Κανένα κλάμα για τους καπιταλιστές

«Και μας ήρθαν τα μαντάτα, μαχαιριές παναθεμάτα», λέει το λαϊκό άσμα. Και δώστου κλάμα σ' ορισμένα από τα επιτελεία της ντόπιας αστικής τάξης. Οχι για τις συνέπειες που έχει για το λαό το γεγονός ότι η καπιταλιστική κρίση απλώνεται πλέον σ' όλη την επικράτεια της Ευρωπαϊκής Ενωσης, αλλά γιατί δημιουργούνται κίνδυνοι σε τομείς που έχουν επενδύσει κι ως τώρα είχαν διασφαλίσει ότι έχουν ανταγωνιστικό πλεονέκτημα, δηλαδή είχαν τσακίσει ως εκεί που δεν παίρνει τα εργατικά δικαιώματα.
Αποκαλύπτονται κροκόδειλοι, όταν περνούν στο διά ταύτα: ποιος θα πληρώσει; «Οι μισθωτοί», αποφαίνονται χωρίς δισταγμό. Αποκαλύπτονται, επίσης, διπλά υποκριτές όταν καλούν την κυβέρνηση να βάλει τα λεφτά που θα πάρει από την περίφημη «δόση» στην «ανάπτυξη».

Η Τράπεζα της Ελλάδας εξήγησε προχτές ότι το χρήμα της «δόσης» πάει όλο στην ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών και ότι επίσης, δεκάρα δεν θα πάει καν σε παροχή δανείων από τις τράπεζες. Απλά πράγματα. Καμιά ρευστότητα δεν θα προκύψει στην αγορά από τη «δόση». Αυτό είναι δε-δο-μέ-νο!
Οι προπαγανδιστές της αστικής τάξης, όμως, είναι υποχρεωμένοι να κρύψουν το δεδομένο και να μιλήσουν για ανάπτυξη που θα προκύψει από τη δόση, για να πείσουν ότι οι θυσίες δεν πάνε χαμένες, ότι υπάρχει ελπίδα.
Καμιά ελπίδα δεν υπάρχει για το λαό όσο ακουμπάει τα όνειρά του στα συμφέροντα των καπιταλιστών.
Ενα παραμένει ισχυρό: Καμιά θυσία για την πλουτοκρατία!
Η πάλη ενάντια στη νέα φοροεπιδρομή έχει ένα τέτοιο στοιχείο. Να μην εξασφαλιστεί ούτε σεντ από νέους φόρους για την καπιταλιστική ανάπτυξη.
Για να προλάβει μια τέτοια ενότητα πάλης που θα βάζει απέναντι τους καπιταλιστές και την πολιτική της, η αστική τάξη μαγειρεύει:
Περνά μέσα από τα έντυπα και ηλεκτρονικά μέσα που ελέγχει τη διάσπαση καλλιεργώντας ενοχές: «Ε, δεν πειράζει που θα πληρώσουν υψηλό φόρο όσοι έχουν 40.000 εισόδημα, δεν βλέπεις άλλους που δεν έχουν καθόλου. Με τα 10.000 φόρο που θα πληρώσει καθένας από τους υψηλόμισθους θα εξασφαλιστούν δύο επιδόματα ανεργίας».
Η θεωρία των «ρετιρέ» που εγκαινίασε ο Α. Παπανδρέου στο πρώτο πάγωμα μισθών το 1985, σ' όλο της το μεγαλείο. Κι ας ξέρουν άπαντες πως ούτε δεκάρα δε θα πάει στους ανέργους από την πρόσθετη φορολογία. Κι ας ξέρουν όλοι τους πως όλο το χρήμα συγκεντρώνεται για να πάει στους τραπεζίτες και λοιπά τρωκτικά που ονομάζονται επιχειρηματίες, δηλαδή στους καπιταλιστές, δηλαδή σ' αυτούς που δημιούργησαν το χρέος.

