Στην κατάμεστη αίθουσα Τέχνης της Κοζάνης μίλησε το βράδυ της Κυριακής ο Γενικός Γραμματέας της ΚΕ του ΚΚΕ Δημήτρης Κουτσούμπας στα πλαίσια εκδήλωσης για τα 95 χρόνια του Κόμματος. Στην έναρξη της εκδήλωσης διαβάστηκε το ποίημα του Γιάννη Ρίτσου "τρία κόκκινα γράμματα", ενώ ανακοινώθηκε επίσης ότι στα πλαίσια της οικονομικής εξόρμησης η Οργάνωση Δυτικής Μακεδονίας καλεί σε άμιλλα την οργάνωση της Στερεάς Ελλάδας. Μετά την κεντρική ομιλία ακολούθησε συναυλία απο την Ρίτα Αντωνοπούλου και τον Μανώλη Ανδρουλιδάκη.
Παραθέτουμε αποσπάσματα απο το κείμενο της ομιλίας του Δ. Κουτσούμπα:
«Συντρόφισσες και σύντροφοι, Φίλοι και φίλες,
Προχωράμε μπροστά! Δυνατά!
Με οδηγό τις αποφάσεις του 19ου Συνεδρίου μας, το νέο πρόγραμμα, το καταστατικό, την πολιτική μας απόφαση.
Όπως λέει και το σύνθημά μας «Διδασκόμαστε από την ιστορία, συνεχίζουμε, για το λαό με στόχο το σοσιαλισμό»!
95 χρόνια αγώνες και θυσία, το ΚΚΕ στην πρωτοπορία!
Το ΚΚΕ, οι κομμουνιστές, ποτέ τους δε λογάριασαν κόπους, θυσίες, στερήσεις μπροστά στην ανάγκη για προσφορά στο λαό, για να προχωρήσει η υπόθεση του σοσιαλισμού-κομμουνισμού, η δημιουργία της νέας κοινωνίας, χωρίς εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο.
Το ΚΚΕ ποτέ του δε συμβιβάστηκε με το άδικο, την εκμετάλλευση, την καπιταλιστική βαρβαρότητα, προκειμένου να γίνει αρεστό από το αστικό σύστημα και τον ταξικό αντίπαλο.
Το ΚΚΕ ποτέ του δε μετατράπηκε σε Κόμμα διαχείρισης, προσκυνημένο. Δεν έγινε Κόμμα για να διεκδικεί κυβερνητικές θεσούλες, καρέκλες και θώκους, υποσχόμενο τον εξανθρωπισμό αυτού του σάπιου καπιταλιστικού συστήματος.
Το ΚΚΕ ποτέ του δεν έλειψε από κανένα μικρό και μεγάλο αγώνα του λαού. Από την πάλη για το μεροκάματο, το ψωμί, την Υγεία, την Παιδεία, τις λαϊκές ελευθερίες, το δικαίωμα στην ειρήνη.
Αυτό το ξέρουν πολύ καλά όσοι χυδαία σήμερα εγκαλούν το ΚΚΕ ότι τα παραπέμπει όλα στη Δευτέρα Παρουσία της σοσιαλιστικής κοινωνίας, εγκαταλείποντας το λαό στην τύχη του σήμερα. Ξέρουν πολύ καλά ότι το ΚΚΕ ποτέ δεν εγκατέλειψε το λαό και τα καθημερινά προβλήματά του και ποτέ δεν πρόκειται να το κάνει.
Ποτέ δεν έλειψε από τα βάσανα, τις αγωνίες και τους αγώνες του λαού. Αλλά και ποτέ δεν πρόκειται να πει ψέματα στο λαό, ότι τα βάσανά του, τα προβλήματά του, που καθημερινά αυξάνονται και μεγαλώνουν, θα λυθούν με μία καλύτερη διαχείριση εντός του συστήματος, μέσα από μία κυβέρνηση που θα υπηρετεί τους καπιταλιστές, την οικονομία του κεφαλαίου και το διεφθαρμένο κράτος τους και ότι θα τα βάλει όλα αυτά μάλιστα, να λειτουργούν και υπέρ του λαού.
Αυτό έχουν στο μυαλό τους όσοι απευθύνουν αυτή την κατηγορία στο ΚΚΕ. Μιλάνε για τη Δευτέρα Παρουσία του σοσιαλισμού, που σήμερα είναι πιο αναγκαίος από ποτέ, γιατί οι ίδιοι έχουν πάρει διαζύγιο από το σοσιαλισμό, από την ταξική πάλη, από τις αξίες και τα ιδανικά μιας ανώτερης κοινωνίας, όπου ο λαός θα είναι αφέντης και εξουσιαστής της τύχης του. Είναι όλοι αυτοί που έχουν συμβιβαστεί, έχουν βολευτεί με τη θαλπωρή που τους περιβάλλει το αστικό πολιτικό σύστημα, Έλληνες μεγιστάνες του πλούτου που δεν ξέρουν τι έχουν, σε συνεργασία με τα πολυεθνικά, διεθνικά μονοπώλια της Ευρώπης και των άλλων ηπείρων.
