Τετάρτη 29 Μαΐου 2013

 Αναμορφώνουν το πολιτικό σκηνικό

Παρά την προσπάθεια των αστικών επιτελείων να πείσουν για το αντίθετο, η κρίση στην Ελλάδα και την Ευρωζώνη παραμένει δύσκολα διαχειρίσιμη και οι ανταγωνισμοί μεγαλώνουν. Οχι μόνο ανάμεσα στα ιμπεριαλιστικά κέντρα, που «βασανίζονται» να σώσει το καθένα τα δικά του μονοπώλια, αλλά και μέσα στην ίδια την Ευρωζώνη. Στη βάση αυτή αναπτύσσονται φυγόκεντρες τάσεις στην Ευρωζώνη και από τμήματα της αστικής τάξης καλλιεργείται ο «ευρωσκεπτικισμός». Το βάθος της οικονομικής κρίσης έχει αντανάκλαση στο πολιτικό σύστημα. Η λαϊκή δυσαρέσκεια για τα μέτρα μεγαλώνει σε όλη την καπιταλιστική Ευρώπη. Η ΕΕ θολώνει και απαξιώνεται στα μάτια των λαϊκών στρωμάτων, χωρίς αυτό να σημαίνει και αμφισβήτηση της εξουσίας των μονοπωλίων. Παραδοσιακά αστικά κόμματα εξαφανίζονται ή επαναπροσδιορίζουν τις συμμαχίες τους για να παραμείνουν στο παιχνίδι της διακυβέρνησης.


Η αστική τάξη ξέρει καλά πως ακόμα κι αν έρθει ανάπτυξη, θα είναι πρόσκαιρη και αναιμική. Οτι δεν πρόκειται να απορροφήσει τις συνέπειες που είχε για τα λαϊκά στρώματα η μεγάλη καταστροφή παραγωγικών δυνάμεων, με πρώτη την εργατική δύναμη. Η καπιταλιστική ανάκαμψη δεν πρόκειται να αντιστρέψει την πορεία φτωχοποίησης μεγάλων τμημάτων του πληθυσμού. Στην Ελλάδα, ήδη έχει δρομολογηθεί η αναμόρφωση του αστικού πολιτικού συστήματος, εντείνονται οι διεργασίες που βρίσκονται σε εξέλιξη. Διάφορα τμήματα που αποσπάστηκαν από το ΠΑΣΟΚ βρίσκονται σε κινητικότητα (π.χ. Λοβέρδος, Φλωρίδης, Διαμαντοπούλου κλπ.), υπάρχουν τριγμοί στους Ανεξάρτητους Ελληνες, υπάρχουν διεργασίες στην ίδια τη ΝΔ, όπως και στο ΠΑΣΟΚ με τους λεγόμενους Παπανδρεϊκούς και Βενιζελικούς... Οι ανακατατάξεις στα υπάρχοντα κόμματα και η δημιουργία νέων με τα ίδια παλιά υλικά αυτό επιβεβαιώνουν.

Το δίπολο που διαμορφώνουν έχει για πυρήνα τη ΝΔ από τη μια και το ΣΥΡΙΖΑ από την άλλη. Οι μεταξύ τους αντιθέσεις αφορούν τα συμφέροντα του κεφαλαίου και όχι του λαού. Ολοι εκτός από το ΚΚΕ, λένε στο λαό ότι λύση στα προβλήματά του θα δώσει η ανάπτυξη, που θα είναι καπιταλιστική. Λένε ακόμα πως η διέξοδος για το λαό θα προέλθει από μια κυβέρνηση, με τα μονοπώλια ακλόνητα στην οικονομία. Ο βασικός άξονας στον οποίο οικοδομείται ο μεταξύ τους ανταγωνισμός, είναι το μείγμα διαχείρισης της καπιταλιστικής κρίσης, με διακηρυγμένο στόχο -όλων πλην ΚΚΕ- να επαναφέρουν το κεφάλαιο σε τροχιά ανάκαμψης το ταχύτερο δυνατό. Εκεί ταυτίζονται στρατηγικά οι δύο πόλοι. Διαφωνούν στο πώς θα γίνει, αντανακλώντας ο καθένας συμφέροντα και επιδιώξεις μερίδων της αστικής τάξης που ανταγωνίζονται μεταξύ τους.

Η προσπάθεια αναμόρφωσης του πολιτικού σκηνικού, δείχνει τα ζόρια τους στη διαχείριση της κρίσης, χωρίς βεβαίως ακόμη να υπάρξει ένα ρωμαλέο λαϊκό κίνημα σε αντιμονοπωλιακή αντικαπιταλιστική κατεύθυνση. Αυτά τα ζόρια, ένα τέτοιο κίνημα μπορεί να τα οξύνει, για να ανοίξει ρήγματα στην πολιτική εξουσία των αστών, που επιτίθενται ανεξάρτητα από μείγμα στη διαχείριση. Επομένως χρειάζεται οργάνωση στους τόπους δουλειάς, ταξική ενότητα της εργατικής τάξης, ανασυγκρότηση του κινήματος, προϋπόθεση για να στεριώσει και να δυναμώσει η λαϊκή συμμαχία, με στρατηγική ενάντια στην εργοδοσία, το κράτος της και την ΕΕ. Ο λαός έχει συμφέρον να φτάσει την πάλη του μέχρι το τέλος: Στην ανατροπή της αστικής εξουσίας, που θα γκρεμίσει το σάπιο και θα φέρει στο προσκήνιο το πραγματικά καινούριο, τη λαϊκή εξουσία και οικονομία, το Σοσιαλισμό.

Αναδημοσίευση από τη στήλη «Η ΑΠΟΨΗ ΜΑΣ» του «ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ» της Τρίτης 28 Μάη 2013