***

Για να μπορεί η αστική τάξη να επενδύει στη θεωρία των «ρετιρέ», καλλιεργήθηκε και καλλιεργείται καλά το κλίμα. Μία και μόνο μέρα να παρακολουθήσει κάποιος στην πρωινή εκπομπή του ΣΚΑΪ τον ανεκδιήγητο που παριστάνει τον οικονομικό αναλυτή, διαβάζοντας το μπιλιέτο του υπουργείου Οικονομικών - το έκανε και το κάνει με όποια κυβέρνηση κι αν ήταν πάνω, από τον καιρό που ο ίδιος ήταν στη ΝΕΤ - αρκεί για να καταλάβει...

***

Για την εργατική τάξη, σημασία έχει μία και μόνο είδηση που πλέον καταγράφεται ως παραδοχή και από τους αστούς: Στο σύνολό της, η Ευρωζώνη κινείται σε αρνητικούς ρυθμούς ανάπτυξης. Γεγονός που σημαίνει συναγερμό για την αστική τάξη, η οποία επιχειρεί να κάνει σύμμαχό της τα ίδια της τα θύματα, τους εργάτες.

***

Ο εργάτης απαιτείται να διαβάζει αντίστροφα τις ανακοινώσεις των αστών. Ετσι ώστε, αντί να φοβάται για το τι θα πάθει αν δεν κερδίσει το αφεντικό του - αυτό επιδιώκουν - να μπορέσει να δει ότι όχι απλά το σύστημα δε γιατρεύεται, αλλά και ανατρέπεται. Στο χέρι των εργατών είναι να μπλοκάρουν κάθε δυνατότητα των καπιταλιστών να σηκώσουν κεφάλι. Δεν είναι για αύριο, είναι για τώρα ένα τέτοιο καθήκον. Οσο η κρίση βαθαίνει τόσο το εργατικό κίνημα πρέπει να σηκώνει κεφάλι. Κι απ' αυτήν τη σκοπιά, είναι άμεσο το ζήτημα της ανασύνταξής του έτσι ώστε όχι μόνο να μην έχουν τόπο να σταθούν οι εργατοπατέρες, αλλά τα συνδικάτα να γίνονται πραγματικά όργανα πάλης που θα υπηρετούν τον κεντρικό στόχο: την ανάπτυξη της ταξικής πάλης ενάντια στα μονοπώλια, την εξουσία τους, την πολιτική τους.

***

Ασχετο: Ποιος θυμάται το Νευροκόπι; Ποιος θυμάται το κλάμα για τους χιλιάδες τόνους πατάτας που έμεναν απούλητες, μέχρι που κάτι πονηροί έστησαν το «κίνημα της πατάτας»; Οι απαντήσεις σ' αυτές τις ερωτήσεις δίνουν την εύκολη πλευρά της υπόθεσης. Υπάρχουν κι άλλες πιο δύσκολες ερωτήσεις: Ποιος κερδίζει από την ανακοίνωση για την αρρώστια στην πατάτα Νευροκοπίου; Κι εδώ οι απαντήσεις δεν είναι πολλές: Αυτός που ελέγχει τις τιμές. Και θα μπορεί τώρα να λέει πως δεν υπάρχει Νευροκόπι, άρα έλλειψη, άρα αύξηση τιμής, γιατί ο πατατόσπορος Ολανδίας είναι πιο ακριβός από αυτόν της Τουρκίας και πάει λέγοντας. Να θυμίσουμε πως με ανάλογη μέθοδο ήδη η τιμή του σταριού είναι στα ύψη. Το επόμενο είναι να ανακαλυφθεί μόλυνση και στο ρύζι.
Διά ταύτα: Ποιος θυμάται τις θέσεις του ΚΚΕ για την διατροφική επάρκεια; Τις θέσεις που έκαναν καθαρό ότι η διατροφή του πληθυσμού δεν μπορεί να εξαρτάται από τα μονοπώλια που ελέγχουν από το σπόρο ως και το σακούλι στο ράφι του σούπερ μάρκετ. Τις θέσεις που έχουν αναδείξει τις πλουτοπαραγωγικές πηγές και δυνατότητες της χώρας αρκεί να φύγουν από τη μέση τα μονοπώλια; Μέγα θέμα, για να επανέλθουμε.