Συνέντευξη Τύπου έδωσε ο ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ Δημήτρης Κουτσούμπας στο πλαίσιο της επίσκεψής του στην 78η ΔΕΘ (δείτε εδώ το υπόλοιπο πρόγραμμα).
Στην εισηγητική ομιλία του τόνισε:
1. Το ΚΚΕ απευθύνει κάλεσμα στον ελληνικό λαό για συμπόρευση και συστράτευση με το ΚΚΕ, για την οργάνωση της πάλης, για την προώθηση της Λαϊκής Συμμαχίας. Καλούμε το λαό να κατευθύνει την πάλη του στην αναμέτρηση με τον πραγματικό αντίπαλο, την εξουσία των μονοπωλίων, την ΕΕ, το ΝΑΤΟ. Να ανατρέψουμε το σκηνικό της άσφαιρης και αποπροσανατολιστικής αντιπαράθεσης του νέου διπολισμού που θέλουν να διαμορφώσουν.
Η αντιπαράθεση κυβέρνησης - ΣΥΡΙΖΑ επιχειρεί να εγκλωβίσει τον πολιτικό προβληματισμό, τις αγωνίες και την αναζήτηση του λαού για διέξοδο, στα γνωστά κάλπικα διλήμματα:
- Ποιος «χαλίφης» είναι καλύτερος και ικανότερος διαπραγματευτής; Η συγκυβέρνηση ΝΔ - ΠΑΣΟΚ ή ο ΣΥΡΙΖΑ και όσοι πρόθυμοι εκ του ΠΑΣΟΚ και λοιπών προστρέξουν; Ποια η καλύτερη συνταγή διαχείρισης του μεγάλου κρατικού χρέους: Νέο δάνειο, όπως προτείνουν οι συγκυβερνώντες ή μεγάλο κούρεμα χρέους, που προτείνει ανέξοδα η αξιωματική αντιπολίτευση;
- Ποιο μείγμα διαχείρισης θα οδηγήσει πιο γρήγορα στην ανάκαμψη, στους υψηλούς ρυθμούς καπιταλιστικής ανάπτυξης; Αυτό που προτείνουν τμήματα του αμερικανικού κυρίως κεφαλαίου ή αυτό που προτείνουν τμήματα κυρίως του γερμανικού κεφαλαίου, με τους ανάλογους και οι δύο υποστηρικτές τους σε όλη την Ευρώπη και στην Ελλάδα;
Σε αυτό το πλαίσιο εντάσσεται και η αντιπαράθεσή τους για την αξιοπιστία των στατιστικών στοιχείων σχετικά με την εξέλιξη της ύφεσης, το πρωτογενές πλεόνασμα κλπ.
Εμείς, απ’ το βήμα της ΔΕΘ, καλούμε το λαό να παραμερίσει αυτό το εμπόριο ψεύτικων ελπίδων, φόβου και κάλπικων διλημμάτων, να δει τη μεγάλη, την πραγματική εικόνα, να αναγνωρίσει τον πραγματικό αντίπαλο και να οργανώσει με τόλμη την αντεπίθεσή του.
Ποια είναι αυτή η μεγάλη εικόνα;
Τρία σημαντικά στοιχεία την περιγράφουν:
ΠΡΩΤΟ: Η αντιλαϊκή επίθεση δεν είναι αποκλειστικά ελληνικό φαινόμενο και ιδιομορφία. Κλιμακώνεται σε όλα τα κράτη – μέλη της ΕΕ για να θωρακιστεί η ανταγωνιστικότητα των μονοπωλιακών ομίλων, να διασφαλιστεί φθηνότερη εργατική δύναμη και νέα πεδία κερδοφορίας του κεφαλαίου.
Πρόκειται για αντιλαϊκές αναδιαρθρώσεις που συμφωνήθηκαν και δρομολογήθηκαν πολύ πριν την εκδήλωση της κρίσης.
Είναι κατευθύνσεις και αποφάσεις που αφορούν όλα τα κράτη - μέλη της ΕΕ και όχι μόνο τα υπερχρεωμένα.
Αρκεί να δούμε, για παράδειγμα, τη μεταρρύθμιση Ολάντ στο ασφαλιστικό σύστημα της Γαλλίας (όπου δεν υπάρχει μνημόνιο και τρόικα), με δραματικές αυξήσεις ασφαλιστικών εισφορών των εργαζομένων και αύξηση του ορίου συνταξιοδότησης.
Τα νέα σχέδια που προχωράνε για «γνήσια Οικονομική και Νομισματική Ένωση», όπως την ονομάζουν, προβλέπουν πιο αυστηρά συστήματα ελέγχου και εφαρμογής των αντιλαϊκών μέτρων στην αγορά εργασίας, στο φορολογικό και στο ασφαλιστικό σύστημα
ΔΕΥΤΕΡΟ: Αυξάνει η ανισομετρία στο εσωτερικό της Ευρωζώνης. Μεγαλώνει η διαφορά ισχύος της Γερμανίας απέναντι στη Γαλλία, την Ιταλία, την Ισπανία.
Σε σχέση με το 2000, η ψαλίδα έχει ανοίξει προς όφελος της Γερμανίας σε μια σειρά από βασικούς δείκτες της οικονομίας, όπως το ΑΕΠ, το ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών, το εμπορικό ισοζύγιο, το κρατικό χρέος.
Η σημερινή κατάσταση της Ευρωζώνης διασφαλίζει υπεροχή της ανταγωνιστικότητας της Γερμανίας, προνομιακούς όρους δανεισμού με πτώση επιτοκίων των γερμανικών κρατικών ομολόγων, ροή κεφαλαίων προς τη συγκεκριμένη χώρα.
Το ΚΚΕ είχε έγκαιρα επισημάνει ότι στη φάση της κρίσης, το γενικό χαρακτηριστικό της απαξίωσης κεφαλαίου δεν εκδηλώνεται αναλογικά, αλλά ανισόμετρα από κράτος σε κράτος, από κλάδο σε κλάδο.
Πάνω σε αυτό το έδαφος της αλλαγής συσχετισμών, οξύνεται η διαπάλη για τη διαχείριση του χρέους, των υπερχρεωμένων κρατών της Ευρωζώνης και την αλλαγή μείγματος δημοσιονομικής πολιτικής.
Οι κυβερνήσεις της Γαλλίας και της Ιταλίας με τη στήριξη της κυβέρνησης των ΗΠΑ πιέζουν τη γερμανική κυβέρνηση να επωμιστεί περισσότερα βάρη με διάφορους τρόπους (π.χ. κούρεμα διακρατικών δανείων προς την Ελλάδα, ευρωομόλογα κλπ.).
Ωστόσο, όποιος εύθραυστος συμβιβασμός και αν υπάρξει, δεν μπορεί να αποτρέψει την υλοποίηση αντιλαϊκών μέτρων, την περιοδική εκδήλωση κρίσης υπερσυσσώρευσης κεφαλαίου και τις συνέπειες της ανισόμετρης ανάπτυξης.
ΤΡΙΤΟ: Η αυξανόμενη δυσκολία της αστικής πολιτικής διεθνώς να διαχειριστεί τις κρίσεις υπερσυσσώρευσης κεφαλαίου και η αλλαγή συσχετισμού δύναμης ανάμεσα στα ιμπεριαλιστικά κέντρα αυξάνει τον κίνδυνο ενός ιμπεριαλιστικού πολέμου.
Η πιθανότητα κλιμάκωσης της ιμπεριαλιστικής επέμβασης στη Συρία απ’ τις ΗΠΑ, τη Γαλλία, το Ισραήλ, την Τουρκία και άλλους πρόθυμους, με την εμπλοκή και της ελληνικής άρχουσας τάξης, ανοίγει τους ασκούς του Αιόλου στην περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου, με την ιδιαίτερη γεωπολιτική και ενεργειακή σημασία της.
Η άρχουσα τάξη της Ελλάδας αντιμετωπίζει τη συμμετοχή της ως ευκαιρία αναβάθμισης της γεωπολιτικής σημασίας της για τα ιμπεριαλιστικά σχέδια, μετά τη σχετική υποχώρηση της θέσης της στην περιοχή, μετά την εκδήλωση της κρίσης.
Η υπόθεση των χημικών χρησιμοποιήθηκε ως πρόσχημα για την επέμβαση.
