Οι αγωγοί θα φέρουν ευημερία στο λαό;

-- Η κυβέρνηση παρουσιάζει την αναβάθμιση της Ελλάδας στο ενεργειακό παιχνίδι σαν παράγοντα για ευημερία του λαού. Είναι έτσι;

Μετά τις τελευταίες εξελίξεις, φαίνεται πως ολοκληρώνεται και τυπικά η διαδικασία επιλογής των αγωγών ΤΑΡ ή «Nabucco West», για το ποιος θα μεταφέρει το αζέρικο αέριο στην Ευρώπη. Οι δυο αυτοί αγωγοί, μαζί και ο αζερο-τουρκο-ελληνο-ιταλικός ITGI (παρακάμπτει την Αλβανία), στηρίζονται από ΗΠΑ - ΕΕ, με το επιχείρημα ότι αποσκοπούν στο να μειωθεί η εξάρτηση των χωρών της ΕΕ από το ρωσικό αέριο. Αντίθετα, ο αγωγός «South Stream» έρχεται σε αντιπαράθεση με όλους τους παραπάνω, αφού αποτελεί το «εργαλείο» που θέλει να οικοδομήσει η καπιταλιστική Ρωσία για τη διασφάλιση των συμφερόντων των δικών της μονοπωλίων στην αγορά της ΕΕ, αποφεύγοντας τα εδάφη της Ουκρανίας και της Λευκορωσίας. Ο «South Stream», από τη Μαύρη Θάλασσα θα περνά στα Βαλκάνια, όπου θα μοιράζεται στα δύο, προς βορρά και νότο. Σ' αυτόν τον αγωγό, τον πρώτο λόγο έχει η αστική τάξη της Ρωσίας και συμμετέχουν ιταλικά και γερμανικά κεφάλαια. Οι αγωγοί αυτοί και ιδιαίτερα ο ΤΑΡ που διασχίζει και ελληνικό έδαφος, θα φέρει θέσεις εργασίας στην Ελλάδα; Η απάντηση είναι ότι οι όποιες θέσεις δημιουργήσουν, θα είναι σταγόνα στην «αναβροχιά» της ανεργίας που καλπάζει. Μιλούν για 2.000 άμεσες θέσεις εργασίας και 10.000 έμμεσες. Στην ουσία, πρόκειται για θέσεις εργασίας που αφορούν την κατασκευή του αγωγού (που δε θα φτάσουν τόσες), ενώ για τη λειτουργία του αρκούν μόλις 100 εργαζόμενοι. Θα λύσουν αυτοί οι αγωγοί το ζήτημα της φτηνής ενέργειας για το λαό; Οχι. Ολον αυτόν τον καιρό δεν ακούστηκε ούτε μια κυβερνητική δήλωση ότι με την κατασκευή του ενός ή του άλλου αγωγού διασφαλίζονται προνομιακές τιμές και ποσότητες αερίου για την εγχώρια λαϊκή κατανάλωση, με δεδομένο ότι, ούτως ή άλλως, οι βιομήχανοι, στο όνομα της «στήριξης της επιχειρηματικότητας», αγοράζουν την ενέργεια πολύ φθηνότερα.