Είναι όλοι αυτοί που έχουν τo θράσος να υπόσχονται ότι θα σώσουν το λαό μέσα από τις συναναστροφές τους με τα think tanks του συστήματος και τις διαλέξεις τους στα γκαλά της πλουτοκρατίας. Περιδιαβαίνοντας από το Τέξας και τα ιδρύματα της διεθνούς κεφαλαιοκρατίας, στα ευρωπαϊκά σαλόνια της σοσιαλδημοκρατίας, κοροϊδεύουν το λαό ότι θα καταφέρουν - με μαγικό ραβδί και συνταγές made in USA - να κάνουν το καπιταλιστικό εκμεταλλευτικό σύστημα να δουλεύει και για τους εκμεταλλευτές και για τους εκμεταλλευόμενους.
Παριστάνουν τους μάγους που μπορούν να κρατάνε πολλά καρπούζια κάτω από την ίδια μασχάλη βγάζοντας τη γλώσσα στους ιθαγενείς εργάτες και πουλώντας φύκια για μεταξωτές κορδέλες, γεμίζοντας τα σεντούκια των φαρμακοβιομηχάνων, τμημάτων του κεφαλαίου, κόντρα στα συμφέροντα των άλλων τμημάτων που υποστηρίζουν οι άλλοι, οι σημερινοί χαλίφηδες.
Τα μέτρα που πέρασαν και αυτά που πρόκειται να περάσουν, όχι μόνο θα είναι μόνιμα, αλλά θα έχουν και συνέχεια. Γιατί αυτό απαιτεί η επιστροφή στην καπιταλιστική ανάπτυξη, δηλαδή η διέξοδος από την κρίση προς όφελος του κεφαλαίου, στην οποία ορκίζονται τόσο η κυβέρνηση ΝΔ - ΠΑΣΟΚ, όσο και ο ΣΥΡΙΖΑ και τα άλλα κόμματα του ευρωμονόδρομου. Εκεί οδηγούν οι αυξανόμενες αντιθέσεις μεταξύ καπιταλιστικών χωρών, ιμπεριαλιστικών κέντρων, παλιών και νέων αναδυόμενων οικονομιών, ιμπεριαλιστικών κρατών. Μπορεί να τσακώνονται μεταξύ τους για τη διαχείριση της κρίσης, όμως από κοινού επιτίθενται στους λαούς για να τους φορτώσουν τα βάρη της.
Και δεν αποκλείεται αυτός ο τσακωμός – όπως τόσες και τόσες φορές έχει συμβεί στην ιστορία, ιδιαίτερα σε συνθήκες κρίσεων – να μη μείνει μόνο σε αντεργατικά αντιλαϊκά μέτρα, αλλά να οδηγήσει σε νέους ιμπεριαλιστικούς πολέμους με θύματα τους λαούς. Αυτός είναι ο καπιταλισμός και δε διορθώνεται ούτε εξανθρωπίζεται.
Γι' αυτό και ο λαός μέσα από τον καθημερινό του αγώνα για το μεροκάματο, τη δουλειά, τη σύνταξη, το φάρμακο, το σχολειό των παιδιών του, πρέπει να διαμορφώνει τις προϋποθέσεις ριζικών αλλαγών. Να συγκεντρωθούν δυνάμεις από την εργατική τάξη, τους αυτοαπασχολούμενους, τους φτωχούς αγρότες, τους νέους, τις γυναίκες που θα δουν και θα ξεπεράσουν - θα πηδήξουν - θα ανατρέψουν τα τείχη στα οποία τον κρατάνε εγκλωβισμένο τα άλλα κόμματα.
Κι αυτά τα τείχη δεν είναι άλλα, από τα τείχη της ΕΕ και της εξουσίας των μονοπωλίων. Τα τείχη της αναπαλαίωσης του πολιτικού σκηνικού και της κυβερνητικής εναλλαγής που ο λαός μένει πάντα θεατής και πάντα την πληρώνει ο ίδιος, γιατί ακόμη και αν οι κυβερνήσεις αλλάζουν, στην εξουσία παραμένει η τάξη των κηφήνων.
Αγαπητοί φίλοι και σύντροφοι,
Στην 95χρονη πορεία του Κόμματος, όσες φορές μας τέθηκε το ερώτημα: Συμμετοχή στο αστικό πολιτικό σύστημα, μέσω της μετάλλαξης του ΚΚΕ και της εγκατάλειψης της πραγματικής, της ριζοσπαστικής, επαναστατικής προοπτικής ή αταλάντευτα στο πλευρό του λαού, της ταξικής πάλης, του δίκιου των ταπεινών και καταφρονεμένων, της σοσιαλιστικής προοπτικής, το ΚΚΕ επέλεξε το δεύτερο δρόμο. Αταλάντευτα, όποιο κόστος και αν είχε.
Αυτό το δρόμο επέλεξαν χιλιάδες κομμουνιστές και κομμουνίστριες στο διάβα της ιστορίας, προτιμώντας να ζουν μια ζωή γεμάτη στερήσεις, φτάνοντας ακόμη και σε ανυπέρβλητες θυσίες, σε εξορίες, φυλακές, εκτελεστικά αποσπάσματα, από το να απαρνηθούν τις ιδέες τους, το Κόμμα τους, την πάλη για το σοσιαλισμό - κομμουνισμό.