Αρμόδιος για να καθορίσει την πορεία των εξελίξεων στη χώρα του, να κρατήσει ή να αλλάξει κυβερνήσεις, είναι μόνον ο συριακός λαός. Καμιά δουλειά δεν έχουν εκεί οι ιμπεριαλιστές των ΗΠΑ, του ΝΑΤΟ, της ΕΕ και όσοι πρόθυμοι σύμμαχοί τους. Πολύ περισσότερο μάλιστα που είναι αυτοί οι οποίοι εξοπλίζουν τις ονομαζόμενες αντικαθεστωτικές δυνάμεις με όπλα για να σπέρνουν το θάνατο, να χρησιμοποιούν χημικά κλπ.
Καμιά εμπλοκή της Ελλάδας. Να κλείσει η βάση της Σούδας, να μην διατεθεί καμιά άλλη στρατιωτική υποδομή από τη χώρα μας, να μη βρεθούν Έλληνες στρατιωτικοί εκτός συνόρων, συμμετέχοντας σε ιμπεριαλιστικό πόλεμο και επεμβάσεις.
2. Εφιστούμε την προσοχή σε ένα άλλο προπαγανδιστικό κατασκεύασμα και δηλώνουμε κατηγορηματικά ότι: Η όποια ανάκαμψη της καπιταλιστικής οικονομίας σε καμιά περίπτωση δεν οδηγεί στη λαϊκή ευημερία.
Μισθωτοί, αυτοαπασχολούμενοι της πόλης και του χωριού, βιώνουν ήδη για 6η χρονιά τις συνέπειες της βαθύτερης καπιταλιστικής κρίσης της ελληνικής οικονομίας, την έκρηξη της ανεργίας, τη ραγδαία επιδείνωση της θέσης τους και της εξαθλίωσης.
Δεν θεωρούμε ότι χρειάζεται να επαναλάβουμε το πλήθος των γνωστών στατιστικών στοιχείων για τη δραματική συρρίκνωση των κρατικών δαπανών κοινωνικής πολιτικής, των μισθών και όλων των άλλων μέτρων που έχουν οδηγήσει σε απόγνωση χιλιάδες λαϊκά νοικοκυριά.
Μόνο οι απώλειες εισοδήματος των μισθωτών ξεπέρασαν τα 37 δισ. ευρώ μέσα στην κρίση.
Ωστόσο, η κλιμάκωση της αντιλαϊκής επίθεσης, η σφαγή των δικαιωμάτων και του εισοδήματος του λαού, υπερβαίνει το σχεδιασμό διαχείρισης της κρίσης και του υπέρογκου κρατικού χρέους. Στοχεύει πρωταρχικά να θωρακίσει την ανταγωνιστικότητα και την κερδοφορία των μονοπωλιακών ομίλων. Γι’ αυτό και τα μέτρα που στοχεύουν στην αύξηση του βαθμού εκμετάλλευσης, στην ανατροπή λαϊκών δικαιωμάτων, θα συνεχιστούν και μετά την επιστροφή ακόμα και σε μια αναιμική καπιταλιστική ανάπτυξη.
Η επόμενη μέρα της ανάκαμψης της ελληνικής οικονομίας στο πλαίσιο του καπιταλιστικού δρόμου ανάπτυξης και των δεσμεύσεων της ΕΕ όχι μόνο δεν θα οδηγήσει σε αναπλήρωση των τεράστιων απωλειών του λαού, αλλά θα οδηγήσει σε νέες θυσίες.
Η αντιμετώπιση του διογκωμένου κρατικού χρέους απλά αποτελεί το εφαλτήριο για να συνεχιστεί η αντιλαϊκή επίθεση.
Η κυβέρνηση προσπαθεί να εξαπατήσει το λαό με υποσχέσεις για καλύτερες μέρες μετά από διαπραγμάτευση με την τρόικα, αφού επιτευχθεί ο στόχος του «πρωτογενούς πλεονάσματος». Διακηρύττει ότι δεν θα υπάρξουν άλλα αντιλαϊκά μέτρα και θα ενισχυθούν ομάδες ακραίας φτώχειας όπως οι χαμηλοσυνταξιούχοι.
Την ίδια στιγμή αυτοδιαψεύδεται, αφού ομολογεί απ’ το βήμα της ΔΕΘ ότι οι αντιλαϊκές μεταρρυθμίσεις ήταν αναγκαίες και έπρεπε να έχουν υλοποιηθεί εδώ και χρόνια, πριν τον ερχομό της τρόικας.
Οι μόνες συγκεκριμένες εξαγγελίες της για τα επόμενα χρόνια αφορούν τη μείωση των συντελεστών φορολογίας των μονοπωλιακών ομίλων στο 15%, το νέο επενδυτικό νόμο, το νέο σύστημα δανειοδότησης των επιχειρήσεων που καταργεί τον αρχικό έλεγχο προδιαγραφών των εγκαταστάσεων και αναθέτει τους ελέγχους σε ιδιωτικούς φορείς.
* Εξαγγελίες που πλήττουν πολύμορφα το λαό με νέα φορολογικά βάρη και κατάργηση στοιχειωδών όρων προστασίας του περιβάλλοντος, της δημόσιας υγείας, της ασφάλειας των εργαζομένων.
* Ταυτόχρονα, προπαγανδιστικά προετοιμάζεται το κλίμα για τις περικοπές στις επικουρικές συντάξεις και τα εφάπαξ, την αύξηση των νοσηλίων και των δαπανών της λαϊκής οικογένειας για φάρμακα, της επέκτασης της διαθεσιμότητας σε καθηγητές ΤΕΙ, την απομάκρυνση των αναπληρωτών δασκάλων και καθηγητών, τη μονιμοποίηση των χαρατσιών στα ακίνητα των μικροϊδιοκτητών, έναν ατελείωτο κατάλογο νέων αντιλαϊκών μέτρων.
* Ήδη αναφέρονται, χωρίς να διαψεύδονται, νέες περικοπές στις δαπάνες κοινωνικής πολιτικής ύψους 3 δισ. ευρώ για το 2014, πριν καν διαμορφωθεί το νέο αντιλαϊκό πακέτο μέτρων που θα συνοδεύει το νέο δάνειο για την εξυπηρέτηση του υπέρογκου ελληνικού κρατικού χρέους. Εδώ περιλαμβάνεται και η πρόταση εκχώρησης ως «εγγύησης», μέρους των κρατικών ακινήτων και αποθεμάτων του ορυκτού πλούτου.
* Οι εξαγγελίες για κοινωνικό μέρισμα προϋποθέτουν νέα αφαίμαξη μισθωτών και αυτοαπασχολούμενων για να επιβιώσουν οι ομάδες ακραίας φτώχειας καθώς και για νέα σκλαβοπάζαρα «κοινωφελούς εργασίας» που θα δουλεύουν οι άνεργοι με μισθό το παλιό επίδομα ανεργίας.
Από την άλλη, η δήθεν φιλολαϊκή επαναδιαπραγμάτευση της δανειακής σύμβασης και το εθνικό σχέδιο ανάπτυξης που διακηρύττει ο ΣΥΡΙΖΑ αποτελεί προσπάθεια εξαπάτησης του λαού, στάχτη στα μάτια του. Δεν τα πιστεύουν ούτε αυτοί που τα λένε.
Καμία πρόταση που υποκλίνεται στο στόχο ανταγωνιστικότητας των μονοπωλίων και στις σχετικές δεσμεύσεις για όλα τα κράτη - μέλη της ΕΕ δεν μπορεί να διασφαλίσει τη λαϊκή ευημερία ούτε καν την αναπλήρωση των τεράστιων απωλειών του λαού τα τελευταία χρόνια. Γι’ αυτό και ο Τσίπρας τώρα τελευταία «υπόσχεται» …ουσιαστική βελτίωση μόλις το επιτρέψουν οι συνθήκες… Ακριβώς δηλαδή ό,τι «υπόσχονται» και τα κυβερνητικά στελέχη.
Οι διακηρύξεις του ΣΥΡΙΖΑ για νέες κρατικές ενισχύσεις προς τους «υγιείς επιχειρηματίες» που σέβονται τη νομοθεσία και για διευκόλυνση της προσέλκυσης ξένων επενδύσεων προδιαγράφουν την επόμενη μέρα.
