Παρασκευή 9 Ιανουαρίου 2015

Εφαρμογή αντιλαϊκής πολιτικής με ή χωρίς μνημόνια

«Η αντιλαϊκή πολιτική είναι αποτέλεσμα του μνημονίου; Τι συμβαίνει σε άλλα κράτη της ΕΕ με ή χωρίς μνημόνια;»

Συχνά ο ΣΥΡΙΖΑ και άλλες δυνάμεις προβάλλουν ότι τα αντιλαϊκά μέτρα τα έφεραν το μνημόνιο και η τρόικα και ότι αν αυτά φύγουν θα υπάρξει ανάπτυξη (φυσικά καπιταλιστική) και δήθεν θα ωφεληθεί και ο λαός. Αν είναι έτσι, γιατί σε άλλα κράτη χωρίς μνημόνιο εφαρμόζεται η ίδια αντιλαϊκή πολιτική; Ας δούμε μερικά ενδεικτικά παραδείγματα:


Στη Γαλλία, που μαζί με την Ιταλία αποτελούν δυνητικά κατά τον ΣΥΡΙΖΑ τη συμμαχία του Νότου που θα βάλει φρένο στην κακιά Μέρκελ, τα αντιλαϊκά μέτρα προχωράνε. Με το λεγόμενο Σύμφωνο Ευθύνης για την ανταγωνιστικότητα των γαλλικών μονοπωλίων προβλέπεται μείωση του λεγόμενου μισθολογικού κόστους κατά 6% το 2015. Από το 2017 θα καταργηθούν πλήρως οι εργοδοτικές εισφορές για οικογενειακά επιδόματα. Οι δημόσιες δαπάνες μειώθηκαν κατά 15 δισ. ευρώ το 2014 και θα μειωθούν επίσης κατά 50 δισ. το 2015-2017, που θα συνδυαστεί με νέους αντιλαϊκούς φόρους σε περιφέρειες και δήμους. Η μείωση των δημόσιων δαπανών θα συνοδευτεί από τη δυνατότητα των περιφερειών και των δήμων να «υιοθετούν ρυθμίσεις», όπως η επιβολή τοπικών φόρων, για μια σειρά τομείς «κοινωνικής πολιτικής» που θα περάσουν από την κεντρική εξουσία στους δήμους. Την ίδια ώρα προβλέπονται φοροελαφρύνσεις 35 δισ. το χρόνο για τις επιχειρήσεις.

Και, βέβαια, διευρύνονται οι ελαστικές μορφές απασχόλησης όπου η Γαλλία σε σχέση με τη Γερμανία ή άλλες χώρες υστερεί. Όλα αυτά χωρίς τυπικά μνημόνια και μάλιστα με την αναγνώριση μιας σχετικής δημοσιονομικής χαλαρότητας στο όριο του 3% στο δημόσιο έλλειμμα απ' την οποία ο λαός δεν κερδίζει τίποτα!

Στην Ιταλία γίνονται διευκολύνσεις στους επιχειρηματίες για απολύσεις, ώστε να ενισχυθεί και εκεί η ανταγωνιστικότητα. Ο Ματέο Ρέντσι πλέκει το εγκώμιο των γερμανικών «μίνι - τζομπς» της μισοδουλειάς των 400-500 ευρώ. Κοινοποίησε στην Κομισιόν την απόφαση της κυβέρνησής του για τη λήψη πρόσθετων «δημοσιονομικών μέτρων», ύψους 4,5 δισ. ευρώ. Ειδικότερα, η ιταλική κυβέρνηση ανακοίνωσε την απόσυρση φοροελαφρύνσεων ύψους 3,3 δισ. που είχαν ανακοινωθεί για τους μισθωτούς, τη μείωση του Προγράμματος Δημοσίων Επενδύσεων (ακόμη 500 εκατ.) καθώς και μέτρα για την «καταπολέμηση της φοροδιαφυγής», από τα οποία αναμένει αύξηση των κρατικών εσόδων κατά 730 εκατ. ευρώ.

