Δευτέρα 28 Μαΐου 2012

Αντίπαλο δέος στον αντιλαϊκό πόλεμο



Είναι γεγονός ότι η πορεία προς στις εκλογές αναπαράγει ακόμη πιο εκβιαστικά τα κάλπικα διλήμματα για την ανάδειξη κυβέρνησης. Με τη μορφή «κεντροδεξιάς» με τη ΝΔ ή «κεντροαριστεράς» με το ΣΥΡΙΖΑ και βεβαίως με διαγκωνισμούς ποιος είναι ο καλύτερος διαπραγματευτής στην ΕΕ για να σώσει την καπιταλιστική οικονομία. Και δεν είναι τυχαίο. Η αστάθεια του αστικού πολιτικού συστήματος έχει δημιουργήσει ανησυχίες στην αστική τάξη της Ελλάδας και στους έξωθεν συμμάχους της τόσο στην ΕΕ όσο και στις ΗΠΑ. Δεν είναι μόνο και τόσο η αδυναμία που έδειξε το αποτέλεσμα των εκλογών στις 6 Μάη, να χειραγωγήσουν τους εργαζόμενους, τα φτωχά λαϊκά στρώματα τα παραδοσιακά αστικά κόμματα ΠΑΣΟΚ-ΝΔ που καταποντίστηκαν. Μπροστά στην αστική τάξη, το κεφάλαιο, βρίσκεται το πρόβλημα των προβλημάτων του καπιταλισμού, η οικονομική κρίση που βαθαίνει στην Ελλάδα και στην ΕΕ με απροσδιόριστη τη χρονική διάρκειά της, αλλά και τα αδιέξοδα στη διαχείρισή της έτσι ώστε και ο λαός να καταλαγιάσει και το κεφάλαιο να μην έχει απώλειες από την αντικειμενική καταστροφή που φέρνει. Και λέμε πως θέλουν να καταλαγιάσει ο λαός, γιατί αυτός έχει οδηγηθεί σε αναξέλεγκτη χρεοκοπία, αλλά αυτός θα αναδείξει και κυβέρνηση.Οι καπιταλιστές ξέρουν ότι δεν μπορούν να βγουν από την κρίση χωρίς τα αντεργατικά μνημόνια, δηλαδή με αύξηση της εκμετάλλευσης και της ληστείας του λαού.
Οι μεγάλοι επιχειρηματικοί όμιλοι, αλλά και η εργατική τάξη και τα φτωχά λαϊκά στρώματα, βρίσκονται από εκ διαμέτρου αντίθετες θέσεις μπροστά στο ενδεχόμενο χρεοκοπίας, στα πλαίσια της αστικής διαχείρισης της κρίσης, είτε με νέο μεγάλο «κούρεμα» του χρέους» είτε με την καθιέρωση νέου υποτιμημένου σε σχέση με το ευρώ νομίσματος, που και οι δύο εκδοχές θα φέρουν αντικειμενικά μια νέα, ακόμη πιο απότομη και τεράστια καταστροφή για τις λαϊκές δυνάμεις και καταστροφή ενός τμήματος του κεφαλαίου, αλλά την ενδυνάμωση ενός άλλου. Η πρόσφατη άτυπη Σύνοδος Κορυφής δεν αφήνει παρερμηνείες ως προς αυτά τα ενδεχόμενα. Που εκφράστηκαν με την ομοφωνία για την απαρέγκλιτη τήρηση των συμφωνιών και των δεσμεύσεων της Ελλάδας προκειμένου να συνεχιστεί ο δανεισμός, διαφορετικά έρχεται χρεοκοπία, αλλά αυτό σημαίνει απαρέγκλιτη τήρηση των δεσμεύσεων εφαρμογής όλων των αντεργατικών, αντιλαϊκών μέτρων και των νέων που αντικειμενικά έρχονται λόγω κρίσης. Αλλωστε έχουμε πει ότι αυτά και με μνημόνια και χωρίς μνημόνια είναι προαποφασισμένα, απορρέουν από τη στρατηγική για την ανταγωνιστικότητα «ΕΕ-2020» και αποτελούν μονόδρομο για την έξοδο των μεγαλοεπιχειρηματιών από την κρίση με τις λιγότερες δυνατές καταστροφικές απώλειες. Η κρίση καταστρέφει. Εχει καταστρέψει εργάτες, φτωχά λαϊκά στρώματα αλλά και επιχειρηματίες. Το βάθεμά της θα είναι ακόμη πιο μεγάλη καταστροφή. Για το λαό.
Επομένως το κριτήριο για τους εργαζόμενους, τις λαϊκές δυνάμεις στις εκλογές δεν μπορεί να είναι η επιλογή του κόμματος που θα διαχειριστεί την πορεία της Ελλάδας στην ΕΕ με πολιτική διάσωσης των μεγαλοεπιχειρηματιών αλλά η δική του πραγματικότητα.