Ο κάθε μονοπωλιακός όμιλος επενδύει πάντα με γνώμονα το ποσοστό κέρδους του και στοχεύει στην αύξηση του βαθμού εκμετάλλευσης των εργαζομένων.
Η σύγκληση Συνόδου Κορυφής της ΕΕ για το κούρεμα του ελληνικού χρέους, για την οποία μιλάει ο ΣΥΡΙΖΑ και την ανάληψη μεγαλύτερων βαρών από τα κράτη - πιστωτές όπως η Γερμανία, δεν συνιστά φιλολαϊκή λύση.
Στην καλύτερη περίπτωση μπορεί να διασφαλίσει περισσότερες κρατικές ενισχύσεις και ευελιξία για τους μονοπωλιακούς ομίλους και δέσμευση ότι ο ίδιος ο λαός θα συνεχίσει να αποπληρώνει ένα μεγάλο μέρος του κρατικού χρέους, από το οποίο βέβαια ούτε ωφελήθηκε ούτε ευθύνεται για τη δημιουργία του. Ο λαός μας έχει πείρα από τα δυο προηγούμενα «κουρέματα» και τα αντιλαϊκά μέτρα που ακολούθησαν.
Το ΔΝΤ, οι κυβερνήσεις των ΗΠΑ, της Γαλλίας, της Ιταλίας, που πιέζουν τη γερμανική κυβέρνηση να αναλάβει πρόσθετα βάρη, ζητούν επίσης επιτάχυνση των αντιλαϊκών αναδιαρθρώσεων στην Ελλάδα. Εξάλλου, προωθούν με αποφασιστικότητα αντιλαϊκές μεταρρυθμίσεις στις δικές τους χώρες.
Καμία εναλλακτική διαχείριση του δημόσιου χρέους δεν μπορεί να καταργήσει τους παράγοντες που συμβάλλουν στη διόγκωσή του, όπως η ανισόμετρη ανάπτυξη στην Ευρωζώνη, στην ΕΕ και η περιοδική εκδήλωση κρίσης υπερσυσσώρευσης κεφαλαίου στο πλαίσιο του καπιταλιστικού δρόμου ανάπτυξης.
3. Ο δρόμος της ανατροπής της εξουσίας των μονοπωλίων είναι ο μόνος δρόμος για το λαό. Εδώ και τώρα μπορεί και πρέπει να οργανωθεί η αντεπίθεση κάτω απ’ τη σημαία των λαϊκών αναγκών.
Ο δρόμος ανάπτυξης με γνώμονα το καπιταλιστικό κέρδος, με στόχο τη διευρυμένη αναπαραγωγή του κεφαλαίου δεν μπορεί να οδηγήσει στη λαϊκή ευημερία. Την αντιστρατεύεται και στη φάση της κρίσης και στη φάση των υψηλών ρυθμών ανάπτυξης.
Ας σκεφτούμε για παράδειγμα:
- Γιατί δεν παράγουν ενώ θα μπορούσαν οι ελληνικές μονάδες χαλυβουργίας μια σειρά αναγκαία προϊόντα για εξαρτήματα, για σιδηρόδρομους, για πλοία, οικιακό εξοπλισμό;
- Γιατί δεν αξιοποιούνται οι υπάρχουσες δυνατότητες της αμυντικής βιομηχανίας για την κατασκευή αναγκαίων κρατικών υποδομών και τον περιορισμό των εισαγωγών στρατιωτικού υλικού;
- Γιατί δεν καλύπτονται απ’ την ελληνική παραγωγή εγχώριες ανάγκες σε κρέας, γάλα, ζάχαρη;
- Γιατί δεν προχωρούν αναγκαία τεχνικά έργα όπως ορισμένοι οδικοί και σιδηροδρομικοί άξονες που έχουν σχεδιαστεί εδώ και χρόνια; Γιατί πληρώνουν διπλά και τριπλά τα μεγάλα έργα οι εργαζόμενοι ως φορολογούμενοι κι ως χρήστες;
- Γιατί δεν αναλαμβάνουν τα ελληνικά ναυπηγεία την παραγωγή για τις ακτοπλοϊκές ανάγκες της χώρας;
Όποιο σχετικό ερώτημα και αν εξετάσουμε, θα σκοντάψουμε πάνω στο κυνήγι του ποσοστού κέρδους του κεφαλαίου, στις επιλογές των μονοπωλίων με αυτό το κριτήριο, στις δεσμεύσεις της ιμπεριαλιστικής λυκοσυμμαχίας της ΕΕ για όλα τα κράτη - μέλη της.
Παραδείγματα πολλά και σε όλους τους κλάδους της οικονομίας.
Το ΚΚΕ είχε έγκαιρα αποκαλύψει πού οδηγεί το λαό ο καπιταλιστικός δρόμος ανάπτυξης και οι στρατηγικές κατευθύνσεις της ΕΕ.
Όταν όλοι οι άλλοι, για παράδειγμα, τη δεκαετία του ’90 παρουσίαζαν ως ωφέλιμη την «απελευθέρωση» του τομέα ηλεκτρικής ενέργειας, εμείς προβλέπαμε τις αρνητικές συνέπειες για την επιβάρυνση της λαϊκής οικογένειας, την αξιοποίηση των εγχώριων ενεργειακών πηγών και τους εργαζόμενους του κλάδου. Οι εξελίξεις που ακολούθησαν και τα νέα σχέδια τριχοτόμησης και παραπέρα ιδιωτικοποίησης της ΔΕΗ αναδεικνύουν ποιος έλεγε την αλήθεια.
Ο λαός πρέπει και μπορεί να κοιτάξει μπροστά, να απαιτήσει την ικανοποίηση των αναγκών του.
Το ΚΚΕ στο 19ο Συνέδριό του ανέδειξε το δρόμο ανάπτυξης που μπορεί να αξιοποιήσει τις πλούσιες, μεγάλες, αλλά αναξιοποίητες παραγωγικές δυνατότητες της χώρας, με την ανατροπή της εξουσίας των μονοπωλίων, την αποδέσμευση απ’ το ΝΑΤΟ και την ΕΕ, τη μονομερή διαγραφή του χρέους, την κοινωνικοποίηση των μονοπωλίων.
Ο μόνος δρόμος για το λαό είναι να βαδίσει αποφασιστικά απέναντι στον πραγματικό αντίπαλο, να μην εγκλωβιστεί στην ίδια αντιλαϊκή στρατηγική κατεύθυνση.
Απαιτείται γι’ αυτό ριζική ανασύνταξη του κινήματος, πρώτα απ’ όλα του εργατικού συνδικαλιστικού κινήματος, οργάνωση της λαϊκής συμμαχίας που θα έχει περιεχόμενο και στόχους δράσης, θα αναπτύσσει μέτωπα πάλης, θα αλλάζει συσχετισμούς, θα κατευθύνεται η πάλη της στην αλλαγή τάξης στην εξουσία, ο λαός να είναι αφέντης του πλούτου που παράγει, με τη δική του λαϊκή εξουσία.
Είναι ο μόνος ρεαλιστικός δρόμος που συμφέρει το λαό. Όλοι οι άλλοι δρόμοι, οι προτάσεις διαχείρισης και εξουσίας, κινούνται στην πεπατημένη και αδιέξοδη πολιτική που μας έχει οδηγήσει στην καπιταλιστική κρίση, αναπαράγει τα ίδια αδιέξοδα του συστήματος, σε βάρος του λαού και υπέρ των μονοπωλίων. Οι προτάσεις αυτές παραπέμπουν στη Δευτέρα Παρουσία τη λαϊκή ευημερία, τη λαϊκή εξουσία, την ανατροπή του συστήματος και την οικοδόμηση μας νέας κοινωνίας χωρίς εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο.
Τι θα πρόσφερε στην ελληνική κοινωνία η ανταλλαγή αντιπροσωπειών για να πίνουμε καφέ πότε στον Περισσό, πότε στην Κουμουνδούρου, όταν η αντιπαράθεση έτσι κι αλλιώς είναι ανοιχτή, οι θέσεις των κομμάτων είναι επίσης ξεκάθαρες, στη Βουλή γίνεται συζήτηση, έξω στην κοινωνία γίνεται συζήτηση, στα συνδικάτα γίνεται συζήτηση. Άρα το πρόβλημα δεν είναι συζητάω για να διαμορφώσω μια συνεργασία σήμερα, μια κυβερνητική συνεργασία αύριο, αλλά όταν συζητάς με κάποιον θα πρέπει να έχεις και κάποιο κοινό τόπο.
