Αν
υπάρχει κάτι που ξεχωρίζει στην αστική προπαγάνδα γύρω από τις εργασίες
και τις αποφάσεις της Συνόδου Κορυφής της προηγούμενης βδομάδας, είναι
το γεγονός ότι παρότι και αυτές οι αποφάσεις της ΕΕ αποτελούν μία
κατάληξη, ένα συμβιβασμό που έγινε προκειμένου να επαναβεβαιωθεί ο άκρως
αντιλαϊκός προσανατολισμός και ο φιλομονοπωλιακός χαρακτήρας των μέτρων
και της πολιτικής διαχείρισης της οικονομικής κρίσης, υπάρχουν
παράγοντες που πανηγυρίζουν για τη νίκη, λέει, των λαών. Οι
συμμετέχοντες στη Σύνοδο ομοφώνησαν ότι η διαρκής και σκληρή λιτότητα σε
βάρος των εργαζομένων θα εξακολουθήσει να είναι συστατικό στοιχείο των
κρατικών παρεμβάσεων για την αντιμετώπιση κάθε παρέκκλισης από τις
ευρωενωσιακές νόρμες, κάποιοι όμως βγήκαν στις ρούγες για να δείξουν την
Ευρώπη που αλλάζει, τον Ολάντ που ανοίγει το δρόμο και τον Μόντι που
βάζει τα γκολ...
Κανονικά θα
'πρεπε να το καταλαβαίνουν όλοι. Η απόφαση της Συνόδου, ότι στις
περιπτώσεις προσφυγής χωρών στο Μηχανισμό Σταθερότητας τα κεφάλαια που
απαιτούνται για την ανακεφαλαίωση των τραπεζών μπορούν να δίνονται
απευθείας στις ενδιαφερόμενες τράπεζες, δεν απαντά σε κανένα απολύτως
πρόβλημα, από αυτά που ταλανίζουν τους εργαζόμενους. Ο τρόπος που θα
στηριχτούν οι τραπεζίτες, κάθε άλλο παρά ελαφρύνει τους εργαζόμενους από
τα δεινά που πληρώνουν στο βωμό της διαχείρισης της κρίσης υπέρ του
κεφαλαίου. Το γεγονός ότι έγιναν και πάλι αναφορές στα ...«αναπτυξιακά»
κονδύλια, που αναμένεται να δοθούν για να στηριχτούν διάφορες ομάδες
μεγαλοεπιχειρηματιών προκειμένου να κάνουν επενδύσεις, σε καμιά
περίπτωση δεν βελτιώνει το λαϊκό εισόδημα, ούτε ανακουφίζει τα θύματα
των άθλιων εργασιακών σχέσεων, ούτε κάνει πιο εύκολη τη ζωή των
εκατομμυρίων οικονομικά περιθωριοποιημένων συνανθρώπων μας.
Εντάξει,
πάντα υπάρχουν οι... επιμελέστεροι. Αυτοί που κόντρα στα πραγματικά
δεδομένα, αναζητούν στηρίγματα που υποτίθεται ότι τους δικαιώνουν και τα
προβάλλουν επειδή φαντάζονται ότι έτσι γίνονται πιο φερέγγυοι.
Καταλαβαίνουν πολύ καλά το παιχνίδι που παίζουν, όμως αυτός ακριβώς
είναι και ο ρόλος τους. Να δείχνουν την ΕΕ σαν την... ωραία κοιμωμένη
που περιμένει τάχα το παλικάρι να την αναστήσει. Σκέτο παραμύθι, δηλαδή,
ή απροκάλυπτος εμπαιγμός, αν μιλάμε για... μεγαλύτερα παιδιά. Γιατί,
εμπαιγμό αποτελούν αυτά που λένε τις τελευταίες μέρες κεντρικά στελέχη
του ΣΥΡΙΖΑ. Ο ένας, για παράδειγμα, εκτιμά ότι η Σύνοδος «θα πρέπει να διδάσκεται ως παράδειγμα των κανόνων του αποτελεσματικού «διαπραγματεύεσθαι». Ο άλλος, είναι και ευρωβουλευτής, θεωρεί ότι η Σύνοδος «σηματοδοτεί
ένα πρώτο ρήγμα στις πολιτικές που προσπαθούν να ρίξουν τα βάρη της
μεγάλης δημοσιονομικής και τραπεζικής κρίσης στις πλάτες των
εργαζομένων».
Η κοροϊδία
είναι ολοφάνερη. Ο,τι αποφασίστηκε στην ΕΕ, έγινε στο πλαίσιο απόλυτης
συμφωνίας ότι οι χώρες μέλη, κύρια η Ελλάδα που δεσμεύεται με το
μνημόνιο, θα κλιμακώσουν τις κρατικές παρεμβάσεις για εφαρμογή των
αντιδραστικών μεταρρυθμίσεων και αναδιαρθρώσεων. Με αυτή την έννοια στο
στόχαστρο βρίσκονται και πάλι μισθοί και συντάξεις, εργασιακές σχέσεις
και πολιτικές πρόνοιας, απελευθέρωση επαγγελμάτων και κλάδων οικονομικής
δραστηριότητας, ιδιωτικοποιήσεις και ακόμα μεγαλύτερη συρρίκνωση του
δημόσιου τομέα. Οι εργαζόμενοι οφείλουν πια να το γνωρίζουν. Κανένα
χαΐρι δεν πρόκειται να δούμε μ' αυτήν την πολιτική, κι όσοι το
αμφισβητούν το κάνουν για να πληγώσουν τις ελπίδες των εργαζομένων για
μια καλύτερη ζωή. Το μέλλον το δικό μας είναι η ανατροπή αυτής της
πολιτικής, η αποδέσμευση από την ΕΕ, η λαϊκή εξουσία - οικονομία.
Γιώργος ΚΑΚΟΥΛΙΔΗΣ
