Γεμίσαμε κοριούς!

Σαμαρακατρανέμια
ίλεως ίλεως ίλεως!

Πάνω από 50.000 τηλέφωνα στη χώρα παρακολουθούνται!
Τα τηλέφωνα άνω των 50.000 πολιτών υποκλέπτονται από την ΕΛ.ΑΣ. και την ΕΥΠ για λόγους «εθνικής ασφάλειας»!
Μόνο τον τελευταίο χρόνο, σύμφωνα με την έκθεση της Αρχής Διασφάλισης Απορρήτου Επικοινωνιών, οι επίσημες παρακολουθήσεις τηλεφώνων αυξήθηκαν κατά 70%!

*

Τα πράγματα είναι σοβαρά.
Και επικίνδυνα.
Δε χρειάζεται καν η ρήση του Φράνκλιν ότι
«όσοι θυσιάζουν στοιχειώδεις ελευθερίες για λίγη ασφάλεια,
δεν αξίζουν ούτε ελευθερία ούτε ασφάλεια»,
για να καταδειχτεί πού οδηγεί το καουμπόικο δόγμα «Ασφάλεια ή ελευθερία».

*

Ειδικά, μάλιστα, όταν το γενικευμένο φακέλωμα εφαρμόζεται σε συνθήκες οικονομικής βαρβαρότητας,
οι οποίες δεν μπορούν παρά να στηρίζονται στις κάθε λογής «νόμιμες και ηθικές» μεθόδους κοινωνικής και πολιτικής καταστολής,
τότε συνιστά σαφή ένδειξη διαμόρφωσης ενός τερατώδους θερμοκηπίου εκκόλαψης μηχανισμών και σχεδίων τρομοκράτησης και ανελευθερίας.

*

Απαιτείται εγρήγορση.
Αντιγράφουμε από το χτεσινό πρωτοσέλιδο σχόλιο του «Ριζοσπάστη»:

*

«Δεκάδες χιλιάδες τηλεφωνικές γραμμές και διαδικτυακές μορφές επικοινωνίας είναι υπό τη συνεχή παρακολούθηση της Αστυνομίας και της ΕΥΠ με επίκληση την "κρατική ασφάλεια" και πρόσχημα διάφορες περιπτώσεις που νομότυπα μπορούν να ενταχθούν στις διαδικασίες άρσης του απορρήτου.
Ο αριθμός των παρακολουθήσεων αυξήθηκε κατά 70% το 2011, συγκριτικά με το 2010, σύμφωνα με την έκθεση της λεγόμενης Αρχής Διασφάλισης Απορρήτου Επικοινωνιών (ΑΔΑΕ).
Οταν, λοιπόν, καταγράφει ότι οι νομότυπες παρακολουθήσεις της Αστυνομίας και της ΕΥΠ ξεπερνούν τις 50.000 για τον τελευταίο χρόνο, γίνεται ολοφάνερο ότι η παρακολούθηση και η καταγραφή των τηλεφωνικών συνδιαλέξεων και του ίντερνετ είναι ένα γενικευμένο φαινόμενο.
Η κυβέρνηση πρέπει να δώσει εξηγήσεις και για τον τεράστιο όγκο των νομότυπων παρακολουθήσεων και για το συνολικό καθεστώς της εκτεταμένης παρακολούθησης.
Ο λαός πρέπει να ανησυχήσει και σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να αποδεχθεί το φακέλωμα και την καταστολή της δράσης του ενάντια στη βάρβαρη πολιτική του κεφαλαίου και των κομμάτων του».

Γράφει:
ο Νίκος ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ

Κουράγιο, κυρία Μέρκελ...

Οπως μας διαβεβαίωσε, προχτές, η κυρία Μέρκελ «ματώνει η καρδιά» όποιου (σ.σ.: προφανώς και η δική της...) ακούει για τις μειώσεις μισθών και συντάξεων των φτωχών ανθρώπων στην Ελλάδα...

*

Το είδος της συμπάθειας της κυρίας Μέρκελ μέχρι που θα μπορούσε και να μας συγκινήσει.
Μάλλον, όμως, έχουμε γίνει χοντρόπετσοι, γεγονός στο οποίο έχουν συμβάλει οι δικοί μας, οι εγχώριοι δήμιοι, καθώς αν μη τι άλλο και από πολύ νωρίς φρόντισαν να μας καταστήσουν απολύτως κοινωνούς για εκείνο το είδος των συναισθημάτων που πλημμυρίζουν τους δημίους (μας).

*

Εχουμε, για παράδειγμα:

*

Τον Παπανδρέου, που έλεγε πόσο «περισσότερο σοσιαλιστής» είχε γίνει, βλέποντας τον πόνο και τη δυστυχία του κόσμου
(σ.σ.: που εκείνος προκαλούσε...).

*

Τον Βενιζέλο, που έβγαινε στα κανάλια για να δηλώσει ότι «συμπάσχει» και ότι «συμπονά» τον φτωχό άνθρωπο
(σ.σ.: που εκείνος τον φτωχοποίησε...)