Αμείλικτη η κρίση
Ηδη η μεγάλη πλειοψηφία των εργαζομένων αντιμετωπίζει την ανεργία, (1,5 εκατομμύριο η πραγματική), τη φτώχεια και την αδυναμία να καλύψει στοιχειώδεις ανάγκες της οικογένειας με το τσάκισμα μισθών και συντάξεων και τη φοροληστεία με τα αλλεπάλληλα χαράτσια, ανάγκες όπως διατροφή, ηλεκτρικό ρεύμα, μόρφωση παιδιών, στέγη, και βεβαίως το φάσμα της ανεργίας μεγαλώνει ακόμη πιο απειλητικά.
Την ίδια ώρα η οικονομική καπιταλιστική κρίση είναι αμείλικτη. Εργοστάσια και επιχειρήσεις εμπορίου και υπηρεσιών με δεδομένη τη συρρίκνωση των δραστηριοτήτων τους παίρνουν μέτρα. Μείωση εργαζομένων, απολύσεις δηλαδή, μείωση μισθών, είναι στην πρώτη γραμμή αξιοποιώντας και όλο το αντεργατικό οπλοστάσιο που αποφάσισαν οι προηγούμενες κυβερνήσεις, (ΠΑΣΟΚ,συγκυβέρνηση ΠΑΣΟΚ-ΝΔ.) Για παράδειγμα οι μεγαλοεπιχειρηματίες του τουρισμού απαιτούν δραστική μείωση μισθών, δουλειά με εξοντωτικά ωράρια και μειώνουν προσωπικό, το ίδιο γίνεται και στο εμπόριο.
Ταυτόχρονα κλείνουν επιχειρήσεις.Πρόσφατο, ανάμεσα στα πολλά, είναι το παράδειγμα της «ΣΙΔΕΝΟΡ» στη Θεσσαλονίκη (σ.σ. θυγατρική του ομίλου Στασινόπουλου που έχει 67 επιχειρήσεις σε όλη την Ευρώπη). Σύμφωνα με πληροφορίες, εκβιάζει τους 400 εργαζόμενους να αποχωρήσουν με εθελούσιες με την απειλή πως διαφορετικά θα τους απολύσει με προειδοποίηση, χάνοντας το 50% της αποζημίωσης. Σχεδιασμός της εργοδοσίας φαίνεται να είναι το «λουκέτο» στο εργοστάσιο της Θεσσαλονίκης και μεταφορά της παραγωγής σε άλλα εργοστάσια, σε Ελλάδα ή γειτονικές χώρες. Αντίστοιχα «στο πλαίσιο εξορθολογισμού της παραγωγής», έκλεισε μέσα στο Μάη το εργοστάσιο της «ΒΕΤ ΑΕ» (πρώην «ΙΖΟΛΑ») στη Χαλκίδα. Δυο παραδείγματα μόνο, ενδεικτικά της κατάστασης.
Επομένως η εργατική τάξη, τα φτωχά λαϊκά στρώματα βρίσκονται και θα βρεθούν αμέσως μετά τις εκλογές μπροστά σε ανελέητο πόλεμο, ακόμη πιο σφοδρό απ' αυτόν που έζησαν ως τώρα, γιατί οι ιδιοκτήτες των μεγάλων επιχειρηματικών ομίλων θα προχωρήσουν και σε μεγαλύτερες μειώσεις μισθών, (ο ΣΕΒ ήδη έκανε τέτοια παρέμβαση τη βδομάδα που πέρασε), σε απολύσεις, είτε γιατί θα κλείνουν εργοστάσια, είτε γιατί θα συρρικνωθεί κι άλλο η παραγωγή, ενώ την ίδια ώρα τα ασφαλιστικά ταμεία θα αδυνατούν να δίνουν συντάξεις, άρα θα τις τσακίσουν, οι παροχές υπηρεσιών υγείας, πρόνοιας για τα λαϊκά στρώματα, λόγω εμπορευματοποίησης και αδυναμίας του κράτους να ανταποκριθεί έστω και στην ελάχιστη χρηματοδότηση, θα είναι κενό γράμμα. Ηδη οι Δήμοι, κλείνουν μαζικά παιδικούς σταθμούς, ενώ τα συσσίτια αυξάνονται. Αντίστοιχα οι απολύσεις στο Δημόσιο είναι προ των πυλών, ενώ τα μικρομάγαζα κλείνουν ραγδαία.
Εντείνεται επομένως ο καθολικός αντεργατικός αντιλαϊκός πόλεμος των μεγαλοεπιχειρηματιών και της ΕΕ ενάντια στην εργατική τάξη, τα φτωχά λαϊκά στρώματα. Αυτό είναι το πραγματικό πρόβλημα μπροστά στις εκλογές.