Αυτό το δρόμο επέλεξε το Κόμμα μας όλες αυτές τις δεκαετίες της δράσης του. Μάλιστα σε δύο τουλάχιστον κρίσιμες ιστορικές περιόδους, το 1968 και το 1991, όταν εκφράστηκε και εκ των έσω η πίεση του οπορτουνισμού ώστε το ΚΚΕ να μεταλλαχτεί, να διαχυθεί – επί της ουσίας να διαλυθεί – μέσα σε άλλα σχήματα σοσιαλδημοκρατικού προσανατολισμού, γενικά «αριστερά», να προδώσει την εργατική τάξη και την προοπτική της, το Κόμμα τότε ύψωσε το ανάστημά του, η πλειοψηφία των μελών και στελεχών του απάντησαν παστρικά, παλικαρίσια, «σε τούτα εδώ τα μάρμαρα κακιά σκουριά δεν πιάνει». Έστειλαν από κει που ήρθαν όλα τα απολειφάδια του οπορτουνισμού και του ρεφορμισμού, της προδοσίας στην αστική τάξη και τα ιμπεριαλιστικά κέντρα.
Παρά τα λάθη μετά τη δεξιά οπορτουνιστική στροφή του 1956, το ΚΚΕ δεν έγινε ποτέ τμήμα του ρεύματος του ευρωκομμουνισμού, που οδήγησε άλλα κόμματα της Ευρώπης να ενσωματωθούν, να εκφυλιστούν, να οδηγηθούν σε ατιμωτική ιδεολογική, πολιτική και οργανωτική ήττα. Οι βαθιές ιστορικές ρίζες του ΚΚΕ και οι δεσμοί αίματος με την εργατική τάξη έδωσαν τη δυνατότητα στο Κόμμα μας και το 1991 να εξασφαλίσει την ιστορική συνέχεια, παρά την αποχώρηση μεγάλου μέρους των δυνάμεών του, παρά τις βαθιές αντεπαναστατικές αλλαγές και την αρνητική αλλαγή του συσχετισμού δύναμης, που ακόμη και σήμερα δεν έχει ξεπεραστεί.
Αυτό το δρόμο επιβεβαιώνει καθημερινά το Κόμμα μας και σήμερα, όταν σταθερά γυρνάει την πλάτη στις σειρήνες της επιλογής της μιας ή της άλλης εκδοχής κυβερνητικής διαχείρισης σε όφελος των μονοπωλίων, τμημάτων του κεφαλαίου. Αυτό έκανε και στις τελευταίες εκλογές, όταν ο οπορτουνισμός με κορμό τον ΣΥΡΙΖΑ – με το νέο ρόλο που αποκτούσε σε αντικατάσταση του φθαρμένου πλέον παλιού ΠΑΣΟΚ – επιχείρησε να πετύχει αυτό που δεν πέτυχε το 1968 και το 1991. Να μετατραπεί δηλαδή το ΚΚΕ σε συνιστώσα του ΣΥΡΙΖΑ, της «αριστεράς» της ΕΕ του Μάαστριχτ, του μείγματος διαχείρισης της κρίσης με συνταγή Ομπάμα και ΔΝΤ, και για να μιλήσουμε με την διάλεκτο Τσίπρα, αντίπαλος μεν του κυβερνητικού «success story», αλλά οπαδός του «west side story»…
Η θέση του ΚΚΕ δεν έχει καμία σχέση με αυτό που προπαγανδίζουν ορισμένοι ότι δήθεν το ΚΚΕ δε θέλει να αναλάβει κυβερνητικές ευθύνες, βολεύεται στον εύκολο ρόλο της αντιπολίτευσης. Τους απαντάμε, απευθυνόμενοι όμως σε εκείνους τους εργαζόμενους, ανθρώπους του μόχθου, που καλοπροαίρετα μας θέτουν τέτοια ερωτήματα, το εξής:
Ο ρόλος της μαχητικής δυναμικής εργατικής-λαϊκής αντιπολίτευσης που ζητά το ΚΚΕ από το λαό να του δώσει στις σημερινές συνθήκες, δεν είναι ούτε εύκολος, ούτε άνευ ουσίας. Δεν ζητάμε δύναμη για να κάνουμε αντιπολίτευση μόνο από τα βουλευτικά έδρανα, εκτοξεύοντας κορώνες, εξυπναδίστικες ατάκες, να κάνουν τους ψευτόμαγκες, όπως έχουν συνηθίσει και κάνουν άλλα κόμματα, αποπροσανατολίζοντας και κοροϊδεύοντας το λαό ότι τάχατες αντιστέκονται. Μια τρύπα στο νερό κάνουν όλοι αυτοί.
Το ΚΚΕ θέλει δύναμη για να είναι μαχητική αντιπολίτευση απέναντι στο άδικο σύστημα, στους καπιταλιστές, στις κυβερνήσεις τους, μέσα στους χώρους δουλειάς, τις λαϊκές γειτονιές, στους χώρους της νεολαίας, εκεί που φτύνουν αίμα οι εργάτες, εκεί που οι δημόσιοι υπάλληλοι, οι αγρότες, οι ΕΒΕ, αγωνίζονται ενάντια στην αντιλαϊκή πολιτική, την εργοδοτική τρομοκρατία, ενάντια σε όλους εκείνους που θέλουν το λαό στη γωνία, να περιμένει από μεσσίες τη σωτηρία του. Και μέσα στη βουλή αυτό το σκοπό παλεύουμε, γι’ αυτό και το ΚΚΕ πρέπει να είναι δυνατό παντού, στα σωματεία, στις ομοσπονδίες, στους δήμους και τις περιφέρειες, στην ευρωβουλή, στη βουλή.