Μπορούν οι αγωγοί να εξαλείψουν τις αιτίες που γεννούν τις καπιταλιστικές κρίσεις και να συμβάλουν σε ανάπτυξη προς όφελος του λαού; Οχι. Σαφώς και μετά από μια παρατεταμένη βύθιση της καπιταλιστικής οικονομίας, πάνω στο έδαφος των ρημαγμένων κοινωνικών δικαιωμάτων, των γκρεμισμένων μισθών και συντάξεων, κάποια στιγμή θα έχουμε και στην Ελλάδα ανάπτυξη. Αυτή όμως θα είναι καπιταλιστική, θα στηρίζεται στην εξαθλίωση των εργαζομένων, των λαϊκών στρωμάτων και θα προετοιμάζει τη νέα, βαθύτερη καπιταλιστική κρίση. Μήπως οι αγωγοί που σχεδιάζονται, θα λύσουν τα προβλήματα διευθέτησης των θαλάσσιων συνόρων με όμορες χώρες; Μήπως αξιοποιήθηκε από την κυβέρνηση η επιδίωξη της κατασκευής του αγωγού ΤΑΡ, που θα διασχίζει ελληνικά και αλβανικά εδάφη, για την οριοθέτηση κυριαρχικών δικαιωμάτων και της ΑΟΖ των δύο χωρών στο Ιόνιο; Οχι. Μήπως υπάρχει «έλλειψη εθνικού ενεργειακού σχεδιασμού», όπως διακηρύσσει ο ΣΥΡΙΖΑ και άλλοι; Πίσω από αναλύσεις σαν κι αυτή, που διαστρεβλώνουν συνειδητά την πραγματικότητα, πάνε να κρύψουν πως τέτοιος σχεδιασμός υπάρχει και δεν είναι άλλος από αυτόν που συμφέρει την κερδοφορία του κεφαλαίου. Η διαπάλη που διεξάγεται ανάμεσα στα κόμματα που θέλουν να διαχειριστούν τον καπιταλισμό, είναι για το ποιες συμμαχίες θα επιλεγούν σε διεθνές επίπεδο, ώστε να διασφαλιστούν τα κέρδη των εγχώριων καπιταλιστών. Εδώ, πράγματι, τόσο στο παρελθόν, όσο και σήμερα, υπάρχουν κόντρες.

Για παράδειγμα, σε πρόσφατη ημερίδα για την Ενέργεια, η εκπρόσωπος του ΣΥΡΙΖΑ αναρωτήθηκε: «Περίεργο το γεγονός ότι αμερικανικές εταιρείες ενδιαφέρονται για την απεξάρτηση της Ευρώπης από το ρωσικό φυσικό αέριο περισσότερο από την ίδια την Ευρώπη». Παίρνοντας, επί της ουσίας, το μέρος των Αμερικανών στην κόντρα με τα ρωσο-γερμανο-ιταλικά κεφάλαια. Οι ανταγωνισμοί για τις πηγές και τους δρόμους της Ενέργειας βρίσκονται σε πλήρη εξέλιξη, οξύνονται, με επίκεντρο την περιοχή μας. Η κάθε πλευρά, το κάθε μονοπώλιο, η κάθε αστική τάξη ρίχνει το δικό της βάρος, ώστε να επιλεγεί εκείνο το σχέδιο που τη βολεύει, που την ενισχύει ή αδυνατίζει τον ανταγωνιστή της. Δηλαδή, την αστική τάξη της γειτονικής χώρας, τα μονοπώλια και τις εταιρείες που βρίσκονται στην αντίπαλη κοινοπραξία. Κι αυτό το κάνει με όλα τα μέσα. Ως αποτέλεσμα αυτών των σφοδρών ανταγωνισμών, μπορεί να επέλθει είτε η ήττα της μιας πλευράς, είτε κάποιος συμβιβασμός, συνήθως προσωρινός. Οι εργαζόμενοι της περιοχής, όμως, δεν πρέπει να κοιμούνται ήσυχοι, καθώς τίποτα δεν μπορεί να αποκλειστεί, συμπεριλαμβανομένου και ενός ιμπεριαλιστικού πολέμου. Ας μην ξεχνάμε πως πριν τους δυο προηγούμενους Παγκόσμιους Πολέμους εκδηλώθηκαν μεγάλες, παγκοσμίου χαρακτήρα καπιταλιστικές κρίσεις. Γι' αυτό και το ΚΚΕ, στο 19ο Συνέδριο, σημείωσε την ανάγκη οι εργαζόμενοι και πρώτα απ' όλα οι κομμουνιστές να είναι γνώστες των κινδύνων που δημιουργούνται, τονίζοντας πως σε κάθε περίπτωση, οποιαδήποτε μορφή κι αν πάρει η συμμετοχή της Ελλάδας σε ιμπεριαλιστικό πόλεμο, «το ΚΚΕ πρέπει να είναι έτοιμο να ηγηθεί στην αυτοτελή οργάνωση της εργατικής - λαϊκής πάλης, ώστε αυτή να οδηγήσει σε ολοκληρωτική ήττα της αστικής τάξης, εγχώριας και ξένης ως εισβολέα, έμπρακτα να συνδεθεί με την κατάκτηση της εξουσίας».