*

Τον Λοβέρδο, που με υγρά τα μάτια ανακοίνωνε ότι οι εργάτες θα απολύονται στο άψε - σβήσε και ότι τα ψίχουλα της σύνταξης θα γίνουν λιγότερα ψίχουλα και θα καταβάλλονται... μετά θάνατον
(σ.σ.: στην περίπτωση αυτουνού όντως «δεν υπάρχει σάλιο»...).

*

Τον Σαμαρά που με σπαραξικάρδιο, άμα τε και ποιητικό στόμφο, έπαιξε επί δύο χρόνια την παράσταση «δεν συμμετέχω στο λάθος», για να μετατραπεί - εξίσου σπαραξικάρδια και εξίσου «ποιητικά - σε πρωταγωνιστή της άλλης παράστασης, εκείνης που υποτίθεται ότι κατηγορούσε
(σ.σ.: και για να έρθει έτσι η στιγμή να φανεί πόσο δίκιο είχε εκείνος ο σοφός που έλεγε ότι ταξικές πολιτικές και φαρισαϊκές συμπεριφορές σαν αυτές του Σαμαρά «είναι κάτι παραπάνω από έγκλημα, είναι "λάθος"»...).

*

Είναι προφανές, λοιπόν, ότι ως λαός δεν μας χρειάζεται άλλη «συμπάθεια».
Ούτε χρειάζεται τα κανάλια και οι εφημερίδες των εγχώριων τροϊκανών να μας βομβαρδίζουν με τη «στεναχώρια» της Μέρκελ, δείγμα, λένε, της ύπαρξης κάποιας... φιλελληνικής χορδής στα μέσα της.
Οι «σωτήρες», και οι ντόπιοι και οι ξένοι, μας έχουνε από καιρό χορτάσει με τη συμπάθειά τους. Και μας έχουνε, ήδη, πνίξει με τα «κροκοδείλια» δάκρυά τους.

Γράφει:
ο Νίκος ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ

Ολάντ ντ' άλλων...

«Το μόνο που έδειξαν οι συναντήσεις του (σ.σ.: του κ. Σαμαρά) με τους Ευρωπαίους ηγέτες είναι η κοινή προσήλωση της ελληνικής κυβέρνησης και του χρεοκοπημένου ευρωπαϊκού νεοφιλελευθερισμού ως προς την πιστή εφαρμογή του μνημονιακού προγράμματος»,
αναφερόταν, μεταξύ άλλων, στην ανακοίνωση του ΣΥΡΙΖΑ (25/8/2012), με αφορμή τις συναντήσεις του πρωθυπουργού με τους Μέρκελ - Ολάντ.
Και προς στιγμήν προβληματιστήκαμε:
Καλά η Μέρκελ, αλλά είναι δυνατόν να συγκαταλέγεται και ο Ολάντ στις δυνάμεις του «χρεοκοπημένου ευρωπαϊκού νεοφιλελευθερισμού ως προς την πιστή εφαρμογή του μνημονιακού προγράμματος»;
Κι αν ναι, από πότε συνέβη το μοιραίο; Από πότε εκείνος ο «νέος άνεμος» που θα έφερνε ο Ολάντ μετατράπηκε σε «λίβα που καίει τα σπαρτά»;
Εκτός, βέβαια, αν «νέος άνεμος» δεν υπήρξε ποτέ. Εκτός αν επρόκειτο απλώς για τον συνήθη «αέρα κοπανιστό» περί την «κοινωνική Ευρώπη» που πούλαγε προεκλογικά ο ΣΥΡΙΖΑ. Εκτός αν πρόκειται για την ίδια, τη γνωστή και απαράλλαχτη «κοινωνική Ευρώπη» των πολυεθνικών της ΕΕ. Τη μία και μοναδική ΕΕ των Μέρκελ - Ολάντ.
Την ΕΕ, δηλαδή, εκείνων που δεν κάνουν βήμα πίσω από την «πιστή εφαρμογή του μνημονιακού προγράμματος», και με τους οποίους, αντί του Σαμαρά, διεκδικεί να «διαπραγματεύεται» ο ΣΥΡΙΖΑ...

Σαμαράς - Στουρνάρας συζητούν περί του βαθύτερου νοήματος της... «επαναδιαπραγμάτευσης». Με το πενάκι του Ανδρέα Πετρουλάκη (από την «Καθημερινή»)

Προς απεργία οδεύουν οι εργαζόμενοι στην «Λουφτχάνσα».
Αδημονούμε να ακούσουμε και να θαυμάσουμε την επιχειρηματολογία των κ.κ. Τρέμη, Καψή, Πρετεντέρη, Πορτοσάλτε, Παπαδημητρίου κ.ά. για το γεγονός πως τέτοιου είδους
αντικοινωνικές ενέργειες (σ.σ.: απεργίες),
σε στρατηγικούς τομείς (σ.σ.: αερομεταφορές),
διασύρουν τη χώρα (σ.σ.: τη... Γερμανία)
στα μάτια της οικουμένης...