Κυριακή 18 Μαρτίου 2012

«Βουλιάζουν» τους νέους στην εξαθλίωση

Καταδικάζουν τη νεολαία σε μια ζωή - κόλαση
Τα σχέδια συγκυβέρνησης - τρόικας - μεγαλοεργοδοσίας να «βυθίσουν» τους νέους στην εξαθλίωση πρέπει να συναντήσουν την αντίσταση κάθε συνδικάτου, κάθε εργάτη
Στη σκλαβιά οδηγεί τη νέα γενιά το μαύρο μέτωπο κυβέρνησης - πλουτοκρατίας - τρόικας. Η κυβέρνηση παραδίδει κυριολεκτικά βορά στο κεφάλαιο τους νέους, καταργώντας κάθε έννοια κλαδικής Συλλογικής Σύμβασης, κάθε έννοια συλλογικής προστασίας του νέου. Κυβέρνηση και μεγαλοεργοδοσία θέλουν οι νέοι να μπαίνουν στην παραγωγή με 430 ευρώ - στην καλύτερη περίπτωση - αφού η μείωση των μισθών στους νέους ξεκινά από 32% για όσους αμείβονται με την Εθνική Γενική Συλλογική Σύμβαση Εργασίας και ξεπερνά το 50% όταν αμείβονται με κλαδικές Συμβάσεις. Ουσιαστικά πρόκειται για σχέδια που οδηγούν τους νέους να δουλεύουν για ένα κομμάτι ψωμί, δίχως δικαιώματα, δίχως ζωή.
«Υπόσχονται» ζωή χωρίς δικαιώματα, χωρίς όνειρα
Το μαύρο μέτωπο «χαρίζει» απλόχερα στη νέα γενιά των εργαζομένων φτώχεια και εξαθλίωση. Τη στιγμή που οι ανάγκες αλλά και οι δυνατότητες για μόρφωση, Υγεία, για να μπορέσουν να δημιουργήσουν τη δική τους οικογένεια και να ζήσουν με αξιοπρέπεια, για δημιουργική ψυχαγωγία, γίνονται όλο και μεγαλύτερες, οι νέες γενιές καταδικάζονται στην εξαθλίωση. Καταδικάζονται σε μια διαρκή αναζήτηση εργασίας, στη δουλειά απ' το πρωί μέχρι το βράδυ για ένα κομμάτι ψωμί, που δε θα καλύπτει ούτε καν τις στοιχειώδεις ανάγκες τους - πόσο μάλιστα να αποκτήσουν ένα κεραμίδι πάνω απ' το κεφάλι τους, να κάνουν οικογένεια, να αθληθούν.

Είναι εγκληματικές οι ευθύνες όλων των δυνάμεων του ευρωμονόδρομου, αλλά και των δυνάμεων του εργοδοτικού - κυβερνητικού συνδικαλισμού, όλων όσοι εδώ και χρόνια με τους «διαλόγους» και τη στήριξη - προστασία της «ανταγωνιστικότητας» καταδικάζουν τις επόμενες γενιές εργαζομένων σε μια εφιαλτική ζωή: Να τους τρώει απ' το πρωί ως το βράδυ το άγχος για το αν θα ανανεωθεί η σύμβασή τους, για το πόσα θα βρεθούν να χρωστούν στο τέλος κάθε μήνα. Να μαθαίνουν ότι περιμένουν παιδί κι αντί για χαρά να νιώθουν τρομακτική αγωνία για το πού θα βρουν τα λεφτά ακόμα και για στοιχειώδη πράγματα, τις εξετάσεις, τη γέννα, τα ρούχα, τα είδη φροντίδας του μωρού. Τους καταδικάζουν στην αγωνία για το αν θα «αξιολογηθούν» θετικά από τον εργοδότη ώστε να μην απολυθούν. Σε αμέτρητους κινδύνους για τη σωματική και ψυχική τους υγεία μιας και θα αυξάνονται οι τόποι δουλειάς - Νταχάου αλλά και η εμπορευματοποίηση Υγείας - Πρόνοιας αφού η επίσκεψη σ' ένα γιατρό και η ιατροφαρμακευτική περίθαλψη θα κοστίζουν μια περιουσία. Σε μια καθημερινότητα χωρίς ελεύθερο χρόνο όχι για να ξεκουραστούν αλλά ούτε καν για να δουν το/τη σύντροφό τους.