Ισχυρό λαϊκό αντίπαλο δέος
Το ερώτημα μπαίνει αμείλικτο: Θα ψηφίσουν οι εργαζόμενοι για μια κυβέρνηση με την απελπισία της πραγματικότητας της ζωής τους και την φρούδα ελπίδα ενδεχόμενης αναχαίτισης αυτής της πραγματικότητας, όταν όποια κυβέρνηση είτε κεντροαριστερά με ΣΥΡΙΖΑ και ένα τμήμα του ΠΑΣΟΚ, είτε κεντροδεξιά με ΝΔ ή ακόμη και συγκυβέρνηση ΝΔ-ΠΑΣΟΚ, δηλαδή μια λύση από τα πάνω που εκ των πραγμάτων λόγω ΕΕ και μεγαλοεπιχειρηματιών, αυτούς θα υπηρετήσει, ή θα πάνε στην κάλπη με τη σκέψη της διαμόρφωσης ενός ισχυρού λαϊκού αντίβαρου, του δικού τους αντίβαρου, κόντρα στον πόλεμο των αστών που θα τους τσακίσει ολοσχερώς, για να σωθούν οι ίδιοι; Ηδη καταγγέλλονται συμβάσεις από τους μεγαλοεπιχειρηματίες για να μειωθούν οι μισθοί. Αλλά υπογράφονται και συμβάσεις που βάζουν φρένο στην κατρακύλα, (π.χ. κλάδος ποτών).
Στις εκλογές επιδιώκεται να δοθεί ένα διπλό πλήγμα στο εργατικό, λαϊκό κίνημα, με χτύπημα στον αιμοδότη του, το ΚΚΕ. Στόχος να αναχαιτιστεί αυτό το κίνημα που αναπτύσσεται, αντίθεσης, αντίστασης στις αντεργατικές και αντιλαϊκές πολιτικές με όλες τις δυσκολίες και αδυναμίες του. Να χτυπηθεί ο ριζοσπαστικός, ανατρεπτικός του χαρακτήρας, να τσακιστούν συνθήματα όπως «Νόμος είναι το δίκιο του εργάτη», «Ανυπακοή και απειθαρχία σε ΕΕ αστικές κυβερνήσεις», «Χωρίς εσένα γρανάζι δε γυρνά, εργάτη μπορείς χωρίς αφεντικά». Θα τον αναχαιτίσουμε με επίθεση ψήφου για ισχυρό ΚΚΕ; Είναι μονόδρομος.
Οποια κυβέρνηση βγει από τις εκλογές θα είναι με το μέρος των επιχειρηματικών ομίλων. ΝΔ-ΠΑΣΟΚ πάντα ήταν και θα είναι. Η πολιτική τους χρεοκόπησε το λαό. Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι με την ΕΕ και την Ευρωζώνη, μιλά για ανάπτυξη της υγιούς επιχειρηματικότητας, δηλαδή στρατηγική υπέρ του κεφαλαίου και της ΕΕ σκορπώντας αυταπάτες για ανακούφιση του λαού. Γι' αυτό λέμε, μην τον εμπιστεύεστε.
Μόνο ένα οργανωμένο εργατικό, λαϊκό κίνημα με το ΚΚΕ μπροστά, ισχυρό, μπορεί να εγγυηθεί ότι η θέση των εργαζομένων δε θα γίνει χειρότερη, ότι θα δυναμώνει το ρεύμα ανατροπής της αντιλαϊκής πολιτικής, η προοπτική για άλλη πολιτική και δρόμο ανάπτυξης.
Η εργατική τάξη έχει ανάγκη από μόνιμη και σταθερή δουλειά, μισθό που να καλύπτει όλες τις σύγχρονες ανάγκες της οικογένειας, φροντίδα για την υγεία της εργατικής οικογένειας, μόρφωση και δουλειά για τα παιδιά της, φροντίδα για τους ηλικιωμένους, παιδικούς σταθμούς, κλπ.
Αυτές τις ανάγκες πρέπει να έχει κριτήριο για την ψήφο σε συνδυασμό με το να βγάλει η κάλπη ακόμη πιο ισχυρό το ΚΚΕ, για να γίνει πανίσχυρο το αντίπαλο δέος, το εργατικό λαϊκό κίνημα που θα σηκώσει ασπίδα στον πόλεμο του κεφαλαίου, που θα αντεπιτεθεί διεκδικώντας ικανοποίηση των αναγκών της εργατικής, της λαϊκής οικογένειας, που θα συγκρουστεί για να ανατρέψει στην πορεία το σάπιο σύστημα. Αλλά αυτός ο δρόμος απαιτεί ολόπλευρο δυνάμωμα του ΚΚΕ και εκλογικό. Είναι ευθύνη και καθήκον για το σήμερα και το αύριο των εργαζομένων.

Σ.