Κύριε Χρυσοχοΐδη, ευχαριστούμε από καρδιάς!

«Μια αιωνιότητα
και μια μέρα»...

«Δεν διάβασα το μνημόνιο, γιατί είχα άλλες υποχρεώσεις.
Είχα άλλα καθήκοντα.
Είχα να αντιμετωπίσω το έγκλημα ως υπουργός Προστασίας του Πολίτη.
Δεν ήταν δική μου δουλειά»!

*

Αυτή είναι η δήλωση που έκανε χτες (στο ΣΚΑΪ) ο Χρυσοχοΐδης.

*

Και μετά από αυτό που εκστόμισε τούτος ο «ταγός» του έθνους δε χρειάζεται τίποτα, μα τίποτα περισσότερο. Είναι η ώρα να προβούμε στις απαραίτητες «συστάσεις».
Εχουμε και λέμε, λοιπόν:

• Αυτός, ο Χρυσοχοΐδης, είναι ο ίδιος που διατελεί ανελλιπώς υπουργός και υφυπουργός στις κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ - και τώρα του Παπαδήμου - από το 1994...
• Αυτός, ο Χρυσοχοΐδης, είναι ο ίδιος που από το 2003 μέχρι το 2005 διατέλεσε ακόμα και γραμματέας του ΠΑΣΟΚ, του κόμματος δηλαδή που κυβερνάει την Ελλάδα τα 21 από τα 38 χρόνια της μεταπολίτευσης...
• Αυτός, ο Χρυσοχοΐδης, έχει υπάρξει εκλεκτός κατά σειρά του Α. Παπανδρέου, του Κ. Σημίτη, του Γιώργου Παπανδρέου και τώρα του Λ. Παπαδήμου...

*

Εν κατακλείδι:
Αυτός, ο Χρυσοχοΐδης,
ο ίδιος που ψήφισε το μνημόνιο,
ο ίδιος που εφάρμοσε το μνημόνιο,
ο ίδιος που ελεεινολογούσε εναντίον οποιουδήποτε αμφισβητούσε το μνημόνιο,
ο ίδιος που μετά το... άλλαξε το τροπάρι και έλεγε ότι «γίναμε αποικία» (!) με το μνημόνιο,
ο ίδιος που τώρα μας δηλώνει (...συντετριμμένος για το «λάθος» του!) ότι «δεν διάβασε το μνημόνιο» (!!!),
αξίζει (σ.σ.: δεν είναι σχήμα λόγου - ναι, αξίζει!) όλη μας την ευγνωμοσύνη! Αξίζει όλη μας τη συμπάθεια! Αξίζει όλα τα «ευχαριστώ» από τα βάθη της καρδιάς του ελληνικού λαού!

*

Είναι απλό:
Η περίπτωση «Χρυσοχοΐδη» είναι μια περίπτωση που υπερβαίνει κατά πολύ το συγκεκριμένο φυσικό πρόσωπο. Οι δηλώσεις του δεν έχει σημασία αν προσδιορίζουν τον άνθρωπο - αν ήταν έτσι δε θα ασχολούμασταν - αλλά ότι προσδιορίζουν ένα ολόκληρο σύστημα. Τα λεγόμενά του ξεπερνούν την όποια «ατομική σφραγίδα» και συνιστούν μια ανεπανάληπτη προσφορά που προέρχεται εν συνόλω από την πολιτική τάξη που εκπροσωπεί ο Χρυσοχοΐδης:
Εν ολίγοις:
Ο Χρυσοχοΐδης με μια του μόνο κουβέντα κατάφερε να αποτυπώσει ό,τι άλλοι (και μεις μαζί τους) πασχίζουν να καταδείξουν για μια ολόκληρη ζωή και πάλι δεν τα καταφέρνουν:
Κατάφερε - με τρόπο ανεπανάληπτο, λιτό, αψεγάδιαστο - να δείξει και να αποδείξει
το «πώς» μας κυβερνούν και
το «ποιοι» είναι αυτοί που μας κυβερνούν!
Κατάφερε, δηλαδή, να ακτινογραφήσει όλους τους λόγους για τους οποίους ο ελληνικός λαός έχει μια μόνο επιλογή: Να απαλλαγεί από το οικονομικό και πολιτικό καθεστώς των πράσινων, γαλάζιων και μαύρων «Χρυσοχοΐδηδων» που ορίζουν τις τύχες μας, που καθορίζουν το «είναι» μας και ρημάζουν τη ζωή τη δική μας και των παιδιών μας!

Γράφει:
ο Νίκος ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ

Μισθοί σε ... φωτοτυπία!

«Η ευελφάλεια, δηλαδή η ευελιξία και η ασφάλεια, είναι και τώρα η λύση. Και βεβαίως δεν μπορεί να συνεχίσουμε απλά με τη λογική των κλαδικών και ομοιοεπαγγελματικών συμβάσεων. Δεν μπορεί ο εργαζόμενος να είναι αδιάφορος για το τι συμβαίνει στην επιχείρησή του, δεν μπορεί να μην πάμε στη λογική των επιχειρησιακών συμβάσεων και στη συνεννόηση πια ανάμεσα στον εργοδότη και στον εργαζόμενο».
Τάδε έφη η Αννα Διαμαντοπούλου.
Πρόκειται για απόσπασμα από την ομιλία της υπουργού Παιδείας
(σ.σ.: στα σχολεία είναι γνωστή και ως η «υπουργός της... φωτοτυπίας)
σε εκδήλωση που πραγματοποιήθηκε την προηγούμενη Κυριακή με το βαρύγδουπο τίτλο: «Για την Ελλάδα, τώρα».