Αυτό το ρόλο αναλαμβάνουν καθημερινά οι κομμουνιστές, οι φίλοι του Κόμματος, άλλοι πρωτοπόροι εργαζόμενοι με τους οποίους παλεύουμε από κοινού στο εργατικό κίνημα, το ΠΑΜΕ, τις αγωνιστικές συσπειρώσεις στους αυτοαπασχολούμενους, τους αγρότες, τη νεολαία, τις γυναίκες. Αυτό το ρόλο αναλαμβάνουν με μεγάλο κόστος, είτε αυτό λέγεται απόλυση από τη δουλειά, είτε άλλες προσωπικές, οικογενειακές θυσίες.
Ας αφήσουν λοιπόν τα τσιράκια του συστήματος τα «περί ανεύθυνου και βολεμένου ΚΚΕ». Το ΚΚΕ, από την ίδρυσή του και την αποστολή του ως επαναστατικού Κόμματος, έχει αναλάβει την ιστορική ευθύνη να οδηγήσει την εργατική τάξη και τα άλλα λαϊκά στρώματα στην απελευθέρωση από την καπιταλιστική σκλαβιά. Γι' αυτό και είναι Κόμμα επαναστατικά υπεύθυνο, δεν έχει καμιά σχέση με τον τυχοδιωκτισμό και τον καιροσκοπισμό των τυχάρπαστων σαλταδόρων της αστικής εξουσίας.
Σήμερα έχει αναλάβει την ευθύνη να διαμορφωθεί μια πλατιά Λαϊκή Συμμαχία που μπορεί να συσπειρώσει την πλειοψηφία του λαού. Όχι για να βάλουμε απλά κάποια εμπόδια στα αντιλαϊκά μέτρα, αλλά κυρίως για να διαμορφώσουμε τις προϋποθέσεις ριζικών αλλαγών, να βαδίσουμε στην εργατική-λαϊκή εξουσία, το σοσιαλισμό. Στα πλαίσια αυτής της εξουσίας, το ΚΚΕ είναι πανέτοιμο να αναλάβει και όλες τις κυβερνητικές ευθύνες που θα του αναθέσει ο λαός.
Αυτή η πορεία είναι ασυμβίβαστη με τη συμμετοχή σε κυβερνητικά σχήματα αστικής - δηλαδή εξ ορισμού αντιλαϊκής, φιλομονοπωλιακής - διαχείρισης που αφοπλίζουν το εργατικό-λαϊκό κίνημα, του δένουν τα χέρια και προσωρινά αποκοιμίζουν το λαό. Ξέρουμε ότι δεν είναι εύκολη αυτή η υπόθεση. Σε αυτό τον σκόπελο προσέκρουσαν, ακόμη και ναυάγησαν μεγάλα και ιστορικά ΚΚ, με μεγάλη προσφορά και αγώνες.
Αυτό συνέβη όταν απέσπασαν τον οικονομικό και πολιτικό αγώνα από το κύριο καθήκον που είναι η πάλη για την πραγματική λαϊκή εξουσία. Όταν παραμέρισαν το στόχο της εργατικής εξουσίας από άλλο μεταβατικό κυβερνητικό στόχο στο έδαφος του καπιταλισμού, στο όνομα της προστασίας της εργατικής τάξης και του λαού δήθεν από την οικονομική κρίση, από τον πόλεμο ή σε άλλες συνθήκες ανοιχτής τρομοκρατίας, έντασης της κρατικής βίας από φασιστικές και ναζιστικές οργανώσεις.
Όταν υιοθέτησαν αντιλήψεις ότι είναι εφικτό να κατακτηθεί η εργατική – λαϊκή εξουσία μέσα από επιμέρους μεταρρυθμίσεις και «ρήξεις» στα πλαίσια του αστικού κράτους που δήθεν μπορούν να οδηγήσουν σε ανατροπή της καπιταλιστικής ιδιοκτησίας, του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής και πέρασμα στο σοσιαλισμό.
Γνωρίζουμε τις δυσκολίες, ιδιαίτερα σήμερα που το εργατικό-λαϊκό κίνημα δεν έχει ανασυνταχθεί, που η κρίση και τα προβλήματα πιέζουν, οδηγώντας λαϊκά στρώματα να αγανακτούν, αλλά να επιζητούν σωτηρία μέσα στα πλαίσια του συστήματος, της ΕΕ, μέσω μιας καλύτερης διαχείρισης ή διαπραγμάτευσης με την τρόικα.
Σε αυτήν την κατεύθυνση επιδρούν και μικροαστικά στρώματα, τμήματα της κρατικής υπαλληλίας και της εργατικής αριστοκρατίας που σήμερα πλήττονται ελπίζοντας σε διατήρηση της σημερινής τους θέσης ή της επιστροφής του σε μια προηγούμενη, ξεπερασμένη πια περίοδο του καπιταλισμού, που επέτρεπε την επιβίωσή τους.
Το ΚΚΕ έχει την πείρα, λοιπόν, για να μη γίνει το κερασάκι σε μια κυβέρνηση, «της κυβερνώσας αριστεράς», των «αντιμνημονιακών» δυνάμεων ή όπως αλλιώς ονομαστεί που θα διαχειριστεί τους αντιλαϊκούς νόμους και τα αδιέξοδα του συστήματος, υποσχόμενο ανακούφιση και λύσεις υπέρ του λαού που δεν πρόκειται να έρθουν ποτέ, μέσα από τέτοιες διαδικασίες.
