Μπορούν οι υδρογονάνθρακες να «σώσουν» το λαό;

-- Κυβέρνηση και ΣΥΡΙΖΑ, με διαφορές στην προπαγάνδα τους, λένε πως η εκμετάλλευση των υδρογονανθράκων μπορεί να φέρει ανάπτυξη και να ωφεληθεί ο λαός. Είναι έτσι;

Η βασική προπαγανδιστική γραμμή της κυβέρνησης, είναι πως οι υδρογονάνθρακες, το πετρέλαιο και το φυσικό αέριο της περιοχής, εφόσον αρχίσουμε ως χώρα την εκμετάλλευσή τους, θα βοηθήσει στην ανάπτυξη της περιοχής. Θα δώσει νέες θέσεις εργασίας. Γενικότερα, θα ωφελήσει τους εργαζόμενους στην περιοχή και στη χώρα μας. Επί της ουσίας, η εκμετάλλευση αυτού του φυσικού πλούτου, παρουσιάζεται πως από μόνη της μπορεί να γλιτώσει τον εργαζόμενο λαό από την καπιταλιστική κρίση, τη φτώχεια, την εξαθλίωση. Είναι, όμως, έτσι τα πράγματα; Ας πάρουμε το καλύτερο ενδεχόμενο, να είναι μεγάλα αυτά τα κοιτάσματα. Υπάρχουν πάμπολλα παραδείγματα στην παγκόσμια ιστορία και στη σημερινή σκληρή καπιταλιστική πραγματικότητα, που αποκαλύπτουν πως αυτός ο πλούτος είτε αποτελεί «μήλον της Εριδος», που προκαλεί μεγάλες αιματοχυσίες, είτε γίνεται αντικείμενο εκμετάλλευσης από τις μεγάλες μονοπωλιακές εταιρείες, που τον καταληστεύουν, καταστρέφοντας το περιβάλλον, πετώντας «ψίχουλα» στους εργαζόμενους.
Εχει, λοιπόν, τεράστια σημασία ποιος και κάτω από ποιους όρους θα επωφεληθεί απ' αυτόν τον πλούτο. Ρίχνουν «στάχτη στα μάτια» του λαού οι πολιτικές δυνάμεις, που μιλούν γενικά για ανάπτυξη και αξιοποίηση του πλούτου, αποφεύγοντας να απαντήσουν σ' αυτό το ερώτημα. Οι πολιτικές δυνάμεις της συγκυβέρνησης ανοιχτά προωθούν την παράδοση αυτού του πλούτου στο ιδιωτικό κεφάλαιο, ντόπιο και ξένο. Κινούνται στην αντίληψη πως οι επιχειρηματίες, που προσανατολίζονται στο γρήγορο και μέγιστο κέρδος, θα θέσουν και γρηγορότερα σε κίνηση το μηχανισμό άντλησης αυτού του πλούτου κι από αυτό θα κερδίσει και ο εργαζόμενος.