Και θέτουμε το ερώτημα και για προβληματισμό, πώς μπορείς να κάνεις συνεργασία με έναν πολιτικό σχηματισμό, που μέσα σε ένα χρόνο έκανε τόσες κωλοτούμπες στην πολιτική του. Δεν αναφέρομαι στο παρελθόν του, που εμείς το ξέρουμε πάρα πολύ καλά γιατί το ζήσαμε κι απ' τα μέσα ως Κόμμα. Δεν αναφέρομαι, ούτε πάω τόσο μακριά πριν είκοσι χρόνια. Αναφέρομαι στον τελευταίο χρόνο, όπου ο ΣΥΡΙΖΑ εκτινάχθηκε από το 5%, έγινε αξιωματική αντιπολίτευση. Προεκλογικά έλεγε διάφορα, πίστεψε ένας κόσμος, ο κόσμος που θεωρεί τον εαυτό του αριστερό, ότι μπορεί να προσβλέπει σε αυτό το κόμμα, για να φύγει η ΝΔ, το ΠΑΣΟΚ, για να λύσει τα προβλήματα της κρίσης. Βλέπουμε από την κατάργηση των μνημονίων πάει στην αναστολή, από την αναστολή πάει σε επαναδιαπραγμάτευση, σε σκληρή διαπραγμάτευση, σε ικανή διαπραγμάτευση, που τάχατες δεν την έχουν όλοι οι υπόλοιποι και θα μπορέσει εκείνος. Πώς να δεις έστω θετικά μια τέτοια σκέψη απλών ανθρώπων, ξαναλέω, που προσβλέπουν και με αγωνία για όλα αυτά τα ζητήματα, όταν έχει ανοίξει την πόρτα του διάπλατα στους γνωστούς εργατοπατέρες που γνωρίσαμε με το παλιό ΠΑΣΟΚ, συνδικαλιστικές ηγεσίες που ειδικά εμείς τους έχουμε καταγγείλει, αλλά και ευρύτερα το εργατικό, το ταξικό κίνημα, με κάθε τρόπο και με κάθε μέσο, όλα αυτά τα χρόνια.
Όταν ανοίγει διάπλατα τις πόρτες του σε γνωστά στελέχη του ΠΑΣΟΚ που στήριξαν όλη αυτή την πολιτική, που εδώ και δεκαετίες και ιδιαίτερα την τελευταία δεκαετία μας έφτασε εδώ που μας έφτασε, εννοώ στην κρίση και στο βάθεμά της και στην πολιτική που ακολούθησαν όντας μέσα στην κρίση, και τώρα να συμμετέχουν σε αυτό το σχηματισμό. Πώς να έχεις στοιχειώδη εμπιστοσύνη σε ένα κόμμα, το οποίο μπορεί τη μια ώρα να μιλάει για κούρεμα του χρέους και να ψεύδεται προς τον ελληνικό λαό και τους αριστερούς ανθρώπους, που υποτίθεται απευθύνεται, και να του λέει ότι με «κούρεμα» χρέους δε θα υπάρξει ξανά νέο δάνειο. Ή με το δάνειο που θα πάρουμε, με το «κούρεμα» που θα έχουμε, αφού διαπραγματευτούμε σκληρά και χτυπήσουμε το πόδι και το χέρι στο τραπέζι της Κομισιόν και της ΕΕ, δε θα μας βάλουν να πάρουμε άλλα μέτρα.
Δε λέει και τίποτα και για τα προηγούμενα. Γιατί όλα αυτά τα μέτρα που πάρθηκαν αυτά τα χρόνια, τα οποία είναι σκληρά και επώδυνα, τώρα αρχίζουν ουσιαστικά να μπαίνουν στην πράξη. Και δεν έχουν μπει και όλα στην πράξη. Ορισμένα από αυτά, ο λαός μας, εμείς οι ίδιοι, θα αρχίσουμε να τα νιώθουμε στο πετσί μας - δεν λέω στην τσέπη μας γιατί αυτή πλέον άδειασε - και από το νέο χρόνο και τα επόμενα χρόνια. Δεν ήταν δηλαδή για το χτες και πάει τελείωσαν, πέρασαν. Δεν θα 'θελα να ασχοληθώ περισσότερο. Νομίζω, ακολουθώντας το παράδειγμά σας με την ερώτηση, έδωσα κι εγώ μια μακροσκελέστατη απάντηση, θα βάλω τελεία εδώ. Νομίζω θα μας δοθεί η ευκαιρία σε άλλες ερωτήσεις να απαντήσουμε για άλλα ζητήματα.
Και βέβαια δεν μπορούμε να είμαστε ικανοποιημένοι από αυτό. Άκουσα και τους ίδιους τους εκπαιδευτικούς να λένε ότι δεν είναι ικανοποιημένοι. Όταν για παράδειγμα σε σύνολο 80.000 εκπαιδευτικών σε όλη τη χώρα, που είναι μέλη στις ενώσεις τους, στις ΕΛΜΕ, πήραν μέρος -αν κάνω λάθος διορθώστε με- γύρω στις 10.000, ή 12.000, ή 11.000, δεν ξέρω εκεί γύρω, και ψήφισαν τελικά, γιατί κατά τη διάρκεια της ψηφοφορίας είχε φυλλορροήσει κιόλας η συνέλευση, γύρω στους 7.500 και η πρόταση για απεργία πενθήμερης διάρκειας, επαναλαμβανόμενες που πρότεινε η πλειοψηφία της ΟΛΜΕ στις γενικές συνελεύσεις πήρε 5.600 νομίζω ψήφους, καταλαβαίνουμε ότι δεν μπορούμε να είμαστε ευχαριστημένοι.
Παρ' όλα αυτά, το επαναλαμβάνω και για να μην παρανοηθεί από κάποιους που θα θελήσουν να το παρανοήσουν, ότι σε αυτές τις συνελεύσεις που οι δυνάμεις του ΠΑΜΕ, το ΚΚΕ ήταν μειοψηφία, θα δώσουν τον καλύτερο εαυτό τους. Και μάλιστα, το έχουμε πει και στην ΟΛΜΕ και στη ΔΟΕ, στις συνδικαλιστικές ηγεσίες, αυτή η μειοψηφία, οι 1.000-1.500 ψήφοι, το 10%-15% που έχει στους εκπαιδευτικούς το ΚΚΕ, είναι αυτοί που θα πρωτοστατήσουν και θα απεργήσουν.
Ας δουλέψουν καλύτερα κι ας ψάξουν τα στελέχη, τους συνδικαλιστές, τα μέλη, τους φίλους άλλων δυνάμεων που ψήφιζαν επαναλαμβανόμενες απεργίες διαρκείας. Και αυτό, ξαναλέμε, για τον απλό εξής λόγο: Ότι η πρόταση η δική μας στηριζόταν στο γεγονός ότι σε 48 ώρες θα μπορούσε να επανεκτιμηθεί με συμμετοχή σε γενική συνέλευση των ίδιων των εκπαιδευτικών και να προχωρήσουν σε νέα τριήμερη. Σε νέα πενθήμερη, μετά, ξανά.
Και εκτός αυτού, ένα πάρα πολύ σημαντικό, το οποίο το λέμε, σκεφτείτε το, εμείς απευθυνόμαστε στον ελληνικό λαό, σε όλους, να το σκεφτούν, αν έχει βάση η άποψή μας. Δεν πρέπει να μας ενδιαφέρει αυτό που λέμε το μέτωπο του εκπαιδευτικού με το γονιό, με το μαθητή μέσα στο σχολείο;
Πώς θα μπορέσει να κρατήσει, να στηριχτεί ένας αγώνας, πολύ περισσότερο βέβαια να έχει και αποτελέσματα, όπως επιδιώκει και το κίνημα και εμείς επιδιώκουμε -και όλοι θέλουν να έχει έστω κάποια αποτελέσματα η πάλη αυτή- αν δεν έχει τη μαζική, την ενεργό συμπαράσταση των γονιών, των μαθητών;
Γιατί και οι γονείς, όπως και οι εκπαιδευτικοί, αντιμετωπίζουν και διαθεσιμότητες και ανεργία και χαμηλά μεροκάματα, χαμηλούς μισθούς, χαμηλές συντάξεις. Αυτή είναι η κοινωνία. Οι γονείς δεν είναι κάποιοι άλλοι που είναι αντίπαλοι, που λένε «τι θα κάνω το παιδί μου», «πώς θα γίνει» γιατί δεν έχει συνειδητοποιήσει αυτό το πρόβλημα που αντιμετωπίζει σήμερα, με ευθύνη του έστω, αλλά όμως πρέπει να το πάρεις υπόψη ως κίνημα, ως πρωτοπορία του κινήματος. Θα πρέπει να δουλέψεις με όλους αυτούς τους ανθρώπους, ώστε να οικοδομείται σταθερά και αυτή η συμμαχία και το ανέβασμα, η ωριμότητα της συνείδησης των εργαζομένων όλων και το μέτωπο πάλης, έτσι ώστε να έχει μακροχρόνια αποτελέσματα ο αγώνας.