Το ΚΚΕ έχει επίγνωση του μεγάλου βάρους ευθύνης που έχει απέναντι στην εργατική τάξη, στο λαό που υποφέρει: Με την αναγέννηση του εργατικού κινήματος και την ενίσχυση της Λαϊκής Συμμαχίας να ανταποκριθεί και στο καθήκον υπεράσπισης και διεκδίκησης εργατικών, λαϊκών δικαιωμάτων, των αναγκών των νέων ανθρώπων, και στο καθήκον της πάλης για την ανατροπή του καπιταλιστικού εκμεταλλευτικού συστήματος, για την οικοδόμηση της σοσιαλιστικής - κομμουνιστικής κοινωνίας"
Παραθέτουμε αποσπάσματα απο το κείμενο της ομιλίας του Δ. Κουτσούμπα:
«Συντρόφισσες και σύντροφοι, Φίλοι και φίλες,
Προχωράμε μπροστά! Δυνατά!
Με οδηγό τις αποφάσεις του 19ου Συνεδρίου μας, το νέο πρόγραμμα, το καταστατικό, την πολιτική μας απόφαση.
Όπως λέει και το σύνθημά μας «Διδασκόμαστε από την ιστορία, συνεχίζουμε, για το λαό με στόχο το σοσιαλισμό»!
95 χρόνια αγώνες και θυσία, το ΚΚΕ στην πρωτοπορία!
Το ΚΚΕ, οι κομμουνιστές, ποτέ τους δε λογάριασαν κόπους, θυσίες, στερήσεις μπροστά στην ανάγκη για προσφορά στο λαό, για να προχωρήσει η υπόθεση του σοσιαλισμού-κομμουνισμού, η δημιουργία της νέας κοινωνίας, χωρίς εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο.
Το ΚΚΕ ποτέ του δε συμβιβάστηκε με το άδικο, την εκμετάλλευση, την καπιταλιστική βαρβαρότητα, προκειμένου να γίνει αρεστό από το αστικό σύστημα και τον ταξικό αντίπαλο.
Το ΚΚΕ ποτέ του δε μετατράπηκε σε Κόμμα διαχείρισης, προσκυνημένο. Δεν έγινε Κόμμα για να διεκδικεί κυβερνητικές θεσούλες, καρέκλες και θώκους, υποσχόμενο τον εξανθρωπισμό αυτού του σάπιου καπιταλιστικού συστήματος.
Το ΚΚΕ ποτέ του δεν έλειψε από κανένα μικρό και μεγάλο αγώνα του λαού. Από την πάλη για το μεροκάματο, το ψωμί, την Υγεία, την Παιδεία, τις λαϊκές ελευθερίες, το δικαίωμα στην ειρήνη.
Αυτό το ξέρουν πολύ καλά όσοι χυδαία σήμερα εγκαλούν το ΚΚΕ ότι τα παραπέμπει όλα στη Δευτέρα Παρουσία της σοσιαλιστικής κοινωνίας, εγκαταλείποντας το λαό στην τύχη του σήμερα. Ξέρουν πολύ καλά ότι το ΚΚΕ ποτέ δεν εγκατέλειψε το λαό και τα καθημερινά προβλήματά του και ποτέ δεν πρόκειται να το κάνει.
Ποτέ δεν έλειψε από τα βάσανα, τις αγωνίες και τους αγώνες του λαού. Αλλά και ποτέ δεν πρόκειται να πει ψέματα στο λαό, ότι τα βάσανά του, τα προβλήματά του, που καθημερινά αυξάνονται και μεγαλώνουν, θα λυθούν με μία καλύτερη διαχείριση εντός του συστήματος, μέσα από μία κυβέρνηση που θα υπηρετεί τους καπιταλιστές, την οικονομία του κεφαλαίου και το διεφθαρμένο κράτος τους και ότι θα τα βάλει όλα αυτά μάλιστα, να λειτουργούν και υπέρ του λαού.
Αυτό έχουν στο μυαλό τους όσοι απευθύνουν αυτή την κατηγορία στο ΚΚΕ. Μιλάνε για τη Δευτέρα Παρουσία του σοσιαλισμού, που σήμερα είναι πιο αναγκαίος από ποτέ, γιατί οι ίδιοι έχουν πάρει διαζύγιο από το σοσιαλισμό, από την ταξική πάλη, από τις αξίες και τα ιδανικά μιας ανώτερης κοινωνίας, όπου ο λαός θα είναι αφέντης και εξουσιαστής της τύχης του. Είναι όλοι αυτοί που έχουν συμβιβαστεί, έχουν βολευτεί με τη θαλπωρή που τους περιβάλλει το αστικό πολιτικό σύστημα, Έλληνες μεγιστάνες του πλούτου που δεν ξέρουν τι έχουν, σε συνεργασία με τα πολυεθνικά, διεθνικά μονοπώλια της Ευρώπης και των άλλων ηπείρων.
Είναι όλοι αυτοί που έχουν τo θράσος να υπόσχονται ότι θα σώσουν το λαό μέσα από τις συναναστροφές τους με τα think tanks του συστήματος και τις διαλέξεις τους στα γκαλά της πλουτοκρατίας. Περιδιαβαίνοντας από το Τέξας και τα ιδρύματα της διεθνούς κεφαλαιοκρατίας, στα ευρωπαϊκά σαλόνια της σοσιαλδημοκρατίας, κοροϊδεύουν το λαό ότι θα καταφέρουν - με μαγικό ραβδί και συνταγές made in USA - να κάνουν το καπιταλιστικό εκμεταλλευτικό σύστημα να δουλεύει και για τους εκμεταλλευτές και για τους εκμεταλλευόμενους.