Είναι η λογική «κοντά στο βασιλικό θα ποτιστεί και η γλάστρα». Ο «βασιλικός», στην προκειμένη περίπτωση είναι τα καπιταλιστικά κέρδη και η «γλάστρα» οι εργαζόμενοι. Τι δείχνει, όμως, η πραγματικότητα; Πως ο καπιταλιστής δεν σκέφτεται τίποτα άλλο πέρα από το κέρδος. Αυτό σημαίνει πως ο πλούτος αυτός, αντί να εξασφαλίσει (κάτω από άλλους όρους) φθηνή Ενέργεια για τους εργαζόμενους, για να ζεστάνουν και να φωτίσουν τα σπίτια τους, να παράγουν περισσότερα και καλύτερα προϊόντα και υπηρεσίες για την ικανοποίηση των δικών τους, των λαϊκών αναγκών, θα κατακάτσει στις τσέπες των λίγων. Κι όταν αυτοί οι λίγοι ολοκληρώσουν το «φαγοπότι» τους, τότε ίσως πέσει και κάνα «ψίχουλο» παρακάτω. Η λογική της επιχειρηματικής εκμετάλλευσης ή καλύτερα ληστείας του φυσικού πλούτου, όχι μόνο δε θα δώσει κανένα όφελος στο λαό, αλλά μπορεί να τον οδηγήσει και σε σοβαρά αδιέξοδα, όπως είναι η οικολογική καταστροφή, την οποία π.χ. βίωσαν πριν μερικά χρόνια εκατομμύρια άνθρωποι στον Κόλπο του Μεξικού. Ο ΣΥΡΙΖΑ, που μιλά για «αξιοποίηση του φυσικού και ορυκτού πλούτου με όρους δημόσιου συμφέροντος» και για «ενίσχυση του ρόλου του Δημοσίου», κινείται και αυτός στη λογική της επιχειρηματικότητας. Μονάχα που αυτός χωρίζει τους επιχειρηματίες σε «καλούς» και «κακούς». Με τους «καλούς» θα κάνει συμπράξεις, ενώ τους «κακούς» θα τους «εξυγιάνει», θα τους κάνει «σωστούς». Σε κάθε περίπτωση, η χώρα, και με τον ΣΥΡΙΖΑ, σε περίπτωση που το κεφάλαιο του εμπιστευτεί τη διαχείριση της κυβερνητικής εξουσίας, θα συνεχίσει να κινείται πάνω στις «ράγες» της ΕΕ, πάνω στις «ράγες» της καπιταλιστικής οικονομίας, της κερδοφορίας του κεφαλαίου. Μονάχα που ο ΣΥΡΙΖΑ προσπαθεί να πείσει πως αυτό το κεφάλαιο θα είναι τόσο «φιλικό» με τους εργαζόμενους, που αυτοί θα μπούνε σε προτεραιότητα και όπως λέει «οι άνθρωποι θα βρεθούμε πάνω από τα κέρδη»!

Αλήθεια, πού έγινε αυτό το φανταστικό σενάριο; Μήπως στις ΗΠΑ του Ομπάμα, που ακολουθεί το λεγόμενο «άλλο μείγμα» πολιτικής και διαφημίζεται από τον ΣΥΡΙΖΑ; Μα οι ΗΠΑ αποτελούν παράδειγμα ανάπτυξης της δράσης των μονοπωλίων, όπου η φτώχεια και η εξαθλίωση χτυπάνε «κόκκινο»! Για να καλλιεργήσει αυταπάτες ότι υπάρχει φιλολαϊκή πρόταση διαχείρισης του καπιταλισμού, ο ΣΥΡΙΖΑ προβάλλει το ψευτοδίλημμα ότι για την εκμετάλλευση των υδρογονανθράκων, μια κυβέρνηση έχει να επιλέξει ανάμεσα σε «μοντέλο Νορβηγίας» και σε «μοντέλο Νιγηρίας». Ο καπιταλισμός, είτε του Βορρά, είτε της Αφρικής, είναι καπιταλισμός. Θρέφεται από την εκμετάλλευση ανθρώπων και πλουτοπαραγωγικών πηγών. Αναπτύσσεται ανισόμετρα, συνεπώς κανένα «μοντέλο» δε διατίθεται για πιστή αντιγραφή. Επιπλέον, η ανάπτυξη στον καπιταλισμό ταυτίζεται με τα κέρδη, άρα οι επενδύσεις γίνονται εάν αποφέρουν κέρδη. Τα κέρδη για να υπάρξουν και μάλιστα προοδευτικά αυξανόμενα, προϋποθέτουν τη λεηλασία καταρχήν του πλούτου που παράγουν οι εργάτες και των δικαιωμάτων τους. Αλλά οι καπιταλιστές δε σταματάνε εδώ, λεηλατούν και οτιδήποτε άλλο μπορεί να δώσει κέρδος ή στέκεται εμπόδιο στο κυνήγι του κέρδους, π.χ. η ασφάλεια των εργαζομένων και των κατοίκων μιας περιοχής ή το περιβάλλον. Να, γιατί το ΚΚΕ υποστηρίζει πως μόνο η κοινωνικοποίηση του πλούτου και των μέσων παραγωγής και η αποδέσμευση από την ΕΕ και το ΝΑΤΟ, μια οικονομία που δε θα στηρίζεται στο καπιταλιστικό κέρδος, αλλά στην ικανοποίηση των λαϊκών αναγκών, μπορεί να εξασφαλίσει τη φιλολαϊκή αξιοποίηση αυτού του πλούτου.