Η κυβέρνηση αφήνει απροστάτευτα τα λαϊκά στρώματα από τους σεισμούς!

Γενικά, η κρατική επιδότηση για τους σεισμούς δεν κάλυπτε το πραγματικό κόστος ανακατασκευής για τις λαϊκές κατοικίες που είχαν υποστεί βλάβες, αφού ο υπολογισμός της επιδότησης γινόταν βάσει του τεκμαρτού και όχι του πραγματικού κόστους, με αποτέλεσμα οι σεισμόπληκτοι να εξαναγκάζονται σε τραπεζικά δάνεια για να καλύψουν το πραγματικό κόστος.

Η πρόσφατη ωστόσο εξέλιξη, που «κάνει ντεμπούτο» μετά το σεισμό της Κεφαλονιάς, είναι εξαιρετικά επικίνδυνη και αναδεικνύει για μια ακόμα φορά πως ο καπιταλιστικός τρόπος παραγωγής αδυνατεί να καλύψει τις συνδυασμένες λαϊκές ανάγκες στέγασης, πως μπροστά στην κερδοφορία δεν υπολογίζεται ούτε καν η ανθρώπινη ζωή.

Συγκεκριμένα, η τελευταία νομοθετική ρύθμιση για τους σεισμόπληκτους προβλέπει ότι η κρατική επιδότηση για την αποκατάσταση ενός κτιρίου, αλλά και για το κόστος της μελέτης θα υπολογίζεται στη βάση μιας τυπικής «μελέτης» με ανύπαρκτες προδιαγραφές αντισεισμικής προστασίας.

Μάλιστα, η νομοθετική ρύθμιση φτάνει στο σημείο να προβλέπει ότι όσοι ιδιοκτήτες δεν είναι ικανοποιημένοι από την τυπική αποκατάσταση που προβλέπεται από τη ρύθμιση, μπορούν με δικές τους δαπάνες, μελέτης και κατασκευής, να προχωρήσουν στην αποκατάσταση όπως την επιθυμούν. 

Ουσιαστικά οι συγκεκριμένες διατάξεις μεταφέρουν στα λαϊκά στρώματα την ευθύνη και τις δαπάνες για την αντισεισμική αποκατάσταση των κτιρίων, πρακτικά την εμπορευματοποιούν ολοκληρωτικά. Στην πραγματικότητα η αποκατάσταση εκατοντάδων κτιρίων θα γίνει με τρόπο που δεν εξασφαλίζεται η στατική τους επάρκεια και η προστασία των λαϊκών στρωμάτων, ενώ μεταφέρεται ολόκληρο το κόστος στις πλάτες των εργαζομένων. Για όσα δημόσια κτίρια επισκευαστούν με τον ίδιο τρόπο, το τρομακτικό ενδεχόμενο να υλοποιηθούν αυτές οι τυπικές μελέτες οδηγεί σε κτίρια επικίνδυνα για τους εργαζόμενους.

Η συγκεκριμένη εξέλιξη δεν πρέπει να γίνει ανεκτή από τους εργαζόμενους.

Η αντισεισμική αποκατάσταση των λαϊκών κατοικιών είναι δικαίωμα των εργαζομένων. Οργανωμένα, μέσα από τα ταξικά σωματεία, τα λαϊκά στρώματα πρέπει να απαιτήσουν άμεσα πλήρη χρηματοδότηση από το κράτος των αποκαταστάσεων των κτιρίων που έχουν βλάβες από σεισμούς με προδιαγραφές που να εγγυώνται την ασφάλεια των κατασκευών, με πόρους που να προκύψουν απ’ τη φορολόγηση του μεγάλου κεφαλαίου, να απαιτήσουν την ανάκληση των απολύσεων των εργαζομένων στο Δημόσιο για να επαναλειτουργήσουν οι κρατικές υπηρεσίες αποκατάστασης από τους σεισμούς (ΤΑΣ και ΥΑΣ κλπ.), να απαιτήσουν αποκαταστάσεις κατοικιών και κτιρίων, για τη λήψη όλων των απαραίτητων μέτρων αντισεισμικής θωράκισης και προστασίας χωρίς ΣΔΙΤ και συμβάσεις παραχώρησης. 

Οι καταστροφές μετά από κάθε σεισμό αποδεικνύουν πως ο καπιταλιστικός δρόμος ανάπτυξης δεν μπορεί να εγγυηθεί τη λαϊκή ευημερία. Η κατανομή των πόρων με βάση το ποσοστό κέρδους των ομίλων δεν προκρίνει έργα αντισεισμικής θωράκισης και προστασίας, δεν οδηγεί στη διασφάλιση φθηνής, ποιοτικής λαϊκής κατοικίας που αποτελεί δικαίωμα για τους εργαζόμενους. 

Οι ίδιες οι εξελίξεις αποδεικνύουν πως η συνδυασμένη κάλυψη των λαϊκών αναγκών στον κρίσιμο τομέα της λαϊκής στέγης, η επαρκής για όλους ποιοτική, ασφαλής, με τις αναγκαίες υποστηρικτικές υποδομές δεν χωρά σε ένα σύστημα που αρχή και τέλος της παραγωγής είναι το κέρδος του κεφαλαίου, των μονοπωλίων. Η εμπορευματοποιημένη κατοικία σημαίνει ότι οι εργαζόμενοι θα καλούνται πάντα να θυσιάσουν τη μια ή την άλλη ανάγκη. Για παράδειγμα, στις σημερινές συνθήκες, οι ασφαλείς και ποιοτικές κατοικίες είναι πανάκριβες και απλησίαστες απ’ τους εργαζόμενους.

Η κάλυψη των συνδυασμένων αναγκών στέγασης προϋποθέτει ένα ριζικά διαφορετικό δρόμο ανάπτυξης, περνά μέσα από την κοινωνικοποίηση της γης και του τομέα των κατασκευών, τον ενιαίο κρατικό φορέα κατασκευών που θα συγκεντρώνει το σύνολο των πόρων, που μέσα σε ένα καθεστώς κοινωνικοποίησης του συνόλου των συγκεντρωμένων μέσων παραγωγής και ανάπτυξής τους με επιστημονικό κεντρικό σχεδιασμό και εργατικό έλεγχο, μέσα σε ένα ριζικά διαφορετικό δρόμο ανάπτυξης, το δρόμο της εργατικής λαϊκής εξουσίας μπορεί να οδηγήσει στη συνδυασμένη κάλυψη των λαϊκών αναγκών.

Οι αγώνες των εργαζομένων, για να έχουν πραγματικό νόημα, για να είναι νικηφόροι, πρέπει να έχουν αυτήν την κατεύθυνση, αυτόν τον προσανατολισμό, να κινούνται προς το μονόδρομο ικανοποίησης των λαϊκών αναγκών, το δρόμο της αποδέσμευσης απ’ την ΕΕ και διαγραφής του χρέους με εργατική λαϊκή εξουσία.