Θέλουν τους νέους όχι μόνο να μην ονειρεύονται και να μη διεκδικούν μια ζωή με δικαιώματα, όπως μπορεί να προσφέρουν ειδικά σήμερα η ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων, η τεχνολογική και η επιστημονική πρόοδος, αλλά να συνηθίζουν, να αποδέχονται, να γίνονται και οι ίδιοι κήρυκες μιας ζωής μίζερης, γεμάτης στερήσεις και βάσανα.
Τα μεγάλα προβλήματα θα εντείνουν τους εκβιασμούς
Οι νέοι εργάτες και εργάτριες καθίστανται το πιο βάναυσα χτυπημένο κομμάτι της εργατικής τάξης. Αντιμετωπίζουν οξυμένα προβλήματα, π.χ., ένας στους δύο είναι άνεργος. Προβλήματα που αναδεικνύουν την ανάγκη, αποφασιστικά και ολόπλευρα, να ενταχθούν στο εργατικό κίνημα, να δυναμώσουν το ΠΑΜΕ. Προβλήματα τα οποία, βέβαια, η εργοδοσία θα σπεύσει να αξιοποιήσει για να δυναμώσει τους εκβιασμούς, ώστε να σκύψουν το κεφάλι στη βαρβαρότητα. Για να εξασφαλίσει εργάτες με μισθούς 430 ευρώ, αλλά και για πολύ λιγότερα, αλλά και για να χτυπήσει κάθε εργατικό δικαίωμα, να δημιουργήσει μια εργατική τάξη ταπεινωμένη, υποταγμένη στα κελεύσματά της. Για να δημιουργήσει μια γενιά εργαζομένων που θα δουλεύουν μέσα σε συνθήκες τρομακτικής εντατικοποίησης, δίχως μέτρα υγιεινής και ασφάλειας, χωρίς καμιά κλαδική Σύμβαση, μια γενιά έρμαιο στην επιθετικότητα του κεφαλαίου, στην αχόρταγη δίψα του για πάμφθηνο κι ευέλικτο εργατικό δυναμικό που θα εξυπηρετεί στο ακέραιο τις ανάγκες των μονοπωλίων.
Αυτό το μέλλον επιφυλάσσουν για τους νέους, για τη γενιά που σήμερα πηγαίνει στο πανεπιστήμιο, στο λύκειο, στο γυμνάσιο, στο δημοτικό. Και η διαμόρφωση αυτής της νέας γενιάς των «εργαζομένων - σκλάβων» συνδέεται άμεσα και με τις αντιδραστικές ανατροπές που χρόνια τώρα προχωρούν στα σχολεία και τα πανεπιστήμια.
Πολιορκητικός κριός για όλη την εργατιά
Ωστόσο, η επίθεση στη νέα γενιά των εργαζομένων ανοίγει ταυτόχρονα το δρόμο για την ακόμη σφοδρότερη, ακόμη μεγαλύτερη επίθεση σε βάρος όλων των εργαζομένων, για την ταχύτερη έφοδο της εργοδοσίας ενάντια στο σύνολο των εργατικών κατακτήσεων και αναγκών. Η πάμφθηνη εργατική δύναμη των νέων εργαζομένων θ' αρχίσει να μπαίνει σε αντιδιαστολή με τους εργαζόμενους που πληρώνονται με κλαδικές Συμβάσεις. Ο εργαζόμενος με δικαιώματα θα μπαίνει σε... αντιδιαστολή με το «νέο» εργαζόμενο, ο οποίος δε θα έχει. Ο εργαζόμενος που θα δουλεύει ακόμη και με το τυπικά κατοχυρωμένο 8ωρο θα μπαίνει απέναντι σε όποιον δουλεύει με εργασιακές σχέσεις - λάστιχο. Συνεπώς, οι νέοι εργαζόμενοι θα γίνουν ο πολιορκητικός κριός για να χτυπηθούν συνολικά τα εργατικά δικαιώματα.