Παριστάνουν τους μάγους που μπορούν να κρατάνε πολλά καρπούζια κάτω από την ίδια μασχάλη βγάζοντας τη γλώσσα στους ιθαγενείς εργάτες και πουλώντας φύκια για μεταξωτές κορδέλες, γεμίζοντας τα σεντούκια των φαρμακοβιομηχάνων, τμημάτων του κεφαλαίου, κόντρα στα συμφέροντα των άλλων τμημάτων που υποστηρίζουν οι άλλοι, οι σημερινοί χαλίφηδες.
Τα μέτρα που πέρασαν και αυτά που πρόκειται να περάσουν, όχι μόνο θα είναι μόνιμα, αλλά θα έχουν και συνέχεια. Γιατί αυτό απαιτεί η επιστροφή στην καπιταλιστική ανάπτυξη, δηλαδή η διέξοδος από την κρίση προς όφελος του κεφαλαίου, στην οποία ορκίζονται τόσο η κυβέρνηση ΝΔ - ΠΑΣΟΚ, όσο και ο ΣΥΡΙΖΑ και τα άλλα κόμματα του ευρωμονόδρομου. Εκεί οδηγούν οι αυξανόμενες αντιθέσεις μεταξύ καπιταλιστικών χωρών, ιμπεριαλιστικών κέντρων, παλιών και νέων αναδυόμενων οικονομιών, ιμπεριαλιστικών κρατών. Μπορεί να τσακώνονται μεταξύ τους για τη διαχείριση της κρίσης, όμως από κοινού επιτίθενται στους λαούς για να τους φορτώσουν τα βάρη της.
Και δεν αποκλείεται αυτός ο τσακωμός – όπως τόσες και τόσες φορές έχει συμβεί στην ιστορία, ιδιαίτερα σε συνθήκες κρίσεων – να μη μείνει μόνο σε αντεργατικά αντιλαϊκά μέτρα, αλλά να οδηγήσει σε νέους ιμπεριαλιστικούς πολέμους με θύματα τους λαούς. Αυτός είναι ο καπιταλισμός και δε διορθώνεται ούτε εξανθρωπίζεται.
Γι' αυτό και ο λαός μέσα από τον καθημερινό του αγώνα για το μεροκάματο, τη δουλειά, τη σύνταξη, το φάρμακο, το σχολειό των παιδιών του, πρέπει να διαμορφώνει τις προϋποθέσεις ριζικών αλλαγών. Να συγκεντρωθούν δυνάμεις από την εργατική τάξη, τους αυτοαπασχολούμενους, τους φτωχούς αγρότες, τους νέους, τις γυναίκες που θα δουν και θα ξεπεράσουν - θα πηδήξουν - θα ανατρέψουν τα τείχη στα οποία τον κρατάνε εγκλωβισμένο τα άλλα κόμματα.
Κι αυτά τα τείχη δεν είναι άλλα, από τα τείχη της ΕΕ και της εξουσίας των μονοπωλίων. Τα τείχη της αναπαλαίωσης του πολιτικού σκηνικού και της κυβερνητικής εναλλαγής που ο λαός μένει πάντα θεατής και πάντα την πληρώνει ο ίδιος, γιατί ακόμη και αν οι κυβερνήσεις αλλάζουν, στην εξουσία παραμένει η τάξη των κηφήνων.
Αγαπητοί φίλοι και σύντροφοι,
Στην 95χρονη πορεία του Κόμματος, όσες φορές μας τέθηκε το ερώτημα: Συμμετοχή στο αστικό πολιτικό σύστημα, μέσω της μετάλλαξης του ΚΚΕ και της εγκατάλειψης της πραγματικής, της ριζοσπαστικής, επαναστατικής προοπτικής ή αταλάντευτα στο πλευρό του λαού, της ταξικής πάλης, του δίκιου των ταπεινών και καταφρονεμένων, της σοσιαλιστικής προοπτικής, το ΚΚΕ επέλεξε το δεύτερο δρόμο. Αταλάντευτα, όποιο κόστος και αν είχε.
Αυτό το δρόμο επέλεξαν χιλιάδες κομμουνιστές και κομμουνίστριες στο διάβα της ιστορίας, προτιμώντας να ζουν μια ζωή γεμάτη στερήσεις, φτάνοντας ακόμη και σε ανυπέρβλητες θυσίες, σε εξορίες, φυλακές, εκτελεστικά αποσπάσματα, από το να απαρνηθούν τις ιδέες τους, το Κόμμα τους, την πάλη για το σοσιαλισμό - κομμουνισμό.
Αυτό το δρόμο επέλεξε το Κόμμα μας όλες αυτές τις δεκαετίες της δράσης του. Μάλιστα σε δύο τουλάχιστον κρίσιμες ιστορικές περιόδους, το 1968 και το 1991, όταν εκφράστηκε και εκ των έσω η πίεση του οπορτουνισμού ώστε το ΚΚΕ να μεταλλαχτεί, να διαχυθεί – επί της ουσίας να διαλυθεί – μέσα σε άλλα σχήματα σοσιαλδημοκρατικού προσανατολισμού, γενικά «αριστερά», να προδώσει την εργατική τάξη και την προοπτική της, το Κόμμα τότε ύψωσε το ανάστημά του, η πλειοψηφία των μελών και στελεχών του απάντησαν παστρικά, παλικαρίσια, «σε τούτα εδώ τα μάρμαρα κακιά σκουριά δεν πιάνει». Έστειλαν από κει που ήρθαν όλα τα απολειφάδια του οπορτουνισμού και του ρεφορμισμού, της προδοσίας στην αστική τάξη και τα ιμπεριαλιστικά κέντρα.
