Η
δυνατότητα των παιδιών των λαϊκών στρωμάτων να σπουδάσουν σε μια άλλη
πόλη μακριά από τον τόπο κατοικίας τους ήταν εδώ και χρόνια περιορισμένη
και τώρα πια τείνει να εξαφανιστεί. Παλιότερα υπολογιζόταν ότι
χρειάζεται περίπου ένας μισθός κάθε μήνα στην οικογένεια που σπουδάζει
παιδί σε άλλη πόλη, τώρα όμως, όχι μόνο δεν υπάρχει ο επιπλέον μισθός,
αλλά αναζητείται και ο βασικός μισθός που θα θρέψει την οικογένεια. Με
αυτά τα δεδομένα, το μέτρο των μετεγγραφών μπορεί να ανακουφίσει κάποιες
οικογένειες που θα γλιτώσουν τη φοιτητική μετανάστευση. Αναμφισβήτητα
και με μετεγγραφές και με κάθε είδους άλλη ενίσχυση, όλοι οι φοιτητές
πρέπει να διευκολύνονται να παρακολουθούν και να ολοκληρώνουν τις
σπουδές τους. Όμως οι ρυθμίσεις που έχουν ανακοινωθεί και άλλες σκέψεις
που συζητιούνται και βλέπουν το φως της δημοσιότητας δεν επαρκούν για
τις αυξημένες ανάγκες που υπάρχουν.Δεν είναι τυχαίο ότι στη συζήτηση που έχει ανοίξει αυτό το διάστημα για τις μετεγγραφές φοιτητών, άλλοι λένε λίγο να διευρυνθούν, άλλοι λένε λίγο να περιοριστούν, με κριτήριο πάντα το κόστος. Το κόστος, από τη μια, των ιδρυμάτων στα μεγάλα αστικά κέντρα, που θα υπερφορτωθούν φοιτητές την ώρα που αποψιλώνονται από προσωπικό κι έχουν τεράστιες απώλειες στη χρηματοδότησή τους, και το κόστος, από την άλλη, στα μικρά περιφερειακά ιδρύματα, που θα χάσουν φοιτητές και θα μείνουν οι γκαρσονιέρες ανοίκιαστες. Κι όλες αυτές οι προσπάθειες συμβιβασμού μεταξύ ιδρυμάτων και υπουργείου Παιδείας γίνονται στην πλάτη της λαϊκής οικογένειας που βογκάει για να σπουδάσει τα παιδιά της, γίνονται στην πλάτη των φοιτητών που δεν μπορούν να αντεπεξέλθουν οικονομικά στη μετανάστευση και διακόπτουν τις σπουδές τους ή στην πλάτη των φοιτητών που αναγκάζονται να δουλεύουν για 300 και 400 ευρώ χωρίς κανένα δικαίωμα, προσπαθώντας να τα βγάλουν πέρα.
Διαμαρτύρονται, τάχα, τα ιδρύματα, π.χ. της Αθήνας, ότι θα υπερφορτωθούν με τις μετεγγραφές (κι αυτό δεν είναι καινούργιο, χρόνια τώρα διαμαρτύρονται, γιατί φορτώνονται με μεγαλύτερο αριθμό εισακτέων από αυτόν που ζητούν), αλλά δεν έχουν απαιτήσει ή δεν έχουν δρομολογήσει π.χ. να φτιαχτούν φοιτητικές εστίες που να καλύπτουν το σύνολο των φοιτητών τους. Το Μέτωπο Αγώνα Σπουδαστών έχει αναδείξει ότι υπάρχουν τουλάχιστον τρία - τέσσερα κτίρια στην Αθήνα που μπορούν να αξιοποιηθούν γι' αυτόν το σκοπό, όμως κυβέρνηση, δήμος και ΑΕΙ «σφυρίζουν αδιάφορα». Το ίδιο ακριβώς ισχύει και για τα επαρχιακά ιδρύματα. Και φυσικά, η πρώτη και κύρια ευθύνη είναι της κυβέρνησης γι' αυτήν την κατάσταση. Γιατί, αν υπήρχαν εστίες που να καλύπτουν το σύνολο των «μεταναστών φοιτητών», αν υπήρχαν λέσχες παντού για τη δωρεάν σίτισή τους, αν οι μετακινήσεις τους με λεωφορεία, τρένα, πλοία κ.τ.λ. ήταν δωρεάν, για να μπορούν να πηγαίνουν στον τόπο τους και να βλέπουν την οικογένειά τους, τότε δε θα συζητούσαμε ούτε για μετεγγραφές, ούτε για παζάρια μεταξύ επαρχιακών και κεντρικών ιδρυμάτων, ούτε για διακοπή σπουδών από φοιτητές που δεν μπορούν να αντεπεξέλθουν στο κόστος.
Αναδημοσιεύεται από την στήλη «Η Άποψή μας» του Ριζοσπάστη του Σαββάτου 26 Ιούλη 2014