Δεν τελειώνει η ιστορία μόνο μέσα σε δέκα μέρες. Ούτε καν τελειώνει με μια κυβερνητική εναλλαγή, εφόσον όλα τα άλλα γύρω μένουν ίδια, εννοώ το καπιταλιστικό κράτος, εννοώ την αστική εκμεταλλευτική κοινωνία, εννοώ την ΕΕ -δεν είναι καθόλου «ξύλινη» γλώσσα, είναι ακριβώς αυτό που συμβαίνει, αυτό που υπάρχει.
Άρα λοιπόν, θα πρέπει να οικοδομήσουμε ένα τέτοιο μέτωπο, μια τέτοια συμμαχία, έναν τέτοιο αγώνα και, βεβαίως, κλιμακωτά να ανεβαίνουν οι μορφές πάλης συνολικότερα, όχι μόνο ενός κλάδου, συνολικά όλων των κλάδων. Εμείς και ανοιχτοί είμαστε σε αυτό και ξεκάθαρη γραμμή και στρατηγική έχουμε.
Η γνώμη μας -και θέλουμε ευρύτερα να το σκεφτεί αυτό ο ελληνικός λαός, και άλλες πολιτικές δυνάμεις, αλλά κυρίως οι κοινωνικές δυνάμεις στις οποίες απευθυνόμαστε- είναι γέννημα - θρέμμα αυτού του συστήματος. Και το σύστημα αξιοποιεί τέτοια ναζιστικά - φασιστικά μορφώματα, όπως και στο παρελθόν έτσι και σήμερα, ακριβώς για να εμποδίσει την ανάπτυξη του εργατικού κινήματος, για να δώσει ανάσα ζωής στο σύστημα, που δυσκολεύεται και λόγω της κρίσης του.
Έτσι, λοιπόν, η Χρυσή Αυγή και τέτοια μορφώματα αξιοποιούνται πάντα από το σύστημα και σε αυτή την προσπάθεια αναμόρφωσης του πολιτικού συστήματος. Είναι στοιχεία του. Δεν είναι τυχαία, για παράδειγμα, η επίθεση αυτή χτες το βράδυ, έξω από τη Ναυπηγοεπισκευαστική Ζώνη, σε στελέχη του ΚΚΕ, τα οποία δεν έκαναν και τίποτα. Κολλούσαν κάποιες αφίσες για το 39ο Φεστιβάλ ΚΝΕ - «ΟΔΗΓΗΤΗ» στην Αθήνα, όπου θα συμμετάσχουν δεκάδες γνωστοί, επώνυμοι και αγαπητοί καλλιτέχνες, θα έχει πολιτιστικά, πολιτικά, επιμορφωτικά προγράμματα -αυτό που είναι γνωστό, αυτό που κάνει η ΚΝΕ και άλλες νεολαίες με τα φεστιβάλ τους. Και έκαναν οργανωμένη, μαφιόζικη επίθεση. Βράδυ, με κουκούλες, καλυμμένα πρόσωπα. Φυσικά αναγνωρίστηκαν κάποιοι.
Και βέβαια είναι ειδικά εκεί στη Ζώνη, όπου έχει πολλά προβλήματα, όπου μεγάλα επιχειρηματικά συμφέροντα ενδιαφέρονται για τον έλεγχο και του ταξικού κινήματος και των σωματείων και θέλουν να βάλουν δυνάμεις όπως τη Χρυσή Αυγή, να πατήσει πόδι.
Είναι σε ανοιχτή γραμμή με τέτοια επιχειρηματικά - εργοδοτικά συμφέροντα. Όπως είναι και αλλού. Με άλλες μορφές, όπως η «ενοικίαση» -εντός εισαγωγικών το λέω αυτό, αλλά αυτή είναι στην ουσία- εργαζομένων που τους στέλνουν σε εργοδότες εδώ, στα Οινόφυτα, στην Εύβοια για 10 και 15 ευρώ μεροκάματο, σε συνεννόηση με τη μεγαλοεργοδοσία. Για να βγάζει κέρδη ο καπιταλιστής. Τέτοιο μόρφωμα είναι η Χρυσή Αυγή.
Και φυσικά είναι επικίνδυνο και δολοφονικό, γιατί ήταν τέτοια δολοφονική επίθεση η χτεσινή, όπως και άλλες που έχει κάνει, και η αντιμετώπισή του δεν βρίσκεται πουθενά αλλού πέρα από τον ίδιο το λαό, την ίδια τη νεολαία, το ίδιο το οργανωμένο κίνημα. Τα συνδικάτα, οι σύλλογοι, οι φορείς, οι Επιτροπές Αγώνα και φυσικά, όσο τους αναλογεί, και τα πολιτικά κόμματα, οι πολιτικές νεολαίες θα πρέπει να συμβάλουν σε αυτό. Αλλά πρέπει να γίνει υπόθεση του λαϊκού κινήματος, του ίδιου του λαού. Να μην ανέχεται δηλαδή αυτά τα ναζιστικά εκτρώματα που υπάρχουν στην ελληνική κοινωνία, αλλά και σε άλλες χώρες, όπως ξέρετε της ΕΕ. Μόνο έτσι αντιμετωπίζεται.
Χρειάζεται ιδεολογική, πολιτική αντιμετώπιση, χρειάζεται ιδιαίτερη δουλειά μέσα στα σχολεία, στις σχολές αλλά κυρίως στα σχολεία, στο Δημοτικό, στην Πρωτοβάθμια Εκπαίδευση και στη δευτεροβάθμια, να ανοίξει το θέμα του φασισμού, να μην εξομοιώνεται ανιστόρητα ο φασισμός με τον κομμουνισμό.
Τα Μέσα Ενημέρωσης να παίξουν το ρόλο τους, και βέβαια να αποφεύγουν όσο γίνεται -θα πω τη δικιά μου παρατήρηση, την παρατήρηση του Κόμματός μας- ακόμα και την αρνητική προβολή του φασιστικού, του ναζιστικού μορφώματος της Χρυσής Αυγής.
Πολλές φορές έχει αντανάκλαση διαφορετική στο πώς το προσλαμβάνει ο άνθρωπος που είναι απελπισμένος, κάθεται σπίτι του και βλέπει τηλεόραση. Βλέπει κάποιους δήθεν φωνακλάδες, χωρίς να ξέρει ότι αυτοί είναι τσιράκια του συστήματος, είναι μέσα στο σύστημα. Ότι αυτοί που τον έχουν κάνει άνεργο, που τον έχουν ρίξει στη φτώχεια και την ανέχεια, να μην έχει να φάει και να ζήσει την οικογένειά του, είναι αυτοί που αποτελούν και την ηγεσία και τα μέλη της Χρυσής Αυγής, ως ενεργούμενα βεβαίως μονοπωλιακών ομίλων, διαφόρων τέτοιων συμφερόντων.
Άρα, λοιπόν, θα ήθελα με την αφορμή αυτή να πω, πως στηριζόμαστε στη βοήθεια, στην πείρα, στις γνώσεις και στις ικανότητες και των προηγούμενων στελεχών και όλων των γενιών των στελεχών, πολύ περισσότερο της Αλέκας Παπαρήγα, η οποία είναι παρούσα στην Κεντρική Επιτροπή, σε δουλειές του Κόμματος, συμβάλλει αποφασιστικά στην καθημερινή δουλειά του Κόμματος.