Παρά τα λάθη μετά τη δεξιά οπορτουνιστική στροφή του 1956, το ΚΚΕ δεν έγινε ποτέ τμήμα του ρεύματος του ευρωκομμουνισμού, που οδήγησε άλλα κόμματα της Ευρώπης να ενσωματωθούν, να εκφυλιστούν, να οδηγηθούν σε ατιμωτική ιδεολογική, πολιτική και οργανωτική ήττα. Οι βαθιές ιστορικές ρίζες του ΚΚΕ και οι δεσμοί αίματος με την εργατική τάξη έδωσαν τη δυνατότητα στο Κόμμα μας και το 1991 να εξασφαλίσει την ιστορική συνέχεια, παρά την αποχώρηση μεγάλου μέρους των δυνάμεών του, παρά τις βαθιές αντεπαναστατικές αλλαγές και την αρνητική αλλαγή του συσχετισμού δύναμης, που ακόμη και σήμερα δεν έχει ξεπεραστεί.
Αυτό το δρόμο επιβεβαιώνει καθημερινά το Κόμμα μας και σήμερα, όταν σταθερά γυρνάει την πλάτη στις σειρήνες της επιλογής της μιας ή της άλλης εκδοχής κυβερνητικής διαχείρισης σε όφελος των μονοπωλίων, τμημάτων του κεφαλαίου. Αυτό έκανε και στις τελευταίες εκλογές, όταν ο οπορτουνισμός με κορμό τον ΣΥΡΙΖΑ – με το νέο ρόλο που αποκτούσε σε αντικατάσταση του φθαρμένου πλέον παλιού ΠΑΣΟΚ – επιχείρησε να πετύχει αυτό που δεν πέτυχε το 1968 και το 1991. Να μετατραπεί δηλαδή το ΚΚΕ σε συνιστώσα του ΣΥΡΙΖΑ, της «αριστεράς» της ΕΕ του Μάαστριχτ, του μείγματος διαχείρισης της κρίσης με συνταγή Ομπάμα και ΔΝΤ, και για να μιλήσουμε με την διάλεκτο Τσίπρα, αντίπαλος μεν του κυβερνητικού «success story», αλλά οπαδός του «west side story»…
Η θέση του ΚΚΕ δεν έχει καμία σχέση με αυτό που προπαγανδίζουν ορισμένοι ότι δήθεν το ΚΚΕ δε θέλει να αναλάβει κυβερνητικές ευθύνες, βολεύεται στον εύκολο ρόλο της αντιπολίτευσης. Τους απαντάμε, απευθυνόμενοι όμως σε εκείνους τους εργαζόμενους, ανθρώπους του μόχθου, που καλοπροαίρετα μας θέτουν τέτοια ερωτήματα, το εξής:
Ο ρόλος της μαχητικής δυναμικής εργατικής-λαϊκής αντιπολίτευσης που ζητά το ΚΚΕ από το λαό να του δώσει στις σημερινές συνθήκες, δεν είναι ούτε εύκολος, ούτε άνευ ουσίας. Δεν ζητάμε δύναμη για να κάνουμε αντιπολίτευση μόνο από τα βουλευτικά έδρανα, εκτοξεύοντας κορώνες, εξυπναδίστικες ατάκες, να κάνουν τους ψευτόμαγκες, όπως έχουν συνηθίσει και κάνουν άλλα κόμματα, αποπροσανατολίζοντας και κοροϊδεύοντας το λαό ότι τάχατες αντιστέκονται. Μια τρύπα στο νερό κάνουν όλοι αυτοί.
Το ΚΚΕ θέλει δύναμη για να είναι μαχητική αντιπολίτευση απέναντι στο άδικο σύστημα, στους καπιταλιστές, στις κυβερνήσεις τους, μέσα στους χώρους δουλειάς, τις λαϊκές γειτονιές, στους χώρους της νεολαίας, εκεί που φτύνουν αίμα οι εργάτες, εκεί που οι δημόσιοι υπάλληλοι, οι αγρότες, οι ΕΒΕ, αγωνίζονται ενάντια στην αντιλαϊκή πολιτική, την εργοδοτική τρομοκρατία, ενάντια σε όλους εκείνους που θέλουν το λαό στη γωνία, να περιμένει από μεσσίες τη σωτηρία του. Και μέσα στη βουλή αυτό το σκοπό παλεύουμε, γι’ αυτό και το ΚΚΕ πρέπει να είναι δυνατό παντού, στα σωματεία, στις ομοσπονδίες, στους δήμους και τις περιφέρειες, στην ευρωβουλή, στη βουλή.
Αυτό το ρόλο αναλαμβάνουν καθημερινά οι κομμουνιστές, οι φίλοι του Κόμματος, άλλοι πρωτοπόροι εργαζόμενοι με τους οποίους παλεύουμε από κοινού στο εργατικό κίνημα, το ΠΑΜΕ, τις αγωνιστικές συσπειρώσεις στους αυτοαπασχολούμενους, τους αγρότες, τη νεολαία, τις γυναίκες. Αυτό το ρόλο αναλαμβάνουν με μεγάλο κόστος, είτε αυτό λέγεται απόλυση από τη δουλειά, είτε άλλες προσωπικές, οικογενειακές θυσίες.
