Ο Αλ. Τσίπρας καλλιεργεί συνειδητά αυταπάτες ότι η βαρβαρότητα που ζει σήμερα ο λαός είναι αποτέλεσμα «λάθους» υπολογισμών από τα αστικά επιτελεία, που σε συνεργασία με την κυβέρνηση διαμόρφωσαν τα προγράμματα για την Ελλάδα. Κρύβει ότι τα μέτρα που πτωχεύουν το λαό και έχουν τις συνέπειες που περιγράφει, ήταν προαποφασισμένα, γιατί υπηρετούν το κεφάλαιο σε κρίση και ανάπτυξη, ανεξάρτητα από πολλαπλασιαστές και άλλους τεχνοκρατικούς δείκτες.
Σκόπιμα
ο Αλ. Τσίπρας παραπλανά το λαό ότι είναι αρκετή μια αναδιαπραγμάτευση
του προγράμματος για να βρει την υγειά του. Οσες φορές κι αν γίνει
αναδιαπραγμάτευση, θα στοχεύει στην καλύτερη προσαρμογή του
προγράμματος στα συμφέροντα των ντόπιων και ξένων μονοπωλίων.
Κοροϊδεύει ο ΣΥΡΙΖΑ όταν λέει ότι αυτός μπορεί με αναδιαπραγμάτευση να
αντιστρέψει τα δεδομένα υπέρ του λαού. Οτι αρκεί μια «άλλη» κυβέρνηση,
πιο «διεκδικητική», για να σωθεί η λαϊκή οικογένεια. Την κοροϊδία δεν
μπορούν να την κρύψουν ούτε οι ίδιοι. Ο Γ. Δραγασάκης, από το
οικονομικό επιτελείο του ΣΥΡΙΖΑ, μόλις προχτές δήλωνε στο ρ/σ «Real
fm»: «Καταρχήν στο ερώτημα για την ύπαρξη ή μη λάθους, εγώ αμφισβητώ
την έννοια του λάθους. Αυτός είναι ο σχεδιασμός των προγραμμάτων αυτών
(...) Το "λάθος" αυτό έχει γίνει εκατοντάδες φορές. Τα προγράμματα αυτά
ξεκινούν με ευσεβείς προσδοκίες ότι θα κρατήσουν για λίγο, ένα ή το
πολύ δύο χρόνια, και μετά θα αρχίσει η ανάκαμψη. Για να θεμελιώσουν
λοιπόν αυτή την εντύπωση, χρησιμοποιούν χαμηλό πολλαπλασιαστή». Απ' τις
εκατοντάδες φορές που έγινε το «λάθος» αυτό, ούτε μία το πρόγραμμα δεν
αναθεωρήθηκε σε κατεύθυνση ανακούφισης των εργατικών - λαϊκών
οικογενειών. Αλλωστε, τόσο ο Ο. Ρεν, εκ μέρους της ΕΕ, όσο και ο
διευθυντής Εξωτερικών Σχέσεων του ΔΝΤ, Τζ. Ράις, με σαφήνεια δήλωσαν
πως δεν υπάρχει τίποτα προς συζήτηση, πως το πρόγραμμα πρέπει να
εφαρμοστεί ως έχει. Πέραν, όμως, της προσπάθειας του ΣΥΡΙΖΑ να
αξιοποιεί το οτιδήποτε για την τόνωση του αντιπολιτευτικού του προφίλ,
στο πλαίσιο πάντα της αστικής διαχείρισης, η ανακίνηση του ζητήματος και
η συντήρηση της αντιπαράθεσης για το συγκεκριμένο ζήτημα έχουν και μια
ακόμα στόχευση, όπως προκύπτει από τις δηλώσεις στελεχών του.
Στην
προαναφερθείσα συνέντευξή του ο Γ. Δραγασάκης συμπλήρωσε: «Αρα, αυτό
το κεφάλαιο είναι σκοτεινό και απλά επιβεβαιώνει ότι υπάρχει μια
αντίθεση ανάμεσα στην προσέγγιση του ΔΝΤ και στην προσέγγιση των
Ευρωπαίων, ιδίως των Γερμανών. Οι μεν πρώτοι λένε ότι χρειάζεται
"κούρεμα" του χρέους και χρειάζεται να γίνει επανεξέταση του
προγράμματος, και οι άλλοι λένε ότι πρέπει να συνεχίσουμε έτσι,
τουλάχιστον μέχρι τις γερμανικές εκλογές». Ενώ και ο Αλ. Τσίπρας χτες
στη Βουλή ανέφερε: «Πώς είναι δυνατόν να ακούγονται από το ΔΝΤ οι φωνές
ότι πρέπει να πάμε σε "κούρεμα" γιατί το πρόγραμμα δεν βγαίνει και να
μην το λέει η ελληνική κυβέρνηση; Αυτό δεν έχει ξαναγίνει. Να το λένε
κάποιοι εκ των δανειστών και να μην το λέει αυτός που δανείζεται. Αυτό
είναι πρωτάκουστο. Γιατί δεν διεκδικείτε "κούρεμα" του χρέους; (...)
Γιατί δεν λέτε αναδιάρθρωση του χρέους; Το λέει το ΔΝΤ. Εσείς γιατί δεν
το λέτε;». Αν και η ρητορεία περί δυνατότητας ανακούφισης του λαού με
την αξιοποίηση της παραδοχής του «λάθους» απ' το ΔΝΤ φωνάζει από μακριά
ότι είναι ακάλυπτη επιταγή, σε ό,τι αφορά στο «κούρεμα» του χρέους, η
ελπίδα για ...μετρητά στο χέρι είναι ζωντανή. Επί της ουσίας, η ηγεσία
του ΣΥΡΙΖΑ λέει στην κυβέρνηση να αξιοποιήσει την παραδοχή του «λάθους»
για να ζητήσει επανεξέταση του προγράμματος, όχι στα σημεία που
συνθέτουν την επίθεση σε βάρος του λαού, αλλά για ένα νέο «κούρεμα» του
χρέους. Μικρότερο χρέος, μεγαλύτερη η δυνατότητα - και του ΣΥΡΙΖΑ αν
κυβερνήσει - να χρηματοδοτεί τις επενδύσεις των καπιταλιστών.
Μεγαλύτερη όμως και η επίθεση στο λαό, μέσω της οποίας επιχειρείται
πάντα να αντισταθμιστεί η καταστροφή κεφαλαίου που θα επιφέρει ένα
«κούρεμα» του χρέους.