Όπως το γράφετε κι εσείς -διαβάζω και στις εφημερίδες και στα μέσα- δεν είναι έτοιμο το πολιτικό σύστημα για τις εναλλακτικές λύσεις που θέλει να διαμορφώσει. Μπορεί η καταρχήν επιλογή να είναι η δημιουργία αυτού του νέου διπολισμού ΝΔ - ΠΑΣΟΚ με κάποια σχήματα, να το πω σχηματικά κεντροδεξιά και κεντροαριστερά, ΣΥΡΙΖΑ με κάποιες άλλες ομάδες και κόμματα ανάλογα πώς θα έρθουν τα εκλογικά αποτελέσματα σε μια μελλοντική εκλογική μάχη. Αλλά ταυτόχρονα γίνεται προσπάθεια ανασύστασης με πυρήνα το ΠΑΣΟΚ ή άλλες δυνάμεις αυτού του «κεντρώου» χώρου. Βέβαια τα συγκροτήματα του Τύπου προωθούν και προβάλλουν αυτή την ιδέα, αξιοποιώντας και ανεξάρτητους βουλευτές που προέρχονται από το παλιό ΠΑΣΟΚ ή από άλλα κόμματα και ομάδες και κινήσεις που δημιουργούνται στην ελληνική κοινωνία.
Είναι σε εξέλιξη, λοιπόν, αυτό το ζήτημα, νομίζω ότι το παρακολουθούν όπως το παρακολουθούμε κι εμείς και όλος ο ελληνικός λαός, πώς θα εξελιχθεί.
Δεν χαϊδεύουμε αυτιά, όπως άλλες δυνάμεις, δίνοντας διάφορες υποσχέσεις άμεσες. Το ΚΚΕ για «το σήμερα» έχει καταθέσει προτάσεις νόμου στη Βουλή για το πρόβλημα της ανεργίας, για το πώς θα ανακουφιστούν οι άνεργοι και τι μέτρα πρέπει να παρθούν στα επιδόματα, σε μία σειρά άλλα ζητήματα. Το ΚΚΕ έχει καταθέσει προτάσεις νόμου για να μη γίνονται πλειστηριασμοί, για να μη γίνονται κατασχέσεις, για να μην πληρώνονται τα χαράτσια, για να μειωθεί, να μην πληρώνει ο κόσμος, οι εργαζόμενοι, οι άνεργοι στις αστικές συγκοινωνίες, στα μέσα μαζικής μεταφοράς.
Το ΚΚΕ έχει καταθέσει προτάσεις για στεγνά προγράμματα και ενίσχυση του αγώνα των γονιών και των παιδιών στις θεραπευτικές κοινότητες ενάντια σε όλα τα ναρκωτικά. Το ΚΚΕ έχει προτείνει και έχει καταθέσει Ερωτήσεις, Προτάσεις Νόμου στη Βουλή για μια σειρά άλλα ζητήματα που αφορούν την Υγεία, την Παιδεία κλπ. Και αυτά δεν είναι ζητήματα που τα παραπέμπουμε στο σοσιαλισμό ή σε μια άλλη κοινωνία. Τα παλεύουμε από τώρα. Και δεν τα παλεύουμε μόνο μέσα στη Βουλή ή κυρίως μέσα στη Βουλή. Κυρίως τα παλεύουμε μέσα από τα σωματεία, μέσα από τα συνδικάτα, μέσα από τους συλλόγους, μέσα στο λαϊκό κίνημα προσπαθώντας να κινητοποιηθούν δυνάμεις σε αυτή την κατεύθυνση. Και υπάρχουν αποτελέσματα σε αυτή την προσπάθεια. Είναι γεγονός τι έχουν καταφέρει οι Κομματικές Οργανώσεις του ΚΚΕ και της ΚΝΕ, Λαϊκές Επιτροπές που έχουν στηριχτεί από το ΠΑΜΕ, την ΠΑΣΕΒΕ, την ΠΑΣΥ στον αγροτικό χώρο, την ΟΓΕ στις γυναίκες, το ΜΑΣ και δεν έχουν γίνει κατασχέσεις σπιτιών, δεν έχει γίνει διακοπή ρεύματος, να μην πάει η εφορία και κάνει κατάσχεση.
Αυτά είναι δείγματα γραφής που δείχνουν ότι το ΚΚΕ αυτά που λέει τα εννοεί και ο αγώνας του αρχίζει από σήμερα. Μόνο που δεν τελειώνει σήμερα ή αύριο το πρωί ή άντε το πολύ πολύ σε ορίζοντα κάποιων μηνών, όταν θα γίνουν κάποιες εκλογές, εάν δεν υπάρχουν οι προϋποθέσεις. Αν υπάρξουν οι προϋποθέσεις, το ΚΚΕ είναι έτοιμο να συμμετάσχει σε εργατική λαϊκή εξουσία, με κοινωνικοποίηση των μονοπωλίων, με αποδέσμευση από την ΕΕ, με μονομερή διαγραφή του χρέους, που θα υπάρχει κεντρικός επιστημονικός πανεθνικός σχεδιασμός. Όχι για κανέναν άλλο λόγο, επειδή το έκαναν κάποιοι άλλοι, όπως λένε ορισμένοι, οι οποίοι απέτυχαν -και εννοούν το σοσιαλισμό που γνωρίσαμε τον προηγούμενο αιώνα σε διάφορες χώρες- αλλά γιατί είναι ο μόνος τρόπος για να μπορέσεις να σχεδιάσεις την οικονομία σου, την ανάπτυξη, να κατανείμεις πόρους, να κατανείμεις εργατικό δυναμικό, να λύσεις το πρόβλημα της μόνιμης και σταθερής δουλειάς.
Όταν το λαϊκό κίνημα, ο λαός θα είναι έτοιμος να αναθέσει την εξουσία στο ΚΚΕ, μέσα από τη λαϊκή συμμαχία, μαζί φυσικά με άλλες κοινωνικές δυνάμεις ή και με άλλες πολιτικές δυνάμεις που θα έχουν δημιουργηθεί πιθανόν και θα κινούνται όμως σε αυτή την κατεύθυνση στο μέλλον μέσα από τις γραμμές της λαϊκής συμμαχίας, βεβαίως εκεί θα είναι και η οριστική λύση αυτών των προβλημάτων.
Γιατί τώρα, με τα επιδόματα φιλανθρωπίας ή για παράδειγμα με τα συσσίτια που σ' αυτό βοηθάνε και οι κομμουνιστές. Θεωρείτε εσείς ότι το ΚΚΕ επειδή βλέπει αυτή τη συνολική αλλαγή, αν δει στη γειτονιά ή στη Λαϊκή Επιτροπή που δουλεύει ή το σωματείο έναν άνεργο να μην έχει να ταΐσει το παιδί του, δεν θα οργανώσει δουλειά μέσα από τα σωματεία και όχι με χορηγούς τους επιχειρηματίες για να μπορέσει να φάει ή για να μπορέσει να του ανοίξει το ρεύμα ή για οτιδήποτε; Κάνουμε τέτοια πράγματα.
Όμως το να μην κοπεί σήμερα το ρεύμα δεν λύνει για πάντα το πρόβλημα. Του χρόνου που δεν θα έχει να πληρώσει πάλι θα του το κόψουν. Και αν δεν το πάρει χαμπάρι κάποιο σωματείο, αν δεν το πάρει χαμπάρι το ΠΑΜΕ, η Κομματική Οργάνωση εκεί ή δεν το πει ο ίδιος, μπορεί και να του το κόψουν. Να μην προλάβεις δηλαδή να το αποτρέψεις.
Άρα δεν είναι λύση όλες αυτές οι προτάσεις φιλανθρωπίας. Άντε να βγάλουμε ένα μικρό «μέρισμα» δήθεν από το «κούρεμα» του χρέους για να δώσουμε σε κανένα φτωχό ή σε κανέναν χαμηλοσυνταξιούχο, αυτά δεν σε πάνε μακριά. Το σύστημα είναι αδηφάγο. Τα παίρνει από όλες τις μπάντες από όλες τις μεριές. Και να δώσει ένα ψίχουλο τώρα σε μια κατηγορία έστω, δεν λέμε σε άτομο μεμονωμένο, θα το πάρει αύριο διπλό και τριπλό. Και μέσα από την εφορία και μέσα από την αύξηση τιμών και μέσα από τη μείωση του μεροκάματου και μέσα από την αύξηση των φαρμάκων…
Για τον εκφυλισμό του συνδικαλιστικού κινήματος και του εργατικού και άλλων μαζικών κινημάτων, ευθύνεται πρώτα απ' όλα ο συμβιβασμός, οι ηγεσίες που συμβιβάστηκαν όλα αυτά τα χρόνια, που συμβιβάστηκαν με κυβερνήσεις, με τη μεγαλοεργοδοσία, με τα συμφέροντα των εφοπλιστών, των βιομηχάνων, των τραπεζιτών.