Η Βρετανία, επίσης, είναι χαρακτηριστικό παράδειγμα του πώς υλοποιείται η στρατηγική του κεφαλαίου χωρίς μνημόνιο και με εθνικό νόμισμα, αφού η χώρα είναι στην ΕΕ, αλλά όχι στην Ευρωζώνη. Οι περικοπές είναι ύψους 30 δισ. ευρώ και αφορούν τα λαϊκά στρώματα, τις υποδομές. Την ίδια ώρα κάνει θραύση η ελαστική εργασία για πάνω από 8 εκατομμύρια ή το 27% των εργαζομένων, ενώ διευρύνονται τα ακόμα πιο ελαστικά «zero hours contracts» («συμβόλαια μηδενικών ωρών»), δηλαδή «δουλειά όσο, όταν κι όποτε θέλει ο εργοδότης». Τέτοιου είδους συμβόλαια είναι πλέον διαδεδομένα σε κλάδους όπως το Εμπόριο και φτάνουν μάλιστα να καλύπτουν πάνω από το 90% των εργαζομένων μεγάλων καταστημάτων, στον Επισιτισμό το 20%, αλλά και στους χώρους της Παιδείας και της Υγείας. Από το 2009, διαπιστώθηκε ότι τα βρετανικά νοικοκυριά που ήταν αναγκασμένα να ζουν στο σκοτάδι και στο κρύο λόγω φτώχειας (ή με ρεύμα ορισμένες ώρες της ημέρας γιατί είχαν καρτοχρέωση) ξεπερνούσαν τα 4 εκατομμύρια. 900.000 άνθρωποι ήταν το 2014 αυτοί που αναζήτησαν τροφή στις διάφορες τράπεζες τροφίμων και τα συσσίτια της φιλανθρωπίας.

Βάσανα έχει και ο λαός στην ατμομηχανή της ΕΕ, Γερμανία, με πάνω από 7 εκατομμύρια στα «μίνι τζομπς», με τους μισθούς των εργαζομένων να είναι παγωμένοι για μια δεκαετία επίσης για να μη χάσουν τα γερμανικά μονοπώλια την αποκτημένη ανταγωνιστικότητά τους.

Σε όλες, λοιπόν, τις χώρες με νεοφιλελεύθερες ή σοσιαλδημοκρατικές κυβερνήσεις ή και τη συνεργασία αυτών των δυνάμεων (Γερμανία), οι εργαζόμενοι είτε σε κρίση είτε σε ανάκαμψη πληρώνουν το μάρμαρο, γιατί αυτό υπηρετεί τον καπιταλιστικό δρόμο ανάπτυξης.

Τα μέτρα αυτά εφαρμόζονται είτε με μνημόνια είτε χωρίς μνημόνια, γιατί αποτελούν στρατηγική της ΕΕ, στρατηγική ενίσχυσης των μονοπωλίων. Είναι σύμφωνα με το λεγόμενο θεσμικό πλαίσιο της ΕΕ, το οποίο επικαλείται ο ΣΥΡΙΖΑ ως βάση για διαπραγμάτευση.

Αυτός είναι ο λόγος των δεινών των εργαζομένων, της μη ικανοποίησης των σύγχρονων αναγκών τους. Το μεγαλύτερο μόνιμο και σταθερό μνημόνιο είναι η Συνθήκη του Μάαστριχτ, η επιτήρηση διαρκείας στο πλαίσιο της ιμπεριαλιστικής συμμαχίας της ΕΕ, η στρατηγική για την ανταγωνιστικότητα «ΕΕ-2020», ο έλεγχος για ισοσκελισμένους προϋπολογισμούς. Όσοι τιμούν αυτό το συμβόλαιο και τάζουν φιλολαϊκή διέξοδο κοροϊδεύουν το λαό.

Το άρθρο είναι αναδημοσίευση από τη στήλη «Ερώτηση - Απάντηση», του «Ριζοσπάστη», Τρίτη 6 Γενάρη 2015.