*

Τι μάθαμε, λοιπόν, από την κ. Διαμαντοπούλου;

*

Πρώτον: Η «λύση», σύμφωνα με τους «σωτήρες» μας, δεν είναι παρά η «ευελιξία» στη λεγόμενη «αγορά εργασίας». Λέτε, όμως, να μην ξέρει η Διαμαντοπούλου - κοτζάμ υπουργός είναι - ότι αυτή ακριβώς η «λύση» είναι που εφαρμόζεται εδώ και δεκαετίες; Οτι το αποτέλεσμα αυτής της «λύσης» είναι τα εργασιακά Νταχάου και το 1,5 εκατομμύριο άνεργοι; Η πρώην επίτροπος της Κομισιόν γνωρίζει άριστα. Οπως άριστα αντιλαμβάνεται πλέον και ο καθένας: Ο,τι για το λαό αποτελεί καταστροφή, γι' αυτούς - τους... «σωτήρες» του - αποτελεί «λύση»!
Δεύτερον: Η... αγριάδα της υπουργού δεν επιτρέπει παρερμηνείες: Αλίμονο στους εργαζόμενους που τολμούν να αντιστέκονται στην πρόθεση των «σωτήρων» να καταργήσουν ακόμα κι αυτόν τον κατώτατο μισθό. Αυτομάτως, θα εμπίπτουν στη χορεία των «αδιάφορων». Με ό,τι συνέπειες έχει αυτό...
Τρίτον: Ο «πατριώτες» που μας κυβερνούν επ' ουδενί θα ανεχθούν πλέον «ανάλγητους» εργαζόμενους. Και τι πιο «ανάλγητο» - κατά την κυρία υπουργό - από έναν εργαζόμενο που δεν νοιάζεται για τον καπιταλιστή - εργοδότη του, που δεν σκέφτεται (ο εργαζόμενος) τι συμβαίνει στην επιχείρηση (του εργοδότη του) και που δεν αντιμετωπίζει (ο εργαζόμενος) σαν δική «του» την επιχείρηση του κεφαλαιοκράτη - εργοδότη του!
Τέταρτον: Ηρθε, επιτέλους, το πλήρωμα του χρόνου οι εργαζόμενοι να «συνεννοούνται» με τους εργοδότες τους. Και τι αποδεικνύει ότι υπάρχει πνεύμα «συνεννόησης» μεταξύ εργοδοτών και εργαζομένων; Μα τι άλλο - ρωτήστε και την κυρία Διαμαντοπούλου - από το να δέχονται οι εργαζόμενοι να αμείβονται βάσει του κανόνα «ό,τι προαιρείσθε»...
Πέμπτον (και βασικότερο): Αφού όλα τα παραπάνω θα γίνουν με γνώμονα την «ευελιξία με ασφάλεια», θα πρέπει να κάνουμε τον απαραίτητο διαχωρισμό: Στην κατηγορία της «ευελιξίας» θα κατατάσσονται, φυσικά, οι μισθοί και τα δικαιώματα των εργαζομένων. Στη δε κατηγορία της «ασφάλειας» τα συμφέροντα των μονοπωλίων και της πλουτοκρατίας.

*

Αυτά από τη «σοσιαλίστρια» Διαμαντοπούλου.
Ιδού τι επιθυμεί «Για την Ελλάδα, τώρα», αύριο και εις τον αιώνα τον άπαντα η κυρία υπουργός. Οπου ως «Ελλάδα», φυσικά, η κυρία και οι όμοιοί της
(σ.σ.: Εκείνοι που θα απαρτίζουν την - κατά τη δική της ορολογία - «κυβέρνηση των αρίστων»!)
εννοούν τα «αφεντικά», τα μονοπώλια, τους κεφαλαιοκράτες, δηλαδή την «αφρόκρεμα» που αξίζει τη «συνεννόηση», το «ενδιαφέρον» και τη «φροντίδα» μας.
Οσο για τους άλλους, τους εργαζόμενους, αυτοί μάλλον δεν θα είναι και τόσο «Ελλάδα». Και εν πάση περιπτώσει: ας μάθουν να ζουν με μισθούς σε ...φωτοτυπία!

Γράφει:
ο Νίκος ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ

Υπό τη μια ή την άλλη διαχειριστική εκδοχή, η χώρα τούτη (εξ ου και τα χαΐρια της) πορεύτηκε υπό τας πολιτικάς γραφάς του «Πατρίς - Θρησκεία - Οικογένεια».
Ως εκ τούτου, η πίκρα που μένει μετά το αρχικό γέλιο από το σκίτσο του ΚΥΡ (στο «Βήμα») δεν είναι παρά ένα ακόμα «παράπλευρο» παράγωγο των φορέων του εν λόγω δόγματος - φιλισταίοι και φαρισαίοι εκ γενετής και εκ πεποιθήσεως - και προϊόν των «θαυμαστών» πολιτικών έργων τους.

από : ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