη - μέλη πρέπει να
συνάπτουν με την Επιτροπή «Συμβάσεις Εταιρικής Σχέσης», παίρνοντας υπόψη το «Κοινό Στρατηγικό Πλαίσιο των Διαρθρωτικών Ταμείων» και τα Εθνικά Μεταρρυθμιστικά Προγράμματα των κρατών - μελών που καταρτίζουν στο πλαίσιο του Ευρωπαϊκού Εξαμήνου. Η «Σύμβαση Εταιρικής Σχέσης»
θα καθορίζει τη συνολική συμβολή σε εθνικό και περιφερειακό επίπεδο
στους στόχους και τις δεσμεύσεις για την υλοποίηση της στρατηγικής
«Ευρώπη 2020». Η αδυναμία επίτευξης αυτών των όρων μπορεί να οδηγήσει
στην αναστολή ή ακόμα και στην ακύρωση διάθεσης ευρωενωσιακών κονδυλίων,
ενώ για τα κράτη - μέλη που έχουν υπογράψει δανειακές συμβάσεις και
«μνημόνια» ο έλεγχος των χρηματοδοτούμενων δράσεων υπό εξέλιξη και η
ανάθεση καινούργιων περνάει στην Επιτροπή.
5. Οι θέσεις των κομμάτων
Τα κόμματα του κεφαλαίου και του ευρωμονόδρομου προσπαθούν να περιορίσουν τη συζήτηση για την «περιφερειακή πολιτική»
της ΕΕ στο μέγεθος των ευρωενωσιακών κονδυλίων ή στους ρυθμούς και το
ύψος απορρόφησης. Προσπαθούν, με κάθε τρόπο, να κρύψουν το κρίσιμο
ερώτημα:
«Ανάπτυξη για ποιον».
Όλα τα κόμματα, της συγκυβέρνησης ΝΔ - ΠΑΣΟΚ, ο ΣΥΡΙΖΑ, η ΔΗΜΑΡ, οι Οικολόγο-Πράσινοι συμφωνούν στη στήριξη των βασικών επιλογών και των πολιτικών της ΕΕ.
Η «κριτική» που κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ στη
νέα πολιτική συνοχής - κατηγορώντας την ΕΕ ότι παρεκκλίνει από το στόχο
της «σύγκλισης» και της «αλληλεγγύης» - εγκλωβίζει την εργατική τάξη και
τα λαϊκά στρώματα στη λογική ότι υπάρχει η δυνατότητα η ΕΕ να
αντιμετωπίσει την καπιταλιστική ανισομετρία, να μετατραπεί σε «ένωση
αλληλεγγύης» και να προωθήσει τη «σύγκλιση των οικονομιών» των κρατών -
μελών, με την «αλλαγή» του μείγματος αστικής διαχείρισης. Αποσιωπούν το
γεγονός ότι η «Πολιτική Συνοχής» ήταν ενιαία και πάντοτε
ευθυγραμμισμένη με την αντιλαϊκή στρατηγική της ΕΕ, ώστε να υπηρετεί την
ενίσχυση του κεφαλαίου και την αντεργατική επίθεσή του στα εργατικά -
λαϊκά δικαιώματα, με στόχο τη μείωση της τιμής της εργατικής δύναμης.
Η δημαγωγία της Χρυσής Αυγής
δεν μπορεί να κρύψει τη σύμπλευσή της με τη διακρατική ένωση των
μονοπωλίων, τη στήριξη του κεφαλαίου με όλη την εγκληματική δράση της,
στο πλευρό των μεγαλοεργολάβων, των εφοπλιστών, των καπιταλιστών.
Οι θέσεις του ΚΚΕ για το χαρακτήρα
και τη φύση της ΕΕ επιβεβαιώνονται πλήρως. Η ικανοποίηση των λαϊκών
αναγκών είναι αδύνατη κάτω από τη λειτουργία του σιδερένιου νόμου του
κέρδους. Υπάρχει λύση, υπάρχει άλλος δρόμος που βάζει στο επίκεντρο τον
άνθρωπο και τις σύγχρονες λαϊκές ανάγκες.
Ισχυρό ΚΚΕ παντού. Ενισχυμένο στις ευρωεκλογές, στις δημοτικές και περιφερειακές εκλογές. Αυτή είναι η λαϊκή ελπίδα.
Η ενίσχυση του ΚΚΕ αποτελεί εγγύηση για το δυνάμωμα της Λαϊκής
Συμμαχίας στους τόπους δουλειάς και κατοικίας, που μπορεί να
δημιουργήσει τους όρους και τις προϋποθέσεις για να εμποδιστεί και στη
συνέχεια να ανατραπεί η αντιλαϊκή πολιτική.
Αυτός ο δρόμος της ρήξης και της
αποδέσμευσης από την ΕΕ και τις άλλες ιμπεριαλιστικές ενώσεις, ο δρόμος
της Λαϊκής Εξουσίας, της Λαϊκής Οικονομίας, μπορεί να οδηγήσει στη λαϊκή
ευημερία, να βάλει στο επίκεντρο της ανάπτυξης τον εργαζόμενο άνθρωπο
και τις ανάγκες του, να οδηγήσει στον περιορισμό και στην πορεία στην
εξάλειψη των κοινωνικών και περιφερειακών αντιθέσεων.
Σημείωση: * 3η Έκθεση για «την οικονομική και κοινωνική συνοχή» της ΕΕ 2004
Ευρωκοινοβουλευτική Ομάδα του ΚΚΕ