Θα ενταθεί η προσπάθεια διαίρεσης των εργαζομένων. Μετά τα «ρετιρέ», τους «δημόσιους» και «ιδιωτικούς», μετά τους «χαραμοφάηδες», ήρθε η ώρα του «παλιού» εργαζόμενου με δικαιώματα και του «νέου», του «φθηνού», του «ευέλικτου», του «προσαρμόσιμου». Μες στους τόπους δουλειάς, το κάλεσμα σε συναίνεση, σε συμβιβασμό, σε ηττοπάθεια, σε απεργοσπασία, θα γίνεται όλο και πιο ηχηρό για τους νέους, για να πάρουν ακόμη κι αυτά τα ψίχουλα που τους «τάζουν». Θα «πυρπολούν» τις νεανικές συνειδήσεις με τις ατομικές «λύσεις» έναντι του συλλογικού συμφέροντος της τάξης τους. Θα στρώνεται το έδαφος για την εναντίωση όχι απλά του γιου εναντίον του πατέρα, αλλά πάνω απ' όλα του εργάτη εναντίον του εργάτη.
Η εργατική τάξη έχει χρέος, μπορεί και πρέπει να απαντήσει απέναντι σε αυτή την επίθεση. Ενωμένη, χωρίς τις ψεύτικες διαχωριστικές γραμμές που βάζουν ανάμεσά της οι πολιτικές και οι κυβερνήσεις που υπηρετούν την άρχουσα τάξη. Ενας είναι ο αντίπαλος. Και είναι κοινός για όλους τους εργαζόμενους: Η πλουτοκρατία.
Υπόθεση κάθε εργάτη
Αυτό το χρέος, όμως, δε βαραίνει μόνο τους ώμους της νέας γενιάς. Η εργατική νεολαία δε θα οργανωθεί «από μόνη της», γιατί ξαφνικά συνειδητοποίησε το μέγεθος της επίθεσης. Η οργάνωση της εργατικής νεολαίας πρέπει να γίνει προτεραιότητα για όλα τα συνδικάτα, δείκτης για τη δουλειά τους. Με δουλειά άνθρωπο τον άνθρωπο, με συσκέψεις, συζητήσεις, συνελεύσεις, να πείθονται κάθε μέρα και περισσότεροι νεολαίοι για την ανάγκη οργάνωσής τους, για την ανάγκη να ακολουθήσουν, στις σημερινές συνθήκες βάρβαρης επιθετικότητας, το δρόμο της οργανωμένης πάλης. Πρέπει να γίνει υπόθεση κάθε συνδικαλιστή, γενικά κάθε εργάτη, κάθε ηλικίας, η δράση για τον απεγκλωβισμό της εργαζόμενης νεολαίας από την αδράνεια, τη μοιρολατρία, την υποταγή.
Δε νοείται μαζικοποίηση και ανασύνταξη του εργατικού κινήματος χωρίς την αποφασιστική ένταξη και οργάνωση της νέας γενιάς. Οι ταξικές δυνάμεις, τα Συνδικάτα, τα Σωματεία και οι Ομοσπονδίες που συσπειρώνονται στο ΠΑΜΕ, θα παίξουν σε αυτήν την κατεύθυνση καθοριστικό ρόλο. Για να εμφυσήσουν στη νέα γενιά τις αξίες και τα ιδανικά της ταξικής πάλης. Να δείξουν στη νέα γενιά πως το 8ωρο, η Κοινωνική Ασφάλιση, όλα όσα έχει η εργατική τάξη, κατακτήθηκαν με σκληρούς και συχνά αιματηρούς ταξικούς αγώνες, οι οποίοι διεξάχθηκαν παρά και ενάντια στους νόμους της κυρίαρχης τάξης. Ο όρος για γερά, μαζικά και μαχητικά συνδικάτα, που θα ανταποκρίνονται στο ρόλο τους σήμερα, περνάει μέσα απ' τη μαζική συμμετοχή της νέας γενιάς, απ' τη στράτευσή της ενάντια στην πολιτική που υπηρετεί τα μονοπώλια. Είναι όρος όχι μόνο για το σήμερα, αλλά και για το αύριο της πάλης της εργατικής τάξης.

Κ. Τ.