Το ΚΚΕ τα παραπέμπει όλα στη λαϊκή εξουσία;

Ο ΣΥΡΙΖΑ προπαγανδίζει ότι το ΚΚΕ μεταθέτει την ικανοποίηση των λαϊκών αναγκών στο σοσιαλισμό και ότι δε διαθέτει «μεταβατικά αιτήματα». Τι εννοεί και τι ισχύει;

Γράφει η «Αυγή της Κυριακής» (άρθρο Λάσκου - Τσακαλώτου): «Πολλές φορές το ΚΚΕ φαίνεται να αρνείται τη δυνατότητα επίτευξης βελτιώσεων αν δεν επιτευχθεί αρχικά η ''λαϊκή εξουσία''. Στην πραγματικότητα, αρνείται την ίδια την ανάγκη διατύπωσης μεταβατικών αιτημάτων, όπως π.χ. της αναδιανομής εισοδήματος υπέρ των εργαζόμενων τάξεων, της δημόσιας ιδιοκτησίας των τραπεζών και άλλων στρατηγικών επιχειρήσεων, του εργατικού και κοινωνικού ελέγχου (...) Εδώ, πραγματικά, έχουμε την αντιστροφή μιας ολόκληρης και συνεκτικής ταξικής παράδοσης του κομμουνιστικού ρεύματος, για το οποίο η δυνατότητα αλλαγών υπέρ των εργαζομένων είναι διαρκώς παρούσα (...) Τα μεταβατικά αιτήματα ενδυναμώνουν τον κόσμο της εργασίας, του δίνουν εμπιστοσύνη ότι τα πράγματα μπορούν να αλλάξουν. Επεκτείνουν την ατζέντα, δείχνουν ότι υπάρχουν διαφορετικές λύσεις από εκείνες που υποδεικνύει ο κυρίαρχος λόγος και αλλάζουν τις συνειδήσεις. Απέναντι στην κυριαρχία του ανταγωνισμού και του ατομικισμού, που επιτάσσει η ηγεμονική ιδεολογία, μπορούν να αναδειχτούν νέες αξίες, οι δικές μας αξίες, η συνεργασία, η αλληλεγγύη, η ισότητα. Κι αν δεν περάσεις μέσα από αυτά ο σοσιαλισμός δεν είναι παρά απλή διακήρυξη: όπως εμφατικά σημείωνε ο Μαρξ, ο κομμουνισμός δεν είναι... τελικός στόχος, αλλά το πραγματικό κίνημα, που καθημερινά ανατρέπει την κρατούσα τάξη».

Παλιό το κόλπο να κατηγορούν το ΚΚΕ ότι τα παραπέμπει όλα στο σοσιαλισμό και πως δεν νοιάζεται για την ανακούφιση της εργατικής τάξης και του λαού στο σήμερα. Η ίδια η πραγματικότητα τους διαψεύδει, αλλά από αυτή έχουν πάρει διαζύγιο στον ΣΥΡΙΖΑ, επειδή δεν τους συμφέρει. Δεν υπάρχει μικρός ή μεγάλος αγώνας των εργαζομένων και των άλλων λαϊκών στρωμάτων, που να μην είναι μπροστά το ΚΚΕ, οι ταξικές και ριζοσπαστικές δυνάμεις του κινήματος. Οι οποίες, επιπλέον, έχουν να αντιμετωπίσουν και την ανοιχτή υπονόμευση των αγώνων από τους εκπροσώπους των αστικών κομμάτων και του ΣΥΡΙΖΑ. Για παράδειγμα, ο ΣΥΡΙΖΑ μιλάει για «αναδιανομή του εισοδήματος». Τα συνδικαλιστικά του στελέχη όμως πρωτοστατούν στις συμφωνίες με την εργοδοσία για μείωση των μισθών (π.χ. Βασιλόπουλος), χαρακτηρίζουν τις απεργίες ξεπερασμένη μορφή πάλης και υπόσχονται διασφάλιση της «κοινωνικής συνοχής», που στον καπιταλισμό ταυτίζεται με την ταξική συναίνεση και συνεργασία. Ο νταλγκάς του δεν είναι ότι ο ΚΚΕ δεν έχει άμεσους στόχους πάλης, αλλά ότι οι στόχοι αυτοί δεν υπηρετούν την ενσωμάτωση του εργατικού λαϊκού κινήματος που οι ίδιοι επιδιώκουν. Γι' αυτό άλλωστε με μεγάλη ευκολία συνασπίζονται σε αντιΚΚΕ και αντιΠΑΜΕ μέτωπα με κάθε καρυδιάς καρύδι από την ΠΑΣΚΕ και τη ΔΑΚΕ, με εργατοπατέρες δοκιμασμένους στο να περνούν τα «θέλω» και «πρέπει» της αστικής τάξης στο εργατικό κίνημα.

Οταν ο ΣΥΡΙΖΑ λέει «μεταβατικά αιτήματα», εννοεί διαχείριση του καπιταλισμού με άλλο μείγμα από μια άλλη κυβέρνηση, που θέλει να είναι η δική του. Τέτοιο αίτημα είναι για παράδειγμα η εθνικοποίηση των τραπεζών. Καλλιεργεί την αυταπάτη ότι οι κρατικές τράπεζες θα μοιράζουν λεφτά με τη σέσουλα στο λαό και τους μικροεπαγγελματίες, έξω από τους νόμους του καπιταλισμού και τον ανταγωνισμό με τους ιδιωτικούς ομίλους και τα χρηματοπιστωτικά μεγαθήρια. Μιλάει για αναδιανομή, αλλά δε λέει πώς θα επιβάλλει στον καπιταλιστή να πληρώνει με ικανοποιητικό μισθό τον εργαζόμενο, πώς θα πετύχει να έχει υψηλή (καπιταλιστική) ανταγωνιστικότητα και ταυτόχρονα μεγάλη φορολογία για το κεφάλαιο. Μια κυβέρνηση με ένα τέτοιο πρόγραμμα δε θα δώσει ελπίδα και κουράγιο στον κόσμο, όπως λέει ο ΣΥΡΙΖΑ, αλλά γρήγορα θα σπείρει απογοήτευση και ηττοπάθεια. Μόνο η πάλη με ριζοσπαστικά αιτήματα, που αντικειμενικά βοηθούν να ωριμάζει στις λαϊκές συνειδήσεις η αναγκαιότητα της σύγκρουσης και όχι της συμμαχίας με τους αστούς και την εξουσία τους, μπορούν σήμερα να τροφοδοτήσουν κίνημα ικανό να αποσπά κατακτήσεις, προκαλώντας ανεπανόρθωτα ρήγματα στο αστικό σύστημα και με στόχο την ανατροπή του. Για ένα τέτοιο κίνημα παλεύει το ΚΚΕ, ένα τέτοιο κίνημα εχθρεύονται με μίσος τα αστικά κόμματα και ο ΣΥΡΙΖΑ.