Ο
καβγάς προεκλογικού χαρακτήρα μεταξύ ΝΔ - ΣΥΡΙΖΑ, με αφορμή την
Ελληνική Προεδρία της ΕΕ, δεν μπορεί να κρύψει ότι υπάρχει στρατηγική
σύμπλευση στους στόχους της εξόδου από την κρίση προς όφελος του
κεφαλαίου και της εγγύησης της καπιταλιστικής ανάκαμψης. Η αντιπαράθεσή
τους είναι κάλπικη για τα εργατικά - λαϊκά δικαιώματα, είναι όμως
πραγματική όσον αφορά το ποιο μείγμα διαχείρισης, στο πλαίσιο της ΕΕ και
της Ελλάδας, θα διευκολύνει την καπιταλιστική ανάκαμψη. Και οι δύο,
σύμφωνα με τις δηλώσεις τους, νοιάζονται το πολιτικό σύστημα, κόπτονται
για το μέλλον της ΕΕ και της Ευρωζώνης, «καίγονται» για να εγγυηθούν την
καπιταλιστική κερδοφορία. Διαγκωνίζονται για το ποιος μπορεί να
εγγυηθεί καλύτερα τα παραπάνω. Και οι δύο τους εξαπατούν τον ελληνικό
λαό ότι εξασφαλίζοντας τη σταθερότητα στην υλοποίηση της πολιτικής υπέρ
του κεφαλαίου, βαδίζοντας στον καπιταλιστικό δρόμο ανάπτυξης και εντός
της ΕΕ, θα μπορέσουν να εξασφαλίσουν τη λαϊκή ευημερία.Βεβαίως, ο ΣΥΡΙΖΑ έχει επιπλέον ευθύνες στην εξαπάτηση του λαού, γιατί συγκαταλέγεται σε αυτές τις δυνάμεις που υποστηρίζουν ότι η ΕΕ, οι θεσμοί της, το αντιδραστικό και σάπιο οικοδόμημα του καπιταλισμού μπορούν να εξανθρωπιστούν, να εγγυηθούν φιλολαϊκή διέξοδο. Αρκεί βεβαίως ο ΣΥΡΙΖΑ να βγει κυβέρνηση, να αλλάξει ο συσχετισμός στο Ευρωκοινοβούλιο και σε άλλους θεσμούς της ΕΕ κ.λπ. Εξωραΐζοντας έτσι θεσμούς - όργανα υλοποίησης της πολιτικής του κεφαλαίου. Δεν είναι τυχαίο ότι η χθεσινή «Αυγή» εκθειάζει στο πρωτοσέλιδό της τις δηλώσεις του προέδρου της σοσιαλδημοκρατικής ομάδας του Ευρωκοινοβουλίου Χάνες Σβόμποντα, ότι πετυχημένη Προεδρία θα ήταν η κατάργηση της τρόικας. Οταν είναι γνωστό ότι με τρόικα ή χωρίς, με μνημόνιο ή χωρίς μνημόνιο, η ελληνική όπως και κάθε Προεδρία της ΕΕ δεν θα μπορούσε παρά να προωθήσει την αντιλαϊκή πολιτική που επιβάλλουν οι στόχοι της ανταγωνιστικότητας και της κερδοφορίας του κεφαλαίου. Οταν από τις αρχές του 2014 επιβάλλονται αυτοί οι στόχοι με αυξημένη οικονομική επιτήρηση των χωρών και με μνημόνια διαρκείας σε βάρος των λαών.
Το πραγματικό δίλημμα των ευρωεκλογών είναι «ναι ή όχι στην ΕΕ και τα κόμματα του ευρωμονόδρομου». Δίλημμα που ο λαός πρέπει να το απαντήσει με βάση την πολύχρονη πείρα του, η οποία αποδεικνύει ότι αυτή η λυκοσυμμαχία θα φέρει ακόμα περισσότερα δεινά, γιατί αυτό επιβάλλουν τα συμφέροντα του κεφαλαίου που η ΕΕ προστατεύει. Ο λαός πρέπει να καταδικάσει τις πολιτικές δυνάμεις που προβάλλουν την ΕΕ ως μονόδρομο, που προβάλλουν τον καπιταλιστικό δρόμο ανάπτυξης ως διέξοδο για τη λαϊκή ευημερία.
Η λαϊκή αντίθεση στις πολιτικές της ΕΕ μπορεί να πιάσει τόπο με την ισχυροποίηση του ΚΚΕ που εδώ και χρόνια αποκαλύπτει το χαρακτήρα της ΕΕ και προβάλλει την πάλη ενάντια στις αντιλαϊκές ευρωενωσιακές επιλογές, το στόχο της αποδέσμευσης από αυτήν με κοινωνικοποίηση των μονοπωλίων και εργατική - λαϊκή εξουσία, ως βασική προϋπόθεση για ανάπτυξη προς όφελος του λαού.
Αναδημοσίευση από τη στήλη «Η άποψή μας» του Ριζοσπάστη της Παρασκευής 10 Γενάρη