Ας αφήσουν λοιπόν τα τσιράκια του συστήματος τα «περί ανεύθυνου και βολεμένου ΚΚΕ». Το ΚΚΕ, από την ίδρυσή του και την αποστολή του ως επαναστατικού Κόμματος, έχει αναλάβει την ιστορική ευθύνη να οδηγήσει την εργατική τάξη και τα άλλα λαϊκά στρώματα στην απελευθέρωση από την καπιταλιστική σκλαβιά. Γι' αυτό και είναι Κόμμα επαναστατικά υπεύθυνο, δεν έχει καμιά σχέση με τον τυχοδιωκτισμό και τον καιροσκοπισμό των τυχάρπαστων σαλταδόρων της αστικής εξουσίας.
Σήμερα έχει αναλάβει την ευθύνη να διαμορφωθεί μια πλατιά Λαϊκή Συμμαχία που μπορεί να συσπειρώσει την πλειοψηφία του λαού. Όχι για να βάλουμε απλά κάποια εμπόδια στα αντιλαϊκά μέτρα, αλλά κυρίως για να διαμορφώσουμε τις προϋποθέσεις ριζικών αλλαγών, να βαδίσουμε στην εργατική-λαϊκή εξουσία, το σοσιαλισμό. Στα πλαίσια αυτής της εξουσίας, το ΚΚΕ είναι πανέτοιμο να αναλάβει και όλες τις κυβερνητικές ευθύνες που θα του αναθέσει ο λαός.
Αυτή η πορεία είναι ασυμβίβαστη με τη συμμετοχή σε κυβερνητικά σχήματα αστικής - δηλαδή εξ ορισμού αντιλαϊκής, φιλομονοπωλιακής - διαχείρισης που αφοπλίζουν το εργατικό-λαϊκό κίνημα, του δένουν τα χέρια και προσωρινά αποκοιμίζουν το λαό. Ξέρουμε ότι δεν είναι εύκολη αυτή η υπόθεση. Σε αυτό τον σκόπελο προσέκρουσαν, ακόμη και ναυάγησαν μεγάλα και ιστορικά ΚΚ, με μεγάλη προσφορά και αγώνες.
Αυτό συνέβη όταν απέσπασαν τον οικονομικό και πολιτικό αγώνα από το κύριο καθήκον που είναι η πάλη για την πραγματική λαϊκή εξουσία. Όταν παραμέρισαν το στόχο της εργατικής εξουσίας από άλλο μεταβατικό κυβερνητικό στόχο στο έδαφος του καπιταλισμού, στο όνομα της προστασίας της εργατικής τάξης και του λαού δήθεν από την οικονομική κρίση, από τον πόλεμο ή σε άλλες συνθήκες ανοιχτής τρομοκρατίας, έντασης της κρατικής βίας από φασιστικές και ναζιστικές οργανώσεις.
Όταν υιοθέτησαν αντιλήψεις ότι είναι εφικτό να κατακτηθεί η εργατική – λαϊκή εξουσία μέσα από επιμέρους μεταρρυθμίσεις και «ρήξεις» στα πλαίσια του αστικού κράτους που δήθεν μπορούν να οδηγήσουν σε ανατροπή της καπιταλιστικής ιδιοκτησίας, του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής και πέρασμα στο σοσιαλισμό.
Γνωρίζουμε τις δυσκολίες, ιδιαίτερα σήμερα που το εργατικό-λαϊκό κίνημα δεν έχει ανασυνταχθεί, που η κρίση και τα προβλήματα πιέζουν, οδηγώντας λαϊκά στρώματα να αγανακτούν, αλλά να επιζητούν σωτηρία μέσα στα πλαίσια του συστήματος, της ΕΕ, μέσω μιας καλύτερης διαχείρισης ή διαπραγμάτευσης με την τρόικα.
Σε αυτήν την κατεύθυνση επιδρούν και μικροαστικά στρώματα, τμήματα της κρατικής υπαλληλίας και της εργατικής αριστοκρατίας που σήμερα πλήττονται ελπίζοντας σε διατήρηση της σημερινής τους θέσης ή της επιστροφής του σε μια προηγούμενη, ξεπερασμένη πια περίοδο του καπιταλισμού, που επέτρεπε την επιβίωσή τους.
Το ΚΚΕ έχει την πείρα, λοιπόν, για να μη γίνει το κερασάκι σε μια κυβέρνηση, «της κυβερνώσας αριστεράς», των «αντιμνημονιακών» δυνάμεων ή όπως αλλιώς ονομαστεί που θα διαχειριστεί τους αντιλαϊκούς νόμους και τα αδιέξοδα του συστήματος, υποσχόμενο ανακούφιση και λύσεις υπέρ του λαού που δεν πρόκειται να έρθουν ποτέ, μέσα από τέτοιες διαδικασίες.
Το ΚΚΕ έχει επίγνωση του μεγάλου βάρους ευθύνης που έχει απέναντι στην εργατική τάξη, στο λαό που υποφέρει: Με την αναγέννηση του εργατικού κινήματος και την ενίσχυση της Λαϊκής Συμμαχίας να ανταποκριθεί και στο καθήκον υπεράσπισης και διεκδίκησης εργατικών, λαϊκών δικαιωμάτων, των αναγκών των νέων ανθρώπων, και στο καθήκον της πάλης για την ανατροπή του καπιταλιστικού εκμεταλλευτικού συστήματος, για την οικοδόμηση της σοσιαλιστικής - κομμουνιστικής κοινωνίας"