Φταίει η συνδικαλιστική γραφειοκρατία που εξέθρεψαν τα κόμματα που ήταν σε κυβερνήσεις, τα κυβερνητικά κόμματα ή κόμματα της κυβερνώσας, όπως λέγεται, αριστεράς ή κόμματα που συμμετείχαν σε αστικούς θεσμούς. Που διαχειρίζονταν ζητήματα μέσα από διάφορες επιτροπές, ΟΚΕ, άλλες ομάδες κλπ., που διαχειρίζονταν κονδύλια, οργάνωσαν γραφειοκρατικά το συνδικαλιστικό κίνημα και συνέβαλαν αποφασιστικά στον εκφυλισμό του, στο να σαπίζει συνεχώς το κίνημα. Συνέβαλαν στην αποδιοργάνωση του κινήματος.
Το γεγονός ότι δεν βρέθηκε έτοιμο το εργατικό, λαϊκό κίνημα, τα σωματεία, οι φορείς να αντιμετωπίσουν αυτή τη λαίλαπα της κρίσης και των πολιτικών που έφεραν οι κυβερνήσεις, τα μνημόνια, η ΕΕ κλπ. έχει να κάνει κυρίως με αυτό.
Φυσικά ευθύνες υπάρχουν, σε όλους μπορεί να υπάρχουν. Αυτά δεν τα λέω για να αποφύγουμε εμείς δικές μας ευθύνες. Όμως οι ευθύνες του ΚΚΕ είναι άλλες. Εμείς τις έχουμε εντοπίσει. Άλλωστε στο Συνέδριό μας γι' αυτό μιλάμε, για την ανάγκη γρήγορης ανασύνταξης του εργατικού συνδικαλιστικού κινήματος, για την αναγκαιότητα οι κομμουνιστές απ' την ΚΕ μέχρι την ΚΟΒ, οι συνδικαλιστές μας, δηλαδή αυτοί που ασχολούνται με το κίνημα πιο άμεσα και είναι εκλεγμένοι στα συνδικάτα, να αναμορφώσουν τη δουλειά τους. Να σταθούν στο ύψος που απαιτούν οι συνθήκες της ταξικής πάλης σήμερα και βεβαίως να αναζωογονήσουν, να αναγεννήσουν θα έλεγα, τα σωματεία μέσα απ' τη συμμετοχή την ουσιαστική των εργαζομένων. Γιατί οι εργαζόμενοι έχουν κάτσει στην άκρη δυστυχώς, δεν συμμετέχουν ενεργά στις διαδικασίες και αυτό είναι το κρίσιμο ζήτημα που πρέπει να λύσουμε. Αλλά παρ' όλα αυτά δίνουμε μάχες, παρότι υπάρχουν αυτές οι δυσκολίες, παρότι δεν έχουμε πλειοψηφία σε πάρα πολλά σωματεία. Στην πλειοψηφία βρίσκονται οι δυνάμεις του εργοδοτικού συνδικαλισμού, του ρεφορμισμού, που βρίσκονται βεβαίως και στα κυβερνώντα κόμματα ή σε όσα τώρα έχουν μετακομίσει απ' το ΠΑΣΟΚ στον ΣΥΡΙΖΑ. Παρ' όλα αυτά και εμείς θα πρέπει να συμβάλουμε αποφασιστικά.
Για να ολοκληρώσω, δρούμε σε συνθήκες μη επαναστατικής κατάστασης, για να μιλήσω για ζητήματα στρατηγικής και κάπως θεωρητικά. Δεν αποκλείεται να φτάσει η στιγμή που «οι πάνω να μην μπορούν, οι κάτω να μην θέλουν», να υπάρχει τέτοια όξυνση της ταξικής πάλης και του κινήματος που να οδηγήσει την εργατική τάξη, τις λαϊκές μάζες σε διάθεση για ριζικές άμεσες επαναστατικές αλλαγές. Αυτό η ιστορία το έχει ζήσει, οι άνθρωποι φυσικά μέσα απ' την ιστορία, το κίνημα το έχει βιώσει στο παρελθόν. Εμείς θεωρούμε ότι αυτό θα συμβεί, μόνο που η κατάσταση δεν είναι τέτοια σήμερα, οι συνθήκες δεν είναι τέτοιες, δεν υπάρχουν οι προϋποθέσεις. Αυτή είναι η διαφορά. Δεν αποκλείουμε λοιπόν να δημιουργηθούν οι προϋποθέσεις. Απ' αυτή την άποψη το καθήκον μιας πρωτοπορίας όπως είναι το ΚΚΕ, σε κοινωνικό επίπεδο η εργατική τάξη μέσα σ' αυτή την ευρύτερη λαϊκή συμμαχία με τους αυτοαπασχολούμενους, με τη φτωχή αγροτιά θα πρέπει να προετοιμάζονται από σήμερα και γι' αυτές τις στιγμές όπου θα πρέπει να βάλουν επί τάπητος το ζήτημα της δικής τους, της εργατικής λαϊκής εξουσίας και της οικοδόμησης μιας άλλης κοινωνίας.
Από κει και πέρα, όταν το κίνημα μένει σε μορφές -δεν λέω αυτό που λέγαμε πριν για τον εκφυλισμό, τις ευθύνες των ηγεσιών κλπ. που υπάρχουν- όταν ο ένας κλάδος ασχολείται ή βλέπει τα δικά του κυρίως προβλήματα, ζητήματα και αιτήματα, όταν ο άλλος κλάδος αντίστοιχα κάνει το ίδιο, όταν δεν υπάρχει συντονισμός και κοινή δράση και στόχοι, πού θα στοχεύει αυτή η υπόθεση, τότε δημιουργούνται προβλήματα, δυσκολεύει η κατάσταση.
Το ΚΚΕ θεωρεί ότι από σήμερα πρέπει να παλεύουμε για την ανάπτυξη του εργατικού λαϊκού κινήματος, για την αναζωογόνησή του, την ανασύνταξή του, για αλλαγή συσχετισμών που είναι αρνητικοί σήμερα μέσα στο συνδικαλιστικό κίνημα και για τη δημιουργία προϋποθέσεων, όσον αφορά στο περιεχόμενο, τις μορφές πάλης, τι κίνημα, για ποιο σκοπό και με ποιους στόχους. Και οι στόχοι και του κινήματος θα πρέπει να φτάσουν μέσα απ' τη συγκρότηση αυτής της λαϊκής συμμαχίας ξαναλέω και στο ζήτημα της εξουσίας.
Το ξαναεξηγώ για να μην παρεξηγηθώ, δεν εννοώ ότι το κίνημα, οι εργαζόμενοι, και μέσα απ' τα συνδικαλιστικά τους όργανα δεν θα πρέπει να παλεύουν για αλλαγή πολιτικής, για αλλαγή κυβερνήσεων, για αλλαγή τάξης στην εξουσία. Το αντίθετο λέω. Εμείς αυτό παλεύουμε κι αυτό θέλουμε να κάνουμε. Είναι άλλο αυτό όμως και άλλο ένα κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης που κινείται στην ίδια κατεύθυνση, εντός των τειχών της ΕΕ, που δεν θα λύσει ουσιαστικά τα προβλήματα και δεν θα πάει σε δημόσιο δωρεάν σχολείο, 12χρονο κλπ. όπως θα γινόταν σε μια άλλη πραγματικά εργατική λαϊκή εξουσία, αλλά ουσιαστικά να κοροϊδεύει τον κόσμο και να καλεί τον κόσμο, ο οποίος υποφέρει, ο οποίος αγανακτεί, οργίζεται, για να τον στηρίξει, για να κάνει μία απ' τα ίδια, στα πλαίσια του νέου διπολισμού που διαμορφώνεται.
- Είναι γνωστό ότι το ΚΚΕ προειδοποιούσε για τις συνέπειες του επιθετικού καπιταλισμού, γιατί πιστεύετε λοιπόν -εφόσον αυτή η θεωρία επιβεβαιώνεται- πως δεν μπορείτε να κεφαλαιοποιήσετε την επιβεβαίωση αυτή στα ποσοστά των δημοσκοπήσεων;
Για τις δημοσκοπήσεις. Δεν θα πω το τετριμμένο, για το πώς εμείς ως Κόμμα, βλέπουμε τις δημοσκοπήσεις. Θα έλεγα όμως, το εξής: Το ΚΚΕ, παρά την επίθεση που έχει δεχτεί και παρά τις δυσκολίες της περιόδου μετά τις προηγούμενες εκλογές, βρίσκεται σε πορεία σταθερής ιδεολογικής, πολιτικής και οργανωτικής ανάκαμψης. Σε διαδικασία συσπείρωσης των γραμμών του, σταθερότητας και ανοδικής πορείας. Αυτό το βλέπουμε και αναφέρομαι, όταν λέω για τις γραμμές μας, δεν εννοώ εσωκομματικά που έχουμε καταλήξει, έχουμε ολοκληρώσει ένα πολύ σπουδαίο συνέδριο για την Ιστορία του Κόμματος, το 19ο, με σημαντικές αποφάσεις, με ομόφωνα εκφρασμένες αποφάσεις στο Συνέδριο και με μεγάλη συμμετοχή των κομματικών μελών και των μελών της ΚΝΕ, με υψηλά ποσοστά αποδοχής των Θέσεων της ΚΕ, με ιδεολογικοπολιτική ενότητα. Αναφέρομαι και στη συσπείρωση φίλων του Κόμματος, ψηφοφόρων, ευρύτερων δυνάμεων από άλλα πολιτικά κόμματα, που προσβλέπουν στο ΚΚΕ, που μπορεί να μη συμφωνούν σε όλα μαζί μας ή να συμφωνούν σε κάποια, αλλά αναγνωρίζουν στο ΚΚΕ τη δύναμη αυτή της εγγύησης, της εμπιστοσύνης, της σταθερότητας, της σοβαρότητας, που μπορεί να βοηθήσει αποφασιστικά και το εργατικό λαϊκό κίνημα να ανακάμψει και βεβαίως το λαό μας και το κίνημά του να βαδίσει σε μια άλλη ρότα όπου θα γίνει πραγματικότητα η λαϊκή ευημερία.
Τώρα από εκεί και πέρα μπορεί να συζητήσουμε άλλα ζητήματα. Για παράδειγμα, εγώ θα σχολίαζα -όχι για το ερώτημά σας, αλλά σε άλλο ερώτημα- ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δίνει λαβές λόγω της τυχοδιωκτικής, της καιροσκοπικής πολιτικής τους. Αυτό είναι γεγονός. Αυτό δεν το λέει το ΚΚΕ, το λένε στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, μέλη και οπαδοί του ΣΥΡΙΖΑ και το λένε και δημόσια. Τα ξέρετε κι εσείς, τα έχετε γράψει, τα ξέρει όλη η ελληνική κοινωνία. Αυτό όμως είναι πρόβλημα του ΣΥΡΙΖΑ, δεν είναι θέμα δικό μας ούτε απ' τη ΔΕΘ κι απ' αυτή τη συνέντευξη Τύπου να κάνουμε μαθήματα πολιτικής συμπεριφοράς ή οτιδήποτε άλλο. Μόνο ως επισήμανση, επειδή θέσατε εσείς το ερώτημα.
Δεν συμμεριζόμαστε αυτές τις απόψεις, γιατί και με πιθανή αναιμική ανάκαμψη και χωρίς την αναιμική ανάκαμψη, που λέει ο ΣΥΡΙΖΑ, και με την πολιτική της επιμήκυνσης του χρέους ή νέων δανείων, χωρίς μνημόνια, που είπε ο κ. πρωθυπουργός απ' τη ΔΕΘ και με την πολιτική που λέει ο κ. Τσίπρας για «κούρεμα» του χρέους, μαζί με τις υπόλοιπες δυνάμεις, θα εξακολουθούν να ισχύουν τα αντιλαϊκά μέτρα που έχουν ψηφιστεί μέχρι σήμερα και θα παρθούν και καινούργια.
Δεν υπάρχει ούτε μία περίπτωση στο εκατομμύριο (και το υπογράφουμε αυτό) να δώσει δάνειο η Γερμανία, η ΕΕ, το ΔΝΤ και να μη ζητήσει μέτρα. Δεν υπάρχει περίπτωση να γίνει «κούρεμα» ή επιμήκυνση ή ό,τι άλλο και να μην υπάρχουν και νέα μέτρα και να μη ζητήσει αυστηρή τήρηση των ήδη υπαρχόντων.
Άρα πού είναι η λαϊκή ευημερία; Πού είναι η εναλλακτική έστω πρόταση κάποιας ανακούφισης;
Κατά τη γνώμη μας, δεν υφίσταται και με τις δύο αυτές κυβερνητικές προτάσεις. Γιατί πρόκειται για κυβερνητικές προτάσεις.
Άρα ξαναλέω το εξής: Είναι αναγκαία και επίκαιρη η πρόταση του ΚΚΕ που λέει ότι με εργατική λαϊκή εξουσία, όπου πραγματικά ο λαός θα μπορεί να είναι αφέντης στον τόπο του, όπου θα υπάρχει κοινωνικοποίηση των μονοπωλίων, όπου θα υπάρχει μονομερής διαγραφή του χρέους, καμία αναγνώρισή του, ούτε μέρους του χρέους, όπως προτείνει ο ΣΥΡΙΖΑ, ούτε οτιδήποτε άλλο, όπου θα υπάρχει αποδέσμευση απ' την ΕΕ και όχι μόνο απ' το νόμισμα -γιατί κι άλλες χώρες βρέθηκαν ή μπορεί να βρεθούν εκτός νομίσματος και να 'ναι μέσα στην ΕΕ και να πληρώνουν οι λαοί τους τα ίδια μέτρα αντιλαϊκά που πληρώνει και ο ελληνικός– μπορεί να υπάρχει πραγματική προοπτική για το λαό.
Άρα αποδέσμευση απ' την ΕΕ, αποδέσμευση απ' όλους τους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς, όπως είναι το ΝΑΤΟ, και βεβαίως ένας επιστημονικός κεντρικός σχεδιασμός που θα μπορεί να οδηγήσει σε ανάπτυξη την οικονομία προς όφελος του λαού και θα μπορεί να εξασφαλίσει αυτό που λέμε λαϊκή ευημερία με βάση τις σημερινές, τις σύγχρονες ανάγκες του λαού μας.
Αυτή είναι ξεκάθαρα η πολιτική πρόταση του Κόμματος. Σε όσους μας λένε - για να το πω κι αυτό και να μη μείνει κανένα κενό - ότι «τέλος πάντων, βρε αδερφέ, σας θέλουμε για να είστε εγγύηση, ακριβώς επειδή δεν τους έχουμε εμπιστοσύνη ούτε του Τσίπρα, ούτε του ΣΥΡΙΖΑ και όποιων άλλων κάνουν κυβέρνηση αύριο, σας θέλουμε να μπείτε σε μια τέτοια κυβέρνηση για να είστε εγγύηση γιατί σε εσάς μόνο ακουμπάμε», και μας το λένε καλοπροαίρετα. Στον κόσμο που σκέφτεται έτσι και το λέει από βάθος καρδιάς, ειλικρινά απαντάμε ότι απ' τη στιγμή που μπούμε σε μια τέτοια κυβέρνηση ή δώσουμε ανοχή σε μια τέτοια κυβέρνηση αύριο, θα πάψουμε αυτόματα να είμαστε εγγύηση. Γιατί είμαστε εγγύηση σήμερα ακριβώς γιατί έχουμε αυτή την πολιτική, έχουμε αυτή τη στρατηγική, έχουμε αυτές τις προτάσεις και λέμε πού μπορεί να βρει πραγματικά εναλλακτική λύση ο ελληνικός λαός, η ελληνική νεολαία, απέναντι στα αδιέξοδα της καπιταλιστικής κρίσης. Άρα είμαστε ξεκάθαροι νομίζω και σ' αυτό.
